Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

UZASADNIENIE

A. R. pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu spółki (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. (uprzednio G.). Jednym z przedmiotów działalności spółki jest działalność rozrywkowa, w tym polegająca na wynajmowaniu powierzchni pod gry na automatach. Spółka nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna gry wymaganego na podstawie art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych ani zezwolenia na urządzanie gier na automatach w salonach gier na automatach lub na automatach o niskich wygranych w rozumieniu art. 129 ust. 1 w/w ustawy o grach hazardowych a posiadane przez nią automaty do gier nie zostały zarejestrowane na podstawie art. 23a ust. 3 ustawy.

(dowody:

wyjaśnienia oskarżonego A. R. 00: 29:49 – 00:43:34 protokołu rozprawy z dnia 16 października 2017 roku oraz k. 239, k. 312 i k. 421,

odpis z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego k. 107-108)

A. D. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...). W jej ramach, na stacji paliw L. Polska nr 126 w L. pod nr 22, prowadził bar pod nazwą (...). Działalność była zarejestrowana na A. D., która zajmowała się gotowaniem w kuchni i nadzorowała przygotowywanie posiłków. Natomiast faktycznie bar był prowadzony przez jej synaZ. D..

(dowody:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Z. D. 00:43:34 – 00:50:06 protokołu rozprawy z dnia 16 października 2017 roku oraz k. 307 i k. 421,

zeznania świadka A. S. (poprzednio Król) k. 47-48v i k. 586v-587,

zeznania świadka B. M. k. 51-52v i k. 587,

zeznania świadka M. B. k. 55-56v i k. 587)

Do dnia 31 sierpnia 2012 roku w lokalu tym (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., w oparciu o posiadane zezwolenie, prowadziła gry na automatach o niskich wygranych. Po tej dacie żaden podmiot nie legitymował się zezwoleniem na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych w tym lokalu.

(dowód:

protokół kontroli k. 2-4)

Dnia 14 grudnia 2012 roku A. D. zawarła, do dnia 13 grudnia 2013 roku, z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w G., reprezentowaną przez Prezesa jej zarządu A. R., umowę nr (...) najmu powierzchni 3m ^{( 2)} dotyczącej lokalu (...) w (...). Z tytułu umowy najmu najemca został zobowiązany do płacenia wynajmującemu czynszu najmu w wysokości 200 zł miesięcznie. W ramach umowy w lokalu zainstalowano urządzania: H. (...) nr (...) oraz (...) ( (...)) nr (...). Urządzenia te stanowiły własność (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. i zostały przez nią nabyte od R. S. w G., która wraz z urządzeniami przekazała właścicielowi ich oceny techniczne.

(dowody:

zeznania świadka A. S. (poprzednio Król) k. 47-48v i k. 586v-587,

zeznania świadka B. M. k. 51-52v i k.587,

zeznania świadka M. B. k. 55-56v i k. 587,

opinie techniczne k. 15-17 i k. 129-131,

umowa najmu k. 18,

protokoły instalacji k. 19-20)

Obsługą automatów do gier zajmował się Z. D. i pracownice baru. Wygrane pieniężne, na polecenie Z. D., były zapisywane w zeszycie przez pracownice baru, które za pomocą specjalnych kluczy odblokowywały urządzenie, kasując wyświetlane punkty i umożliwiając prowadzenie na nim kolejnych gier. Ponadto pracownice wypłacały wygrane pieniężne stanowiące równowartość punktów kredytowych zapisanych w pamięci elektronicznej według przelicznika 100 pkt=10 zł. Pieniądze na wypłaty wygranych znajdowały się w metalowej kasetce i były dostarczane przez Z. D.. W przypadku, gdy w kasetce zabrakło pieniędzy, wygrywający mogli je odebrać w późniejszym terminie, po uprzednim odnotowaniu wygranej w zeszycie, który zawierał tabele z: datą, wypłaconą kwotą, nazwiskiem barmanki i nazwiskiem wygrywającego.Z. D.zajmował się obsługą automatów, posiadał klucze umożliwiające ich otworzenie i wybierał znajdujące się w nich środki pieniężne.

(dowody:

zeznania świadka A. S. (poprzednio Król) k. 47-48v i k. 586v-587,

zeznania świadka B. M. k. 51-52v i k.587,

zeznania świadka M. B. k. 55-56v i k. 587,

zeznania świadka G. J. k. 587v i k. 266-267,

zeznania świadka T. S. k. 587v i k. 269-270,

zeznania świadka K. S. k. 285-286,

zeznania świadka J. W. k. 598v-599,

zeznania świadka M. E. k. 599v,

zeszyt z zapiskami k. 23)

W dniu 30 stycznia 2013 roku funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w T. przeprowadzili kontrolę w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych w barze (...) w L..

W chwili wszczęcia kontroli w lokalu nie było uczestników gier, natomiast znajdowały się dwa urządzenia: H. (...) nr (...) oraz (...) ( (...)) nr (...), które były podłączone do zasilania i w gotowości do gry. Ujawnione urządzenia przypomniały automaty do gier hazardowych.

Kontrolujący dokonali oględzin automatów i przeprowadzili eksperyment gier polegający na rozegraniu realnych gier na każdym z automatów. Stwierdzili, że żaden z nich nie umożliwia uzyskania bezpośrednich wypłat pieniędzy. W automacie H. (...) o nr (...) ujawniono trzy banknoty o nominale 20 zł oraz dwanaście o nominale 10 zł, z których jeden został wcześniej użyty do przeprowadzenia eksperymentu. Nadto podczas przeszukania znaleziono klucze do wykasowywania punktów, zapiski wskazujące na wypłaty wygranych oraz dokumentacje dotyczącą instalacji automatów w lokalu.

(dowody:

protokół kontroli k. 2-4,

płyta DVD z nagraniem eksperymentu k. 6,

protokół przeszukania k. 8,

protokół zatrzymania k. 9-10,

protokół oględzin k. 11,

protokół oględzin k. 173-174)

W wyniku czynności kontrolujących stwierdzono, że urządzenia do prowadzenia gier nie posiadały poświadczenia rejestracji. Nadto gry były urządzane przez podmiot nie posiadający stosownego zezwolenia na prowadzenie działalności na urządzeniach i prowadzenie tego rodzaju gier. Gry na automatach odpowiadały definicji określonej w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.

(dowody:

protokół kontroli k. 2-4,

opinia biegłego 00:07:13 – 00:33:34 protokołu rozprawy z dnia 11 grudnia 2017 roku i k. 138-145d)

W. M. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...). W jej ramach, w lokalu usytuowanym w C. przy ul. (...), prowadził sklep.

(dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. M. 00:50:06 – 01:08:46 protokołu rozprawy z dnia 16 października 2017 roku oraz k.228 i k. 428)

W lokalu tym żaden podmiot nie posiadał zezwolenia na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych.

W dniu 15 października 2012 roku W. M.zawarł z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G., reprezentowaną przez Prezesa jej zarządu A. R. umowę nr (...) najmu 2m ^{( 2)} powierzchni użytkowej swojego lokalu, na której miały zostać ustawione automaty do gier. Zgodnie z tą umową W. M. jako wynajmujący, miał otrzymywać od A. R. kwotę 50 złotych miesięcznie tytułem czynszu i zobowiązał się m.in. do stałego dostarczania energii elektrycznej i ochrony automatu przed uszkodzeniem lub zniszczeniem. Na podstawie umowy najmu wstawiono do lokalu automat do gry (...) nr (...), typ bębnowy. Urządzenie to stanowiło własność (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. i zostało przez nią nabyte od R. S. w G., która wraz z urządzeniem przekazała właścicielowi jego ocenę techniczną.

(dowody:

umowa najmu k. 216,

opinia techniczna k. 1001-1003)

Pracownica tego sklepu (...) za pomocą klucza kasowała punkty kredytowe z automatu oraz dokonywała wypłat wygranych z pieniędzy przechowywanych w saszetce, czyniąc na kartce papieru odpowiednie zapiski stanów liczników IN (wpłat) i (...) (wygranych/wypłat) automatu, z których wynikała wielkość wypłaconych wygranych.

(dowody:

zeznania świadka J. W. k. 598v-k.599,

zeznania świadka M. E. k.599v,

zapiski k. 194)

W dniu 14 czerwca 2013 roku funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w T. przeprowadzili kontrolę w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych w sklepie przy ul. (...) w C..

W jej trakcie ustalono, iż znajdujące się tam urządzenie do prowadzenia gier nie posiadało poświadczenia rejestracji. W toku kontroli celnicy przeprowadzili eksperyment polegający na rozegraniu realnych gier na tym automacie i stwierdzili, że nie umożliwia on uzyskania bezpośrednich wypłat pieniędzy, jednak gry mają charakter losowy i odbywają się odpłatnie. W automacie tym ujawniono trzy monety 5-złotowe, z których jedna została wcześniej użyta do przeprowadzenia eksperymentu, jedną monetę 2-złotową, dwie monety 1-złotowe, cztery banknoty o nominale 20 zł oraz 7 banknotów o nominale 10 zł. Nadto podczas przeszukania znaleziono klucze do automatu i zapiski stanów licznikowych.

(dowody:

protokół kontroli k. 185-187,

płyta DVD z eksperymentem k. 189,

protokół przeszukania k. 190,

protokół zatrzymania k. 191-192,

protokół oględzin k. 195)

W wyniku czynności kontrolujących stwierdzono, że urządzenia do prowadzenia gier nie posiadały poświadczenia rejestracji. Nadto gry były urządzane przez podmiot nie posiadający stosownego zezwolenia na prowadzenie działalności na urządzeniach i prowadzenie tego rodzaju gier. Gry na automatach odpowiadały definicji określonej w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.

(dowody:

protokół kontroli k. 185-187,

opinia biegłego 00:07:13 – 00:33:34 protokołu rozprawy z dnia 11 grudnia 2017 roku i k. 138-145d i k. 251-258)

A. R. ma 33 lata. Posiada wyższe wykształcenie. Z zawodu jest geodetą. Pracuje w tym zawodzie w K.. Nadto pełni funkcję prezesa zarządu spółki (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Osiąga miesięczny dochód w wysokości 40.000 rubli. Oskarżony jest bezdzietnym kawalerem i nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Nie był karany.

(dowody:

dane podane przez oskarżonego do protokołu rozprawy z dnia z dnia 16 października 2017 roku k. 1350,

dane o karalności k. 1449)

Z. D.ma wykształcenie średnie techniczne. Z zawodu jest technikiem mechanizacji rolnictwa. Prowadzi gospodarstwo rolne o pow. 55 ha. Jest żonaty, posiada dwoje małoletnich dzieci. Nie był karany.

(dowody:

dane podane przez oskarżonego do protokołu rozprawy z dnia 16 października 2017 roku k. 1350,

dane o karalności k. 1450)

W. M. posiada wykształcenie zawodowe. Z zawodu jest ślusarzem. Utrzymuje się z renty w wysokości 1.300 zł miesięcznie. Jest żonaty, posiada dwoje dorosłych dzieci. Nie był karany.

(dowody:

dane podane przez oskarżonego do protokołu rozprawy z dnia z dnia 16 października 2017 roku k. 1350,

dane o karalności k. 1425)

A. R. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie oskarżony A. R. odmówił złożenia wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi na pytania oraz podtrzymał swoje wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. R. w takim zakresie, w jakim korespondują one z ustalonym stanem faktycznym i znajdują potwierdzenie w dowodach uznanych za wiarygodne. Oskarżony nie zaprzeczył, że – w imieniu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. – zawarł umowy najmu powierzchni lokalu w Barze (...) w L. i w sklepie (...) w C.. Nie kwestionował także, że automaty ujawnione podczas kontroli w w/w miejscach stanowiły własność spółki, w której był Prezesem Zarządu. Natomiast wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim zanegował swoje sprawstwo, Sąd ocenił jako niewiarygodne. Oskarżony podnosił, że był przekonany, że prowadzona przez niego działalność jest legalna. Wyjaśnił, że przedmiotowe urządzenia nie podlegają ustawie hazardowej, bo nie przynoszą żadnego dochodu, nie można na nich niczego wygrać, żadnych punktów czy pieniędzy. Gry na nich nie mają charakteru losowego, ponieważ jest to tylko gra czasowa o stałym czasie gry. Po upływie wykupionego czasu gry wszystko się kasuje. Ostateczny wynik każdej gry jest zerowy. O tym, że na przedmiotowych urządzeniach nie można prowadzić gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe oraz o tym, że gry nie mają charakteru losowego posiada wiedzę z opinii sporządzonych przez biegłego sądowego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku, które otrzymał z przedmiotowymi urządzeniami. Na powyższych urządzeniach jest pisemna informacja, że po upływie wykupionego czasu wynik gry jest zerowy. Skoro wynik gry przed rozpoczęciem korzystania z danego urządzenia jest znany, to nie może być mowy o charakterze losowym.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tej części stanowią wyraz przyjętej przez niego linii obrony oraz usprawiedliwienia swojego działania sprzecznego z przepisami prawa nieumyślnością. Twierdzenia oskarżonego, że przedmiotowe urządzenia nie podlegają ustawie hazardowej, bo nie przynoszą żadnego dochodu, nie można na nich niczego wygrać, żadnych punktów czy pieniędzy, gry na nich nie mają charakteru losowego, ponieważ jest to tylko gra czasowa o stałym czasie gry, nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, w tym przede wszystkim w eksperymencie przeprowadzonym przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w T. oraz opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki W. K.. Jednoznacznie wykazali oni, że każda z przeprowadzonych gier ma charakter losowy, gdyż jej wynik jest niezależny od zręczności grającego a zależy od układów elektronicznych sterujących grami. Automaty służyły do celów komercyjnych, ponieważ warunkiem rozpoczęcia gry było zasilanie automatu środkami pieniężnymi. Nadto prowadzenie gier na badanych automatach umożliwiało uzyskanie wygranej rzeczowej w postaci punktów kredytowych. Wskazać należy, że oskarżony jako przedsiębiorca zajmujący się urządzaniem gier na automatach musiał być doskonale zorientowany w kwestii funkcjonowania tego rynku.

Z. D. przesłuchany w charakterze podejrzanego, jak i oskarżonego, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił złożenia wyjaśnień. Udzielił jedynie odpowiedzi na pytania obrońcy. Zaprzeczył jakoby to on prowadzi l działalność w barze (...), wskazując iż umowa najmu powierzchni została podpisana przez jego mamę. Prawnik powiedział mu, iż działalność taka jest legalna.

W. M. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż urządzenie, które znajdowało się w jego sklepie nie stanowiło jego własności. Było ono własnością firmy (...), która wynajmowała od niego powierzchnię lokalu. Wyjaśnienia te podtrzymał następnie w całości na rozprawie dodając, że został poinformowany o legalności takiego działania, jednak nie wskazał ani kto, ani jaki dokument przedłożył mu na potwierdzenie tej okoliczności.

Wyjaśnienia oskarżonych:Z. D. i W. M. w zakresie, w jakim zanegowali swoje sprawstwo, Sąd ocenił jako niewiarygodne, ponieważ pozostają w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami pracownic baru, funkcjonariuszy celnych, protokołem z kontroli, szeregiem pozostałych dowodów z dokumentów oraz opiniami biegłego z zakresu informatyki dotyczącymi każdego z automatów.

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał na podstawie zeznań świadków: A. S. (poprzednio Król), B. M., M. B., G. J., T. S., K. S., J. W. i M. E.. Uzupełnieniem osobowych źródeł dowodowych jest zgromadzona w sprawie dokumentacja w postaci: protokołów oględzin, eksperymentów, zatrzymania rzeczy ze spisem, oględzin urządzeń, umów najmu lokalów oraz z opinii W. K. biegłego z zakresu informatyki.

W charakterze świadków przesłuchani zostali pracownicy baru (...). Z ich zeznań wynika jednoznacznie, iż automatami znajdującymi się w barze zajmował się wyłącznie Z. D., który był faktycznie szefem pracowników. Z. D. zajmował się obsługą automatów, ponieważ posiadał klucze umożliwiające ich otworzenie i wybierał znajdujące się w nich środki pieniężne. Z relacji świadków: A. S. (poprzednio Król), M. B. i B. M. wynika, że wszystkie wygrane na automatach były odnotowywane w zeszycie przez pracownice na polecenie Z. D. Ponadto zajmowały się one kasowaniem punktów kredytowych za pomocą odpowiedniego klucza, aby umożliwić prowadzenie na nich kolejnych gier oraz wypłacały wygrane pieniężne stanowiące równowartość punktów kredytowych zapisanych w pamięci elektronicznej, ze środków znajdujących się w metalowej kasetce, które dostarczał imZ. D. W przypadku, gdy w skrzynce zabrakło pieniędzy na dokonanie wypłaty, osoby wygrywające mogły je odebrać w późniejszym terminie, po uprzednim uczynieniu stosownej adnotacji w zeszycie przez obsługę baru. Taką formę wypłacania wygranych pieniężnych potwierdziły osoby, które prowadziły gry na przedmiotowych automatach i zostały przesłuchanie w charakterze świadków: G. J., T. S. i K. S.. Ich zeznania były spójne, logiczne, wzajemnie z sobą korelowały, znajdowały potwierdzenie w relacjach funkcjonariuszy celnych, pokrywały się z protokołem kontroli celnej oraz zapiskami w zabezpieczonym zeszycie, dlatego Sąd ocenił je jako wiarygodne.

Za zupełnie niewiarygodne Sąd uznał zeznania świadka P. K.. Zdaniem Sądu świadek doskonale orientowała się w kwestii sposobu prowadzenia gier na znajdujących się w lokalu dwóch automatach i wypłacaniu wygranych poza tymi urządzeniami. Na jej uczestnictwo w tym procederze wskazują zapisy w zabezpieczonym zeszycie. Wersja przedstawiona przez świadka, zgodnie z którą tabelki i notatki zawarte tym zeszycie dotyczą dokumentowania zamiany drobnych pieniędzy na inne o wyższych nominałach, z którymi przychodzili klienci po uzyskaniu wygranych na automatach, nie wytrzymuje krytyki w zderzeniu z pozostałymi dowodami oraz wiedzą płynącą z doświadczenia życiowego. Depozycje świadka są sprzeczne z relacjami pozostałych osób zatrudnionych w barze a przesłuchanych przed Sądem w charakterze świadków: A. S. (poprzednio Król), M. B. i B. M.. W ich świetle bezsporna jest okoliczność, iż automaty znajdujące się w barze nie umożliwiały uzyskiwania bezpośrednich wypłat pieniędzy. Nie sposób uznać, iż ktokolwiek miałby zwracać się do pracowników baru o zamianę bilonu pochodzącego z automatu na banknoty. Sąd także nie potrafi doszukać się celu, dla którego taka zamiana miałaby być odnotowywana z zeszycie, skoro stan kasy pod względem finansowym pozostawałby przecież niezmieniony.

Zeznania świadków: J. W. i M. E. Sąd uznał za wiarygodne, ponieważ były spójne i logiczne. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności, które mogłyby podważać wiarygodność wskazanych zeznań. Korespondowały one zarówno w zeznaniami świadków: A. S. (poprzednio Król), B. M., M. B., jak i G. J., T. S. oraz K. S., a nadto z protokołem z kontroli celnej, zeszytem z notatkami, kartką papieru z zapiskami, protokołami oględzin, jak i z opiniami biegłego z zakresu informatyki. Świadkowie: J. W. i M. E. potwierdzili, iż jako funkcjonariusze państwowi brali udział w kontrolach celnych przeprowadzonych w barze w L. oraz w lokalu w C. należącym do oskarżonego W. M., w trakcie których zostały przeprowadzone eksperymenty polegające na rozegraniu gier na każdym z tych automatów i wówczas ustalono ich losowy, a więc niezależny od umiejętności grającego, lecz zależny wyłącznie od zapisów w oprogramowaniu, charakter.

W odniesieniu do dwóch automatów znajdujących się w L. potwierdzono, iż wygrane były odnotowywane w zeszycie prowadzonym przez obsługę lokalu i realizowane za jej pośrednictwem. Ponadto z treści zeznań J. W., wynika, iż w trakcie oględzin automatu w sklepie w C. stwierdzono występowanie liczników elektromechanicznych rejestrujących zarówno wpłaty gotówkowe – licznik IN – oraz wykasowanych punktów wyrażonych w pełnych złotych na liczniku (...). Analiza stanów liczników IN i (...) w trakcie przystąpienia celników do kontroli pokrywała się z zapiskami na zabezpieczonych w lokalu dwóch kartkach papieru, z liczbami (...) (IN) i (...) ( (...)). Ponadto u pracownicy sklepu (...) ujawniono saszetkę z pieniędzmi oraz kluczem służącym do kasowania punktów kredytowych. Okoliczności te w ocenie Sądu wskazują, iż wygrane, które miały miejsce na tym automacie, były wypłacane przez pracownika lokalu. Z uwagi na powyższe jako niewiarygodne należało ocenić zeznania świadka D. M., która wskazała, iż nie wiedziała, do czego służą klucze serwisowe oraz w jakim celu zanotowała na dwóch kartkach papieru wskazane liczby.

Z opinii W. K. biegłego z zakresu informatyki wynika, że opiniowane przez niego automaty służyły do celów komercyjnych i warunkiem uruchomienia było zakredytowanie ich gotówką przez grającego w wysokości uzależnionej od ilości punktów przeznaczonych do rozegrania gry. Automaty te umożliwiały rozegranie gier, w których gra zawiera element losowości. Gry rozgrywane na urządzeniach spełniały kryteria gier losowych na automatach w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Opinie biegłego W. K., zdaniem Sądu, zostały sporządzone zgodnie ze sztuką, przez biegłego posiadającego odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Jego wiedzy, fachowości i rzetelności Sąd – ani żadna ze stron postępowania – nie kwestionowała. Sama opinie są kompletne, oparte na całokształcie materiału dowodowego, wyczerpujące, poruszające wszystkie istotne kwestie w sprawie, a zatem zawarte w nich wnioski w pełni zasługiwały na uwzględnienie.

Jako wiarygodne i rzetelne Sąd ocenił protokoły z kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych, sporządzone przez pracowników Referatu Dozoru Urzędu Celnego w T.. Zostały one sporządzone w zakresie ich kompetencji i w przepisanej przez prawo formie. Zostały one sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych, nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie, a zatem nie mających logicznego powodu, by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy. Wskazane protokoły zawierają opisy zewnętrzne urządzeń, a nadto szczegółowe opisy sposobu prowadzenia gier na automatach, wynikające z uprzednio przeprowadzonych eksperymentów. Sąd podziela wnioski sformułowane w tych protokołach, sprowadzające się do tezy, że gry prowadzone na przedmiotowych automatach stanowią gry na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, ponieważ mają charakter losowy. Jako wiarygodne zostały też ocenione przez Sąd pozostałe dowody z dokumentów. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Natomiast z opinii sporządzonych i podpisanych przez M. S. (1) i M. S. (2) wnika, iż omawiane automaty go gier nie wypłacają wygranych, a urządzane na nich gry nie mają charakteru losowego. Wskazać należy, iż opinie te mają charakter prywatny, ponieważ zostały sporządzone na zlecenie R. S.. M. S. (2) i M. S. (1) zeznając podali, że wydane przez nich opinie nie miały na celu stwierdzenia czy badane automaty spełniały kryteria, o których mowa w ustawie o grach hazardowych a jedynie opis zasad ich działania i zbadanie stanu technicznego. Wskazali, iż gry na nich przeprowadzane miały charakter losowy, albowiem wynik był z góry znany graczowi. M. S. (2) dodała jednak, iż wynik gry zależy od ustawień komputera a gracz nie ma realnego wpływu na to w jakim układzie zatrzymają się bębny, gdyż zatrzymują się one samoczynnie.

Tak zgromadzony i oceniony materiał dowodowy dostarczył wystarczających podstaw do uznania, że wina oskarżonych nie budzi wątpliwości, mianowicie że A. R. urządzał a Z. D.i W. M. prowadzili gry na automatach.

Art. 107 § 1 kks penalizuje urządzanie lub prowadzenie gier i zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Artykuł ten ma charakter przepisu blankietowego, dla zastosowania którego konieczne jest uwzględnienie właściwych regulacji zawartych w innych aktach prawnych, w tym w ustawie z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (ugh).

Pojęcia „urządzania” i „prowadzenia”, którymi posługuje się przepis art. 107 § 1 kks nie posiadają swoich definicji legalnych w przepisach ustawy o grach hazardowych. W judykaturze administracyjnej funkcjonuje ugruntowane stanowisko, że urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej liczbie graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze (Zgoliński Igor (red.), Kodeks karny skarbowy. Komentarz Opublikowano: WKP 2018). Zatem w wypadku „urządzania” chodzi o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu: kasynie, salonie, punkcie. Stąd też przyjąć należy, że urządzenie gry czy zakładu poprzedza czasowo ich prowadzenie. Prowadzenie dotyczy działalności już uprzednio urządzonej, co wymaga też uwzględnienia przez prowadzącego konieczności przestrzegania wymogów prawidłowego organizowania gry od strony technicznej i organizacyjnej (Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego, G Łabuda, Lex Omega 45/2014; Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego. T. Grzegorczyk, Lex Omega 45/2014). (...) grę oznacza więc mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Natomiast "prowadzenie gry" jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze (tak Kotowski, Kurzępa, Komentarz, 2007, s. 450).

Zgodnie z art. 3 ustawy o grach hazardowych urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Z kolei art. 6 ust. 1 w/w ustawy stanowi, iż działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Ustęp 4 art. 6 stanowi natomiast, że działalność w zakresie określonym w ust.1 – 3 jest prowadzona na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy. Z kolei ustęp 5 art. 6 cytowanej ustawy wskazuję, iż prowadzenie działalności polegającej na urządzaniu gier hazardowych w zakresie określonym w ust. 1–3 jest możliwe wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Następnie przepis art. 23a ust. 1 wskazuje, iż automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego.

W orzecznictwie sądowym występowały rozbieżności co do charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, mianowicie co do tego czy stanowią one „przepisy techniczne” w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.06.1998r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, a jeżeli stanowią one „przepisy techniczne” w rozumieniu tego aktu prawnego, to czy wobec bezspornego faktu nienotyfikowania tych przepisów Komisji Europejskiej w okresie przed 3 września 2015 roku, sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks są uprawnione, do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym.

Kwestia ta została już rozstrzygnięta, albowiem w dniu 13 października 2016 roku Trybunał Sprawiedliwości UE wydał orzeczenie w sprawie C-305/15, zgodnie z którym przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34. Z tego też powodu nie ma konieczności badania skutków naruszenia obowiązku zgłoszenia przepisów technicznych.

Przepis art. 14 ust. 1 ugh w pierwotnym brzmieniu nie mógł mieć jednak zastosowania do dnia 3 września 2015 roku, ponieważ stanowi on przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, którego projekt nie został poddany procedurze notyfikacji Komisji Europejskiej na podstawie art. 8 ust. 1 powołanej dyrektywy. Naruszenie tego obowiązku sankcjonowane jest w prawie unijnym niemożnością powoływania się wobec jednostek na nienotyfikowany przepis techniczny.

Kwestię technicznego charakteru art. 14 ust. 1 ugh potwierdził również Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2017r. w sprawie I KZP 17/16, odwołując się do jednolitego stanowiska zajmowanego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy uznał ponadto, że kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej, może prowadzić nie tylko do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego, ale również do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE, wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks przepisu art. 14 ust. 1 ugh w pierwotnym brzmieniu.

Jednocześnie jednak Sąd Najwyższy, w ślad za stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości wyrażonym w wyroku z dnia 13 października 2016r. (C-303/15) uznał, że przepis art. 6 ust. 1 ugh, uzależniający prowadzenie działalności m.in. w zakresie gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, a zatem nie podlegał on konieczności notyfikacji Komisji Europejskiej. Tym samym art. 6 ust. 1 ugh mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Jednocześnie w powołanym już wyroku z dnia 13 października 2016r. (...) przesądził, iż nie ma podstaw do przyjęcia istnienia ścisłego związku między dwoma analizowanymi przepisami, to jest art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Trafnie wskazano przy tym, że oba przepisy pełnią różną funkcję i mają różny zakres zastosowania, a element opisowy znajdujący się w art. 6 ust. 1 tej ustawy, który służy wskazaniu analizowanej w niniejszej sprawie koncesji, jako koncesji „na prowadzenie kasyna”, nie zmienia tego wniosku. (...) stwierdził także, że nie należy uznać art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych za „inne wymagania” w rozumieniu art. 1 pkt 4 dyrektywy 98/34, ponieważ zezwolenie wymagane przez ten przepis krajowy na urządzanie gier hazardowych stanowi warunek nałożony względem prowadzenia działalności w zakresie organizowania takich gier w odróżnieniu od art. 14 ust. 1 tej ustawy, który ustanawia warunki względem danych produktów, zakazując ich użytkowania poza kasynami gry. Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy krajowe, które ograniczają się do ustanowienia warunków zakładania przedsiębiorstw lub świadczenia usług przez przedsiębiorstwa, jak na przykład przepisy poddające wykonywanie jakiejś działalności zawodowej uprzedniemu uzyskaniu zezwolenia, nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 (zob. podobnie wyrok z dnia 4 lutego 2016r., I., (...), EU:C:2016:72, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

Z kolei przepis art. 23a ust. 3 nie ma charakteru technicznego w rozumieniu dyrektywy, a co za tym idzie, nie wymagał dokonania notyfikacji. Braku technicznego charakteru powyższych uregulowań nie kwestionował nawet sam oskarżony A. R.. Art. 23a ust. 1 ugh wprowadza obowiązek rejestracji automatów do gier, stanowiąc, że automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Powyższe przepisy ustanawiają wyłącznie pewne ograniczenia w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie gier na automatach. Nie wprowadzają jednakże żadnych warunków mogących znacząco wpłynąć na liczbę podmiotów mogących prowadzić działalność w zakresie gier na automatach. Tym samym nie można przyjąć, że art. 2a ust. 3 ugh wywiera jakikolwiek wpływ na rynek zbytu automatów do gier a jedynie wprowadza obowiązek dokonania rejestracji urządzeń do gier.

Bezspornym jest, iżA. R. podpisał umowy, na mocy których spółka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wynajęła powierzchnię lokali, na których zostały ustawione automaty do gry. Był bowiem – jako prezes zarządu – osobą umocowaną do samodzielnego działania w imieniu spółki. Nie budziło również wątpliwości, że zabezpieczone w lokalach automaty należą do urządzeń służących do rozgrywania gier hazardowych. Było one bowiem urządzeniami elektronicznymi. Działały w ten sposób, że należało je zasilić pieniędzmi, za które wykupuje się czas gry. Oględziny tych automatów oraz gry eksperymentalne przeprowadzone przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w T. czy w końcu treść opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania wskazują, iż gry rozgrywane na powyższych automatach mają charakter losowy a uzyskany wynik nie zależy od umiejętności, zręczności grającego a zależy od układów elektronicznych sterujących grami. Niewątpliwie są to zatem urządzenia, jakimi posługuje się ustawodawca w art. 2 ust. 5 ugh. Wyniki przeprowadzonych eksperymentów, a także wnioski płynące z protokołów oględzin nie były przez oskarżonych przed Sądem kwestionowane.

Automaty te były obsługiwane przez oskarżonych: Z. D. i W. M. którzy udostępnili włączone do sieci elektrycznej automaty w miejscu publicznie dostępnym i pobierali wynagrodzenie określone w umowie najmu. Zobowiązali swoich pracowników do czynienia zapisków będących podstawą wypłaty graczom wygranych pieniężnych i wypłaty tych wygranych. Byli aktywnie zaangażowani przy obsłudze i zapewnieniu niezakłóconego działania automatu. Wraz z zawarciem umowy i wstawieniem automatów nie otrzymali oni opinii poświadczających legalność prowadzonej działalności.

Postępowanie oskarżonych w całości naruszało ograniczenie wynikające z art. 6 ust. 1 ugh a także art. 23a ust. 3 ugh. Niewątpliwie ani spółka, ani oskarżeni:Z. D.i W. M. nie posiadali odpowiedniej koncesji czy zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w formie kasyna gry i w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, jak również posiadane przez nich automaty do gry nie posiadały poświadczenia rejestracji. Wynika to z danych zweryfikowanych przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w T. a oskarżeni tego nie kwestionowali. Nie budzi żadnych wątpliwości także i to, że art. 9 § 3 kks pozwala na pociągnięcie oskarżonego A. R.do odpowiedzialności karnoskarbowej za działalność spółki, ponieważ jako jej prezes zajmował się sprawami gospodarczymi spółki.

Odnośnie do wyjaśnień oskarżonegoA. R. godzi się zauważyć, iż wprawdzie nie przyznał się do winy, to jednak nie kwestionował ustaleń faktycznych w sprawie. Przeświadczenie oskarżonych o legalności prowadzonej działalności wynikało z odmiennej oceny prawnej, o czym mowa niżej.

Czyn z art. 107 § 1 kks może zostać popełniony umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Z zamiarem ewentualnym mamy do czynienia w sytuacji, w której sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego, godzi się na jego popełnienie. W świetl powyższych rozważań, nie ulega wątpliwość, iż oskarżony A. R. co najmniej przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego. Zapoznawanie się przez oskarżonego z publikacjami, orzeczeniami i opiniami w zakresie urządzania gier na automatach świadczy niewątpliwie o jego wątpliwościach co do istniejącego stanu prawnego.

Odnosząc się do strony podmiotowej czynów zarzucanych oskarżonym, sąd uznał, że działali oni umyślnie z zamiarem (co najmniej) ewentualnym, przewidując i godząc się z tym, że prowadzone przez nich gry wyczerpują definicję gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Na umyślność oskarżonych wskazuje sam przebieg gry na automacie, który w ocenie sądu już na pierwszy rzut oka pozwala się zorientować w losowym charakterze prowadzonych na nim gier. Umyślności oskarżonego A. R. nie wyłączają powoływane przez niego prywatne opinie prawne, a co do oskarżonych:Z. D. i W. M. okoliczność, że ktoś (choćby prawnik) im powiedział, że działalność taka jest legalna, albowiem nie oznacza to dołożenia należytej staranności w wyjaśnianiu wątpliwości.

Oskarżony A. R.przez cały tok postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, uważając że gra nie ma charakteru losowego, bowiem każdy gracz wie, jakie będzie zakończenie gry. Jego przekonanie o legalności prowadzonej działalności wynikało z wiedzy, że automaty te nie podlegały uregulowaniom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, gdyż wskazywały na to opinie sporządzone przez biegłych wpisanych na list biegłych sądowych przy Sądzie Okręgowym w Słupsku, które otrzymał jeszcze przed wstawieniem urządzeń do lokali. Oskarżony A. R.powoływał się więc na to, że działał w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzuconego mu czynu (art. 10 § 3 kks). W dniu 2 lutego 2018 roku do tutejszego Sądu wpłynęło pismo obrońcy oskarżonego wraz z załącznikami, w którym obrońca wskazał, że prawidłowość stanowiska oskarżonego potwierdzają załączone do tego pisma orzeczenia, budujące jego świadomość.

Oceniając zarzut oskarżonego A. R., a także badając zamiar oskarżonych: Z. D. i W. M., należy skupić się na tym, czy – prowadząc działalność w zakresie urządzania lub prowadzenia gier na automatach – mogli być nieświadomi bezprawności tej działalności, a jeżeli tak to, czy nieświadomość ta była usprawiedliwiona. Okoliczności sprawy wskazują, że w przypadku wszystkich oskarżonych nie było mowy o nieświadomości bezprawności.

W ocenie Sądu prowadzenie działalność gospodarczej z wykorzystaniem automatów do gier i nabycie tych urządzeń wraz ze sporządzonymi na zlecenie innego podmiotu opiniami prywatnymi, świadczy o tym, że A. R. nie dołożył należytej staranności.

Wskazywane przez obronę argumenty należało uznać za przyjętą linię obrony. W ocenie Sądu oskarżony A. R. doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że urządzał gry na automatach wbrew przypisom ustawy z dnia 9 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Nie zmieniają tego pojedyncze opinie prawne czy wybiórczo wybrane orzecznictwo, na które się powołał. Nie mogą one usprawiedliwiać oskarżonego. Opinie, na które powołuje się oskarżony tworzone były na zlecenie lobby hazardowego i - co oczywiste - musiały były zgodne z oczekiwaniami zleceniodawców. Zostały sporządzone na zlecenie konkretnego podmiotu zlecającego i służyły określonym celom. Opinie te miały służyć skonstruowaniu przyszłej linię obrony osób zajmujących się działalnością hazardową, dając im możliwość powoływania się przed organami ścigania na brak świadomości co do charakteru prowadzonych gier jako okoliczność wyłączającą ich odpowiedzialność karnoskarbową. Przede wszystkim osoba sporządzająca opinię w żaden sposób nie została umocowana przez upoważniony do tego państwowy organ do badania i wydawania opinii odnośnie gier przeprowadzanych na automatach. Zatem wnioski wyciągnięte przez w/w nie miały i nie mają jakiejkolwiek mocy w świetle prawa. Oskarżony jest osobą profesjonalnie zajmującą się automatami do gier jako przedsiębiorca i winien o tym wiedzieć. Wskazał na to poniekąd ich autor M. S. (1), zeznając że nie badał automatów z punktu widzenia „podlegania” ich pod ustawę o grach hazardowych, jak i zastrzegając, że opinie były aktualne na chwilę badania urządzeń a ewentualna modyfikacja automatu unieważnia całą opinię. Adnotacja tej treści została umieszczona w samych opiniach. Wszystkie trzy opinie prywatne dotyczące przedmiotowych automatów do gier zostały sporządzone na zlecenie firmy (...) w W. w dniu: 25.11.2011r., 5.12.2011r. i 16.07.2012r. Z kolei umowy najmu powierzchni w obu lokalach użytkowych – w celu zainstalowania oraz urządzenia gier – zostały zawarte przez A. R. odpowiednio w dniu 30 października 2012 roku i 15 października 2012 roku, zatem po prawie roku i ponad pół roku od sporządzenia opinii. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, by oskarżony w jakikolwiek sposób próbował zweryfikować aktualność i trafność tych prywatnych opinii. Zatem powoływanie się przez oskarżonego na treść opinii sporządzonych na zlecenie zupełnie innego podmiotu, bez jakiejkolwiek nawet próby weryfikacji ich aktualności dowodzi, że opinie te miały stworzyć pozory legalności prowadzonej przez w/w działalności. W momencie, kiedy organy ścigania rozpoczęły postępowanie – opinie te zostały ujawnione – a dowodzić miały działania A. R. zgodnego z przepisami. Tym samym zachowaniu oskarżonego nie można przypisać waloru rzetelności i uczciwości w prowadzonej działalności gospodarczej, jak również braku świadomości co do charakteru automatów. Opinie zostały sporządzone, albowiem oskarżony liczył się z możliwością zainteresowania przez organy ścigania prowadzoną przez niego działalnością i niejako wkalkulowywał to w koszty prowadzonej nielegalnie działalności. Taka kalkulacja wyłącza przyjęcie błędu. Nieświadomość oznacza brak jakiejkolwiek wiedzy na dany temat, natomiast wątpliwości wskazują na realną możliwość popełnienia przestępstwa. Co więcej, nie działa w błędzie, kto świadomie kalkuluje ryzyko odpowiedzialności karnej, z góry podejmując kroki mające zabezpieczyć go przed taką odpowiedzialnością w przyszłości. Przykładem takich działań jest np. gromadzenie wyroków innych sądów i opinii prawnych. Osoba, która pozostaje w błędzie nie zdaje sobie sprawy z możliwości pociągnięcia jej do odpowiedzialności karnej. Oskarżony zaś taką możliwość przewidywał, zakładał i się przed nią zabezpieczał. Wskazać należy, że oskarżonyA. R.w dacie stawianego mu zarzutu miał już spore doświadczenie w prowadzeniu działalności gospodarczej, w tym w zakresie prowadzenia gier na automatach. Oskarżony nie tyle działał w błędzie, co świadomie podjął ryzyko gospodarcze, wkalkulowując w to możliwość pociągnięcia go do odpowiedzialności karnoskarbowej. Pracownicy lokali, w których zainstalowane były urządzenia zostali „przeszkoleni” jak postępować w razie kontroli funkcjonariuszy Urzędu Celnego (zaprzeczenie, niewskazywanie miejsca przechowywania zeszytów z zapiskami czy kluczy do kasowania punktów), co świadczy o tym, że oskarżony w istocie przewidywał możliwość takiej kontroli. Także to pozwala poddać w wątpliwość jego wyjaśnienia o braku wiedzy w zakresie losowego charakteru automatów do gier. P. pozostali oskarżeni nie podjęli wystarczających działań celem zbadania legalności działalności, którą prowadzili. Byli zorientowani w jej nielegalnych charakterze, albowiem ich pracownicy wiedzieli, iż nie mają ujawniać funkcjonariuszom Urzędu Celnego przedmiotów wskazujących na prowadzenie tego procederu, jak choćby klucze do kasowania punktów czy zeszytów z zapiskami. Wyklucza to możliwość uznania, iż byli nieświadomi nielegalności prowadzenia gier na automatach.

Uznając oskarżonego A. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 100 zł, natomiast oskarżonym:Z. D. i W. M. wymierzył karę 80 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 70 złotych.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił dyrektywy prewencji ogólnej z art. 53 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 kks. Dla określenia wymiaru kary koniecznym jest wzięcie pod uwagę motywów i sposobu popełnienia przestępstwa, rodzaju i rozmiarów ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunków osobistych sprawcy.

Określając wysokość stawki dziennej Sąd uwzględnił możliwości zarobkowe oskarżonych i ich obecnej sytuację materialną. W ocenie Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonych, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zadośćuczyni społecznemu odczuciu sprawiedliwości.

Kara w tym wymiarze spełnia ponadto stawiane karze zadania w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, to jest sprzyjanie kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa poprzez wpływanie na wzmocnienie się przekonania, że naruszanie porządku prawnego nie uchodzi bezkarnie, a przeciwnie spotyka się ze sprawiedliwą karą.

W odniesieniu do oskarżonego A. R. niewątpliwie okolicznościami obciążającymi są: duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra chronionego prawem, jakim jest mienie Skarbu Państwa. Natomiast okolicznością łagodzącą jest niekaralność oskarżonego.

Przy przestępstwach hazardowych z art. 107 § 1 kks przepadek ma charakter obligatoryjny, gdy dotyczy dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, środków pieniężnych znajdujących się w urządzeniu oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek.

Zatem należało zgodnie z art. 30 § 5 kks a art. 29 pkt 2 kks w zw. z art. 31 § 1 kks orzec przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów do gry oraz wyjętych z nich środków pieniężnych.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe.