Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

POSTANOWIENIE

Dnia 17 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Hanna Woźniak
Protokolant	sekretarz sądowy Jagoda Mazur

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2018 r. w Wąbrzeźnie na rozprawie

sprawy z wniosku T. K. (1)

z udziałem K. A., W. A., R. P., T. P., K. P., C. A., W. W., G. R., A. R., A. M.

o zasiedzenie

postanawia:

1.  stwierdzić, że T. K. (1) syn T. i G. P. (...) nabył przez zasiedzenie w dniu 31 grudnia 2016 roku prawo własności działki nr (...) położonej w jednostce rejestrowej (...) o pow. (...)ha w O. powiat (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej,

2.  ustalić, że wnioskodawca i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

SSR Hanna Woźniak

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

Sędzia: H. W.

Sygn. akt I Ns 245/17

UZASADNIENIE

T. K. (1) złożył wniosek o stwierdzenie zasiedzenia przez niego w dniu 01 stycznia 2010r. działki nr (...) w jednostce rejestrowej (...) o pow. (...) ha położonej w O., dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej.

Uczestnicy postępowania (spadkobiercy pierwotnych właścicieli) byli podzieleni w swych poglądach: C. A. (k.70), K. P. (k.82), T. P. (k.84), R. P. (k.87) i A. M. (k.91) poparli wniosek, natomiast K. A. (k.75), W. W. (k.80), A. R. i G. R. (k.93) oraz W. A. (k.73 i 228) byli przeciw. Pozostali uczestnicy nie zajęli stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Do lat 50-tych XX wieku w O. zamieszkiwała rodzina A.. J. A. i Z. A. (rodzice m.in. K. A.) byli właścicielami działki nr (...) o obecnej pow. (...)ha, przy czym działkę tę uprawiała J. S. (babka wnioskodawcy), a później rodzice wnioskodawcy T. K. (1) i on sam. W latach 50-tych XX wieku większa część rodziny A. (w tym K. A.) wyprowadziła się z O.. Po śmierci J. i Z. A. ich córka C. A. 02 listopada 1965r. zawarła z G. K. umowę dzierżawy przedmiotowej działki na okres 5 lat z obowiązkiem płacenia czynszu dzierżawnego oraz regulowania przez dzierżawcę wszelkich należności wobec państwa (obowiązkowe dostawy, podatek rolny, (...), fundusz gromadzki). Od wielu lat mieszkańcy O. nie widzieli w swojej wsi żadnych potomków J. i Z. A., z wyjątkiem tej części rodziny, która nigdy nie wyprowadziła się z O.. Również od wielu lat nikt z rodziny A. nie odwiedzał T. K. (1) ani wcześniej jego rodziców, nigdy też nikt nie zażądał zwrotu działki nr (...). Co najmniej od 1986r. podatek rolny od tej nieruchomości opłacał T. K. (2), a po nim jego syn T. K. (1). Ziemia ta była uprawiana przez K. nieprzerwanie, ani jeden rok nie leżała odłogiem. W ogólnym mniemaniu mieszkańców O. właścicielami tej działki byli i są K. (dowód: zeznania świadków: L. J., Z. K. (1), K. N., K. S., Z. O. – nagranie rozprawy z 06.02.2018r. od 00:06:08 do 01:22:49 oraz J. K. – nagranie rozprawy z 27.02.2018r. od 00:05:38 do 00:13:40, zeznania wnioskodawcy – nagranie rozprawy z 19.12.2017r. od 00:05:29 do 00:14:45 i rozprawy z 17.04.2017r. od 00:24:53 do 00:28:47, częściowo zeznania uczestników: G. R., A. R. – nagranie rozprawy z 19.12.2017r. od 00:14:45 do 00:16:50, oraz G. R., A. R., i W. A. – nagranie rozprawy z 17.04.2018r. od 00:08:54 do 00:24:43, częściowo zeznania K. A. – nagranie – k.190, dokumenty i odpisy dokumentów – k.25-28 oraz k.227).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy oraz wszystkich świadków słuchanych w sprawie. Treść tych zeznań jest zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań tych wynika, że od dawna, co najmniej od lat 50-tych XX wieku, przedmiotowa działka gruntu jest w użytkowaniu rodziny K. ew. ich poprzedniczki J. S.. Od lat nikt z przesłuchanych (...) nie odnotował, aby potomkowie J. i Z. A. bywali w O., interesowali się swoją własnością bądź żądali jej zwrotu. Z zeznaniami tymi co najmniej w części są zgodne zeznania uczestników, z których wynika, że pokolenie wnuków J. i Z. A. nie bywa w O. i nie interesuje się przedmiotową nieruchomością. Według zeznań uczestników pokolenie dzieci J. i Z. A. bywało w O., odwiedzało grób rodziców i odwiedzało użytkowników działki nr (...) tj. G. i T. K. (2), którzy zobowiązali się do opieki nad grobem J. i Z. A.. O ile Sąd nie ma podstaw do kwestionowania odwiedzania grobu rodziców przez dzieci i o pierwotnym oddaniu gruntu w dzierżawę za opiekę nad grobem, o tyle zeznania o odwiedzaniu rodziców wnioskodawcy przez dzieci J. i Z. K. (2) nie zostały poparte żadnym innym dowodem, a zeznania świadków – osób obcych, niezainteresowanych wynikiem procesu – wręcz dowodzą sytuacji odwrotnej. Dlatego w tej części Sąd nie dał wiary zeznaniom uczestników. Z kolei zawarta w 1965r. umowa dzierżawy już nic nie mówiła o opiece nad grobem A., a po jej zakończeniu nowej umowy nie zawarto, pozostawiając K. możliwość samoistnego posiadania działki nr (...). Jak się wydaje, dopiero ok. 2014r. nieruchomością na powrót zainteresował się K. A., przy czym wycięcie drzew miało miejsce na innej działce, niż działka nr (...). Uczestnicy nie wykazali, by po wygaśnięciu umowy dzierżawy w 1970 r. K. nadal komukolwiek z uczestników płacili czynsz oraz by byli zależni od kogokolwiek w podejmowaniu decyzji co do faktu i rodzaju upraw na działce nr (...).

Sąd dał wiarę treści dokumentów dołączonych do akt sprawy, bowiem ich formalnej autentyczności nikt nie kwestionował.

Konsekwencją oceny zeznań świadków i stron jest przyjęcie za prawdziwą wersji wnioskodawcy, a odrzucenie wersji uczestników.

Istotą zasiedzenia jest trwanie w sposób nieprzerwany i przez odpowiednio długi czas określonego stanu faktycznego polegającego na posiadaniu cudzej rzeczy i władaniu nią tak, jakby się było jej właścicielem. W zależności od istnienia u samoistnego posiadacza złej lub dobrej wiary ustawodawca zróżnicował okresy potrzebne do zasiedzenia na 30 i 20 lat.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego można stwierdzić, że pierwsza pewna data objęcia w samoistne posiadanie przez rodzinę K. działki nr (...) to nieustalony dzień 1986r. Data ta wynika z dokumentacji podatkowej Urzędu Gminy w K.. Nie udało się ustalić nie budzącej wątpliwści daty wcześniejszej, choć świadkowie i wnioskodawca, ale również uczestnicy, wskazywali, że ziemia ta była w użytkowaniu K. także w okresie wcześniejszym.

O tym, że posiadanie miało charakter samoistny przesądza nieprzerwane użytkowanie tej działki z wyłączeniem innych osób, o czym zeznali świadkowie. Zdaniem Sądu nie ma tutaj znaczenia fakt pisemnego zwrócenia się do K. A. przez T. K. (1) z propozycją zawarcia umowy kupna lub umowy dzierżawy i powołanie się w tym piśmie na okoliczność, że rodzice wnioskodawcy otrzymali tę działkę w dzierżawę. T. K. (1) jest rolnikiem, nie ma wykształcenia i wiedzy prawniczej i w ocenie sądu posługuje się pewnymi pojęciami nie w znaczeniu prawnym lecz w znaczeniu potocznym. T. K. (1) wiedział, że nie jest właścicielem wpisanym w księdze wieczystej (co jedynie ma znaczenie przy ocenie dobrej lub złej wiary), bo tam nadal figurują Z. i J. A.. Wiedział też, że pierwotnie, dawno temu, jakaś umowa dzierżawy łączyła jego rodziców z rodziną A.. Ponieważ K. A. zaczął w pewien sposób upominać się o własność po rodzicach, T. K. (1) próbował rozwiązać sprawę polubownie, co nie świadczy o tym, aby cały czas, przed rokiem 2014, czuł się dzierżawcą działki nr (...).

W kwestii złej lub dobrej wiary K. Sąd przyjął, że byli oni posiadaczami w złej wierze. Kodeks cywilny nie definiuje pojęć złej i dobrej wiary. Za orzecznictwem Sądu Najwyższego Sąd orzekający przyjął, że niekwestionowana w sprawie świadomość kolejnych posiadaczy działki nr (...), iż nie są oni właścicielami tej działki, przemawia za przyjęciem, iż objęli oni te działkę w posiadanie, pozostając w złej wierze.

Z tych wszystkich względów na podstawie art.172 i art.176 kc orzeczono jak w pkt.1 postanowienia.

O kosztach orzeczono w myśl art.520§1 kpc.

SSR Hanna Woźniak

ZARZĄDZENIE

1)  (...),

2)  (...)

3)  za 7 dni.

Sędzia: