Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Hanna Woźniak
Protokolant:	sekretarz Jacek Kutta

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2019 r. w Wąbrzeźnie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko P. W.

o zapłatę kwoty 3.936,71 zł

1.  zasądza od pozwanego P. W. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 3.086,22 (trzy tysiące osiemdziesiąt sześć 22/100) złotych z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP – nie więcej niż dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 01 marca 2019r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego P. W. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 1.017 (jeden tysiąc siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  zasądza od Skarbu Państwa Sądu rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz adw. A. D. kwotę 600 (sześciuset) złotych tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego.

SSR Hanna Woźniak

ZARZĄDZENIE

1. (...),

2. (...)

Sędzia: H. Woźniak

Sygn. akt I C 268/19 upr

UZASADNIENIE

Bank (...) SA w W. wniósł pozew przeciwko P. W. o zapłatę 3.936,71 zł jako wymagalnego zadłużenia wynikającego z Umowy Pożyczki (...) nr (...) zawartej w dniu 11 września 2014r. na łączna kwotę 7.146,91 zł na okres 30 miesięcy.

Kurator ustanowiony przez sąd dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

11 września 2014r. w P. nr 276 Banku (...) SA w W. strony zawarły Umowę Pożyczki (...) nr (...) na kwotę 6.244,57 zł. (...) udzielił również pożyczki na koszt prowizji oraz na koszt ubezpieczenia spłaty pożyczki. Łącznie do zwrotu pozwany miał 7.146,91 zł w 30 równych ratach miesięcznych po 276,90 zł, począwszy od 10 listopada 2014r. Oprocentowanie pożyczki było stałe i wynosiło 11,99% w stosunku rocznym (dowód: umowa pożyczki – k.6-7v).

P. W. spłacał przedmiotową pożyczkę do końca września 2015r. 11 stycznia 2016r. w związku z powstaniem zaległości w spłacie pożyczki Bank (...) SA w W. wystosował do P. W. ostateczne wezwanie do zapłaty, a 19 lutego 2016r. – wypowiedzenie umowy pożyczki. Obie przesyłki zostały odebrane przez domowników pozwanego. Przedsądowe wezwanie do zapłaty nadane do pozwanego 25 kwietnia 2016r. wróciło nieodebrane z adnotacją ”adresat wyprowadził się”. Zgodnie z §14 Regulaminu Kredytów i P. Udzielanych Klientom Indywidualnym przez Bank (...) SA pozwany miał obowiązek informowania Banku o każdej zmianie adresu do korespondencji. 29 lutego 2016r. P. W. dokonał ostatniej wpłaty na poczet pożyczki w kwocie 1.105,12 zł (dowód: dokumenty – k.8-38 i Regulamin – k.57-58).

Na dzień 01 marca 2019r. w księgach rachunkowych Banku (...) SA w W. widniało wymagalne zadłużenie pozwanego P. W. na kwotę 3.936,91 zł (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych – k.5).

Sąd zważył, co następuje: .

Sąd dał wiarę treści dokumentów, wydruków komputerowych i kserokopii dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich wartości dowodowej, a Sąd z urzędu również nie dopatrzył się okoliczności, które kazałyby wątpić w ich autentyczność zarówno formalna jak i materialną. W szczególności strona pozwana nie kwestionowała wartości dowodowej wyciągu z ksiąg rachunkowych banku (...) SA w W..

Zgodnie z art.5 ust.2 pkt 1 Prawa bankowego (tekst jedn. Dz.U. z 2018, poz.2187 z późn.zm.) udzielenie pożyczki pieniężnej stanowi czynność bankową. Przepisy Prawa bankowego stosuje się także do pożyczek udzielanych na podstawie ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz.U. z 2019r., poz. 1083) w sprawach w tej ustawie nieunormowanych.

W myśl art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki w świetle unormowań kodeksu cywilnego może mieć zarówno charakter odpłatny, jak i nieodpłatny, a do głównych świadczeń stron należy zaliczyć udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu (po stronie pożyczkodawcy) oraz zwrot tych środków (po stronie pożyczkobiorcy).

Przenosząc treść powyższych przepisów na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że strony zawarły ważnie i skutecznie w dniu 11 września 2014r. Umowę Pożyczki (...) nr (...). Pożyczkodawca wywiązał się ze swoich obowiązków, gdyż postawił do dyspozycji pożyczkobiorcy umówioną kwotę pieniędzy, natomiast pożyczkobiorca wywiązał się z umowy jedynie częściowo, zaprzestając całkowicie spłat rat na poczet pożyczki i oprocentowania po dniu 29 lutego 2016r. Zgodnie z §11 ust. 4 w/cyt. Regulaminu powód był uprawniony do wypowiedzenia umowy pożyczki albowiem pozwany nie zapłacił w terminie więcej niż jednej pełnej raty za co najmniej jeden okres płatności i nie spłacił zadłużenia w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

Sąd nie stwierdził istnienia w przedmiotowej umowie klauzul abuzywnych, które czyniłyby niektóre jej postanowienia nieważnymi w świetle art.58 kc.

W kwestii ustalenia rzeczywistego zadłużenia pozwanego u powoda, to Sąd ustalił je w oparciu o wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03 dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych, co jednak nie oznacza, że są one niezgodne z rzeczywistością. O materialnej mocy dowodowej dokumentu prywatnego, zależnej od jego treści, rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Wyciąg z ksiąg bankowych, który choć utracił w postępowaniu cywilnym walor dokumentu urzędowego, to jednak nadal pozostaje dokumentem prywatnym o dość szczególnym charakterze, skoro w myśl art. 485 § 3 k.p.c. może stanowić podstawę do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Podlegają one ocenie według ogólnych zasad i skonfrontowaniu z całokształtem materiału dowodowego.

Z tych wszystkich względów na podstawie art.720 kc orzeczono jak w pkt.1 wyroku. Niemniej stwierdzić należy, że wyrok w pkt.1 obarczony jest oczywistym błędem, jednakże niemożliwym do sprostowania w trybie art.350 kpc. Intencją Sądu było zasądzenie na rzecz powoda całej kwoty dochodzonej pozwem, o czym świadczy chociażby brak punktu o częściowym oddaleniu powództwa. Przez przeoczenie Sąd uznał, że kwotą dochodzoną pozwem jest kwota wskazana w pkt. 6.1. formularza pozwu, jako kwota, od której należą się odsetki, zamiast prawidłowo uznać kwotę wskazaną bezpośrednio pod nagłówkiem „żądana kwota”. Brak wniosku powoda o uzupełnienie wyroku zniweczył możliwość naprawy pomyłki w niniejszym postępowaniu.

O kosztach orzeczono w myśl art.98 kpc.

O wynagrodzeniu kuratora orzeczono na podstawie §1 ust.1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 536) w zw. z §2 ust.1 pkt rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r., poz.1800).

SSR Hanna Woźniak

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...)

Sędzia: