Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

POSTANOWIENIE

03 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie - Wydział II Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Twarogowski

Protokolant: sekretarz sądowy Kamilla Kulifer

przy udziale --------------------

po rozpoznaniu w dniu 03 kwietnia 2017 roku na posiedzeniu

sprawy z wniosku skazanego M. Z. , syna M. i S. z domu Z., ur. (...) w W., o nr PESEL (...)

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

postanawia:

1. na podstawie art. 572 kpk w zw. z art. 339 § 3 pkt 1 kpk umorzyć postępowanie o wydanie wobec skazanego M. Z. wyroku łącznego;

2. na podstawie art. 632 pkt 2 kpk i art. 626 § 1 kpk kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Skazany M. Z. skierował do Sądu wniosek o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary jednostkowe z dotychczasowych wyroków skazujących w sprawach II K 42/04 i VI K 349/05.

W sprawie II K 42/04 M. Z. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 21 lipca 2004 r za czyny popełnione w dniu 30 stycznia 2004 r.

Natomiast w sprawie VI K 349/05 został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 03 marca 2006 r. za czyn popełniony 10.09.2005 r.

Na podstawie aktualnych danych o karalności oraz odpisów orzeczeń Sąd z urzędu ustalił, że M. Z. nie był skazany w innych sprawach.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Z uwagi na daty wydania wyroków w sprawach M. Z. na wstępie należało ustalić jaki porządek prawny winien być uwzględniany przy ocenie warunków do wydania wobec skazanego wyroku łącznego.

Mianowicie omawiane wyroki wydane zostały pod rządami kodeksu karnego obowiązującego do dnia 30 czerwca 2015 roku. Analiza czasu, w którym popełnione zostały czyny objęte omawianymi wyrokami wskazuje, że wszystkie czyny miały miejsce przed nowelizacją kodeksu karnego obowiązującą od dnia 1 lipca 2015 roku.

Zaistnienie takiej sytuacji, obligowało Sąd do analizy przepisów intertemporalnych. I tak art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw stanowi, że przepisów znowelizowanego rozdziału IX kodeksu karnego nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy (tj. 1 lipca 2015 roku) chyba, że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie tej ustawy.

Z powyższego wynika, że w sytuacji, gdy wszystkie przestępstwa zostały popełnione przed 1 lipca 2015 roku oraz przed tą datą orzeczono prawomocnie kary za te przestępstwa, wyłączone jest stosowanie Kodeksu karnego w nowym brzmieniu. Przenosząc to na grunt sprawy M. Z., stwierdzić należy, że stosując to kryterium, sąd dokonywał oceny z punktu widzenia sytuacji prawnej i uregulowań dotyczących kary łącznej w brzmieniu do 30 czerwca 2015 roku.

W oparciu o przepisy obowiązujące przed 1 lipca 2015 roku – Sąd wydaje wyrok łączny, jeżeli zachodzą warunki pozwalające na orzeczenie kary łącznej określone w art. 85 kk, a dodatkowo osoba została skazana co najmniej dwoma prawomocnymi wyrokami (art. 569 § 1 kpk).

Oznacza to, że warunki do wydania wyroku łącznego zachodzą wówczas, gdy dwoma lub więcej, prawomocnymi wyrokami, wymierzono tej samej osobie kary tego samego rodzaju lub inne kary, jednak muszą to być kary podlegające łączeniu, za dwa lub więcej przestępstw popełnionych zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Zawarty w art. 85 kk zwrot „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który został wydany przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa ( uchwała Sądu Najwyższego z 25 lutego 2005r., I KZP 36/04, publ. w OSNKW nr 2, poz. 13 z 2005 roku). Nie ma natomiast znaczenia czy kary wymierzone takimi wyrokami zostały już wykonane, a w razie ich wykonania okres ten podlega zaliczeniu na poczet orzeczonej kary łącznej.

Analizując daty czynów oraz daty wydania wyroków w sprawach wymienionych sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do wydania wyroku łącznego i orzeczenia kar łącznych.

W sprawie II K 42/04 wyrok zapadł bowiem 21 lipca 2004 r. natomiast czyn w sprawie VI K 349/05 M. Z. popełnił 10 września 2005 r. a więc ponad rok od wydania wcześniejszego wyroku.

W konsekwencji niniejsze postępowanie należało umorzyć na podstawie art. 572 kpk a kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa stosownie do treści art. 632 pkt 2 kpk.

Mając powyższe względy na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.