Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Ludmiła Dulka - Twarogowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Ratajczak

po rozpoznaniu w dniu 06 grudnia 2023 roku w Wąbrzeźnie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. O. (1)

- o zapłatę

1) zasądza od pozwanego J. O. (1) na rzecz powódki (...) z siedzibą w W. 6.428,50 zł (sześć tysięcy czterysta dwadzieścia osiem złotych pięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od tej kwoty za okres od 14 lutego 2023 r. do dnia zapłaty;

2) zasądza od pozwanego J. O. (1) na rzecz powódki (...) z siedzibą w W., 2.217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych zero groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

Sygn. akt: I C 36/23 upr

ZARZĄDZENIE

1.  (...) C;

2.  (...).

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

W., dnia 13 grudnia 2023 r.

Wykonano (data i podpis) ……………………………

Sygn. akt I C 36/23 upr

UZASADNIENIE

W dniu (...) roku powódka (...) M. L. i B. L. Sp.j. z siedzibą w W. skierowała do Sądu pozew, w którym domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego J. O. (1) 6.428,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów procesu (k.2-5).

W odpowiedzi na pozew pozwany uznał powództwo do kwoty 900,15 zł i wniósł o jego oddalenie w pozostałym zakresie oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu (k.36-38v).

W toku procesu zarówno strona powodowa (k.71-75; k.123-125; protokół rozprawy z 6 grudnia 2023 roku, czas zapisu: od 01:28:55), jak i pozwana (protokół rozprawy z 6 grudnia 2023 roku, czas zapisu: od 01:31:29) podtrzymały swoje stanowiska.

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) roku pozwany zgłosił się do powódki w celu naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), ponieważ pojazd ten dymił, silnik nierówno pracował, a wcześniejsza wymiana podkładek pod świecami żarowymi nie przyniosła poprawy. Powódka przyjęła pojazd pozwanego i podjęła się jego naprawy. Pracownicy powódki J. O. (2) i M. W. podczas jazdy próbnej dokonali jego diagnostyki komputerowej i stwierdzili usterkę silnika. Pozwany wyraził zgodę na demontaż silnika i jego naprawę, pomimo, iż pracownicy powódki nie byli w stanie oszacować kosztów naprawy, lecz informowali go o braku jej ekonomicznego uzasadnienia. Po wyjęciu silnika została sprawdzona turbosprężarka, w której ujawniono luzy osiowe i wzdłużne, co kwalifikowało ją do naprawy polegającej na regeneracji w zewnętrznej firmie w cenie ok. 900 zł, a ponadto konieczne było również uszczelnienie wtryskiwaczy, o czym poinformowano pozwanego. Pozwany interesował się stanem naprawy pojazdu, przyjeżdżał do zakładu powódki co 2-3 dni i widział zdemontowany silnik w swoim pojeździe. Przeprowadzenie naprawy przeciągało się z uwagi na chorobę mechanika. Naprawa wiązała się z demontażem głowicy, wymianą pierścieni poszczególnych tłoków, rozrządu, elementów składowych rozrusznika, wysprzęglika, a także przepływomierza. Naprawa pojazdu była częściowo realizowana przy pomocy firm zewnętrznych, a jej łączny koszt wyniósł 6.428,50 zł brutto. Pozwany odebrał pojazd od powódki, ale nie dokonał zapłaty za jego naprawę.

Pismami datowanymi na (...) roku oraz (...) roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty 6.428,50 zł w terminie odpowiednio 3 i 7 dni. Pozwany odmówił zapłaty.

Dowody:

- paragony fiskalne (k.13-14, k.19-21, k.56-60);

- zlecenie (k.25);

- przyjęcia zewnętrzne (k.51-55);

- karta gwarancyjna sprężarki (k.26-26v);

- wyceny naprawy do zlecenia (k.27-28, k.63-65);

- wezwania do zapłaty (k.15-17, k.22-24);

- odpowiedź na wezwanie do zapłaty (k.61-62);

- zeznania świadka J. O. (2) (protokół rozprawy z 11 października 2023 roku, czas zapisu: od 00:09:01);

- zeznania świadka M. W. (protokół rozprawy z 11 października 2023 roku, czas zapisu: od 00:49:12);

- zeznania świadka M. F. (protokół rozprawy z 11 października 2023 roku, czas zapisu: od 01:40:08);

- zeznania świadka H. O. (protokół rozprawy z 11 października 2023 roku, czas zapisu: od 02:12:59);

- zeznania świadka R. K. (protokół rozprawy z 6 grudnia 2023 roku, czas zapisu: od 00:05:02);

- zeznania M. L. reprezentującego powódkę K. (protokół rozprawy z 6 grudnia 2023 roku, czas zapisu: od 00:37:14);

- częściowo zeznania pozwanego (protokół rozprawy z 6 grudnia 2023 roku, czas zapisu: od 00:56:54).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości uzasadnione.

Nie ulega wątpliwości Sądu, iż w przedmiotowej sprawie strony łączyła zawarta w formie ustnej umowa o dzieło, na zasadach określonych w art. 627 i następnych kodeksu cywilnego. Analizując stronę podmiotową tej umowy, przyjąć należy, iż została ona zawarta pomiędzy pozwanym jako zamawiającym, a powódką, jako przyjmującym zamówienie. Dodać należy, iż przyjmujący zamówienie działał jako podmiot profesjonalny - przedsiębiorca, natomiast pozwany jako konsument.

Bezspornie przedmiotowy pojazd w chwili dostarczenia do warsztatu powódki znajdował się w złym stanie technicznym, w szczególności blacharskim oraz posiadał wadę objawiającą się nierówną pracą silnika oraz dymieniem, zaś pozwany wówczas zlecił jego naprawę. Bezsprzecznie strony ustaliły koszt naprawy (regeneracji) turbosprężarki na około 900 zł i nie określiły kosztów innych napraw. Okoliczności te potwierdzają przesłuchiwane osoby. Oś sporu koncentrowała się natomiast wokół kwestii, czy pozwany zlecił powódce również inne naprawy swojego pojazdu oraz czy przed ich podjęciem był informowany o ich koszcie.

W oparciu o zeznania świadków, w tym przede wszystkim pracowników powódki - J. O. (2) i M. W., a także właściciela firmy (...) Sąd ustalił, że pozwany zlecił powódce naprawę silnika w aucie, którą faktycznie następnie przeprowadził M. F.. W szczególności z zeznań świadka J. O. (2), będącego głównym mechanikiem w powodowej firmie, wynikało, iż informował on bezpośrednio pozwanego o problemach z silnikiem, koniecznością diagnostyki, ingerencji w jego mechanizm i naprawy, na którą pozwany przystał. Wersję świadka J. O. (2) potwierdził bezpośredni świadek i uczestnik rozmowy z pozwanym, M. W., który z uwagi na bardziej analityczny umysł i zdolności matematyczne, wszystko zrelacjonował szerzej, dogłębniej, z większą ilością szczegółów. Ponadto J. O. (2) miał informować pozwanego o braku ekonomicznego uzasadnienia dla naprawy pojazdu, lecz pozwany pomimo tego i tak podjął decyzję o demontażu i rozebraniu silnika. Z kolei świadek Ł. F. podał, że naprawę wykonał na zlecenie szefa M. L., pozwany po pozostawieniu pojazdu w warsztacie przychodził co 2-3 dni dowiadywać się o zakresie napraw. Ponadto w obecności Ł. F. pozwany wprost powiedział, iż „chce, żeby naprawić silnik”.

Ponieważ zeznania wskazanych świadków były spójne, logiczne, wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały, Sąd przyznał im walor wiarygodności i jednocześnie odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanego w tej części, w której wskazał on, iż – poza naprawą turbosprężarki – nie zlecał powódce innych prac (poza turbosprężarką). W ocenie Sądu pozwany podnosi tę argumentację wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu, w celu uchylenia się od zapłaty za wykonaną naprawę.

Za wersją przedstawioną przez stronę powodową przemawiają także zasady logiki i doświadczenia życiowego. Strony znały się nie tylko zawodowo, ale również prywatnie, pozostając na stopie koleżeńskiej.

Umowa o dzieło jest umową rezultatu. Pozwany powierzył samochód powodowi, celem jego naprawy. Wykonanie umowy przez powódkę polegało na rezultacie w postaci usunięcia usterek w naprawianym pojeździe. Brak takiego rezultatu należałoby jednoznacznie traktować jako niewykonanie umowy. Zadaniem powódki podejmującej się naprawy jako podmiot profesjonalny było dokonanie skutecznej naprawy samochodu pozwanego, gdyż dopiero wówczas miałaby prawo do wynagrodzenia. Zdaniem Sądu trudno jest znaleźć logiczny powód, dla którego powódka przeprowadziłaby samowolnie kosztowną naprawę starego i zużytego auta pozwanego, bez otrzymania od niego odpowiedniego zlecenia, narażając się na odmowę zapłaty.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż zarówno M. L., jak i żaden z pracowników powódki nie informował pozwanego o dokładnych kosztach naprawy pojazdu. Jest to logiczne, ponieważ przed rozebraniem silnika i jego szczegółowymi oględzinami trudno było wyrokować odnośnie kosztów. Obowiązujące przepisy przy umowie o dzieło nie przewidują konieczności ścisłego ustalenia wynagrodzenia, więc kwestia braku dokonania uzgodnień stron w tym zakresie pozostaje bez większego znaczenia. W myśl art. 628 § 1 k.c. wysokość wynagrodzenia za wykonanie dzieła można określić przez wskazanie podstaw do jego ustalenia. Jeżeli strony nie określiły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie.

W ocenie Sądu za wykonane prace naprawcze należy się powódce wynagrodzenie w kwocie wynikającej z paragonów fiskalnych zawierających szczegółowo wymienione pozycje każdej z części. Zakresu naprawy i jej kosztów nie kwestionował nawet rzeczoznawca samochodowy – R. K., który opracował dla pozwanego opinię prywatną. W treści tej opinii wskazano, iż na podstawie oględzin potwierdził on wymianę: wysprzęglika, turbosprężarki – elementów roboczych, kompletu pierścieni tłokowych, uszczelki głowicy, filtru paliwa, pompy wody, uszczelniacza wału korbowego, które uwzględniała wycena naprawy do zlecenia nr (...). Oprócz wskazanych części dokument wyceny naprawy do zlecenia uwzględniał dodatkowe elementy konieczne zgodnie z technologią producenta do wymiany. Wprawdzie w opinii stwierdzono brak możliwości organoleptycznego potwierdzenia wykonania naprawy rozrusznika i wymiany rozrządu, to jednak w ocenie Sadu nie ma żadnych podstaw do zakwestionowała ich wymiany tym bardziej, iż powódka deklarowała gotowość do przedstawienia wszystkich usuniętych części, które w dalszym ciągu składuje w warsztacie. Potwierdzeniem prawidłowości naprawy było ustanie objawów, z którymi pojazd został przywieziony do zakładu powódki, a pozwany aktualnie nie zgłasza żadnych zarzutów odnośnie przeprowadzonej naprawy.

Odnosząc się do wniosków zawartych w prywatnej opinii, wykonanej przez inż. R. K. na zlecenie pozwanego, wskazać należy, iż w istocie oparte były one jedynie na rozmowie z jednym pracownikiem powódki Ł. F.. Rzeczoznawca nie weryfikował uzyskanych informacji, czy to w rozmowie z właścicielem warsztatu, czy też z głównym mechanikiem. Co więcej zapis w opinii treści rozmowy z mechanikiem w żadnym razie nie ma charakteru zeznań w charakterze świadka składanych w trybie k.p.c. Pełnoprawnym dowodem były dopiero zeznania złożone przez wymienionego Ł. F. w charakterze świadka podczas rozprawy w niniejszej sprawie.

W tej sytuacji Sąd uznał za uzasadnione w całości roszczenie powódki o zapłatę wynagrodzenia za naprawę pojazdu, jako dotyczące zwykłego wynagrodzenia za dzieło tego rodzaju, dlatego w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego na jej rzecz kwotę 6.428,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 14 lutego 2023 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku Sąd postanowił w myśl art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Powódka wygrała proces w całości, dlatego pozwany zobowiązany jest do zwrotu na jej rzecz kosztów procesu. Zasądzona z tego tytułu kwota 2.217 zł obejmuje: 400 zł opłaty od pozwu, 1.800 zł wynagrodzenia pełnomocnika procesowego [§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 j.t. ze zm.)] oraz 17 zł opłaty kancelaryjnej od czynności złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa.

Sędzia

Ludmiła Dulka-Twarogowska

Pouczenie: (...) (...) (...) (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

-(...)

3.  (...)

4.  (...)

W., dnia 02 stycznia 2024 roku

Sędzia Ludmiła Dulka-Twarogowska