Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 23/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1

D. J.

w dniu 5 listopada 2023 roku w W., woj. (...)- (...), na ul. (...) działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego oraz wspólnie i w porozumieniu z K. W., zmuszał G. K. do określonego działania oraz dokonał naruszenia czynności narządu ciała pokrzywdzonego w ten sposób, że wykrzykiwał do K. W. słowa podżegające do stosowania przemocy wobec G. K. oraz nagrywał telefonem komórkowym zdarzenie, gdzie K. W. stosując groźbę bezprawną oraz przemoc wobec osoby w postaci kierowania gróźb pobicia oraz uderzania ręką w twarz, kopania po tułowiu oraz nogach, przewrócenia na asfalt, użycia substancji chemicznej poprzez jej rozpylenie bezpośrednio w oczy pokrzywdzonego zmuszał G. K. do określonego działania, tj. wypowiedzenia słów odnoszących się do klubu piłkarskiego (...), z tym ustaleniem, że nie osiągnął zamierzonego celu zmuszenia pokrzywdzonego do określonego działania z uwagi na postawę pokrzywdzonego, a w wyniku zastosowanej przemocy wobec osoby pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci powierzchownego urazu klatki piersiowej oraz powierzchownego urazu biodra i uda i zaburzeń widzenia, naruszających czynności narządu ciała pokrzywdzonego na czas poniżej 7 dni,

tj. o przestępstwo z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 5 listopada 2023 roku, około godz. 21:30 w W. na ulicy (...) G. K. wraz z kolegą Ł. W. udali się do sklepu (...) celem zrobienia zakupów. W tym czasie przed sklepem (...) stała grupa osób, wśród nich byli K. W., D. J., T. K., E. G. i E. T..

K. W. i D. J. rozpoznali G. K. jaka kibica drużyny piłkarskiej (...). Wcześniej na portalu społecznościowy F. widzieli jego zdjęcie profilowe, na którym miał założoną czapkę klubową (...) i szalik (...). K. W. i D. J. są natomiast sympatykami klubu (...), którego zagorzali kibice są skonfliktowani z klubem (...). Wówczas postanowili wymusić na G. K., aby „wyrzekł” się drużyny (...).

Gdy G. K. wraz z Ł. W. wyszli ze sklepu, K. W. podszedł do G. K., złapał go za kurtkę na wysokości klatki piersiowej i zaczął wyzywać używając słów powszechnie uznawanych za obelżywe (takich jak na k. 46) oraz zmuszać szarpiąc za odzież G. K. do określonego zachowania, to jest wyrzeczenia się przynależności do sympatyków klubu piłkarskiego „ (...)”. Gdy G. K. odmówił zachowania się w ten sposób, K. W. nadal go szarpał, po czym uderzył go kilka razy ręką w twarz, groził pobiciem, cały czas usiłując wymusić na G. K. określone zachowanie. Gdy ten wyrwał się, K. W. zaczął kopać G. K. lewą nogą w prawą część ciała – nogę, biodro i plecy. Zajście nagrywał telefonem D. J., jednocześnie podżegał do stosowania przemocy wobec G. K., do bicia i kopania, w tym sugerując K. W., aby kopnął G. K. w głowę „na łeb H. K.”. W pewnym momencie w wyniku uderzenia G. K. upadł na jezdnię, uderzając o asfalt głową, co D. J. skomentował słowami „o nokaut”. Po upadku G. K. wstał, po czym K. W. dalej kopał go i wyzywał, aż w końcu użył w stosunku do niego gazu łzawiącego, rozpylając go prosto w oczy G. K. z bliska, po czym ponownie zaatakował G. K., kopiąc go dwa razy w prawą stronę ciała.

Ł. W. i T. K. przez całe zajście próbowali powstrzymać K. W. od zadawania ciosów G. K., lecz bezskutecznie.

Następnie G. K. usiadł na krawężniku, gdzie został ponownie zaatakowany werbalnie i fizycznie przez K. W. poprzez wyzwiska, zmuszanie do określonego zachowania, a gdy to nie przyniosło oczekiwanego skutku, K. W. kopnął G. K. i uderzył go ręką w twarz.

Po chwili G. K., Ł. W., K. W. i D. J. przemieścili się na pobliski parking, na którym K. W. ponownie trzymał G. K. za kurtkę na wysokości klatki piersiowej i wypowiadał słowa do telefonu trzymanego w ręce przez G. K..

D. J. nagrywał zdarzenie swoim telefonem. Sytuacja ta zostało także zarejestrowane za pomocą kamer monitoringu miejskiego.

zeznania świadka G. K.

zeznania świadka Ł. W.

wyjaśnienia oskarżonego D. J.

wyjaśnienia oskarżonego K. W. w części

protokół oględzin rzeczy – telefonu komórkowego marki(...)

protokół przeszukania osoby – D. J., spis i opis rzeczy

protokół oględzin rzeczy – nagrania kamery monitoringu miejskiego

płyta DVD zawierająca nagrania z telefonu komórkowego marki (...)

protokół oględzin rzeczy – nagrania audio video z 5 listopada 2023 roku

protokół okazania wizerunku

protokół oględzin osoby – D. J.

dokumentacja fotograficzna

k. 46-46v, 00:22:06-00:52:52 na k. 270v-271v

k. 84v-85, 00:54:03-01:12:16 na k. 271v-272v

k. 98, k. 114v-115, 00:10:33-00:15:50 na k. 269v-270

k. 93-94, k. 110-111, k. 00:07:16-00:22:53 na k. 300v-301

k. 103-104

k. 56 - 58

k. 71 - 74

k. 80 (koperta)

k. 77v - 79

k. 88 – 89

k. 101- 102

k. 148 - 150

2. W wyniku zdarzenia G. K. doznał obrażeń w postaci powierzchownego urazu klatki piersiowej oraz powierzchownego urazu biodra i uda oraz zaburzeń widzenia, naruszających czynności narządu ciała pokrzywdzonego na czas poniżej 7 dni.

protokół oględzin osoby G. K.

dokumentacja medyczna

opinia sądowo-lekarska

k. 59 - 65

k. 68 (koperta)

k. 178 – 178v

3. D. J. urodził się w (...) roku. Ma wykształcenie zawodowe, jego zawód wyuczony to operator maszyn i urządzeń do wytwarzania tworzyw sztucznych. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje. Przed osadzeniem w zakładzie karnym (odbywanie kary w innej sprawie) pracował jako magazynier w firmie (...) na podstawie umowy zlecenia, osiągając dochód w wysokości 3225 zł brutto miesięcznie. Nie posiada majątku ruchomego jak i nieruchomego. Nie leczył się psychiatrycznie i nie leczy. D. J. nie był karany w momencie popełnienia czynu. 7 grudnia 2023 roku uprawomocnił się wyrok skazujący D. J. za popełnienie przestępstw z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

dane o podejrzanym

informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. D. J.

dane podane do protokołu rozprawy

odpis wyroku Sądu Rejonowego wW. z 12 maja 2023 roku w sprawie (...)

k. 153

k. 32, 262-263

00:02:39 – 00:04:44 na k. 269v

k. 158 - 159

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego D. J.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. J., złożonym w toku postępowania przygotowawczego.

Oskarżony przyznał się do winy, jego wyjaśnienia były logiczne, konsekwentne i spójne, zgodne w szczególności z zeznaniami świadków G. K. i Ł. W. oraz nagraniami zdarzenia, jak i z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym.

Przed Sądem D. J. także przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i odmówił składania wyjaśnień. Oskarżony potwierdził treść zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym i podtrzymał je w całości.

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego K. W. w części

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego K. W. w części zgodnej z ustalonym stanem faktycznym.

W tej części wyjaśnienia oskarżonego są logiczne i spójne oraz znajdują potwierdzenie nie tylko w wyjaśnieniach D. J., ale również w zeznaniach świadków G. K. i Ł. W. oraz nagraniach zdarzenia.

Przed Sądem K. W. także przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i odmówił składania wyjaśnień. Oskarżony potwierdził treść zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym i podtrzymał je w całości.

1.1.1, 1.1.2

zeznania świadka G. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego G. K., gdyż są one szczere, logiczne i kategoryczne w zasadniczych kwestiach oraz spójne z zebranym wiarygodnym materiałem dowodowym, w szczególności z nagraniami zdarzenia, zeznaniami Ł. W. i dowodami z dokumentów. G. K. potwierdził, że groźbą bezprawną i przemocą był zmuszany do wypowiedzenia słów wskazanych przez K. W. a odnoszących się do klubu piłkarskiego (...), że grożono mu pobiciem, był uderzany ręką w twarz, kopany po tułowi i nogach, przewrócony, że użyto wobec niego gazu łzawiącego. Zeznania pokrzywdzonego w dużej mierze cechuje konsekwencja. Wprawdzie składając zeznania na rozprawie pokrzywdzony nie ustrzegł się pewnych nieścisłości, jednakże dotyczyły one kwestii mniej istotnych, a przy tym zostały przez niego w racjonalny sposób wytłumaczone po odczytaniu zeznań złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym. Wpływ na nie z pewnością miała w szczególności dynamika zdarzenia i emocje jemu towarzyszące, jak również czas jaki upłynął od zdarzenia do dnia rozprawy.

Wskazane przez pokrzywdzonego obrażenia odniesione na skutek zdarzenia znajdują potwierdzenie w dokumentacji medycznej oraz opinii sądowo- lekarskiej.

1.1.1, 1.1.2

zeznania świadka Ł. W.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Ł. W.. Ł. W. to znajomy G. K., z którym pokrzywdzony przebywał w momencie zdarzenia. Świadek zeznał, że 5 listopada 2023 roku na ul. (...) w W. doszło do pobicia G. K. przez K. W., a zdarzenie to zostało nagrane i krążyło pomiędzy użytkownikami komunikatorów internetowych. Przesłuchany przed Sądem świadek nie pamiętał wprawdzie dokładnie wszystkich szczegółów zdarzenia, bezsprzecznie wynika to z upływu czasu jaki minął od zdarzenia, jak i z tego, że sytuacja miała charakter dynamiczny, a świadek znajdował się pod silnym stresem i działaniem alkoholu. Zeznania złożone przez niego są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Zeznania Ł. W. znajdują potwierdzenie w zeznaniach G. K., wyjaśnieniach oskarżonych i nagraniach zdarzenia. Także materiał dowodowy w postaci dokumentów w pełni potwierdza ich treść.

1.1.1

płyta DVD zawierająca nagrania z telefonu komórkowego marki (...)

Nagrania sporządzone przez D. J. potwierdzają jego sprawstwo. Z. zostały na nich najistotniejsze momenty zdarzenia. Na nagraniu słychać również jak oskarżony namawia K. W. do zadawania ciosów pokrzywdzonemu, w tym do wyprowadzenia niezwykle niebezpiecznego kopnięcia w głowę.

Sąd uznał ten dowód za wiarygodny, brak było podstaw do podważenia jego autentyczności.

1.1.1

nagranie kamery monitoringu miejskiego

Na nagraniu kamery monitoringu miejskiego z ul. (...)w W. z dnia 5 listopada 2023 roku uwieczniono moment zdarzenia oraz uczestniczące w nim osoby, wśród których był także oskarżony, który trzymał telefon w ręku, pokrzywdzony, K. W., Ł. W., T. K. i E. T.. Na nagraniu widać, że K. W. zadaje ciosy pokrzywdzonemu, a D. J. nagrywa to wydarzenie.

Sąd uznał ten dowód za wiarygodny, brak było podstaw do podważenia jego autentyczności

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1, 1.1.2

1.1.2

1.1.3

1.1.3

1.1.3

1.1.3

protokół oględzin rzeczy – telefonu komórkowego marki (...)

protokół przeszukania osoby – D. J., spis i opis rzeczy

protokół oględzin rzeczy – nagrania kamery monitoringu miejskiego

protokół oględzin rzeczy – nagrania audio video z 5 listopada 2023 roku

protokół okazania wizerunku

protokół oględzin osoby – D. J.

dokumentacja fotograficzna

protokół przeszukania osoby – D. J.

protokół oględzin osoby G. K.

dokumentacja medyczna

dane o podejrzanym

informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. D. J.

dane podane do protokołu rozprawy

odpis wyroku Sądu Rejonowego w W. z 12 maja 2023 roku w sprawie (...)

Przeprowadzone dowody z dokumentów Sąd uznał za w pełni przekonujące nie znajdując żadnych podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności czy rzetelności.

1.1.2

opinia sądowo-lekarska

W toku postępowania uzyskano opinię sądowo-lekarską. Biegła wskazała, że z dostępnej dokumentacji medycznej wynika, że w dniu 10 listopada 2023 roku u G. K. stwierdzono zasinienie prawego podudzia, co jednak zdaniem biegłej nie znajduje potwierdzenia w dokumentacji fotograficznej – oględzinach osoby pokrzywdzonego. Biegła stwierdziła u pokrzywdzonego zasinienie znacznych rozmiarów na tylnej powierzchni prawego uda. Biegła wskazała, że skutki zdarzenia kwalifikować należy jako rozstrój zdrowia, trwający nie dłużej niż 7 dni.

Opinia sądowo-lekarska jest w ocenie Sądu jasna i rzetelna. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-

Wyjaśnienia oskarżonego K. W. w części

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w części w której umniejszał roli D. J. w zdarzeniu. W tej części wyjaśnienia K. W. są sprzeczne z wyjaśnieniami D. J., który wyjaśnił, że obaj zauważyli, że do sklepu wchodził G. K., którego postrzegali jako kibica drużyny (...). Ponadto za taką oceną przemawiają również zasady doświadczenia życiowego. Fakt, że D. J. zaczął nagrywać zdarzenie właściwie od momentu podejścia K. W. do G. K., a zatem dużo wcześniej, niż K. W. wypowiedział słowa „nagrywaj go J.”, wskazuje że wcześniej porozumieli się co do przebiegu zdarzenia.

Niewątpliwie wyjaśnienia K. W. w powyżej wskazanym zakresie miały na celu umniejszenia winy lub uniknięcia odpowiedzialności karnej przez D. J..

---

zeznania świadka E. T.

Sąd uznał zeznania E. T. złożone w postępowaniu przygotowawczym (k. 174v) za nieistotne dla ustalenia stanu faktycznego, ponieważ nie wnoszą do sprawy żadnych istotnych treści i nie zmierzają do jej rozwikłania (świadek zeznał, że nie pamięta szczegółów zdarzenia)

---

zeznania świadka T. K.

Sąd pominął zeznania T. K. złożone w postępowaniu przygotowawczym (k. 181v) oraz przed Sądem (01:13:17 – 01:18:30 na k. 272v – 273), gdyż świadek nie pamiętał przebiegu zdarzenia i nie był w stanie podać żadnych szczegółów odnośnie oskarżonego.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

7

D. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 191 § 1 kk, kto stosując przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną, zmusza ją lub inną osobę do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Przedmiotem ochrony przestępstwa zmuszania jest wolność jednostki w zakresie wyboru zachowania się zgodnie ze swoją wolą, wolności w zakresie wyboru postepowania.

Zauważyć należy, że z dniem 01 października 2024 roku brzmienie art. 191 § 1 uległo istotniej zmianie. Zrezygnowano z celowego charakteru tego przestępstwa oraz przesunięto „dalej” skutek przestępstwa. W konsekwencji tego będzie ono dokonane dopiero w czasie zmuszenia do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, w wyniku zastosowania określonych w tym przepisie środków przymusu, a nie, jak dotychczas, w czasie zastosowania środków przymusu w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechaniu lub znoszenia. Samo zastosowanie tych środków w wyżej wymienionym celu, ale bez zmuszenia, dotychczas kwalifikowane jako dokonanie przestępstwa, będzie mogło zostać zakwalifikowane jako usiłowanie (zob. Uzasadnienie … , druk sejmowy nr 2024, s. 69-70).

Art. 13 § 1 kk stanowi, że odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Zgodnie z art. 157 § 2 kk, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Jak wynika z powyższego, przepis art. 157 kk chroni zdrowie człowieka przed jego naruszeniem, które nie stanowi ciężkiego uszczerbku, ale inne, łagodniejsze naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia człowieka, który jest mierzony czasem trwania dysfunkcji ludzkiego organizmu i określany jako lekki uszczerbek. Jeżeli sprawca czynu określonego powyżej działa nieumyślnie podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

W świetle obowiązujących przepisów oraz orzecznictwa granicą odpowiedzialności za spowodowanie opisanego w ustawie skutku z art. 157 kk jest obiektywna przewidywalność jego wystąpienia. W orzecznictwie wskazuje się na konieczność dokonywania tej oceny w odniesieniu do konkretnej sytuacji, przy sięgnięciu do porównywalnego z osobą sprawcy wzorca osobowego: "Sprawcę można obciążyć możliwością przewidywania tylko normalnych, typowych następstw, nie zaś następstw zupełnie wyjątkowych, uwzględniając osobowość sprawcy, jego wiek, doświadczenie życiowe, wykształcenie i poziom intelektualny" (wyr. SN z 20.6.1972 r., V KRN 173/72, OSNKW 1972, Nr 11, poz. 176).

Przestępstwo określone w art. 157 § 1 lub 2 kk może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. Istnieje więc konieczność ustalenia, że sprawca chciał albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki (wówczas odpowiedzialność z art. 157 § 1 KK, ewentualnie § 3). W sytuacji, gdy zaś nie jest możliwa rekonstrukcja takiego stanu świadomości sprawcy, przewidywanie sprowadzenia "jakiegoś" skutku musi być ocenione jako zamiar sięgający skutków mniej intensywnych, a zatem decydujący o możliwości postawienia zarzutu z art. 157 § 2 kk, ewentualnie § 3.

Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się niewątpliwie działając wspólnie i w porozumieniu z K. W.. Pojęcie współsprawstwa ujęte zostało przez ustawodawcę w przepisie art. 18 § 1 kk. Współsprawstwo polega na tym, że dwie lub więcej osób, działając wspólnie i w porozumieniu realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić w sposób dorozumiany. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12).

Ze zgromadzonego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z K. W.. W szczególności wskazują na to wyjaśnienia oskarżonego D. J. (nota bene przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu) i zapis nagrań wykonanych przez niego oraz zasady doświadczenia życiowego. D. J. wyjaśnił, że razem z K. W., zauważyli wchodzącego do sklepu G. K., kojarzyli go z portalu społecznościowego F. jako kibica klubu sportowego (...), którego obaj nie lubili (ani klubu ani kibiców). Ponadto z zestawienia zapisu nagrania wykonanego przez D. J. z zeznaniami pokrzywdzonego, wynika, że D. J. rozpoczął nagrywanie właściwie bezpośrednio po podejściu K. W. do G. K., co wskazuje, że wiedział jak zachowa się K. W., po wyjściu ze sklepu(...). Następnie podżegał K. W. do stosowania przemocy, zadawania ciosów pokrzywdzonemu, między innymi nawoływał go do wyprowadzenia niezwykle niebezpiecznego kopnięcia w głowę, a zatem obejmował świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chciał takiego skutku albo na jego nastąpienie się godził. Jednocześnie rejestrował przebieg zdarzenia na telefonie. Oskarżony czynił to w celu przymuszenia pokrzywdzonego do określonego zachowania, opisanego powyżej. Działanie oskarżonego i K. W. zostało wspólnie uzgodnione przed zdarzeniem, dopełniało się wzajemnie, a każdy wspólnik utożsamiał się z działaniem drugiego. Podkreślić należy, że istotą współsprawstwa nie jest to, by każdy ze sprawców ze sobą współdziałających wypełnił wszystkie znamiona przypisanego im przestępstwa, lecz to, aby współsprawcy dokonali go wspólnie - tj. aby wspólnie wyczerpali dyspozycję danego przepisu.

Z uwagi na to, że oskarżeni nie osiągnęli zamierzonego celu, zmuszenia pokrzywdzonego do określonego działania, wystąpiły warunki z art. 13 § 1 kk – usiłowanie popełnienia czynu w zakresie art. 191 § 1 kk.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścili się popełnienia zarzucanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Bez wątpienia zdawał sobie sprawę z karalności zarzucanego mu czynu, był świadomy, że jego zachowanie jest naganne. Przy tym, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można było zasadnie przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

Z pewnością zatem D. J. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu zakwalifikowanego jako przestępstwo z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk. Jako, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona dwóch przepisów ustawy karnej, uzasadnione stało się zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej, o jakiej mowa w art. 11 § 2 kk. Tylko taka kwalifikacja prawna dokładnie oddaje zawartość przestępstwa przypisanego oskarżonemu.

Występkiem o charakterze chuligańskim, o którym mowa w art. 57a § 1 kk, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 21 kk jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Niewątpliwie oskarżony zarzucanego mu czynu dokonał umyślnie i wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Nadto miejsce i sposób jego działania mogły być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Zdarzenie miało miejsce w centrum miasta. Niewątpliwie zachowanie oskarżonego miało charakter chuligański, tj. działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

W literaturze przyjmuje się, że znamię działania bez powodu albo z oczywiście błahego powodu należy rozumieć w taki sposób, że nie istnieje racjonalny motyw działania lub działaniu sprawcy brak wszelkiej racji. Mówiąc zatem o działaniu bez powodu należy mieć na względzie działanie bez uzasadnienia, bez racji. Natomiast błahy powód to racja wyraźnie nieproporcjonalna do zewnętrznej przyczyny wywołującej zachowanie sprawcy. W niniejszej sprawie oskarżony bez powodu zaatakował G. K.. Wzajemne antypatie pomiędzy kibicami drużyn piłkarskich nie mogą być uznane za jakiekolwiek usprawiedliwienie dla takich zachowań.

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

D. J.

7

8

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 191 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 3

- Sąd miał również na uwadze treść art. 57a § l kk, zgodnie z którym skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W tym miejscu należy również wskazać, iż w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego oraz w doktrynie i literaturze prawa karnego prezentowane są dwa odmienne poglądy dotyczące możliwości zastosowania art. 37a § 1 kk wobec sprawców występku chuligańskiego w związku z treścią art. 57a § 1 kk. Sąd orzekający podziela ten pogląd według którego wyłączone jest stosowanie art. 37a § 1 kk względem sprawców występków chuligańskich. Przepis art. 57a § 1 kk formułuje dyrektywę szczególną dotyczącą sądowego wymiaru kary, która obliguje sąd do wymierzenia sprawcy kary „przewidzianej za przypisane sprawcy przestępstwo” (a nie innej), i to w wysokości nadzwyczajnie obostrzonej. Zatem jeżeli karą grożącą jest wyłącznie kara pozbawienia wolności, to karę tego rodzaju sąd musi orzec (tak np. V.Konarska-Wrzosek [w] A. Lach, J. Leachowski, T. Oczkowski, I. Zgoliński. A. Ziółkowska, V. Konarska-Wrzostek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, Warszawa 2023, art. 37a). W związku z tym nie zastosowano art. 37a § 1 k.k. przy wymiarze kary wobec oskarżonego.

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, a także w art. 54 § 1 kk. Oskarżony w rozumieniu art. 115 § 10 kk jest bowiem osobą młodocianą. Sąd kierował się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować. W przypadku sprawców nieletnich i młodocianych zatem ustawodawca wyraźnie daje pierwszeństwo dyrektywie prewencji indywidualnej (postanowienie SN z 30.03.2017 r., III KK 395/16, LEX nr 2259784). Nie oznacza to jednak automatycznej pobłażliwości dla sprawców nieletnich i młodocianych w ogóle, ponieważ kara musi być dobrana odpowiednio do „potrzeb” sprawcy w zakresie oddziaływań wychowawczych (Wróbel [w:] Wróbel, Zoll I/2, s. 87–88; Konarska-Wrzosek [w:] Stefański, Kodeks, s. 437; wyrok SN z 23.04.1981 r., I KR 51/81, OSNKW 1981/10, poz. 53). (Budyn-Kulik Magdalena i in., Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opub.: LEX/el. 2020)

- w ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec D. J.

- kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. W ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny, w szczególności z uwagi na charakter dóbr, przeciwko którym przypisane oskarżonemu przestępstwo było skierowane - życie i zdrowie człowieka, a także jego godność, motywacje oskarżonego (antypatie pomiędzy kibicami drużyn piłkarskich), rozmiar wyrządzonej szkody, działanie z zamiarem bezpośrednim. Na uwadze w szczególności należy mieć okoliczność, że oskarżony wraz z K. W. za właściwe uznał stosowanie przemocy, jako drogę do osiągnięcia zamierzonego celu

- jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę wyrażenie skruchy przez oskarżonego, przyznanie się do popełnienia czynu,

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu po wydaniu wobec niego nieprawomocnego wyroku przez sąd I instancji (w toku postępowania odwoławczego), w sprawie, w której zarzucono mu popełnienie czynu wyczerpującego między innymi również znamiona występku z art. 191 § 1 kk,. W ocenie Sądu oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków z toczącego się wcześniej wobec niego postpowania, nie zrewidował swojego postepowania.

W wypadku skazania za występek o charakterze chuligańskim sąd orzeka na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46 kk. Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie częściowe zadośćuczynienie (orzeczone solidarnie od oskarżonych) w kwocie 5000 zł, choć częściowo złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

D. J.

D. J.

10

11b

oskarżony był zatrzymany do sprawy, wobec czego, na podstawie art. 63 § 1 kk, okres ten należy zaliczyć mu na poczet kary

na podstawie art. 230 § 2 kpk Sąd nakazał zwrócić dowód rzeczowy wskazany w pkt 11b sentencji wyroku - wobec jego nieprzydatności dla niniejszego postępowania

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

12

14

15

Sąd zasądził solidarnie od oskarżonego D. J. i K. W. na rzecz pokrzywdzonego kwotę 1608 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według stawek wyszczególnionych w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 z dnia 2023.09.22),

Sąd zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz adwokat A. K. 1033,20 złotych, w tym podatek VAT w stawce 23%, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, na podstawie na postawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2024 poz. 763).

Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego D. J. - na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił go w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS