Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 148/23 - zarządzenie, wyrok, uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2023-12-22

Sygnatura akt: I C 148/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Ludmiła Dulka – Twarogowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Ratajczak

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2023 roku w Wąbrzeźnie

na rozprawie

sprawy z powództwa: D. Ł.

przeciwko: S. S.

- o ochronę naruszonego posidania

I.  oddala powództwo w całości;,

II. zasądza od powoda D. Ł. na rzecz pozwanego S. S. 480,00 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych zero groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz r.pr. M. Ż., prowadzącej Kancelarię Radcy Prawnego przy ul. (...) w W., 480,00 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych zero groszy) podwyższone o stawkę podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi D. Ł. z urzędu;

IV. kosztami sadowymi, od których uiszczenia powód był zwolniony, obciąża Skarb Państwa.

Sędzia

Ludmiła Dulka - Twarogowska

Sygn. akt: I C 148/23

ZARZĄDZENIE

1.  (...) C;

2.  (...):

- (...),

- (...)

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

W., dnia 22 grudnia 2023 r.

Sygn. akt I C 148/23

UZASADNIENIE

Pozwem z (...) roku powód D. Ł. domagał przywrócenia jego posiadania do stanu poprzedniego, poprzez nakazanie pozwanemu S. S. wydania kluczy do lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) (...) w W. i umożliwienie dalszego w nim zamieszkiwania (k.2-3).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości (k.23-26v).

W toku procesu zarówno strona powodowa (k.43-45; protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 00:03:25), jak i pozwana (k.69-93; protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 00:06:23) podtrzymały swoje stanowiska procesowe.

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu zwykłym.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

S. S. jest właścicielem nieruchomości położonej przy (...) (...) w W.. Na podstawie umowy najmu z (...) roku zawartej na czas do (...) roku, S. S. jako wynajmujący, wynajął D. Ł. jako najemcy, lokal mieszkalny nr (...) położony przy (...) (...) w W. o pow. (...) m ( 2) wyłącznie na cele mieszkalne, w zamian za miesięczny czynsz wynoszący 500 zł, płatny z góry do 10 dnia każdego miesiąca. Zgodnie z umową najemca mógł rozwiązać najem z zachowaniem jednomiesięcznego terminu wypowiedzenia, z kolei wynajmujący miał prawo rozwiązać umowę natychmiastowo, jeżeli najemca zalegał z należnym czynszem za 1 miesiąc płatności lub naruszał inne postanowienia umowy, wówczas najemca był zobowiązany rozliczyć się z wynajmującym i opuścić lokal w terminie 7 dni. Ponadto wynajmujący mógł wypowiedzieć umowę bez zachowania terminów wypowiedzenia, jeżeli stwierdzi, że najemca używa przedmiotu najmu w sposób niezgodny z przeznaczeniem, bądź go dewastuje. Zmiany umowy najmu wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Dowody:

- umowa o najem okazjonalny (k.9-9v).

Pod koniec maja (...) roku podczas spotkania na ul. (...) w W. powód oświadczył pozwanemu, iż nie będzie dłużej mieszkał w jego lokalu i wyprowadza się z miasta. Kiedy po upływie tygodnia od opuszczenia przez powoda lokalu, M. B. – pomagający pozwanemu w kwestiach porządkowych i administracyjnych - udał się do tego lokalu celem jego uprzątnięcia, chwytając za klamkę stwierdził, iż drzwi wejściowe nie były zamknięte, a po wejściu do środka zobaczył uchylone okno. Wówczas w lokalu panował bałagan. W celu zabezpieczenia nieruchomości przed dostępem do niego osób postronnych, na polecenie pozwanego M. B. wymienił wkładkę w drzwiach do lokalu i zamknął je na klucz, a znajdujące się tam rzeczy D. Ł. przeniósł do piwnicy. W dniu (...) roku powód będąc pod znacznym wpływem alkoholu - na co wskazywał jego chwiejny chód, woń alkoholu z ust i bełkotliwa mowa - dwukrotnie ok. godz. 9 oraz 12 udał się do Komendy Powiatowej Policji w W., gdzie bezskutecznie domagał się podjęcia interwencji oświadczając, że został usunięty z mieszkania. (...) roku doszło do kolejnego spotkania stron, po którym pozwany wydał dyspozycję M. B., aby wydał powodowi pozostawione przez niego rzeczy. Wówczas powód udał się wraz z M. B. do piwnicy budynku, gdzie spakował część swoich rzeczy osobistych do plecaka, zaś pozostałe włożył do czarnego worka, który następnie wyrzucił do śmieci i opuścił budynek.

Dowody:

- zeznania świadka A. W. (protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 00:32:02);

- zeznania świadka L. L. (protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 01:00:01);

- zeznania świadka M. B. (protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 01:26:58);

- zeznania świadka A. S. (protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 02:04:49).

- zeznania pozwanego (protokół rozprawy z 20 grudnia 2023 roku, czas zapisu: od 00:35:27).

Przed wynajęciem przez powoda lokalu, został on wyremontowany przez pozwanego. W trakcie mieszkania przez powoda w lokalu pozwanego panował w nim nieporządek, została zdemolowana łazienka, znajdowały się wymiociny, unosiła się woń alkoholu i zepsutej żywności, a policja na zgłoszenia sąsiednich lokatorów przeprowadzała tam interwencje z uwagi na elementarny brak zachowania czystości, higieny i wydobywające się robactwo. Ponadto z uwagi na nieogrzewanie przez powoda lokalu, jego ściany były zagrzybione.

Dowody:

- dokumentacja zdjęciowa (k.27-32);

- zeznania świadka A. W. (protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 00:32:02);

- zeznania świadka L. L. (protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 01:00:01);

- zeznania świadka M. B. (protokół rozprawy z 15 listopada 2023 roku, czas zapisu: od 01:26:58);

- zeznania pozwanego (protokół rozprawy z 20 grudnia 2023 roku, czas zapisu: od 00:35:27).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 344 § 1 k.c. przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Z kolei w myśl § 2 wskazanego przepisu, roszczenie posesoryjne wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia.

Przez posiadanie należy rozumieć stan faktyczny określonego władztwa nad rzeczą. Zgodnie z definicją zawartą w art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Roszczenie o przywrócenie naruszonego posiadania nie zawiera żądania skierowanego do prawa, lecz dotyczy stanu faktycznego. Nie zmierza do pozbawienia naruszyciela prawa posiadania rzeczy, lecz do odzyskania przez dotychczasowego posiadacza faktycznego władztwa nad rzeczą w związku z samowolą uprawnionego w realizowaniu przysługującego mu prawa do rzeczy. Stosownie do treści art. 478 k.p.c. w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była kwestia, czy doszło do samowolnego naruszenia przez pozwanego posiadania powoda w odniesieniu do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy (...) (...) w W..

Naruszenie posiadania występuje wówczas, gdy doszło do wkroczenia w sferę faktycznego władztwa nad rzeczą sprawowanego przez posiadacza bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób. Tego rodzaju wkroczenie może nastąpić zarówno w wyniku uniemożliwienia lub ograniczenia sprawowania fizycznego władztwa nad rzeczą (naruszenie posiadania w sferze corpus), jak i w wyniku ujawnienia woli sprawowania faktycznego władztwa nad rzeczą we własnym interesie w zakresie niedającym się pogodzić z zakresem faktycznego władztwa nad rzeczą sprawowanego przez posiadacza (naruszenie posiadania w sferze animus). Przez samowolne naruszenie posiadania należy rozumieć naruszenie zabronione.

Bezspornym pomiędzy stronami było, iż D. Ł. posiadał przedmiotowy lokal stanowiący własność pozwanego w oparciu o umowę najmu. W okolicznościach niniejszej sprawy istota rozstrzygnięcia sprowadzała się natomiast do oceny, czy opuszczenie lokalu przez powoda było dobrowolne, czy też zostało spowodowane samowolnymi działaniami pozwanego oraz czy opuszczenie lokalu wynikało z woli powoda wyzbycia się jego posiadania.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia samowolnego naruszenia posiadania spoczywa na posiadaczu, który korzysta z ochrony sądowej, tj. na powodzie. W ocenie Sądu powód nie podołał ciężarowi dowodu i nie wykazał samowolnego naruszenia posiadania przez pozwanego. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań pozwanego, powód dobrowolnie opuścił lokal nr (...) położony przy (...) (...) w W. pod koniec maja (...) roku, z zamiarem wyprowadzenia się, a następnie po upływie około miesiąca zgłosił się po odbiór pozostawionych w nim rzeczy. Przemawia za tym jego wypowiedź zrelacjonowana przez pozwanego wskazująca, iż nie będzie dłużej mieszkał w jego lokalu i wyprowadza się z W.. Wersję przedstawioną przez pozwanego uprawdopodabnia zachowanie powoda, który po wymianie zamka w drzwiach przez M. B., przez wiele dni nie pojawił się w lokalu i mieszkał w nieustalonym miejscu. Świadek M. B. potwierdził, iż powód nie przebywał w lokalu, kiedy udał się tam na polecenie pozwanego, aby wymienić zamki i spotkał go dopiero pod koniec czerwca 2022 roku, aby wydać mu pozostawione w lokalu rzeczy osobiste. Zeznania pozwanego oraz świadka M. B. w tym zakresie uznać należy za wiarygodne, gdyż korespondują ze sobą, są ze sobą spójne i wzajemnie się uzupełniają. We wskazanych okolicznościach Sąd uznał, że nie wystąpiło samowolne naruszenie posiadania, ponieważ powód jeszcze przed wymianą zamków w lokalu, podjął decyzję o wyprowadzeniu się z niego, dlatego jego roszczenie zawarte w pozwie podlegało oddaleniu w pkt I wyroku.

Jako alternatywną podstawę oddalenia powództwa należy wskazać także nadużycie prawa przez powoda. Zgodnie z art. 5 k.p.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W ocenie Sądu roszczenie powoda o przywrócenie posiadania nie daje się pogodzić z zasadami współżycia społecznego.

Jak wynika z relacji pozwanego oraz świadka M. B., po opuszczeniu lokalu, powód pozostawił w nim niezamknięte drzwi wejściowe oraz jedno z okien, a ponadto wewnątrz panował bałagan i bród, z uwagi na znajdujące się wydzieliny i resztki jedzenia, czym doprowadził do nagromadzenia się robactwa, jak również doszło do zagrzybienia ścian z uwagi na nieogrzewanie lokalu. Ponadto powód zdewastował w lokalu łazienkę. Kwestia zupełnego braku dbania o przez powoda stan lokalu oraz występujące w nim warunki higieniczne przez okres trwania umowy najmu znajdowała pełne potwierdzenie także w relacjach świadków A. W., L. L. oraz dokumentacji zdjęciowej. Ponieważ zeznania wskazanych świadków oraz pozwanego były rzeczowe, spójne, logiczne, wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały, Sąd w pełni przyznał im walor wiarygodności. Z kolei zeznania świadka J. G. niczego nie wniosły do sprawy.

W ustalonym stanie faktycznym Sąd doszedł do przekonania, iż nakazanie pozwanemu, aby wydał będący uprzednio w jego posiadaniu lokal, naruszałoby zasady słusznego postępowania, a zatem godziłoby rażąco w zasady współżycia społecznego, z uwagi na opisany sposób dotychczasowego korzystania z niego przez powoda, który w sposób oczywisty nie był zgodny z jego przeznaczeniem.

O kosztach procesu w pkt II sentencji orzeczono na podstawie art. 98 § 1, § 1 1 i 3 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Pozwany wygrał proces w całości, dlatego powód zobowiązany jest do zwrotu na jego rzecz kosztów procesu. Zasądzona z tego tytułu kwota 480 zł obejmuje wynagrodzenie adwokata w wysokości 150 % stawki minimalnej ustalonej w oparciu o § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 j.t. ze zm.).

Stronę powodową reprezentowała pełnomocnik z urzędu będąca radcą prawnym, która wnioskowała o przyznanie kosztów udzielonej i nieopłaconej pomocy prawnej. Jej koszty zgodnie z § 11 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2023.2437 j.t. ze zm.), przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 23 kwietnia 2020 roku (sygn. akt SK 66/19, Legalis nr 2328465) i podwyższeniu do 150% z uwagi na nakład pracy, wynosiły 480 zł plus VAT, które zostały zasądzone na jej rzecz w pkt III wyroku od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie.

W pkt IV sentencji Sąd obciążył Skarb Państwa kosztami sądowymi, od których uiszczenia powód był zwolniony.

Ludmiła Dulka-Twarogowska

Pouczenie: Niniejsze doręczenie następuje w trybie art. 15 zzs9 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j.- Dz.U.2020.1842 ze zm.) i wywołuje skutki procesowe określone w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego zgodnie z art. 15 zzs9 ust. 4 tej ustawy.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...)

- (...);

3.  (...)

Sędzia Ludmiła Dulka-Twarogowska

W., dnia 10 stycznia 2024 roku

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Iwona Kowalska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Osoba, która wytworzyła informację:  sędzia Ludmiła Dulka-Twarogowska
Data wytworzenia informacji: