Treść orzeczenia II K 50/20 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego ww Wąbrzeźnie

II K 50/20 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2021-01-15

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 50/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

M. N.

w okresie od 24 sierpnia 2018 roku do 23 październik 2019 roku w W., woj. (...)- (...) znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną A. N. (1) w ten sposób, że wszczynał bez powodu awantury domowe, podczas których w stosunku do pokrzywdzonej używał słów wulgarnych powszechnie przyjętych za nieprzyzwoite, wyzywał, szarpał za odzież, kontrolował i groził pobiciem, a 13 stycznia 2019 roku w W., woj. (...)- (...), przy ul. (...) przewrócił pokrzywdzoną, powodując u niej obrażenia w postaci uszkodzenia więzozrostu barkowo-obojczykowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu na okres powyżej 7 dni oraz uporczywie nękał w W., woj. (...)- (...) poprzez wielokrotne wysyłanie wiadomości SMS i wykonywanie połączeń telefonicznych, oraz nachodzenia w miejscu pracy pokrzywdzonej, czym wzbudził u A. N. (1) poczucie zagrożenia i istotne naruszenie jej prywatności

tj. o przestępstwo z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zb. art. 190a § 1 kk wz. z art. 11 § 2 kk , który został zmodyfikowany w pkt. I wyroku: w okresie od 24 sierpnia 2018 roku do co najmniej 23 października 2019 roku w W., woj. (...)- (...) znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną A. N. (1) w ten sposób, że wszczynał awantury domowe, podczas których używał w stosunku do pokrzywdzonej słów wulgarnych, obraźliwych i nieprzyzwoitych, wyzywał, szarpał za odzież, naruszał nietykalność cielesną, kontrolował miejsca pobytu oraz zawartość przedmiotu osobistego użytku w postaci telefonu komórkowego, groził pobiciem, nękał wysyłając wiadomości SMS i wykonując połączenia telefoniczne, w których używał wobec pokrzywdzonej słów obraźliwych, wulgarnych, nieprzyzwoitych i poniżających, nachodził w miejscu pracy, bez zezwolenia pokrzywdzonej telefonem komórkowym filmował ją i nagrywał, a 13 stycznia 2019 roku w W., woj. (...)- (...), przy ul. (...) przewrócił pokrzywdzoną, powodując u niej obrażenia w postaci uszkodzenia więzozrostu barkowo-obojczykowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu na okres powyżej 7 dni, to jest przestępstwa z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zb. z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. M. N. i A. N. (1) są małżeństwem od 2000 roku. Mają troje dzieci. W 2018 roku w ich małżeństwie przestało układać sie, za co M. N. obwiniał A. N. (1). Jego nastawienie do żony diametralnie się zmieniło, miał do niej pretensje, zarzucał jej zdrady. Od tego czasu jego zachowanie stawało się coraz bardziej agresywne.

wyjaśnienia oskarżonego M. N. w części

zeznania świadka A. N. (1)

k. 161-162, k. 177, 01:16:52-02:38:23 na k. 334-337, 00:35:32-00:40:10 na k. 466v-467, 00:51:22-01:16:40 na k. 468

k. 5-7, k. 103, k. 174v, 00:09:49-00:24:26 na k. 251v-252, 00:33:58-00:42:46 na k. 252v-k. 253, 01:17:53-01:18:19 na k. 255, 03:05:44-03:10:50 na k. 259v-260, 00:01:37-00:09:45 na k. 327v-329, 00:40:10-00:47:29 na k. 467-467v

2. Od tego momentu - w okresie od 24 sierpnia 2018 roku do co najmniej 23 października 2019 roku M. N. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żoną. Do zdarzeń tych dochodziło w mieszkaniu przy ul. (...). H., jak i w domu przy ul. (...) w W.. M. N. wszczynał awantury, podczas których używał w stosunku do A. N. (1) słów wulgarnych, obraźliwych i nieprzyzwoitych, wyzywał ją jak na k. 6. Groził pobiciem, mówił jej, że jak od niego odejdzie to sobie coś zrobi, straszył, że nie poradzi sobie wtedy sama z dziećmi. Bez zezwolenia A. N. (1) telefonem komórkowym nagrywał ją, zdarzało się, że chodził za nią po domu nawet przez kilka godzin. Filmował ją też na ulicy czy w miejscu w pracy. M. N. sprawdzał zawartość rzeczy osobistych A. N. (1), w tym telefonu komórkowego. Obok w/w zachowań M. N. naruszał nietykalność cielesną A. N. (1) - popychał ją, szarpał za odzież, pluł na nią. A. N. (1) bała się swojego męża. Zdarzało się, że uciekała do swoich sąsiadów na ul. (...). Była sytuacja, że przyszła do nich z krwawiącym palcem, z podartymi spodniami.

zeznania świadka A. N. (1)

zeznania świadka T. S.

zeznania świadka M. Z. (1)

zeznania świadka T. Z. (1)

zeznania świadka Z. G. (1)

nagrania dołączone przez obrońcę oskarżonego do pisma procesowego z dnia 28.08.2020 roku

nagrania dołączone przez obrońcę oskarżonego do pisma procesowego z dnia 29.09.2020 r.

nagrania dołączone przez obrońcę oskarżonego do pisma procesowego z dnia 02.10.2020 r.

nagrania dołączone przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej do pisma procesowego z dnia 09.12.2020 r. wraz ze zdjęciami

k. 75v-76, 01:19:53-01:43:03 na k. 255v-256, 00:31:26-00:39:36 na k. 331v-332

k. 72-73, 00:58:58-01:17:53 na k. 254-255, 00:02:49-00:54:43 na k. 395-399

k. 94-95, k. 105v, 02:27:14-03:05:44 na k. 258-259v, 00:40:46-01:35:22 na k. 383-385v

k. 78v-79, 01:44:26-02:02:32 na k. 256v-257, 00:43:06-01:16:52 na k. 333-334

k. 239

k. 276

k. 286

k. 422-424, k. 425,

3. A. N. (1) pracuje w (...) sp. z o.o. przy ul. (...) w W.. M. N. kilkukrotnie nachodził ją w miejscu pracy. Wówczas wszczynał awantury, szarpał ją, obrażał, prowokował, a następnie nagrywał. Była sytuacja, że złapał ją za rękę i próbował wypchnąć z pomieszczenia. Z. G. (1) - przełożony A. N. (1) wzywał ochronę, gdyż M. N. nie chciał dobrowolnie wyjść. M. N. wysyłał także wiadomości sms do przełożonego A. N. (1) Z. G. (1), w których obrażał i poniżał ją.

zeznania świadka A. N. (1)

zeznania świadka Z. G. (1)

wydruki wiadomości sms do Z. G. (1)

k. 78v-79, 01:44:26-02:02:32 na k. 256v-257, 00:43:06-01:16:52 na k. 333-334

k. 53-56

4. M. N. nękał A. N. (1) poprzez wysyłanie jej wiadomości SMS i wykonywanie połączeń telefonicznych – nawet kilkadziesiąt dziennie na telefon prywatny o numerze (...) i służbowy (...), a także na telefon stacjonarny w miejscu pracy (...) o różnych porach, także w nocy. W okresie od 10 lutego 2019 roku do 24 października 2019 roku M. N. ze swojego numeru (...) na numer (...) wykonywał połączenia i wysyłał smsy w łącznej liczbie (...), na numer (...) zaś 10 razy. W połączeniach i wiadomościach sms używał wobec A. słów, wulgarnych i nieprzyzwoitych– jak na k. 12-52, poniżał ją, nieustannie próbował kontrolować, pytając gdzie i z kim jest.

zeznania świadka A. N. (1)

zeznania świadka M. Z. (1)

zeznania świadka T. Z. (1)

zeznania świadka T. S.

wydruki wiadomości sms do A. N. (1)

dane telekomunikacyjne

dane telekomunikacyjne na płycie CD

k. 72-73, 00:58:58-01:17:53 na k. 254-255, 00:02:49-00:54:43 na k. 395-399

k. 94-95, k. 105v, 02:27:14-03:05:44 na k. 258-259v, 00:40:46-01:35:22 na k. 383-385v

k. 75v-76, 01:19:53-01:43:03 na k. 255v-256, 00:31:26-00:39:36 na k. 331v-332

k. 12-52

k. 88

k. 152-154

5. W dniu 13 stycznia 2019 roku w domu przy ul. (...) po raz kolejny zabrał A. N. (1) jej telefon komórkowy. Gdy A. N. (1) podeszła, by go odebrać, przewrócił ją na podłogę. W wyniku tego zdarzenia A. N. (1) doznała obrażeń w postaci uszkodzenia więzozrostu barkowo-obojczykowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu na okres powyżej 7 dni.

zeznania świadka A. N. (1)

zeznania świadka T. S.

zeznania świadka Z. G. (1)

historia choroby A. N. (1)

kserokopia skierowana do pracowni diagnostycznej

opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej wraz z uzupełniająca ją opinią ustną

k. 75v-76, 01:19:53-01:43:03 na k. 255v-256, 00:31:26-00:39:36 na k. 331v-332

k. 78v-79, 01:44:26-02:02:32 na k. 256v-257, 00:43:06-01:16:52 na k. 333-334

k. 58-58v

k. 60

k. 83—83v

00:01:50-00:10:02 na k. 466-466v

6. W dniu 05 marca 2019 roku do miejsca zamieszkania A. N. (1) i M. N. przyszedł funkcjonariusz Policji M. W., który w ramach procedury ,,Niebieskiej Karty: zobowiązany jest w trakcie jej prowadzenia do przeprowadzania niezapowiedzianych wizyt przynajmniej raz w miesiącu. W czasie jego wizyty M. N. ubliżał A. N. (1) (jak na k. 257v).

zeznania świadka M. W.

k. 86-87, 02:04:02-02:24:09 na k. 257-258, 00:02:23-00:38:56 na k. 352v-356

7. W dniu 03 maja 2019 roku miała interwencja Policji w miejscu zamieszkania A. N. (1) i M. N.. M. N. wszczął awanturę, próbował zabrać telefon A. N. (1). Policję wezwał sąsiad T. Z. (1), który usłyszał krzyki A. N. (1).

zeznania świadka Ł. W.

zeznania świadka P. S. (1)

zeznania świadka M. W.

zeznania świadka T. Z. (1)

00:03:52-00:21:59 na k. 380v-381v

00:22:38-00:38:30 na k. 381v-382v

k. 86-87, 02:04:02-02:24:09 na k. 257-258, 00:02:23-00:38:56 na k. 352v-356

k. 94-95, k. 105v, 02:27:14-03:05:44 na k. 258-259v, 00:40:46-01:35:22 na k. 383-385v

8. W dniu 24 sierpnia 2019 roku miała miejsce sytuacja, że M. N. popchnął A. N. (1) i uderzył pięścią w twarz. Wówczas A. N. (1) zadzwoniła do swojej sąsiadki M. Z. (1), by ta wezwała Policję. Po tym zdarzeniu A. N. (1) wyprowadziła się z domu przy ul. (...) w W. do mieszkania przy ul. (...). H..

zeznania świadka A. N. (1)

zeznania świadka M. Z. (1)

zeznania świadka T. Z. (1)

zeznania świadka M. W.

fotografia A. N. (1)

opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej wraz z uzupełniająca ją opinią ustną

k. 72-73, 00:58:58-01:17:53 na k. 254-255, 00:02:49-00:54:43 na k. 395-399

k. 94-95, k. 105v, 02:27:14-03:05:44 na k. 258-259v, 00:40:46-01:35:22 na k. 383-385v

k. 86-87, 02:04:02-02:24:09 na k. 257-258, 00:02:23-00:38:56 na k. 352v-356

k. 59

k. 83—83v, 00:01:50-00:10:02 na k. 466-466v

9. We wrześniu 2019 roku gdy A. N. (1) i I. P. siedziały w kuchni w mieszkaniu przy ul. (...). H. w W., do mieszkania przyszedł M. N.. Chciał, by A. N. (1) dała mu dowód rejestracyjny od samochodu. Gdy odmówiła, zabrał jej torebkę i sprawdzał co w niej jest. A. N. (1) próbowała ją odebrać. Wówczas wykręcił jej prawą rękę i ugryzł w prawe przedramię.

zeznania świadka A. N. (1)

zeznania świadka I. P.

k. 67v 00:50:40-00:57:19 na k. 253v-254, 00:17:28-00:29:36 na k. 330v-331

10. M. N. ciągle kontrolował miejsce pobytu A. N. (1). Pisał do niej wiadomości sms i dzwonił do niej, w celu ustalenia, gdzie się znajduje. Co więcej, jeździł za nią samochodem. A. N. (1) znalazła też w swoim samochodzie (...). W dniu 04 października 2019 roku miała miejsce sytuacja, że oskarżony śledził i gonił A. N. (1), gdy ta jechała z ich synem I. N.. A. N. (1) bała się, czuła się zagrożona, wobec czego zadzwoniła na numer alarmowy 112.

zeznania świadka A. N. (1)

zeznania świadka M. Z. (1)

pismo Wojewody (...) z dnia 10.12.2020 r. wraz z nagraniami

k. 72-73, 00:58:58-01:17:53 na k. 254-255, 00:02:49-00:54:43 na k. 395-399

k. 264-265

11. A. N. (1) przechowywała w szufladzie w kuchni obrączkę z żółtego złota z grawerem, od strony wewnętrznej w postaci napisu ,,M. (...) (którą zdjął jej lekarz po zdarzeniu z dnia 13 stycznia 2019 roku) i pierścionek z żółtego złota z cyrkoniami w kształcie łezki. Miało miejsce zdarzenie, że M. N. wrzucił jej pierścionek i obrączkę do kubka z herbatą. Po tym incydencie włożyła biżuterię z powrotem do szuflady w kuchni. Gdy chciała ją po jakimś czasie wyjąć, okazało się, że biżuterii nie ma w tym miejscu.

wyjaśnienia oskarżonego M. N. w części

zeznania świadka A. N. (1)

k. 161-162, k. 177, 01:16:52-02:38:23 na k. 334-337, 00:35:32-00:40:10 na k. 466v-467, 00:51:22-01:16:40 na k. 468

12. M. N. był uprzednio karany.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 30.02.2018 r., sygn. akt II K 283/17

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 179-179v

k. 173

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

M. N.

w nieustalonym dniu, nie później niż do 24 sierpnia 2019 r. w W., woj. (...)- (...), przy ul. (...) dokonał przywłaszczenia obrączki z żółtego złota z grawerem, od strony wewnętrznej w postaci napisu ,,M. (...) wartości 1000,00 złotych oraz pierścionka z żółtego złota z cyrkoniami w kształcie łezki wartości 1000,00 złotych powodując straty w wysokości łącznej 2000,00 złotych, działając na szkodę A. N. (1), tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. M. N. w nieustalonym dniu, nie później niż do dnia 24 sierpnia 2019 roku dokonał przywłaszczenia obrączki z żółtego złota z grawerem, od strony wewnętrznej w postaci napisu ,,M. (...)” wartości 1000,00 złotych oraz pierścionka z żółtego złota z cyrkoniami w kształcie łezki wartości 1000,00 złotych należących do A. N. (1).

wyjaśnienia oskarżonego M. N. w części

k. 161-162, k. 177, 01:16:52-02:38:23 na k. 334-337, 00:35:32-00:40:10 na k. 466v-467, 00:51:22-01:16:40 na k. 468

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1, 1.1.11

wyjaśnienia oskarżonego M. N. w części

Wyjaśnienia oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia zasługują na danie im wiarę w części, tj. w zakresie podłoża braku porozumienia z żoną. Wynika to bowiem właściwie z zeznań wszystkich świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie, którzy wskazywali nieprawidłowe relacje w ich małżeństwie.

Na przymiot wiarygodności zasługują wyjaśnienia M. N. odnośnie czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia. Oskarżony wyjaśnił, że nie ma wiedzy, gdzie znajduje się obrączka z żółtego złota z grawerem, od strony wewnętrznej w postaci napisu ,,M. (...) oraz pierścionek z żółtego złota z cyrkoniami w kształcie łezki, należące do A. N. (1). Wyjaśnił, że miała miejsce sytuacja, że zabrał obrączkę i pierścionek z szuflady w kuchni i wrzucił A. N. (1) do kubka z napojem. Później jeszcze widział te przedmioty ponownie w szafce w kuchni, gdzie pierwotnie leżały. Wyjaśnienia oskarżonego w tej części znajdują potwierdzenie w zeznaniach A. N. (1), która podała, że po tym zdarzeniu schowała pierścionki ponownie do szuflady w kuchni.

1.1.1-1.1.5, 1.1.8-1.1.11

zeznania świadka A. N. (1)

W ocenie Sądu w całości na wiarę zasługują zeznania pokrzywdzonej A. N. (1), bowiem są spójne, konsekwentne i logiczne. W głównej mierze to na jej relacji Sąd oparł swe ustalenia w niniejszej sprawie. Co prawda pokrzywdzona mogła przejawiać skłonność do składania nieobiektywnych zeznań, jednak w ocenie Sądu w jej relacji brak jest elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami. W swoich obszernych zeznaniach co do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. I opisała wszczynane przez M. N. awantury, podczas których wyzywał ją, poniżał, obrażał. Opisała także inne zachowania oskarżonego polegające na grożeniu jej pobiciem, nieustannym kontrolowaniu (w tym sprawdzaniu miejsca pobytu za pomocą zamontowanego urządzenia (...) w samochodzie), nękaniu jej połączeniami telefonicznymi, wiadomościami sms, których otrzymywała nawet kilkadziesiąt dziennie, śledzeniu, nagrywaniu bez jej zezwolenia, nachodzeniu w miejscu pracy. Pokrzywdzona zrelacjonowała też stosowaną przez M. N. przemoc fizyczną polegającą na szarpaniu za odzież, popychaniu, uderzaniu, gryzieniu, wykręcaniu rąk. Odniosła się także do zdarzenia z dnia 13 stycznia 2019 roku, kiedy to M. N. przewrócił ją na podłogę i w wyniku czego doznała obrażeń w postaci uszkodzenia więzozrostu barkowo-obojczykowego. Z jej zeznań wynika, że zachowanie oskarżonego wobec niej cechowało się bezwzględnością. M. N. wyrządzał jej szereg przykrości, jak i wielokrotnie stosował przemoc fizyczną.

A. N. (1) przyznała, że bała się swojego męża i czuła się zagrożona. Zdarzało się, że uciekała przed nim do swoich sąsiadów lub próbowała oddalić się od niego swoim samochodem. Jednocześnie z jej zeznań wynika, że początkowo wstydziła się przed otoczeniem sytuacji w swoim domu.

Zdarzenia przedstawione przez pokrzywdzoną znajdują potwierdzenie w zgormadzonym materiale dowodowym. Bezpośrednimi świadkami części zdarzeń były osoby obce, jak sąsiedzi M. Z. (1), T. Z. (1), przełożony A. Z. G., funkcjonariusz Policji M. W., jak i członkowie rodziny – matka pokrzywdzonej T. S., czy też (notabene) ciotka M. I. P.. Specyfika tego przestępstwa polega jednak na tym, że zdarzenia te często dzieją się w ,,czterech ścianach” - tj. jedynie z udziałem sprawcy i pokrzywdzonego. Do awantur dochodziło więc generalnie pod nieobecność postronnych świadków. Niektóre ze zdarzeń zostały zrelacjonowane przez A. N. (1) T. S., M. Z. (1) T. Z. (1), czy Z. G. (1) i mają oni wiedzę o nich z opowieści czy też sami widzieli obrażenia na jej ciele. Pokrzywdzona konsekwentnie przedstawiała swą wersję wydarzeń różnym osobom (w tym w/w świadom), dotyczącą nie jednej, a znacznej liczby sytuacji, co świadczy o prawdziwości jej relacji. Część zdarzeń znajduje potwierdzenie w zgromadzonych w aktach sprawy dokumentach, w szczególności: danych telekomunikacyjnych, wydrukach wiadomości sms, jak i opinii sądowo-lekarskiej biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej (i uzupełniającej ją opinii ustnej) oraz w nagraniach.

Sąd miał na uwadze fakt, że w związku z postępowaniem o rozwód pokrzywdzona mogła być osobą zainteresowaną wynikiem niniejszego postępowania, jednakże w kontekście reszty zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób jest dyskwalifikować jej zeznań, a także uznać, że prowokowała ona oskarżonego i zmuszała go do konkretnych zachowań.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia pokrzywdzona zeznała, że obrączkę (którą zdjął jej lekarz po zdarzeniu z dnia 13 stycznia 2019 roku), a następnie pierścionek przechowywała w szufladzie w kuchni. Podała, że miało miejsce zdarzenie, że M. N. wrzucił jej pierścionek i obrączkę do kubka z herbatą. Po tym włożyła biżuterię z powrotem do szuflady w kuchni. Po jakimś czasie zobaczyła, że ich nie ma. Zapytała M. N., gdzie są, na co oskarżony odpowiedział, że ,,nie jest godna, tego nosić”. Generalnie zeznania w tej części korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego M. N. co do tego, kiedy M. N. mógł mieć pierścionki.

1.1.2, 1.1.4, 1.1.8, 1.1.10

1.1.2, 1.1.4, 1.1.7, 1.1.8, 1.1.10

zeznania świadka M. Z. (1),

zeznania świadka T. Z. (1)

Na wiarę zasługują zeznania świadków M. Z. (1)i T. Z. (1). Ich zeznania korelowały ze sobą, były spójne i logiczne. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich zeznań. Świadkowie ci mieszkają obok oskarżonego i pokrzywdzonej na ulicy (...) w W. i utrzymywali kontakty sąsiedzkie, spotykając się od czasu do czasu. Mieli zatem bezpośredni kontakt z oskarżonym i A. N. (1), zatem posiadali wiedzę jak wyglądały ich relacje. W ocenie Sądu świadkowie ci nie mieli żadnego powodu, by składać zeznania obciążające oskarżonego.

Generalnie M. Z. (1) i T. Z. (1) byli zaniepokojeni tym, co dzieje się dzieje w domu sąsiadów. Zauważyli, zmianę w zachowaniu A. N. (1). Z zeznań świadka T. S. wynika, że M. Z. (1) dzwoniła do niej, żeby ta ,,coś zrobiła”, bo bała się o bezpieczeństwo A. N. (1).

Z ich zeznań wynika, że z racji bliskiego sąsiedztwa, zdarzało się, że byli bezpośrednimi świadkami niewłaściwego zachowania M. N. w stosunku do A. N. (1). O sytuacji w rodzinie N. mają też częściowo wiedzę z relacji A. N. (1), która zwierzała się M. Z. (1) i przedstawiła jej okoliczności związane ze wszczynanymi przez oskarżonego awanturami, nagrywaniem jej, nachodzeniem w pracy.

M. Z. (1) i T. Z. (1) widzieli obrażenia A. N. (1). Zeznali, że A. N. (1) uciekała do nich ze swojego domu, miała podarte ubrania, raz miała zakrwawiony palec. Słyszeli rozmowy M. N. z A. N. (1), w których obrażał ją, wyzywał.

T. Z. (1) zeznał, że zdarzyło się, że wezwał raz Policję, kiedy usłyszał krzyki dochodzące z nieruchomości A. i M. N..

W ocenie Sądu zeznawali oni szczerze, zaś bezpośredni kontakt z nimi na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania wiarygodności ich zeznań. Świadkowie ci wiedzę o zachowaniu oskarżonego powzięli w sposób pośredni – od samej pokrzywdzonej, ale też z własnych obserwacji.

1.1.2, 1.1.4, 1.1.5,

zeznania świadka T. S.

Sąd w całości za wiarygodne uznał zeznania świadka T. S., która jest marką A. N. (1). Jej zeznania nie budzą żadnych wątpliwości, pozwalając na dokonanie na ich podstawie ustaleń faktycznych, co do zachowań, jakich miał dopuszczać się wobec A. N. (1) oskarżony. Z racji pokrewieństwa, tego, że pomagała w opiece nad wnukami, miała ona częsty kontakt z M. N. i A. N. (1).

T. S. zauważyła zmiany w zachowaniu A. N. (1), to że była ona podenerwowana, wystraszona. Była świadkiem jak oskarżony używał w stosunku do niej wulgarnych słów, obrażał ją (jak na k. 256), kontrolował. A. N. (1) zwierzała jej się, wysyłała zdjęcia zadanych jej przez M. N. obrażeń. Z relacji A. N. (1) wie, że przez oskarżonego N. miała uszkodzony bark. Mówiła jej, żeby powiedziała lekarzowi prawdę, że zrobił jej to mąż, ale ona mimo to wskazała, że się przewróciła. Zeznała też, że M. Z. (1) zadzwoniła do niej, że ma ,,coś zrobić”, bo boi się, że M. N. zrobi krzywdę jej córce. Mimo bardzo bliskiego pokrewieństwa tego świadka z pokrzywdzoną, zenania T. S. były w miarę oględne, nieprzekoloryzowane, tym samym wiarygodne.

1.1.9

zeznania świadka I. P.

Na wiarę zasługują zeznania świadka I. P. – dla której M. N. jest bratankiem. Zeznała ona, że gdy we wrześniu 2019 roku była u A. N. (1), przyszedł M. N., zażądał dowodu rejestracyjnego, a gdy A. N. (1) mu odmówiła, to wziął jej torebkę i zaczął w niej grzebać. Gdy A. N. (1) próbowała ją odebrać, to wykręcił jej rękę i ugryzł w przedramię. Zeznania te korelują z relacją A. N. (1), są logiczne i spójne. Należy podkreślić, ze świadek ten jest blisko spokrewniona z oskarżonym a mimo to jej zeznania są dla oskarżonego obciążające.

1.1.2, 1.1.5

zeznania świadka Z. G. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Z. G. (1), który jest przełożonym A. N. (1). Były one jasne, pełne, konsekwentne. Zeznania tego świadka korespondują z zeznaniami A. N. (1) i nie budzą wątpliwości Sądu. Świadek ten jest osobą obcą dla oskarżonego i w ocenie Sądu nie miał powodu, by go bezpodstawnie obciążać. Z. G. (1) zeznał, że M. N. nachodził żonę w miejscu pracy i wszczynał awantury, szarpał ją, obrażał (jak na k. 256v), a następnie prowokował i nagrywał. Miały miejsce sytuacje, że oskarżony na prośbę A. N. (1), jak i jego nie chciał opuścić terenu Spółki. Były sytuację, że wzywał ochronę. Gdy A. N. (1) przychodziła do pracy, to widział u niej obrażenia, zadrapania na twarzy, ugryzienia na ręce, czy też to, że kulała. Wskazał, że gdy A. N. (1) przyniosła zwolnienie lekarskie w związku z uszkodzeniem więzozrostu barkowo-obojczykowego, to powiedziała, że się pośliznęła i upadła. Gdy zaczął naciskać co się stało, to dowiedział się, że obrażenia te spowodował u niej mąż. Z. G. (1) wskazał też, że otrzymywał od oskarżonego wiadomości smsy, w których obrażał on A. N. (1).

1.1.6-1.1.8

zeznania świadka M. W.

Zeznania funkcjonariusza Policji M. W. zasługują na danie im wiary. Zeznania tego świadka są logiczne, rzeczowe, konsekwentne. Świadek ten w pełni obiektywnie i szczerze opisał w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest mu rzeczywiście wiadome w sprawie. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności które mogłyby podważać wiarygodność jej zeznań. M. W. w ramach prowadzonej procedury ,,Niebieskiej Karty zobowiązany jest w trakcie jej prowadzenia do przeprowadzania niezapowiedzianych wizyt sprawdzających stan bezpieczeństwa w rodzinie przynajmniej raz w miesiącu. W związku z tym poszedł do miejsca zamieszkania A. N. (1) i M. N. w dniu 05 marca 2016 roku. M. N. w jego obecności obrażał A. N. (1). Z racji czynności służbowych, miał także wiedzę o interwencji w miejscu zamieszkania A. i M. N. w dniu 03 maja 2019 roku oraz 24 sierpnia 2019 roku, po której A. N. (1) przeprowadziła się na ul. (...). H..

1.1.7

zeznania świadka Ł. W.,

zeznania świadka P. S. (2)

Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Jako funkcjonariusze publiczni nie mieli oni żadnego interesu w wydaniu przez Sąd określonego rozstrzygnięcia. Potwierdzili, że podejmowali interwencję w miejscu zamieszkania A. N. (1) i M. N.. Nie pamiętali dokładnie wszystkich szczegółów zdarzenia, jednakże ocenie Sądu jest to w pełni usprawiedliwione z uwagi na upływ czasu i wielość podobnych interwencji.

1.1.5, 1.1.8

opinia sądowo-lekarska

biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej

wraz z ustną opinią uzupełniającą

Opinia biegłego wraz z uzupełniającą ją ustną opinią jest w ocenie Sądu jasna i rzetelna. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości. Opinia pozwala oprzeć na niej ustalenia faktyczne, wymagające fachowych wiadomości z tej dziedziny.

Biegła wskazała, ż z dokumentacji medycznej wynika, że w dniu 14 stycznia 2019 roku u A. N. (1) stwierdzono uszkodzenie więzozrostu barkowo-obojczykowego po stronie prawej. Tego typu zmiany powstać mogą wskutek upadku na ramię, staw łokciowy lub nadgarstek. W przypadku pokrzywdzonej nie można zatem wykluczyć upadku na prawą stronę ciała jednakże brak jest podstaw do rozstrzygnięcia czy upadek nastąpił po ,,przerzuceniu” przez męża czy też był to upadek samoistny.

Drugie zdarzenie miało miejsce w dniu 24 sierpnia 2019 roku i wówczas miało dojść do uderzenia pięścią w twarz. Brak jest dokumentacji medycznej w odniesieniu do tego zdarzenia, jedynie czaro-biała fotografia. Gdyby zatem, przyjąć, że ciemniejsze zabawienie skóry okolicy oczodołu odpowiada zasinieniu to wówczas można by przyjąć działanie nieuzbrojonej pięści.

Uszkodzenie stawu barkowego kwalifikować należy jako naruszające czynności narządów ciała – narządu ruchu – na okres przekraczający 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu Kodeksu Karnego. Skutki uderzenia w twarz kwalifikować należy jako nie naruszające czynności narządów ciała i nie powodujące rozstroju zdrowia.

1.1.4

1.1.10

dane telekomunikacyjne,

dane telekomunikacyjne na płycie CD,

pismo Wojewody (...) z dnia 10.12.2020 r. wraz z nagraniami (k. 264-265)

Nie budziły wątpliwości w zakresie ich treści. Ich prawdziwość nie była kwestionowana w toku postępowania.

1.1.5

1.1.4

1.1.3

1.1.8

historia choroby A.

N., kserokopia skierowana do pracowni diagnostycznej,

wydruki wiadomości sms do A. N. (1),

wydruki wiadomości sms do Z. G. (1),

fotografia A. N. (1)

Dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Treści w nich zawarte korespondowały z pozostałymi uznanymi za wiarygodne dowodami.

1.1.2

Nagrania w postaci: nagrania dołączone przez obrońcę oskarżonego do pisma procesowego z dnia 28.08.2020 roku (k. 239), nagrania dołączone przez obrońcę oskarżonego do pisma procesowego z dnia 29.09.2020 r. (k. 276),

nagrania dołączone przez obrońcę oskarżonego do pisma procesowego z dnia 02.10.2020 r. (k. 286),

nagrania dołączone przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej do pisma procesowego z dnia 09.12.2020 r. (k. 425) wraz ze zdjęciami (k. 422-424)

Nagrania są dynamiczne, potwierdzają, że miedzy małżonkami dochodziło do nieporozumień. Wynika z nich raczej, że zdarzenia te były prowokowane, a wręcz reżyserowane przez oskarżonego.

1.1.12

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 30.02.2018 r., sygn. akt II K 283/17

Nie budziły wątpliwości w zakresie ich treści, a ich prawdziwość nie była kwestionowana w toku postępowania.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego M. N. w części

Na wiarę nie zasługują wyjaśnienia oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia w zakresie w jakim podawał, że to A. N. (1) go upokarzała, prowokowała, używała wobec niego wulgarnych słów, używała przemocy. W swoich wyjaśnieniach sugerował też, że zarzut znęcania się w kontekście zdrady, której dopuściła się A. N. (1), ma pomóc w tym, żeby ich małżeństwo nie zostało rozwiązane przez rozwód z jej winy.

W ocenie Sądu relacja M. N. co do awantur domowych, które to miała wszczynać A. N. (1), jeżdżenia za A. N. (1) w celu spotkania się z najmłodszym synem, odwiedzania A. N. (1) w pracy w celu dokonania ustaleń co do spraw dotyczących dzieci są niespójne, nielogiczne. Przedstawiona przez niego wersja zdarzeń, sprowadzająca się generalnie do negowania sprawstwa jest sprzeczna ze zgromadzonymi w sprawie dowodami – nie tylko zeznaniami A. N. (1), ale także zeznaniami innych świadków: M. Z. (1), T. Z. (1), Z. G. (1), T. S., I. P., M. W., historią choroby A. N. (1), opinią sądowo-lekarską biegłego sądowego specjalisty medycyny sądowej wraz z ustną opinią uzupełniającą, danymi telekomunikacyjnymi, wydrukami wiadomości sms do A. N. (1), jak i do Z. G. (1), fotografią A. N. (1) czy też nagraniami dołączonymi do akt sprawy. Oskarżonego obciążają nie tylko pokrzywdzona i osoby jej bliskie, ale tez osoby postronne. Podkreślenia wymaga w tym miejscu, że Sąd oceniając zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania świadków podchodził do nich z dużą dozą ostrożności, mając na uwadze specyfikę zarzucanych mu czynów.

Oskarżony za zaistniałą sytuację obwiniał swoją żonę i to siebie kreował na osobę pokrzywdzoną, co w kontekście w/w dowodów nie mogło przynieść pożądanego przez niego rezultatu. Oskarżony eksponował okoliczności, które niejako miały usprawiedliwiać jego zachowania względem żony, stanowić wręcz zadośćuczynienie za krzywdy, których miał od niej doświadczyć. W ocenie Sądu, była to przyjęta przez oskarżonego linia obrony, zmierzająca do umniejszenia swojej odpowiedzialności poprzez wskazywanie na negatywne w stosunku do jego osoby zachowania żony (zdradzającej go, upokarzającej). Stwierdzić trzeba, że agresja oskarżonego wobec żony wynikała głównie z jego złości i żalu za rzekome zdrady.

Nadmienić należy, że niemające znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd uznał zaś wszystkie okoliczności wyczerpująco wskazane przez M. N., a dotyczące jego małżeństwa z A. N. (1) od początku jego trwania, rzekomych zdrad A. N. (1), jej relacji z innymi mężczyznami. Wskazać należy, że wyjaśnienia w tej części zawierają fakty, które są istotne z punktu widzenia postępowania rozwodowego, jednakże nie służą ustaleniu czy oskarżony zrealizował znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 kk w objętym w akcie oskarżenia czasookresie.

zeznania świadka T. N., zeznania świadka O. N.

Na wiarę nie zasługują zeznania świadków T. N. i małoletniej O. N., którzy są dziećmi A. N. (1) i M. N.. W ocenie Sądu dowód z ich zeznań nie może zostać uznany za miarodajny i obiektywny. Przede wszystkim aktualnie w/w zamieszkują z oskarżonym i niewątpliwie pozostają pod jego ujemnym wpływem, wzbudzaniem uczuć negatywnych wobec matki, a wręcz pozostają z nią w konflikcie. Właściwie nie byli oni bezpośrednimi świadkami awantur ani innych zdarzeń, słyszeli ewentualnie krzyki rodziców. Z ich zeznań, a także z bezpośredniego kontaktu na rozprawie jednoznacznie wynika, że powtarzają zasłyszane od oskarżonego treści. Ich wersja jest silnie nacechowana negatywnymi emocjami wobec A. N. (1), związanymi z poczuciem rzekomego porzucenia przez nią. Czują złość i niechęć do matki, obwiniając ją o rozpad rodziny z uwagi na związek z innym mężczyzną. Powoduje to, że przejaskrawiają zachowania A. N. (1) i przejawiają całkowity brak krytycyzmu w stosunku do oskarżonego.

zeznania świadka A. N. (2)

Jest on ojcem M. N.. Przyznał, że miał wiedzę, że w relacje w małżeństwie jego syna i A. N. (1) nie były prawidłowe. Generalnie nie miał on wiedzy o konkretnych zdarzeniach i jego zeznania nie są przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

zeznania świadka M. S. (1)

Zeznania świadka M. S. (1) będącej znajomą A. N. (1) nie przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Z jej zeznań wynika, że nie znała szczegółów dotyczących przedmiotowej sprawy. Wskazała jedynie, otrzymała wiadomość sms od M. N., że w mieszkaniu A. N. (1) zamontowane są kamery, i ma uważać, bo ona nagrywa.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

M. N.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Art. 207 § 1 kk stanowi że, kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przedmiotem ochrony na gruncie komentowanego przepisu są prawidłowe relacje rodzinne, wolność od przemocy, a także prawidłowy rozwój osób podlegających opiece (wyrok SN z 2.12.1974 r., I KRN 33/74, OSNKW 1975/3–4, poz. 38; wyrok SN z 5.02.1996 r., II KRN 186/95, LEX nr 25588; por. także J. Jodłowski, M. Szewczyk [w:] Kodeks karny. Część szczególna, t. 2, Komentarz do art. 117–211a, red. W. Wróbel, A. Zoll, s. 857). Z uwagi na to, że przepis art. 207 § 1 k.k. penalizuje znęcanie fizyczne, można zasadnie twierdzić, że przedmiotem ochrony jest także nietykalność cielesna (wyrok SN z 27.01.1988 r., V KRN 366/87, LEX nr 17867). Używanie przemocy fizycznej jest równoznaczne z jej naruszeniem.

Znęcanie oznacza zadawanie cierpień, czynienie życia uciążliwym. Znęcanie fizyczne oznacza zadawanie cierpień fizycznych, takich jak np. bicie, popychanie, ciągnięcie za włosy. Przemoc, która należy do istoty znęcania fizycznego, może być również przemocą pośrednią, tj. stosowaną bezpośrednio na rzecz w celu wywarcia pewnej presji psychicznej na ofiarę. Może to być zmiana zamków w mieszkaniu i tym samym pozbawienie pokrzywdzonego dostępu do schronienia, odcięcie wody, odcięcie energii, gazu. Znęcanie psychiczne to powodowanie dyskomfortu psychicznego u ofiary, wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los i własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie jej życia, robienie jej na złość. (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opub.: WKP 2020)

Przestępstwo znęcania się, którego popełnienie zarzucono oskarżonemu M. N. charakteryzuje się swoistą specyfiką i często jest tak, że do zdarzeń objętych zarzutem dochodzi w tzw. „czterech ścianach” i świadkami tego częstokroć pozostają jedynie osoby z najbliższej rodziny, czy nawet jedynie jego uczestnicy, natomiast na zewnątrz pozostają zachowane pozory poprawnych stosunków i normalnie funkcjonującej rodziny. Inne osoby z reguły czerpią wiedzę o nim w sposób pośredni- słysząc krzyki, odgłosy awantur, czy widząc obrażenia ciała mogące świadczyć o stosowaniu przemocy, jak i uzyskując informację o innych – najczęściej osoby pokrzywdzonej. W takich sprawach szczególne znaczenie maja zeznania osoby pokrzywdzonej, jak i osób z jej najbliższego otoczenia i te dowody zostały szczególnie wnikliwie i ze szczególną ostrożnością oceniane pod kątem ich wiarygodności.

Oskarżony M. N. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, jednakże w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego fakt jego popełnienia nie budzi żadnych wątpliwości.

M. N. i A. N. (1) są małżeństwem. W małżeństwie w/w w 2018 roku przestało układać się, za co M. N. obwiniał A. N. (1). M. N. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żonę. Wszczynał awantury domowe, podczas których używał w stosunku do pokrzywdzonej słów wulgarnych, obraźliwych i nieprzyzwoitych oraz wyzywał ją . Kontrolował miejsca pobytu A. N. (1), nachodził w pracy. Sprawdzał zawartość i telefonu komórkowego. Groził pobiciem, bez zezwolenia pokrzywdzonej telefonem komórkowym filmował ją i nagrywał.

Oskarżony przez dłuższy okres czasu dopuszczał się takich zachowań wobec pokrzywdzonej. Zeznania świadków, które Sąd obdarzył walorem wiarygodności wskazują jednoznacznie na to, że przemoc psychiczna wobec pokrzywdzonej była zauważalna. Z zeznań świadkówM. Z. (1), T. Z. (1), M. W., Z. G. (1), T. S. wynika, że byli oni bezpośrednimi świadkami tego, jak oskarżony obrażał, wyzywał pokrzywdzoną, kontrolował, nagrywał ją wbrew jej woli, jego negatywnego nastawienia do niej. Świadkowie ci, a w szczególności T. S. i M. Z. (1), wskazywały, że pokrzywdzona była roztrzęsiona, przestraszona, co potwierdza, że rzeczywiście doświadczała ona przemocy psychicznej ze strony pokrzywdzonego. Wskazać należy, że początkowo A. N. (1) nie chciała ujawniać swoich problemów na zewnątrz, kierując nie tylko strachem, ale i wstydem przed otoczeniem.

M. N. naruszał także nietykalność cielesną pokrzywdzonej, szarpał ją za odzież, pluł na nią, wykręcał jej ręce, gryzł. W dniu 24 sierpnia 2019 roku miała miejsce sytuacja, że M. N. popchnął A. N. (1) i uderzył pięścią w twarz. Wówczas A. N. (1) zadzwoniła do swojej sąsiadki M. Z. (1), by ta wezwała Policję. Uwadze Sądu nie uszło, że pokrzywdzona nie udała się niezwłocznie do lekarza, który mógłby dokonać oględzin jej ciała. Z tego powodu przeprowadzony w toku procesu dowód z opinii biegłego z zakresu medycy sądowej w części oparty był na jej zeznaniach i fotografii. Niemniej jednak zeznania pokrzywdzonej mają solidne podstawy w niezwłocznym udokumentowaniu obrażenia fotografią, zrelacjonowaniu zdarzenia innym osobom.. Postronnymi świadkami przemocy fizycznej nad pokrzywdzoną byli głównie T. S., M. Z. (1) i T. Z. (1). Widzieli jak A. N. (1) wybiegała z domu w podartych ubraniach, czy też ze śladami uderzeń, krwawiącym palcem. Świadkiem agresywnych zachowań M. N. była także I. P., dla której oskarżony jest bratankiem. Była ona świadkiem sytuacji z września 2019 roku, kiedy M. N. grzebał w rzeczach osobistych pokrzywdzonej, stosował wobec niej przemoc fizyczną w postaci wykręcenia ręki i ugryzienia w przedramię. Przełożony A. Z. G. w swoich zeznaniach wskazywał także, że wielokrotnie widział obrażenia na ciele A. N. (1) – zadrapania, ugryzienie, siniaki.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie mogły zatem zasługiwać na wiarę wyjaśnienia oskarżonego, w których kwestionował on zarzucane mu zachowania wobec A. N. (1). W ocenie Sądu dalekie od prawdy są twierdzenia, że to pokrzywdzona zachowywała się prowokacyjnie wobec niego. Przeczą temu chociażby zeznania T. S., M. W.,M. Z. (1), T. Z. (1), jak i wydruki z wiadomości sms, z których to dowodów wynika z jaką łatwością przychodziło oskarżonemu obrażanie jej. Nawet zaś zakładając, że pokrzywdzona ubliżała oskarżonemu, to bezsprzecznie negatywne zachowanie oskarżonego (zarówno poziom i rodzaj wyzwisk, zachowań polegających na kontrolowaniu, grożeniu, jak i stosowanie przemocy fizycznej) znacznie górowało nad sugerowanym przez M. N. zachowaniem A. N. (1).

(..) pojęcie znęcania się „nie podkreśla ani szczególnego celu, do którego powinien zmierzać sprawca, ani szczególnych pobudek lub motywów, którymi powinien się kierować. O znęcaniu się – z etymologicznego punktu widzenia – można bowiem mówić nie tylko, gdy sprawca znęca się ze złośliwości lub sadyzmu, albo gdy jego wyłącznym celem jest pokrzywdzenie osoby zależnej, ale także wtedy, gdy sprawca, bijąc na przykład swoją ofiarę, kieruje się zwykłym gniewem, podnieceniem, poczuciem własnej siły, strachem przed atakiem ze strony ofiary, źle pojętymi względami wychowawczymi, bądź gdy jego zachowanie stanowi reakcję na niewłaściwe postępowanie pokrzywdzonego”. Wyraźnie więc należy stwierdzić – analogicznie jak czynią to V. W. i M. S. (Przestępstwa..., s. 987) – że znamię czynnościowe „znęca się” nie zawiera żadnej sugestii w przedmiocie nastawienia psychicznego sprawcy. Wskazanie, że ktoś „znęca się” jest jedynie stwierdzeniem pewnego, obiektywnie istniejącego faktu, którego byt jest niezależny od typowo osobistych odczuć tak ofiary, jak i sprawcy. Sformułowanie „znęca się” przesądza jedynie o zewnętrznym wyrazie i odbiorze danego typu postępowania, które mogłoby takim być nawet przy nieumyślności, a które wyłącznie z powodu ustawowego wymogu umyślności przestępstwa znęcania się nie rodzi odpowiedzialności karnej. (Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a, Opub.: WKP 2017)

W toku postępowania oskarżony starał się wykazać, że pokrzywdzona zdradzała go. Z całą stanowczością podkreślić należy, że kwestie podnoszone przez oskarżonego, jakkolwiek mające wpływ na ich stosunki małżeńskie, nie stanowią usprawiedliwienia dla jego zachowań względem pokrzywdzonej. Nie można znaleźć żadnego usprawiedliwienia ani wytłumaczenia dla znęcania się psychicznego i fizycznego nad drugim człowiekiem. Upadlanie, wprowadzanie w poczucie zagrożenia o własne zdrowie i życie, powodowanie obrażeń ciała nie może stanowić odpowiedzi na poczucie krzywdy związanej z funkcjonowaniem małżeństwa. W zaistniałych okolicznościach nie można zatem sprowadzić zaistniałych zdarzeń, tak jak chciał tego oskarżony, do konfliktu małżeńskiego i intrygi, która została uknuta celem zebrania materiału dowodowego do toczących się spraw sądowych miedzy pokrzywdzoną i oskarżonym. Kłótnie i konflikty pomiędzy oskarżonym i A. N. (1) przekroczyły zwykłą miarę, natomiast ustalony w sprawie stan faktyczny nie pozostawia żadnych wątpliwości, że M. N. celowo i w sposób intensywny wielokrotnie zadawał żonie cierpienia fizyczne i psychiczne. W efekcie przyjąć należy, że wyjaśnienia oskarżonego stanowią przyjętą przez niego linię obrony, polegającą na podawaniu jedynie tylko niektórych szczegółów zdarzeń, które zdaniem oskarżonego nie wypełniały znamion przestępstwa, przy jednoczesnym odwracaniu ról, jakie odgrywał on w tych zdarzeniach.

O uznaniu za znęcanie się zachowania sprawiającego ból fizyczny lub dotkliwe cierpienia moralne (psychiczne) decyduje ocena obiektywna, nie zaś subiektywne odczucie pokrzywdzonego (uchw. SN z 9.6.1976 r., OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86; wyr. SN z 6.8.1996 r., WR 102/96, OSPriP 1997, Nr 2, poz. 8).

Fakt popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 207 § 1 kk nie jest tylko subiektywnym odczuciem pokrzywdzonej, lecz został on stwierdzony poprzez obiektywną ocenę całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Oskarżony miał fizyczną i psychiczną przewagę nad pokrzywdzoną, która nie była w stanie sprzeciwić się jego fizycznej i psychicznej agresji. Zachowania oskarżonego były wielokrotne, dotkliwe dla pokrzywdzonej i miały na celu spowodowanie zadania cierpienia psychicznego i fizycznego, bólu. Mając na uwadze powyższe rozważania, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa znęcania się. Potwierdzają to zeznania zarówno pokrzywdzonej jak i pozostałych świadków przesłuchanych w sprawie. Sąd przyjął, że znęcanie wobec pokrzywdzonej polegało na znęcaniu się zarówno psychicznym, jak i fizycznym. Nadmienić należy, że A. N. (1) jest dla oskarżonego osobą najbliższą w myśl art. 115 § 11 kk. Bezsprzecznie oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 kk.

Odnośnie zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 157 § 1 kk, również należy uznać, że wypełnił on swoim zachowaniem wszystkie znamiona tego przestępstwa.

Zgodnie z art. 157 § 1 kk, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 kk, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, jednakże kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 (art. 157 § 2 kk). Jak wynika z powyższego, przepis art. 157 kk chroni zdrowie człowieka przed jego naruszeniem, które nie stanowi ciężkiego uszczerbku, ale inne, łagodniejsze naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia człowieka, który jest mierzony czasem trwania dysfunkcji ludzkiego organizmu i określany jako średni uszczerbek (§ 1) lub lekki uszczerbek (§ 2).

Przestępstwo z art. 157 § 1 kk jest skutkowym występkiem, który może być popełniony tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jaki i z zamiarem ewentualnym. Postać naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, co oznacza, że objęcie zamiarem spowodowania skutku z art. 157 § 1 kk przyjąć może postać zamiaru ogólnego. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2013 r. II KK 101/12, LEX nr 1282442)

W dniu 13 stycznia 2019 roku w domu przy ul. (...) po raz kolejny zabrał A. N. (1) jej telefon komórkowy. Gdy A. N. (1) podeszła do oskarżonego by go odebrać, ten przewrócił ją na podłogę powodując upadek.

M. N. swoim zachowaniem spowodował u pokrzywdzonej obrażenie w postaci uszkodzenia więzozrostu barkowo-obojczykowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu na okres powyżej 7 dni. Okoliczność ta wynika zarówno z dokumentacji medycznej A. N. (1) zgromadzonej w aktach sprawy, zeznaniach świadków T. S., M. Z. (1), Z. G. (2), jak i znajduje potwierdzenie w opinii sądowo-lekarskiej, która nie budziła wątpliwości Sądu. Nadmienić należy, że Sąd dostrzegł to, że gdy pokrzywdzona udała się do lekarza, to nie podała, że przyczyną doznanego obrażenia było zdarzenie z udziałem jej męża. Przypomnieć jednak należy, że pokrzywdzona wstydziła się swojej sytuacji w domu. Niezwłocznie zaś po zdarzeniu opowiedziała o nim swojej matce T. S..

M. N. nadto nękał A. N. (1) poprzez wysyłanie jej wiadomości sms i wykonując połączenia telefoniczne, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 190a § 1 kk.

Ustawa z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 568) z dniem 31 marca 2020 roku wprowadziła istotne zmiany do treści przepisu art. 190a kk. W myśl art. 4 § 1 kk, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Z datą 31 marca 2020 roku nastąpiło podniesienie ustawowego zagrożenia za czyn z art. 190a § 1 kk. Przed tym dniem przestępstwo te zagrożone było karą pozbawienia wolności do lat 3, natomiast w stanie prawnym w dacie orzekania zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Nowelizacją poszerzone zostały także znamiona o ,,poczucie poniżenia lub udręczenia”. Z uwagi na to, w ocenie Sądu, względniejsza dla M. N. była ustawa obowiązująca uprzednio, tj. w dacie popełnienia przez niego czynu.

Zgodnie z art. 190a § 1 kk (w brzmieniu sprzed 31 marca 2020 roku), podlega karze ten, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność.

Przedmiotem ochrony na gruncie przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. jest wolność od strachu, prawo do spokojnej egzystencji (bliżej na ten temat zob. m.in. P. Furman, Próba analizy konstrukcji ustawowej przestępstwa uporczywego nękania z art. 190a k.k. Zagadnienia wybrane, CzPKiNP 2012/3, s. 43).

Przez pojęcie nękania należy rozumieć dręczenie drugiego człowieka, niedawanie mu spokoju, ciemiężenie, gnębienie, prześladowanie, sekowanie, szykanowanie, zaszczuwanie. (…) Nękanie ma być uporczywe, co oznacza, że musi trwać przez określony czas, musi być ponadto intensywne, nieustępliwe, permanentne, nieprzejednane, zaciekłe, nachalne, namolne, natarczywe, natrętne, notoryczne, obsesyjne, stałe i odbywać się wbrew woli pokrzywdzonego. (…)O uporczywości świadczy nie tylko częstotliwość oraz okres nękania (powinien to być dłuższy okres, kilkumiesięczny), lecz także ignorowanie przez sprawcę częstych próśb osoby pokrzywdzonej o zaprzestanie zachowań wzbudzających w niej poczucie zagrożenia lub naruszających jej prywatność. O uporczywości można zatem mówić dopiero od momentu, gdy pokrzywdzony stanowczo zażąda zaprzestania zachowań wyczerpujących znamię nękania (por. np. A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część szczególna, t. 2, Komentarz do art. 117–211a, red. W. Wróbel, A. Zoll, s. 592). (…) Zachowania składające się na uporczywe nękanie mogą być jednorodne albo różnorodne (np. wysyłanie wiadomości tekstowych przez telefon lub na portalach internetowych, wysyłanie maili, śledzenie, nawiązywanie połączeń głosowych, hałasowanie, zakłócanie spokoju, uniemożliwianie odpoczynku, publikowanie różnych treści na temat pokrzywdzonego). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opublikowano: WKP 2020)

Czyn zabroniony określony w art. 190a § 1 kk charakteryzuje się umyślnością. Znamię uporczywości wskazuje na nastawienie sprawcy w kierunku kontynuowania nękania innej osoby lub osoby jej najbliższej pomimo świadomości braku zgody osoby pokrzywdzonej na tego typu zachowanie. Sprawca musi mieć świadomość możliwości wzbudzania u drugiej osoby poczucia zagrożenia lub istotnego naruszenia prywatności. Nie są istotne motywy działania sprawcy. (postanowienie SN z 12.12.2013 r., III KK 417/13).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że działania oskarżonego niewątpliwie wypełniły znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 190a § 1 kk. Bezsprzecznie M. N. uporczywie nękał swoją żonę poprzez wykonywanie połączeń telefonicznych i wysyłanie jej wiadomości sms. Używał w nich wobec pokrzywdzonej słów obraźliwych, wulgarnych, nieprzyzwoitych i poniżających. Treść smsów jednoznacznie wynika z przedłożonych wydruków sms na k. 6-52, zeznań pokrzywdzonej, zeznań T. S. i M. Z. (2). Działania oskarżonego miały przy tym charakter uporczywy, gdyż podejmowane były wielokrotnie i regularnie. W okresie od 10 lutego 2019 roku do 24 października 2019 roku M. N. ze swojego numeru (...) na numer (...) wykonywał połączenia i wysyłał smsy w łącznej liczbie (...), na numer (...) zaś 10 razy. W okresie tym dzwonił albo pisał do A. N. (1) – wbrew jej woli zatem ok. 30 razy dziennie. W konsekwencji wzbudził u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia i w istotny sposób naruszył jej prywatność. Ciągłe telefony i wiadomości sms, utrudniały A. N. (1) normalne funkcjonowanie i siały niepokój.

Wobec powyższego, całość zachowania oskarżonego opisanego w treści aktu oskarżenia stanowiła występek kwalifikowany z art. art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zb. z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Tylko taka kwalifikacja prawna dokładnie oddaje zawartość przestępstwa przypisanemu oskarżonemu.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. M. N. bez wątpienia zdawał sobie sprawę z karalności zarzucanych mu czynów. Oskarżony dopuścił się opisanych wyżej zachowań mając zamiar wyrządzenia pokrzywdzonej krzywdy, dokuczenia jej, poniżenia, niepokojenia, sprawienia bólu, zaś dokładne motywy lub pobudki, jakimi kierował się oskarżony pozostają obojętne dla byty przypisanego mu przestępstwa. Oskarżony jest osobą wykształconą, posiadającą odpowiednie doświadczenie życiowe i w ocenie Sądu był świadomy, że jego zachowanie jest naganne, a mimo to się na to godził. Przy tym, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez niego występków.

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

III

M. N.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Zgodnie z art. 284 § 1 kk, karze polega ten kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe.

Przywłaszczenie tym różni się od kradzieży, że nie ma tutaj elementu zaboru. Sprawca przywłaszczenia nie pozbawia władania osoby uprawnionej, lecz legalnie wchodzi w posiadanie przedmiotu. Trafnie podkreśla się w literaturze, że przesłanką zastosowania przepisu art. 284 § 1 k.k. jest posiadanie rzeczy ruchomej przez sprawcę (tak np. L. Wilk [w:] Kodeks karny. Część szczególna, t. 2, red. M. Królikowski, R. Zawłocki, 2017, s. 707–708). Władanie to może odpowiadać pojęciu posiadania samoistnego (władanie rzeczą jak właściciel; art. 336 k.c.) lub zależnego (władanie rzeczą ruchomą za kogoś innego, w szczególności jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca; art. 336 k.c.), a nawet prekaryjnego. (…)Ustawodawca na gruncie art. 284 § 1 i 2 k.k. nie uzależnia odpowiedzialności karnej za to przestępstwo od charakteru władania w sensie cywilistycznym. Jeśli sprawca rzeczą włada w jakimkolwiek zakresie (a więc ma jakąś pieczę nad rzeczą), to nie ma mowy o zaborze tej rzeczy po jego stronie. Znamiona czynu z art. 284 § 1 k.k. realizuje sprawca, który uzurpuje sobie wyłączny tytuł do cudzej rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego i zachowuje się w taki sposób, jakby był jej właścicielem lub jakby to prawo jemu przysługiwało. Przykładem takich zachowań są: oddawanie przedmiotu do używania innej osobie, zamiana przedmiotów lub praw z osobą trzecią, obciążenie zastawem lub hipoteką, zbycie przedmiotu lub prawa, zrzeczenie się prawa. Przywłaszczenie jest przestępstwem tzw. jednorazowym, a nie wieloczynowym. Jest ono popełnione w momencie, gdy sprawca dokonuje takiej dyspozycji rzeczą ruchomą lub prawem majątkowym, która dowodzi, że uzurpuje sobie prawo własności do nich. (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opub.: WKP 2020)

M. N. zarzucono, że w nieustalonym dniu, nie później niż do 24 sierpnia 2019 r. dokonał przywłaszczenia obrączki z żółtego złota z grawerem, od strony wewnętrznej w postaci napisu ,,M. (...)wartości 1000,00 złotych oraz pierścionka z żółtego złota z cyrkoniami w kształcie łezki wartości 1000,00 złotych powodując straty w wysokości łącznej 2000,00 złotych, należących do A. N. (1).

W toku postępowania ustalono, że A. N. (1) obrączkę (którą zdjął jej lekarz po zdarzeniu z dnia 13 stycznia 2019 roku) i pierścionek przechowywała w szufladzie w kuchni w domu przy ul. (...) w W.. Miało miejsce zdarzenie, że M. N. wrzucił jej pierścionek i obrączkę do kubka z herbatą. Okoliczność ta znajduje także potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego M. N.. A. N. (1) wskazała, że po tym incydencie włożyła biżuterię z powrotem do szuflady w kuchni. Po jakimś czasie zobaczyła, że jej nie ma. Zapytała M. N., gdzie są jej pierścionki, na co odpowiedział, że ,,nie jest godna, tego nosić”.

M. N. nie przyznał się do przywłaszczenia pierścionków A. N. (1). Ze stwierdzenia M. N., który zakomunikował A. N. (1), że ,,nie jest godna ich nosić” nie można zaś automatycznie wysnuć wniosku, że czynu tego dopuścił się oskarżony. W ocenie Sądu byłoby to zbyt daleko idące i stanowiłoby nadinterpretację wypowiedzi M. N.. Przywłaszczenie charakteryzuje się tym, że sprawca postępuje jak z własną, z rzeczą cudzą, która znalazła się w jego legalnym posiadaniu. Wskazać należy, że przede wszystkim oskarżony nie był w posiadaniu obrączki i pierścionka A. N. (1). Biżuteria była przechowywana w szufladzie kuchennej, w miejscu dostępnym dla wielu osób, z którego korzystali co najmniej też inni domownicy. Co za tym idzie, nie jest też możliwe kategoryczne ustalenie, co stało się z biżuterią na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dowodów. Wszak zaznaczyć też należy, że są to małe przedmioty, które dodatkowo znajdowały się w miejscu w którym zwykle nie przechowuje się biżuterii. Inna osoba mogła choćby przez przypadek je wyrzucić, czy tez przełożyć w inne miejsce.

Poza niejednoznacznymi zeznaniami A. N. (1), brak jest innych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego w zakresie tego czynu. Podkreślenia wymaga, że Sąd nie może się opierać na hipotezach, choćby były jak najbardziej logiczne i mogły stanowić pewne wytłumaczenie zaistniałych zdarzeń, jeśli nie znajduje to poparcia w dowodach. To, że według M. N. jego żona nie zasługiwała na noszenie biżuterii, o której mowa w zarzucie, nie oznacza z kolei, że uzurpował sobie prawo własności do niej.

Wobec powyższego, Sąd w punkcie III wyroku uniewinnił oskarżonego M. N. od popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. 2 aktu oskarżenia.

W świetle poczynionych przez Sąd ustaleń, sprawstwo M. N. nie zostało udowodnione. Nadmienić należy, że w postępowaniu karnym oskarżony korzysta z domniemania niewinności wyrażonego w art. 5 § 1 kpk, tzn. nie musi udowadniać swej niewinności, lecz wina musi być udowodniona ponad wszelką wątpliwość. Ponadto zgodnie z treścią art. 5 § 2 kpk, niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Przepis ten wyraża regułę in dubio pro reo, która jest naturalną konsekwencją domniemania niewinności. Jeżeli bowiem obowiązuje domniemanie niewinności oskarżonego, to nieudowodnionych zarzutów nie można mu przypisywać. Stąd też pojawiające się wątpliwości, jeżeli nie da się ich rozstrzygnąć, należy tłumaczyć na korzyść oskarżonego (S. W., Proces karny..., 2005, s. 246, por. jednak M. L., Znaczenie i funkcje zasady „in dubio pro reo” w procesie karnym, PiP (...), s. 97).

Zgodnie z art. 414 § 1 kpk, w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 kpk sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

M. N.

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 207 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa.

- w ocenie Sądu orzeczona kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

- w ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należy wskazać, że przestępstwo znęcania się nad najbliższymi członkami rodziny są obecnie popełniane bardzo często i nierzadko występują w praktyce sądów i organów ścigania. Z tej właśnie przyczyny należy im się w sposób stanowczy przeciwstawić odpowiednio ukształtowaną reakcją karną

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez M. N. jest wysoki, w szczególności z uwagi na charakter dóbr, przeciwko którym przypisane oskarżonemu przestępstwo było skierowane - rodzinie, jej prawidłowemu funkcjonowaniu oraz nietykalności cielesnej i godności człowieka. Sąd, ważąc względem oskarżonego wymiar kary, wziął także pod uwagę czas trwania przestępstwa oraz sposób zachowania oskarżonego. M. N. znęcał się nad pokrzywdzoną zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, w sposób całkowicie bezrefleksyjny, kierując się chęcią wyrządzenia krzywdy pokrzywdzonej, sprawienia bólu, żywiąc do niej nieuzasadnione pretensje i urazy. W żaden sposób nie można zaakceptować takiego sposobu załatwiania sporów na tle rodzinnym i funkcjonowania w małżeństwie, tym bardziej, że w niniejszym przypadku zachowanie oskarżonego godziło w osobę słabszą, nie umiejącą się mu przeciwstawić. W toku postępowania oskarżony nie wykazał żadnej skruchy, a wręcz próbował wykazać, że to on jest ofiarą. M. N. jest osobą zdemoralizowaną, dla której obce jest dobro prawne w postaci godności drugiego człowieka

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego

- Sąd na podstawie art. 41a § 1 i § 4 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną A. N. (1) za wyjątkiem kontaktów związanych z wykonywaniem władzy rodzicielskiej i zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej A. N. (1) na odległość mniejszą niż 300 metrów na okres 3 lat, w celu utrwalenia prawidłowej postawy oskarżonego, zapobieżenia ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa, a przede wszystkim ochrony interesów pokrzywdzonej. Określając okres zakazu Sąd miał na uwadze te same okoliczności łagodzące i obciążające, które przywołał wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności za ten czyn

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 220 zł tytułem kosztów postępowania w sprawie. Zdaniem Sądu uiszczenie tych kosztów nie będzie dla oskarżonego nadmiernie uciążliwe.

8. PODPIS

Dodano: 19 listopada 2021, Opublikował(a): Beata Lenartowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Data wytworzenia informacji: 15 stycznia 2021