Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

27 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie – Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Foksińska

Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Strzelecka

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018 roku na rozprawie

sprawy z powództwa E. (...) w G.

przeciwko H. Ś.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  ustala, iż koszty procesu ponosi powód.

POUCZENIE

Pozwany, przeciwko któremu zapadł wyrok zaoczny, może złożyć do tut. Sądu sprzeciw w ciągu dwóch tygodni od daty doręczenia mu wyroku.

W piśmie zawierającym sprzeciw pozwany powinien przytoczyć zarzuty przeciwko żądaniu pozwu oraz fakty i dowody na ich uzasadnienie.

Sprzeciw złożony po terminie oraz sprzeciw, którego braków strona w wyznaczonym terminie nie uzupełniła, Sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym.

Jeżeli sprzeciw zostanie złożony prawidłowo, sprawa zostanie rozpoznana w zwykłym trybie przez Sąd I instancji.

Stronie powodowej od wyroku zaocznego służy apelacja, którą wnieść należy do tut. Sądu w terminie dwutygodniowym od doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Aby Sąd doręczył powodowi wyrok zaoczny z uzasadnieniem, należy tego żądać w ciągu tygodnia od doręczenia wyroku zaocznego bez uzasadnienia.

Jeżeli apelacja zostanie złożona prawidłowo, sprawę rozpozna Sąd II instancji w postępowaniu apelacyjnym.

Strony i ich przedstawiciele mają obowiązek zawiadomić Sąd o każdej zmianie miejsca zamieszkania. W razie zaniedbania tego obowiązku pismo sądowe pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba, że nowy adres jest Sądowi znany.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

-(...)

3.(...)

W., 27/09/2018 roku

Sygn. akt I C 315/18

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2016 roku powód E. (...) w G., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko H. Ś. o zapłatę kwoty 6.581,23 złotych. Domagał się również zasądzenia na swoją rzecz zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniósł, że roszczenie swoje wywodzi z umowy z dnia 31 lipca 2007 roku o kartę kredytową przyznającej limit kredytowy zawartej przez (...) w K. z pozwaną. W dniu 4 stycznia 2013 roku (...) w K. połączyła się poprzez przejęcie w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ksh z (...) we W.. Na podstawie wskazanej umowy poprzednik prawny powoda przyznał limit kredytowy oraz zobowiązał się do rozliczania operacji dokonywanych przy pomocy karty płatniczej, natomiast pozwana zobowiązała się do zwrotu kwoty wykorzystanego limitu kredytowego w terminie wskazanym w umowie. Pozwana nie wywiązała się z powyższego obowiązku, co skutkowało rozwiązaniem umowy z dniem 5 września 2013 roku. Powód nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 12 września 2014 roku od (...) we W..

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się:

- kwota 4.896,55 zł tytułem wykorzystanego limitu kredytowego z terminem wymagalności na dzień 15 lutego 2016 roku,

- kwota 614,01 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od dnia 31 lipca 2007 roku do dnia wymagalności z terminem wymagalności na dzień 15 lutego 2016 roku,

- kwota 448,20 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie od dnia 6 września 2013 roku z terminem wymagalności na dzień 15 lutego 2016 roku,

- kwota 622,47 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie rod dnia 12 września 2014 roku do dnia wniesienia pozwu z terminem wymagalności na dzień 15 lutego 2016 roku.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...) uchylił nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 25 lutego 2016 roku i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Sąd ustalił, co następuje:

(...) w W. prowadził działalność gospodarczą w zakresie udzielania kredytów.

W dniu 31 lipca 2007 roku H. Ś. zawarła z (...) Bank Spółką akcyjną w W. umowę o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie karty kredytowej. Na jej mocy bank udzielił H. Ś. limitu kredytowego na warunkach szczegółowo opisanych w umowie .

H. Ś. nie spłacała regularnie zobowiązań wynikających z korzystania z karty kredytowej, na skutek czego umowa uległa rozwiązaniu z dniem 5 września 2013 roku.

W dniu 4 stycznia 2013 roku (...) we W. przejął w trybie art. 492 § 1 ksh (...) w W..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 12 września 2014 roku następca prawny pierwotnego wierzyciela (...) we W. zawarła z E. (...) w G. umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużniczki H. Ś..

W załączniku do umowy cesji wierzytelności z dnia 12 września 2014 roku wskazano, że wysokość zobowiązania dłużniczki H. Ś. wynosi łącznie 6.203,26 złotych.

(dowody:

umowa sprzedaży wierzytelności k. 20-35,

załącznik nr 2 do umowy cesji wierzytelności k. 36-38)

(...) we W. poinformował H. Ś. o zmianie wierzyciela i wezwał do zapłaty zaległości.

(dowód: zawiadomienie z dnia 12.09.2014r. k. 40)

Pismem z dnia 2 października 2014 roku E. (...) w G. wezwał H. Ś. do zapłaty łącznej kwoty 6.431,72 złotych, w skład której wchodził kapitał, odsetki i koszty a pismem z dnia 25 stycznia 2016 roku – łącznej kwoty 6. 988,86 złotych.

(dowody:

wezwanie do zapłaty z 12.09.,2014r. k. 39,

wezwanie do zapłaty z 25.01.2016r. k. 41)

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. Przedłożone dokumenty nie budziły zastrzeżeń ani wątpliwości Sądu pod względem formalnym. Ich wiarygodność i prawdziwość nie była kwestionowana. Brak było wątpliwości co do ich autentyczności.

Sąd zważył, co następuje:

Pozwana H. Ś. nie stawiła się na rozprawie, jak też nie złożyła żadnych wyjaśnień na piśmie.

W przypadku nie podjęcia obrony przez pozwanego, stosownie do art. 339 § 2 kpc, w którym określono podstawę faktyczną wyroku zaocznego, Sąd – jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości – zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, albowiem negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( por. m.in. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r., sygn. akt III CRN 30/72, LEX nr 7094).

Bezsprzeczna w sprawie niniejszej była okoliczność, iż pozwaną łączył z (...) w W. (bankiem przejętym przez (...) we W. w rozumieniu art. 492 § 1 ksh) stosunek obligacyjny w postaci umowy o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie karty kredytowej z dnia 31 lipca 2007 roku. Na podstawie powyższej umowy bank udzielił limitu na karcie kredytowej oraz wydał kartę. Następnie powód nabył od (...) we W. należności z tego tytułu i dochodził ich od pozwanej w niniejszej sprawie.

Przedmiotem umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej łączącej poprzednika prawnego powoda i pozwaną było wydanie karty kredytowej, za pomocą której możliwym było dokonywanie transakcji w postaci regulowania zobowiązań w związku z dokonywaniem zakupu towarów czy wypłatą pieniędzy. Wydanie karty kredytowej stanowiło nie tylko środek do zaciągania zobowiązań, a samo korzystanie z limitu znajdującego się na karcie w istocie powodowało zaciąganie zobowiązania, które następnie winno zostać spłacone. Karta kredytowa była instrumentem, za pomocą którego dokonywanie transakcji było w ogóle możliwe.

Z przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe , w szczególności art. 4 pkt 4 , wynika, że pojęcie karty kredytowej należy rozumieć w kontekście ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 roku o usługach płatniczych (Dz. U. z 2014r., poz. 873 i 1916), co w istocie oznacza, że do umowy o kartę kredytową należy stosować przepisy ustawy o usługach płatniczych . Karta płatnicza służy dokonywaniu transakcji w punktach handlowo-usługowych, w bankomacie, we wpłatomacie i innych urządzeniach wielofunkcyjnych oraz dokonywania tzw. transakcji na odległość, tj. przez Internet, telefon lub pocztę. Wskazać należy, iż uzyskanie karty kredytowej nie wymaga posiadania rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego w banku (wydawcy karty), wymaga jednak posiadania rachunku kredytowego z funkcją płatniczą. Wynika stąd, iż środki, w oparciu o które funkcjonuje karta kredytowa, nie stanowią własności posiadacza karty. Stanowią one własność wydawcy udzielającego posiadaczowi kredytu.

Elektronicznym instrumentem płatniczym jest każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego (art. 2 pkt 4). Niewątpliwie karta kredytowa wydana pozwanej przez poprzednika prawnego strony powodowej stanowiła elektroniczny instrument płatniczy.

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy przywołać należy również art. 509 § 1 kc , zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W związku z niekwestionowaniem wysokości i zasady roszczenia, uzasadnionych wątpliwości nie powinno budzić istnienie zobowiązania przysługującego powodowi z tytułu umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej w wysokości dochodzonej pozwem. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył dowodów na wywiązanie się przez pozwana z warunków umowy, zatem w tej sytuacji nie budzi wątpliwości, że na pozwanej ciąży obowiązek zwrotu kwoty wraz ze skapitalizowanymi odsetkami w łącznej wysokości 6.581,23 złotych.

W przedmiotowej sprawie Sąd orzekał po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018r., poz. 1104), która skróciła m.in. terminy przedawnienia oraz wprowadziła automatyczne badanie przedawnienia przez sąd w sprawach wytoczonych przeciwko konsumentom. Zgodnie z art. 5 ust. 4 przytoczonej roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Jedynie w wyjątkowych przypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności (art. 117 ¹ § 1 kc). Zatem Sąd zobowiązany jest badać z własnej inicjatywy czy roszczenie nie jest przedawnione, a jeśli będzie, oddalić powództwo. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie roszczenie powoda jako przedawnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 117 § 1 kc przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, a taki charakter ma niewątpliwie roszczenie wynikające z umowy o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie karty kredytowej. Zgodnie zaś z art. 117 § 2 ¹ kc po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Bieg przedawnienia rozpoczyna się zaś od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 kc). Roszczenie staje się zaś wymagalne po upływie terminu do jego spełnienia.

Pozwanej jako posiadaczowi karty kredytowej przyznany został limit kredytowy na podstawie umowy zawartej w dniu 31 lipca 2007 roku. W okolicznościach sprawy za początek biegu przedawnienia uznać należałoby termin zapłaty kwot dochodzonych pozwem. W uzasadnieniu wyroku z dnia 17 grudnia 2008 roku w sprawie I CSK 243/08 Sąd Najwyższy wskazał, że jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych środkach płatniczych zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie.

Pozwana nie przedstawiła jednak dokumentów pozwalających na ustalenie terminu zaprzestania przez pozwaną wpłat minimalnych czy terminu rozwiązania umowy ( art. 6 kc ). Sąd za datę wymagalności uznał dzień 6 września 2013 roku jako następujący po dniu wymagalności określonym przez powoda (rozwiązania umowy).

Zgodnie z art. 118 § 1 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata. Jednakże według nowej treści wskazanego przepisu koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Jak wynika z cytowanego przepisu terminy przedawnienia wskazane w tym przepisie znajdują zastosowanie tylko w przypadku, gdy przepis szczególny nie przewiduje innego terminu. Takim przepisem lex specialis, w analizowanej sprawie, jest art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (obowiązujący tak w dacie zawarcia umowy, jak i zaprzestania spłacania zadłużenia przez pozwaną), zgodnie z którym roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy (tj. karta kredytowa) przedawniają się z upływem szczególnego, dwuletniego terminu, gdyż swym zakresem roszczenie tego rodzaju obejmuje materię regulowaną ustawą z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych środkach płatniczych.

Wyżej wymieniona ustawa przestała obowiązywać 6 października 2013 roku i została uchylona przez ustawę z dnia 12 lipca 2013r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw. Fakt, że ww. ustawa przestała obowiązywać, nie oznacza, że w niektórych przypadkach nie można powołać się na jej zapisy. W ustawie uchylającej ustawę o elektronicznych środkach płatniczych znalazł się przepis art. 26 ust. 1 o następującej treści: Do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, (czyli przed 7.10.2013r.) i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. Dla umów o przyznanie limitu kredytowego i wydania karty kredytowej zawartych po 06.10.2013r., termin przedawnienia wynosi 3 lata.

Należy ponadto zaznaczyć, że kwalifikacja roszczenia decydująca o terminie przedawnienia nie ulega zmianie w przypadku zmiany podmiotowej po stronie wierzyciela (por. M. Pyziak-Szafnicka Komentarz do art. 118 Kodeksu cywilnego [w:] P. Księżak (red.), M. Pyziak-Szafnicka (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, LEX, 2014, LEX nr 170781).

W związku z powyższym należało przyjąć, że roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie przedawnia się w myśl art. 118 kc z upływem dwuletniego terminu przedawnienia. Co więcej, roszczenie o odsetki z tytułu opóźnienia jako roszczenie okresowe przedawnia się w terminie trzyletnim zgodnie z art. 118 kc nie później jednak niż z upływem terminu, w którym przedawnia się roszczenie o zapłatę kwoty głównej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006r. IV CSK 134/05, LEX nr 607274).

Oznacza to, że termin przedawnienia powyższych roszczeń upłynął z dniem 31 grudnia 2015 roku, co wynika z aktualnego brzmienia art. 118 kc w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018r., poz. 1104). Tymczasem pozew w rozpoznawanej sprawie, jako czynność, mogąca przerwać bieg terminu przedawnienia, po myśli art. 123 § 1 pkt 1 kc, został wniesiony dopiero w dniu 15 lutego 2016 roku, czyli już po upływie terminu przedawnienia w/w roszczeń. Jednocześnie powód nie przedstawił Sądowi żadnych dowodów na okoliczność wystąpienia przed dniem złożenia niniejszego pozwu jakiegokolwiek zdarzenia skutkującego przerwaniem biegu przedawnienia.

W tym stanie rzeczy powództwo jako przedawnione należało oddalić.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, w punkcie II niniejszego wyroku, zapadło na podstawie przepisu art. 98 kpc stanowiącego, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi, na jego żądanie, koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

ZARZĄDZENIE

1/ (...)

2/(...)

W., 17/10/2018 roku