Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 21/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1.

Ł. O.

w dniu 06 października 2022 roku, około godziny 16:00, na nieruchomości położonej we (...) uderzył nieumyślnie widłami Z. P. w dłoń, powodując obrażenia ciała w postaci rany kłutej ręki prawej okolicy nasady palca II i krwiak powierzchni grzbietowej ręki, naruszające czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, tj. występku z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ł. O. z żoną M. O. (1) i synem oraz W. S. (1) (mamą M. O. (2)) zamieszkują w domu wielorodzinnym we W.. W tym samym domu mieszka Z. P. wraz z żoną A. P. i synem P. P. (1). Każda z rodzin posiada swój ogródek, działki nie są ogrodzone, a jedynie częściowo przedzielone prowizorycznym przegrodzeniem z płyty meblowej.

W dniu 06 października 2022 roku A. P. zauważyła, że Ł. O. i M. O. (1) składują na jej działce wyrwane ze swojej działki zielsko. Zwróciła im uwagę, że nie życzy sobie, żeby tak robili. Oni jednak nie reagowali na jej prośbę.

A. P. poinformowała telefonicznie o sytuacji męża Z. P..

Po powrocie z pracy Z. P. wraz z żoną i synem udali się do swojego ogródka. W tym samym czasie na swojej działce przebywali Ł. O. i M. O. (1) z synem oraz W. S. (2) i jej znajoma B. T. (1). Z. P. zwrócił uwagę Ł. O. i jego żonie, żeby nie składowali zielska na terenie jego ogródka. M. O. (1) stwierdziła, że składuje zielsko na swojej działce. Wówczas A. P. zaczęła przenosić widłami składowane przez państwa O. zielsko na ich działkę. M. O. (1) przerzucała je z powrotem, a A. P. ponownie przenosiła je na teren działki małżonków O.. Pomiędzy M. O. (1) i W. S. (2) a małżonkami P. doszło do kłótni o miejsce składowania zielska przez małżonków O.. Po chwili Z. P. wziął widły od żony i przerzucał nimi zielsko do ogródka małżonków O.. Natomiast Ł. O. przerzucała je z powrotem, początkowa rękoma, a po chwili widłami. W pewnym momencie, w trakcie przerzucania przez Z. P. widłami zielska na teren ogródka Ł. O., Ł. O. chcąc to udaremnić, zamachnął się widłami w kierunku przerzucanego zielska i nieumyślnie uderzył zębem wideł w prawą dłoń Z. P..

Ł. O. spowodował u Z. P. obrażenia ciała w postaci rany kłutej ręki prawej okolicy nasady palca II i krwiak powierzchni grzbietowej ręki, stanowiące naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

W dniu 06 października 2022 roku Z. P. udał się szpitala w G..

W okresie od 07 października 2022 roku do 16 października 2022 roku Z. P. przebywał na zwolnieniu lekarskim.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. O. w części

zeznania świadka Z. P.

zeznania świadka A. P.

zeznania świadka P. P. (1)

zeznania świadka M. O. (1) częściowo

zeznania świadka W. S. (2) częściowo

zeznania świadka B. T. (1) częściowo

zeznania świadka B. G.

zeznania świadka M. K.

zapis nagrania zdarzenia na płycie CD

dokumentacja medyczna Z. P.

dokumentacja medyczna Ł. O.

00:07:24-00:22:56 na k. 66v-67

00:22:56-00:41:15 na k. 67-68, 02:21:45-02:23:15 na k. 72

01:10:24-01:28:53

na k. 69-70

01:29:27 - 01:41:39 na k. 70-70v

00:42:56-01:10:22 na k. 68-69

01:41:41-01:56:53 na k. 70v-71

01:57:21 na k. 71- 71v

02:08:01-02:15:29 na k. 71v

02:15:29-02:21:45 na k. 71v-72

k. 13

k. 4-7

k. 86

Ł. O. był uprzednio karany za przestępstwa przeciwko mieniu.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 45-46

Ł. O. posiada polskie obywatelstwo, legitymuje się wykształceniem gimnazjalnym, jest bez zawodu. Nie pracuje. Orzeczonym ma znaczny stopień niepełnosprawności, jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji (oskarżony cierpi od urodzenia na niedosłuch, praktycznie nie słyszy, rozmowa jest z nim nie możliwa, czyta z ruchu ust). Utrzymuje się z renty chorobowej w wysokości 3300 złotych. Jest żonaty, ma jedno dziecka w wieku 4 lat. Nie był leczony psychiatrycznie i odwykowo.

dane osobowe podane przez żonę oskarżonego na rozprawie

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

00:03:20 – 00:06:36 na k. 66-66v

k. 51

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego Ł. O. w części

Ł. O. od urodzenia cierpi na niedosłuch, praktycznie nie słyszy. Osoby spoza grona jego najbliższych nie mają możliwości porozumienia się z nim. Osobą, która rozumie oskarżonego jest jego żona M. O. (1).

Oskarżony przyznał jedynie, że odrzucał zielsko przerzucane przez Z. P. i w tym zakresie Sąd dał wiarę oskarżonemu. Jego wyjaśnienia w tej części nie budzą wątpliwości Sądu i znajdują potwierdzenie w zeznaniach wszystkich świadków przesłuchanych w sprawie oraz w nagraniu z miejsca zdarzenia.

1.1.1

zeznania świadka Z. P.

zeznania świadka A. P.

zeznania świadka P. P. (1)

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków Z. P., A. P. i P. P. (1). Przedstawiony przez nich przebieg zdarzenia nie budzi wątpliwości Sądu i znajduje potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Co prawda świadkowie ci mogli przejawiać skłonność do składania nieobiektywnych zeznań – z uwagi na konflikt istniejący między rodzinami, jednak w ocenie Sądu w ich relacji brak jest elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami.

Z ich relacji wynika, że pomiędzy małżonkami O. i Z. i A. P. wywiązał się kłótnia o miejsce składowania zielska przez rodzinę O., podczas której między innymi Z. P. przerzucał zielsko do ogródka Ł. O., a Ł. O. odrzucał je z powrotem. W trakcie jednego z przerzucań doszło do uszkodzenia przez Ł. O. widłami dłoni Z. P..

Zeznania w/w świadków są logiczne, korelują ze sobą i znajdują potwierdzenie w nagraniu zdarzenia wykonanym przez P. E. rozbieżności, które pojawiają się w ich zeznaniach wskazują jedynie na to, że nie była to ustalona wersja zdarzenia, tylko świadkowie faktycznie zeznawali o tym, co im było wiadomo w sprawie, zgodnie z tym jak każdy z nich to zapamiętał. Dodać należy, że przebieg zdarzenia był bardzo dynamiczny. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich zeznań.

Świadkowie ci co prawda nie ustrzegli się pewnych nieścisłości, jednakże dotyczyły one kwestii mniej istotnych w szczególności, rodzaju przegrodzenia znajdującego się na granicy użytkowanych przez rodziny O. i P. działek. Po części są one następstwem czasu jaki upłynął pomiędzy zdarzeniem a składaniem zeznań na rozprawie. Z nagrania zdarzenia jednoznacznie wynika, iż od strony działki rodziny P. na granicy działek było prowizoryczne przegrodzenie z płyt meblowych.

Sąd także walorem wiarygodności obdarzył zeznania dotyczące mechanizmu i zakresu obrażeń odniesionych przez Z. P.. Zeznania w zakresie obrażeń, których doznał pokrzywdzony korespondują z dokumentacją medyczną, a okoliczności ich powstania znajdują potwierdzenie nie tylko w zeznaniach najbliższych pokrzywdzonego - żony i syna ale w szczególności w nagraniu zdarzenia (00:03:30-00:03:31).

1.1.1

zeznania świadka M. O. (1) w części

zeznania świadka W. S. (2) w części

M. O. (1) jest żoną Ł. O., a W. S. (2) jego teściową.

Sąd walorem wiarygodności obdarzył zeznania M. O. (1) i W. S. (2) w części, w których potwierdziły, że rodziny P. i O. są skonfliktowane, i że doszło do kłótni z rodziną P. o miejsce składowania zielska oraz że zielsko to było przerzucane przez Z. O. na teren ich działki i odrzucane z powrotem przez Ł. O. oraz że w trakcie tego zdarzenia Z. P. odniósł obrażenia.

Zeznania świadków w tym zakresie nie budzą wątpliwości Sądu i korespondują z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym.

1.1.1

zeznania B. T. (2) w części

Sąd walorem wiarygodności obdarzył zeznania B. T. (1) w części, w której potwierdziła, że pomiędzy rodziną P. i O. doszło do kłótni o miejsce składowania zielska oraz że zielsko to było przerzucane przez Z. O. na teren ich działki i odrzucane z powrotem przez Ł. O..

Zeznania świadka w tym zakresie nie budzą wątpliwości Sądu i korespondują z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym.

1.1.1.

zeznania świadka B. G.

zeznania świadka M. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków B. G. i M. K. - funkcjonariuszy Policji, którzy brali udział w interwencji w związku ze zgłoszeniem.

Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji.

1.1.1

zapis nagrania zdarzenia na płycie CD

Nagranie sporządzone przez P. P. (1), w powiązaniu z zeznaniami świadków Z. P., A. P. i P. P. (1) pozwala na odtworzenie przebiegu zaistniałego zdarzenia.

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.2

dokumentacja medyczna Z. P.

dokumentacja medyczna Ł. O.

kwestionariusza wywiadu środowiskowego

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia Ł. O. w części

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której zaprzeczył, by uderzył zębem wideł w dłoń Z. P. powodując u niego obrażenia.

Oskarżony w toku całego postepowania podnosił, że Z. P. zranił się o wystające z płotu gwoździe. Twierdzenie to jest sprzeczne z uznanymi w całości za wiarygodne zeznaniami świadków Z. P., A. P. i P. P. (1), jak i z nagraniem zdarzenia wykonanym przez P. P. (1).

Na przedmiotowym nagraniu zostało zarejestrowane jak Z. P. będąc na swojej działce przerzuca widłami zielsko nad prowizorycznym ogrodzeniem z płyt meblowych na sąsiednią działkę rodziny O.. W tym samym momencie Ł. O. chcąc chcą udaremnić Z. P. przerzucenie zielska do jego ogródka, zamachnął się widłami i uderzył zębem wideł w prawą dłoń Z. P. powodując jej obrażenia.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w omawianej części stanowią wyłącznie linię obrony oskarżonego i stanowią nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany mu występek. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, których zeznaniom sąd dał wiarę, dokumentacji medycznej, nagrania zdarzenia - nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżony dopuścili się przypisanego mu czynu.

1.1.1

zeznania M. O. (1) w części

Na wiarę nie zasługiwały zeznania świadka M. O. (1), w których zaprzeczyła, że Ł. O. uderzył widłami Z. P. oraz podała że Z. P. sam zranił się o wystające z płotu gwoździe oraz że wielokrotnie uderzył Ł. O. widłami powodując u niego rany na ręce i głowie.

Jej zeznania w tej części są sprzeczne z zeznaniami świadków Z. P., A. P. i P. P. (1) oraz nagraniem zdarzenia.

Świadek dążył do wykazania, że to tylko pokrzywdzony jest osobą konfliktową, odmiennie niż ona i mąż, a tym samym dążyła do zdyskredytowania wiarygodności pokrzywdzonego jako świadka. M. O. (1) bardzo jednostronnie przedstawiała przebieg zdarzenia, wyolbrzymiając negatywne zachowania pokrzywdzonego i jednocześnie ukrywając lub negując fakty niekorzystne dla siebie i oskarżonego. Na nagraniu zostało zarejestrowane jak M. O. (1) brała czynny udział w kłótni z sąsiadami A. i Z. P., nie próbowała polubownie zakończyć sporu, pomimo, że kilkukrotnie W. S. (2) próbowała nakłonić ją do zaprzestania kłótni i powrotu do domu.

Zaprzeczeniem twierdzeń świadka w zakresie przebiegu zdarzenia i mechanizmu powstania urazu dłoni u Z. P. są zeznania powyżej wymienionych świadków oraz zapis nagrania, które zostało omówione powyżej.

W zakresie odniesionych przez Ł. O. obrażeń należy wskazać, iż twierdzenia M. O. (1) nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji medycznej oskarżonego. Z analizy treści „Karty medycznych czynności ratunkowych” wynika, że Ł. O. miał uraz ręki bez ewidentnego krwawienia- „ rana otarcie” oraz ból urazowy głowy (spowodowany stłuczeniem) oraz dłoni prawej (spowodowany raną).

Zeznania świadka M. O. (1) w ocenie Sądu miały wspierać linię obrony oskarżonego.

1.1.1

zeznania W. S. (2) w części

Sąd nie dał również wiary zeznaniom W. S. (2), w których twierdziła, ze Z. P. skaleczył się o ogrodzenie.

Z nagrania jednoznacznie wynika, że Z. P. przerzucał zielsko ponad ogrodzeniem, a więc nie miał możliwości skaleczenia się o nie, oraz przede wszystkim, że jego uraz dłoni (3:30 nagrania) powstał w wyniku uderzenia zębem wideł przez Ł. O..

Zeznania świadka W. S. (2) w ocenie Sądu miały wspierać linię obrony oskarżonego.

1.1.1

Zeznania B. T. (1) części

Za niewiarygodne Sąd uznał twierdzenie B. T. (1), o przebiegu zdarzenia a w szczególności, że Z. P. nie odniósł żadnych obrażeń.

Jej zeznania w tej części są sprzeczne z zeznaniami świadków Z. P., A. P. i P. P. (1) oraz nagraniem zdarzenia.

Zeznania świadka B. T. (1) w ocenie Sądu miały wspierać linię obrony oskarżonego.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

1

Ł. O.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 157 § 2 kk, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Jak wynika z powyższego, przepis art. 157 kk chroni zdrowie człowieka przed jego naruszeniem, które nie stanowi ciężkiego uszczerbku, ale inne, łagodniejsze naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia człowieka, który jest mierzony czasem trwania dysfunkcji ludzkiego organizmu i określany jako lekki uszczerbek. Jeżeli sprawca czynu określonego powyżej działa nieumyślnie podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

W świetle obowiązujących przepisów oraz orzecznictwa granicą odpowiedzialności za spowodowanie opisanego w ustawie skutku z art. 157 kk jest obiektywna przewidywalność jego wystąpienia. W orzecznictwie wskazuje się na konieczność dokonywania tej oceny w odniesieniu do konkretnej sytuacji, przy sięgnięciu do porównywalnego z osobą sprawcy wzorca osobowego: "Sprawcę można obciążyć możliwością przewidywania tylko normalnych, typowych następstw, nie zaś następstw zupełnie wyjątkowych, uwzględniając osobowość sprawcy, jego wiek, doświadczenie życiowe, wykształcenie i poziom intelektualny" (wyr. SN z 20.6.1972 r., V KRN 173/72, OSNKW 1972, Nr 11, poz. 176).

Przestępstwo określone w art. 157 § 1 lub 2 kk może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. Istnieje więc konieczność ustalenia, że sprawca chciał albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki (wówczas odpowiedzialność z art. 157 § 1 KK, ewentualnie § 3). W sytuacji, gdy zaś nie jest możliwa rekonstrukcja takiego stanu świadomości sprawcy, przewidywanie sprowadzenia "jakiegoś" skutku musi być ocenione jako zamiar sięgający skutków mniej intensywnych, a zatem decydujący o możliwości postawienia zarzutu z art. 157 § 2 kk, ewentualnie § 3.

W praktyce precyzyjne określenie treści strony podmiotowej napotkać może spore trudności. W większości zamachów na zdrowie bardzo utrudnione jest niewątpliwe stwierdzenie granic zamiaru sprawcy i precyzyjne określenie wyobrażonego przez niego rodzaju uszczerbku, a więc ustalenie, czy swoim zachowaniem zmierzał do realizacji skutku opisanego w art. 157 § 1 lub § 2 kk. Z reguły możliwe więc będzie jedynie wskazanie przedziału skutków zbliżonych rodzajowo. Sytuacja taka w praktyce tworzy więc naturalny grunt do posługiwania się konstrukcją tzw. zamiaru ogólnego, nieokreślonego ( dolus generalis), który opiera się na założeniu, iż sprawca musi mieć zamiar spowodowania jakiegokolwiek, choćby niesprecyzowanego skutku na zdrowiu, odpowiadać zaś będzie za taki, który faktycznie zaistnieje, pod warunkiem wszakże, iż okoliczności podmiotowo-przedmiotowe towarzyszące czynowi pozwalają na przypisanie mu takiego skutku ( W. Grudziński, Z problematyki, s. 46 i n.; W. Wolter, w: Andrejew, Świda, Wolter, Kodeks karny, 1973, s. 459–460; B. Michalski, Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, w: SPK, t. 10, 2012, s. 249 i n.; por. wyr. SA w Lublinie z 13.5.2015 r., II AKa 82/15, Legalis).

W dniu 12 października 2022 roku Ł. O., podczas kłótni sąsiedzkiej o miejsce składowania zielska przez rodzinę O., w trakcie przerzucania przez Z. P. widłami zielska na teren ogródka Ł. O., chcą to udaremnić, zamachnął się widłami i uderzył zębem wideł w prawą dłoń Z. P.. Na skutek uderzenia u pokrzywdzonego powstały obrażenia ciała w postaci rany kłutej ręki prawej okolicy nasady palca II i krwiak powierzchni grzbietowej ręki, naruszające czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni.

Oskarżony nie przyznał się do winy. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu przestępnego nie ulegało jednak wątpliwości. Wniosek ten wynika z zeznań świadków Z. P., A. P. i P. P. (1), którym Sąd dał wiarę, a nadto zdarzenie to zostało zarejestrowane przez syna pokrzywdzonego P. P. (1). Tego dnia pomiędzy rodzinami oskarżonego i pokrzywdzonego doszło do kłótni dotyczącej miejsca składowania przez rodzinę O. zielska wyrwanego z ich działki. Początkowo zielsko przerzucała na teren działki rodziny O. A. P., a odrzucała na teren zajmowany przez rodzinę P. M. O. (1), po chwili do pań przyłączyli się oskarżony Ł. O. i pokrzywdzony Z. P.. Zachowanie Ł. O. stanowiło nagłą reakcję na zachowanie Z. P.. Do zdarzenia doszło zupełnie przypadkowo.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje zatem podstawy do przypisania oskarżonemu umyślnego uszkodzenia ciała Z. P.. Na podstawie powołanych powyżej dowodów Sąd przyjął, że oskarżony nie miał zamiaru popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 157 § 2 kk, lecz popełnił ten czyn nieumyślnie. Do uderzenia widłami doszło w momencie przerzucania zielska przez Z. P. (również widłami) na teren ogródka Ł. O.. Oskarżony chcą tą czynność udaremnić, zamachnął się widłami w kierunku przerzucanego zielska i uderzył zębem wideł w prawą dłoń Z. P., co doprowadziło do powstania u niego obrażeń prawej dłoni. Do uderzenia pokrzywdzonego doszło zatem przypadkowo na skutek nierozważnego używania wideł przez oskarżonego. Oskarżony mógł i powinien przewidzieć, że w wyniku jego działania polegającego na zamachnięciu się widłami w kierunku Z. P. może uderzyć w jego dłoń zębem wideł i spowodować co najmniej wyżej wymienione obrażenia ciała. Mając na uwadze okoliczności, w jakich doszło do tego zdarzenia, nie sposób uznać, aby skutek taki był obiektywnie, jak i subiektywnie z punktu widzenia oskarżonego nie do przewidzenia. Opisane powyżej okoliczności wskazują zatem na to, że oskarżony nie zachował należytej ostrożności, co zdaniem Sądu uzasadnia uznanie go winnym popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 2 kk.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem oceny i analizy Sądu, pozwolił na przypisanie oskarżonemu winy za zarzucany mu czyn. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie ma żadnych okoliczności wyłączających winę i bezprawność.

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. O.

1-5

1.

2

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że z uwagi na fakt, że w czasie orzekania obowiązują zmienione przepisy Kodeksu Karnego inne niż te, które obowiązywały w chwili popełnienia czynu objętego niniejszym postępowaniem, Sąd zastosował – na podstawie art. 4 § 1 kk – przepisy Kodeksu karnego obowiązujące do dnia 30 września 2023 roku – jako względniejsze dla oskarżonego.

Zgodnie art. 53 § 1 kk Sąd wymierza karę wedle własnego uznania, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe oraz całokształt okoliczności sprawy, sąd miał na uwadze, iż w przedmiotowej sprawie w pełni uzasadnione było sięgnięcie do instytucji odstąpienia od wymierzenia kary (art. 59 kk).

Art. 59 kk przewiduje możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, jeżeli przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat albo karą łagodniejszego rodzaju i społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, jeżeli orzeka jednocześnie środek karny, przepadek, lub środek kompensacyjny, a cele kary zostaną w ten sposób spełnione.

W przekonaniu sądu przesłanki odstąpienia od wymierzenia kary zachodzą w przedmiotowej sprawie.

Za przedstawicielami doktryny należy wskazać, iż przepis art. 59 kk znajduje zastosowanie w przypadku, gdy z celowościowego punktu widzenia nie jest konieczne, aby sprawca odbywał karę, stanowiącą sankcję za popełniony przez niego czyn. Jednocześnie dla zapewnienia realizacji funkcji sprawiedliwościowej prawa karnego, nie pozostaje on bezkarny - sąd odstępując od wymierzenia kary orzeka odpowiedni środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny (art. 59 k.k., red. Grześkowiak 2021, wyd. 7/Gądzik, Legalis/elektr.). Dodać trzeba także, że odstąpienie od wymierzenia kary może mieć miejsce, kiedy analiza stopnia społecznej szkodliwości czynu wykaże, iż jest on większy niż nieznaczny, lecz jeszcze nie znaczny (P. G., Aktualne problemy odstąpienia od wymierzenia kary jako klauzuli generalnej (art. 59 k.k.), PS 2009/7-8/, s. 150-151, dostęp: LEX/elektr.).

W tym konkretnym stanie faktycznym, biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu, jak również relacje panujące pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, w tym długotrwały konflikt sąsiedzki, mimo iż sprawstwo i wina Ł. O. bezspornie nie budzą wątpliwości, stwierdzając przy tym, że społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, w ocenie Sądu zastosowanie art. 59 kk i odstąpienie od wymierzenia kary, jednocześnie wymierzając środek kompensacyjny w postaci naprawienia szkody i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jest uciążliwością adekwatną do stopnia winy jak i społecznej szkodliwości czynu.

Nie negując naganności postępowania oskarżonego, należy wskazać, że do zdarzenia doszło w wyniku konfliktu sąsiedzkiego. Przyjęty przez obie jego strony sposób rozwiązania nieporozumienia jest niedopuszczalny i naganny. Ani oskarżony ani pokrzywdzony nie są uprawnieni do siłowego rozwiązywania sporów z innymi osobami, nawet gdy w ich przekonaniu zachowują się niewłaściwie. Niestosowność czyjegoś zachowania powinna spotkać się z reakcją, jednak musi mieścić się ona w ramach obowiązujących norm i zasad.

Zgodnie z art. 46 § 1 kk. Sąd ma uprawnienie do jednoczesnego orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody majątkowej (odszkodowania) i wynagrodzenia za szkodę niemajątkową (krzywdę) w postaci zadośćuczynienia. W przypadku złożenia wniosku przez pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej na sądzie ciąży obowiązek orzeczenia obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W myśl art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Z kolei w świetle art. 445 § 1 kc, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Drugi z przywołanych przepisów stanowi jedynie ogólną materialnoprawną podstawę roszczenia o zadośćuczynienie i nie zawiera żadnych kryteriów, jakie należałoby uwzględnić przy ustaleniu jego wysokości. Kryteria te zostały wypracowane przez doktrynę i judykaturę. Zadośćuczynienie orzekane na podstawie art. 445 § 1 k.c. ma charakter całościowy i powinno stanowić swoistą rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez osobę poszkodowaną, stąd też w każdej sprawie konieczne jest ocenienie całokształtu sytuacji poszkodowanego, tak aby możliwe było uwzględnienie w przyznanym zadośćuczynieniu różnorodnych aspektów doznanej krzywdy – a zatem, tych negatywnych zmian w życiu pokrzywdzonego, które nie wyrażają się w postaci wymiernego, majątkowego uszczerbku, lecz jednocześnie w oczywisty sposób pogarszają jakość życia pokrzywdzonego, wpływając na jego sferę emocjonalną, osobistą, rodzinną, społeczną. Na pojęcie krzywdy składa się zatem szereg elementów, o bardzo zindywidualizowanym charakterze.

Sąd uznał za zasadne orzeczenie w niniejszej sprawie obowiązku naprawienia szkody, ponieważ pokrzywdzony poniósł koszty dojazdu do szpitala w dniu zdarzenia oraz w dniu wizyty kontrolnej do szpitala (100 zł) oraz przebywając na zwolnieniu chorobowym, z uwagi na odniesione obrażenia na skutek zdarzenia objętego aktem oskarżenia, uzyskiwał mniejsze wynagrodzenie (130 zł). Sąd przyznał tytułem naprawienia szkody łącznie kwotę 230 zł. Oceniając zasadność powództwa o zadośćuczynienie w niniejszej sprawie, Sąd miał na uwadze w pierwszej kolejności stopień cierpień fizycznych pokrzywdzonego, który zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego nie był znaczny. W tej sytuacji należne pokrzywdzonemu zadośćuczynienie za krzywdę winno w ocenie Sądu wynieść 700 zł. Wskazana kwota stanowi pełne wynagrodzenie cierpień moralnych, psychicznych i poczucia krzywdy, a jej wysokość jest odpowiednia, tzn. utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa i nie będzie stanowiła źródła wzbogacenia pokrzywdzonego.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

5.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. K. kwotę 1062,72 zł, w tym podatek VAT w stawce 23%, tytułem zwrotu kosztów pełnomocnictwa z urzędu udzielonego oskarżycielowi prywatnemu, mając na uwadze stawki przewidziane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku (sygn. SK 78/21; Dz. U. z 2022 r. poz. 2790).

Na podstawie art. 628 pkt 1 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego Z. P. kwotę 300 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (uiszczona przez oskarżyciela prywatnego kwota zryczałtowanej równowartości wydatków w sprawach z oskarżenia prywatnego).

Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego - na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił go od ponoszenia wydatków, którymi obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS