Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ludmiła Dulka - Twarogowska

Protokolant: sekr. Jacek Kutta

po rozpoznaniu w 13 marca 2019 roku w W. na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko: D. K.

- o zapłatę

1.  oddala powództwo w całości;

2.  zasądza od powoda (...) (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego D. K. kwotę 394,00 zł (trzysta dziewięćdziesiąt cztery złote zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Sądu Rejonowego

Ludmiła Dulka – Twarogowska

ZARZĄDZENIE

1.(...) C;

2. (...)

SSR Ludmiła Dulka – Twarogowska

W., dnia 13 marca 2019 r.

Sygn. akt I C 402/18 upr

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2008 roku powód (...) (...) S.A. w W., działający przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, skierował do Sądu pozew, w którym wnosił o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego D. K. kwoty 1.299,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 2 marca 2006 roku do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż dochodzoną wierzytelność w stosunku do pozwanego nabył 09 stycznia 2007 roku od (...) Sp. z o.o., a powstała ona w wyniku braku zapłaty za korzystanie z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez pierwotnego wierzyciela, który wystawił kilka faktur, a następnie noty karne i odsetkowe za nieterminowe regulowanie należności. Po wezwaniu pozowanego do zapłaty w okresie od czerwca do grudnia 2007 roku wpłacił on na rachunek powoda kwotę 350,00 zł, czym uznał roszczenie (k.2-5).

W dniu 08 maja 2008 roku Sąd, uwzględniając w całości roszczenie powoda zawarte w pozwie, w sprawie o sygn. akt (...) (...), wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k.20), a następnie wydał wierzycielowi tytuł wykonawczy (k.26).

Postanowieniem z 18 maja 2018 roku Sąd uchylił stwierdzenie prawomocności wskazanego nakazu zapłaty i doręczył pozwanemu odpis tego orzeczenia (k.36-36v), natomiast postanowieniem z 09 sierpnia 2018 roku uchylił klauzulę wykonalności (k.65)

W skutecznie wniesionym sprzeciwie pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zaskarżył nakaz zapłaty w całości podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia i negując dokonanie jakiejkolwiek wpłaty na rzecz powoda oraz domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania (k.38-39v).

W kolejnym piśmie procesowym powód podtrzymał żądanie pozwu i wskazał, że pozwany dokonał sześciu wpłat na łączną kwotę 350 zł, w tym: w dniu 22 czerwca 2007 roku - 100 zł oraz w dniach 24 lipca 2007 roku, 05 września 2007 roku, 19 września 2007 roku, 17 października 2007 roku i 24 grudnia 2007 roku – po 50 zł, czym w sposób niewłaściwy uznał roszczenie (k.49-51).

Pozwany na rozprawie w dniu 09 sierpnia 2018 roku (k.64 - czas zapisu: od 00:07:35) oraz 13 marca 2019 roku (k. 116 - czas zapisu: od 00:05:29), a także w piśmie procesowym datowanym na 31 stycznia 2019 roku (k.104-104v) podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko, ponadto zarzucił brak udowodnienia roszczenia co do wysokości wskazując, iż z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową nie wynika w jakiej wysokości został ustalony abonament, a wymienione w nich opłaty specjalne nie zostały sprecyzowane oraz brak legitymacji procesowej.

Niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 października 2004 roku pozwany D. K. zawarł z (...) Sp. z o.o. siedzibą w W. umowę nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas oznaczony do 8 października 2006 roku w taryfie (...) i w ramach promocji (...).

Dowód:

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z 08.10.2004 (k.8).

W dniach 13 października i 13 listopada 2004 roku (...) Sp. z o.o. wystawiła w stosunku do D. K. dwie faktury: nr (...) na kwotę 118,56 zł (59,78 zł za przyłączenie do sieci, 58,35 zł za abonament tel., 0,43 zł za połączenia tel.) – z terminem płatności do 27 października 2004 roku oraz nr (...) na kwotę 415,49 zł (50,02 zł za abonament tel., 364,29 zł za połączenia tel., 1,18 zł za dostęp do sieci internet) - z terminem płatności do 27 listopada 2004 roku, ponadto pięć not odsetkowych o nr: (...) z 18 stycznia 2005 roku, (...) z 15 lipca 2005 roku, (...) z 15 września 2005 roku, (...) z 08 grudnia 2005 roku i (...) z 28 lutego 2006 roku na kwoty odpowiednio: 10,72 zł - z terminem płatności do 01 lutego 2005 roku, 92,61 zł – z terminem płatności do 29 lipca 2005 roku, 33,41 zł – z terminem płatności do 29 września 2005 roku, 40,76 zł – z terminem płatności do 22 grudnia 2005 roku i 37,51 zł – z terminem płatności do 14 marca 2006 roku, a także notę księgową nr (...) z 18 stycznia 2005 roku na kwotę 900 zł tytułem kary umownej – z terminem płatności do 25 stycznia 2005 roku.

Dowody:

- kopie faktur, not odsetkowych i noty księgowej (k.93-101v).

W dniu 09 stycznia 2007 roku (...) Sp. z o.o. zawarła z (...) (...) S.A. w W. umowę o przelew wierzytelności, na podstawie której przeniosła na powoda wierzytelności względem D. K. wynikające z faktur nr (...), not odsetkowych nr: (...), (...), (...), (...) i (...) oraz noty karnej nr (...), w łącznej wysokości 1.649,06 zł.

Dowody:

- umowa o przelew wierzytelności (k.9-11);

- załącznik nr 1. (...) do umowy o przelew wierzytelności (k.12)

Pismem datowanym na 26 stycznia 2007 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty na swoją rzecz kwoty 1.649,06 zł w terminie do 9 lutego 2007 roku, a następnie pismem z dnia 20 marca 2007 roku skierował wezwanie przedprocesowe z terminem zapłaty do 06 kwietnia 2007 roku.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty (k.13);

- wezwanie przedprocesowe (k.14).

W piśmie sporządzonym 19 września 2007 roku powód, powołując się na dokonanie wpłat przez pozwanego, zaproponował mu rozłożenie zaległości w kwocie 1.449,06 zł na 5 rat.

Dowód:

- pismo powoda z 19.09.2007 (k.52).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda okazało się nieuzasadnione.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził spełnienia przez pozwanego zobowiązań wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym zapłaty za faktury obejmujące świadczone na jego rzecz usługi, noty odsetkowe i karę umowną, w związku z przelewem wierzytelności na jego rzecz.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 tego przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wierzytelność, przechodzi na nabywcę solo consensu, tj. przez sam fakt zawarcia umowy przelewu. Dłużnikowi zaś przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.).

Pozwany kwestionował legitymację czynną powoda, jednak zarzut ten okazał się bezpodstawny. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego potwierdza, iż pierwotny wierzyciel przeniósł na rzecz powoda, w oparciu o umowę o przelew wierzytelności z 09 stycznia 2007 roku, wierzytelności z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych na rzecz pozwanego. Wprawdzie umowa nie wymienia wierzytelności wobec pozwanego, to jednak załącznik nr 1. (...) do tej umowy (stanowiący jednocześnie zawiadomienie o przelewie wierzytelności) wskazuje jednoznacznie, iż jej zakres obejmował wierzytelność względem D. K..

Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych została uregulowana w art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U.2014.243) i należy ją zakwalifikować do grupy umów o świadczenie usług, do których na mocy art. 750 k.c. mają odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1999r., III CKN 450/98, OSNC 2000/5/97).

W niniejszej sprawie bezsporną pozostawała okoliczność zawarcia przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwany zarzucał natomiast stronie powodowej brak udowodnienia wysokości poszczególnych kwot składających się na dochodzone roszczenie oraz podniósł zarzut jego przedawnienia.

W celu wykazania zasadności oraz wysokości dochodzonego roszczenia strona powodowa przedłożyła jedynie poświadczoną za zgodność z oryginałem Umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a także dwie faktury, pięć not odsetkowych i notę księgową zawierającą obciążenie karą umowną. Powód nie przedstawił natomiast Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych (...) Sp. z o.o., Cennika usług telekomunikacyjnych oraz Warunków oferty promocyjnej, które stanowiły załączniki do umowy. Z uwagi na brak wskazanych dokumentów nie było możliwości ustalenia wielkości zobowiązań obciążających pozwanego z tytułu zawartej umowy, a także ich istnienia - co było w toku procesu kwestionowane przez pozwanego. Wprawdzie faktury nr (...) w swojej treści zawierają wskazanie, jakie kwoty naliczono z tytułu abonamentu oraz za inne usługi (przyłączenie do sieci, połączenia telefoniczne, dostęp do sieci internet), to jednak dokumenty te mają charakter jednostronny (zostały wystawione przez pierwotnego wierzyciela) i brak jest możliwości ich zweryfikowania w oparciu o cennik, czy regulamin będące składnikami umowy. Oznacza to, iż nie istniała możliwość ustalenia, w jaki sposób poszczególne kwoty dochodzone pozwem zostały wyliczone i w oparciu o które postanowienia umowne. Sąd nie był w stanie stwierdzić także prawidłowości i celowości obciążenia pozwanego karą umowną w wysokości 900 zł stwierdzoną notą księgową nr (...) z 18 stycznia 2005 roku. W oparciu o zebrane dowody można było jedynie domniemywać, iż kara umowna została naliczona z uwagi na przedwczesne zakończenie stosunku umownego z powodu niewywiązywania się z płatności przez D. K., a w takim przypadku jej zastrzeżenie byłoby nieważne, ponieważ w sposób sprzeczny z art. 483 § 1 k.c. obejmowałoby świadczenie pieniężne. Rolą Sądu nie jest jednak snucie domysłów, co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wobec zakwestionowania roszczenia przez pozwanego ciężar udowodnienia należności i jej wysokości, zgodnie z przepisem art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., spoczywał na powodzie, a do Sądu nie należało zarządzenie dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też prowadzenie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Przepis art. 6 k.c. formułuje podstawową zasadę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnym. Strona, która podnosi w procesie pewne okoliczności lub fakty, powodujące powstanie określonych skutków prawnych, zobowiązana jest te okoliczności lub fakty przed Sądem udowodnić. Trzeba przy tym zaznaczyć, że poprzez fakty należy rozumieć wszystkie okoliczności faktyczne, istotne z punktu widzenia danego przepisu prawa materialnego, z którego strona wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Nie ma więc większego znaczenia, czy są to okoliczności wskazujące na zaistnienie określonych zdarzeń, czy też na brak wystąpienia tych zdarzeń (fakty negatywne). Jeżeli stronie nie uda się udowodnić okoliczności lub faktów przez nią powołanych, ponosi ona negatywne skutki procesowe, gdyż Sąd nie będzie opierał się na tych okolicznościach lub faktach w swoim rozstrzygnięciu (vide: wyrok SN z 15.07.2010, sygn. IV CSK 25/10, Legalis nr 393934).

W niniejszej sprawie to strona powodowa była zobowiązana wskazać dowody dla stwierdzenia faktu zasadności i wysokości obciążenia pozwanego należnościami wynikającymi ze wskazanej w pozwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powoda reprezentował fachowy pełnomocnik, a zatem kwestie dowodzenia i konsekwencji procesowych związanych z zaniechaniem tego obowiązku były mu niewątpliwie znane. Bierność strony w zakresie dowodzenia powoduje ujemne następstwa jej pasywnej postawy, ponieważ fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają oczekiwanych skutków prawnych, co ostatecznie może oznaczać przegranie procesu.

Ponieważ zaoferowane przez powoda dowody i podane okoliczności faktyczne nie pozwoliły na zweryfikowanie zasadności roszczenia dochodzonego pozwem, jego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia należy zauważyć, iż skoro roszczenie nie zostało udowodnione i w sprawie brak jest możliwości jednoznacznego ustalenia, czy i z jakiej przyczyny doszło do wypowiedzenia umowy, to rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia można tylko domniemywać w oparciu o terminy płatności wynikające z dokumentów księgowych. Jednocześnie strona powodowa powoływała się na okoliczność nieprawidłowego uznania roszczenia przez pozwanego, z uwagi na dokonanie dobrowolnych spłat zadłużenia, co miało doprowadzić do przerwania biegu terminu przedawnienia.

Pozwany konsekwentnie w toku procesu negował, aby dokonywał na rzecz powoda jakiekolwiek wpłaty, a więc to powoda obciążał obowiązek wykazania, iż takie wpłaty faktycznie miały miejsce. Tymczasem powód także tej okoliczności nie udowodnił, ponieważ za wyjątkiem jego twierdzeń nie zostały zaprezentowane potwierdzenia wpłat pozwanego, a jedynie przedłożono pismo powoda adresowane do pozwanego z 2007 roku powołujące się na taką okoliczność, które w dodatku nie wymieniało żadnych kwot i dat. Tym samym powód nie wykazał, aby jego roszczenie było wymagalne i nie uległo przedawnieniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd w pkt 1 wyroku oddalił powództwo w całości.

O kosztach w pkt 2 wyroku postanowiono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając nimi powoda, jako stronę przegrywającą proces w całości. Na koszty te złożyło się: 34,00 zł opłat skarbowych od czynności złożenia dokumentów stwierdzających udzielenie pełnomocnictw i wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego ustalone w oparciu o obowiązujący w dacie wniesienia pozwu § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2002.163.1348 ze zm.), przy czym Sąd uznał, że nakład jego pracy, w tym sporządzenie kilku pism procesowych oraz udział w dwóch terminach rozprawy uzasadniają przyznanie kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 360 zł, stanowiącej podwójną wysokość stawki minimalnej.

Sędzia Sądu Rejonowego

Ludmiła Dulka-Twarogowska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

W., 05 kwietnia 2019r.

SSR Ludmiła Dulka-Twarogowska