II K 124/20 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2020-12-04
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||
|
Formularz UK 1 |
Sygnatura akt |
II K 124/20 |
||||||||||||||
|
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może |
||||||||||||||||
|
1. USTALENIE FAKTÓW |
||||||||||||||||
|
1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie |
||||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||
|
1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie |
||||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||
|
2. OCENA DOWODÓW |
||||||||||||||||
|
2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||
|
2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||
|
3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU |
||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia |
Oskarżony |
|||||||||||||||
|
3.1. Podstawa prawna |
1, 2 |
K. Z. |
||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||||
|
Z uwagi na to, że wniosek Prokuratora o uzasadnienie dotyczy jedynie rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencji prawnych czynu, Sąd kierując się dyspozycją art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć. Ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania K. Z. odpowiedzialności karnej za zarzucane mu w akcie oskarżenia przestępstwa z art. 190a kk i art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt. Ustawa z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 568) z dniem 31 marca 2020 roku wprowadziła istotne zmiany do treści przepisu art. 190a kk. W myśl art. 4 § 1 kk, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Z datą 31 marca 2020 roku nastąpiło podniesienie ustawowego zagrożenia za czyn z art. 190a § 1 kk. Przed tym dniem przestępstwo te zagrożone było karą pozbawienia wolności do lat 3, natomiast w stanie prawnym w dacie orzekania zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Nowelizacją poszerzone zostały także znamiona o ,,poczucie poniżenia lub udręczenia”. Z uwagi na to, w ocenie Sądu, względniejsza dla K. Z. była ustawa obowiązująca uprzednio, tj. w dacie popełnienia przez niego czynu. Zgodnie z art. 190a § 1 kk (w brzmieniu sprzed 31 marca 2020 roku), podlega karze ten, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność. Przedmiotem ochrony na gruncie przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. jest wolność od strachu, prawo do spokojnej egzystencji (bliżej na ten temat zob. m.in. P. Furman, Próba analizy konstrukcji ustawowej przestępstwa uporczywego nękania z art. 190a k.k. Zagadnienia wybrane, CzPKiNP 2012/3, s. 43). Przez pojęcie nękania należy rozumieć dręczenie drugiego człowieka, niedawanie mu spokoju, ciemiężenie, gnębienie, prześladowanie, sekowanie, szykanowanie, zaszczuwanie. (…) Nękanie ma być uporczywe, co oznacza, że musi trwać przez określony czas, musi być ponadto intensywne, nieustępliwe, permanentne, nieprzejednane, zaciekłe, nachalne, namolne, natarczywe, natrętne, notoryczne, obsesyjne, stałe i odbywać się wbrew woli pokrzywdzonego. (…)O uporczywości świadczy nie tylko częstotliwość oraz okres nękania (powinien to być dłuższy okres, kilkumiesięczny), lecz także ignorowanie przez sprawcę częstych próśb osoby pokrzywdzonej o zaprzestanie zachowań wzbudzających w niej poczucie zagrożenia lub naruszających jej prywatność. O uporczywości można zatem mówić dopiero od momentu, gdy pokrzywdzony stanowczo zażąda zaprzestania zachowań wyczerpujących znamię nękania (por. np. A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część szczególna, t. 2, Komentarz do art. 117–211a, red. W. Wróbel, A. Zoll, s. 592). (…) Zachowania składające się na uporczywe nękanie mogą być jednorodne albo różnorodne (np. wysyłanie wiadomości tekstowych przez telefon lub na portalach internetowych, wysyłanie maili, śledzenie, nawiązywanie połączeń głosowych, hałasowanie, zakłócanie spokoju, uniemożliwianie odpoczynku, publikowanie różnych treści na temat pokrzywdzonego). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opublikowano: WKP 2020) Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że działania oskarżonego niewątpliwie wypełniły znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 190a § 1 kk. Oskarżony generalnie zaprzeczył, by od kwietnia 2019 roku nękał A. M.. Wersja oskarżonego jednak nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Bezsprzecznie K. Z. uporczywie nękał nieletnią A. M. poprzez wysyłanie jej wiadomości z treściami obraźliwymi. Działania te miały przy tym charakter uporczywy, gdyż podejmowane były wielokrotnie i regularnie w okresie od kwietnia 2019 roku do 21 lutego 2020 roku. W konsekwencji wzbudził u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia i w istotny sposób naruszył jej prywatność. Ciągłe sms-y, o jakich mowa w zarzucie, utrudniały jej normalne funkcjonowanie i siały niepokój. Z tych względów Sąd przyjął, że oskarżony wypełnił ustawowe znamiona czynu z art.190a §1 kk. Czyn zabroniony określony w art. 190a § 1 kk charakteryzuje się umyślnością. Znamię uporczywości wskazuje na nastawienie sprawcy w kierunku kontynuowania nękania innej osoby lub osoby jej najbliższej pomimo świadomości braku zgody osoby pokrzywdzonej na tego typu zachowanie. Sprawca musi mieć świadomość możliwości wzbudzania u drugiej osoby poczucia zagrożenia lub istotnego naruszenia prywatności. Nie są istotne motywy działania sprawcy. Wchodzi w grę działanie w celu dokuczenia innej osobie, ale motywem zachowania może być także miłość do drugiej osoby i chęć jej adorowania. (postanowienie SN z 12.12.2013 r., III KK 417/13). W ocenie Sądu oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Pozornie mogłoby się wydawać, że celem oskarżonego było nawiązanie kontaktu z pokrzywdzoną w celu zabiegania o jej względy. Zważywszy jednak na okoliczność, że A. M. wyraźnie wskazywała, że nie chce z oskarżonym kontaktu, to jednoznacznie pozwala to stwierdzić, że działania K. Z. były uporczywe i zmierzały do niepokojenia i naruszenia prywatności pokrzywdzonej. Wskazać w tym miejscu należy, że człowiek darzący druga osobą uczuciem, musi zdawać sobie sprawę, że natrętne, nieodwzajemnione próby nawiązania kontaktu, są uciążliwe i budzą poczucie niepokoju i zagrożenia. Zgodnie z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U.2020.638 t.j. z dnia 2020.04.09), karze podlega ten, kto znęca się nad zwierzęciem. Przepis art. 35 ust. 1a u.o.z. zakazuje znęcania się nad zwierzęciem, przez co rozumie się przede wszystkim przypadki wymienione przykładowo (o czym świadczy sformułowanie „w szczególności”) w art. 6 ust. 2 u.o.z. Stosownie do tego przepisu, przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień m.in. poprzez umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, bicie zwierząt przedmiotami twardymi i ostrymi, złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt. SN w wyroku z 13.12.2016 r., II KK 281/16 wskazał, że : „Katalog z art. 6 ust. 2 ustawy z 1997 r. o ochronie zwierząt jest otwarty i zawiera przede wszystkim typowe, ale nie wszystkie, wypadki znęcania się nad zwierzętami. Za znęcanie się nad zwierzętami może być więc uznane każde zadawanie lub dopuszczenie do zadawania bólu lub cierpienia nawet, gdy zachowanie to nie zostało wymienione wprost w żadnym z punktów tego przepisu. Wystarczy w takich sytuacjach wykazanie, że to zachowanie było niehumanitarne, a więc nieuwzględniające potrzeb zwierzęcia lub niezapewniające mu opieki czy też ochrony”. (LEX nr 2237277) Bazując na orzecznictwie Sądu Najwyższego, można stwierdzić, że ustawowe określenie „znęca się nad zwierzęciem” oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego, a w wyjątkowych wypadkach również dotkliwych cierpień moralnych, powtarzającym się albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie. (Mozgawa Marek (red.), Komentarz do niektórych przepisów ustawy o ochronie zwierząt, [w:] Pozakodeksowe przestępstwa przeciwko zasobom przyrody i środowisku. Komentarz Opublikowano: WKP 2017) Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, a jego przyznanie się w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości. K. Z. szczegółowo opisał swoje działanie, polegające na podpalaniu sierści psa, uderzaniu go kijem i kopaniu. Bezsprzecznie zachowanie oskarżonego stanowiło znęcanie się nad zwierzęciem. Nie ulega wątpliwości, że poprzez podpalanie, uderzanie, kopanie świadomie dopuścił się zadawania bólu swojemu psu. Dodać należy, że oskarżony nadto zdarzenia te nagrywał, a filmy wysyłał innym osobom – w tym A. M.. Niewątpliwie K. Z. zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się umyślnie i to właśnie w zamiarze bezpośrednim. Z okoliczności sprawy wynika, że chciał dokonać tego czynu i to zrealizował. Nadmienić należy, że w chwili popełnienia przypisanych czynów oskarżony był osobą dorosłą w rozumieniu art. 10 § 1 kk. Nie zachodziły przy tym okoliczności wyłączające jego poczytalność lub wskazujące, że nie zdawał sobie sprawy z bezprawności swojego zachowania. |
||||||||||||||||
|
3.2. Podstawa prawna |
||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||||
|
3.3. Warunkowe umorzenie |
||||||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania |
||||||||||||||||
|
3.4. Umorzenie postępowania |
||||||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania |
||||||||||||||||
|
3.5. Uniewinnienie |
||||||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia |
||||||||||||||||
|
4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE |
||||||||||||||||
|
Oskarżony |
Punkt |
Punkt z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||
|
K. Z. |
1,2 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 |
I,II I II I, II I, II I, II I, II I II II II |
- Sąd orzekał stosując – na podstawie art. 4 § 1 kk przepisy sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 568) - wymierzając oskarżonemu kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1, 2, 3 kk, a także w art. 54 § 1 kk. Oskarżony w rozumieniu art. 115 § 10 kk jest bowiem osobą młodocianą. K. Z. w chwili popełnienia czynu miał 17 lat, zaś w chwili wydawania wyroku 18 lat. Sąd kierował się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować. Przy tym, Sąd miał na uwadze, że w przypadku sprawców nieletnich i młodocianych zatem ustawodawca wyraźnie daje pierwszeństwo dyrektywie prewencji indywidualnej (postanowienie SN z 30.03.2017 r., III KK 395/16, LEX nr 2259784). Nie oznacza to jednak automatycznej pobłażliwości dla sprawców nieletnich i młodocianych in genere, ponieważ kara musi być dobrana odpowiednio do „potrzeb” sprawcy w zakresie oddziaływań wychowawczych (Wróbel [w:] Wróbel, Zoll I/2, s. 87–88; Konarska-Wrzosek [w:] Stefański, Kodeks, s. 437; wyrok SN z 23.04.1981 r., I KR 51/81, OSNKW 1981/10, poz. 53). (B. M. i in., Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, O..: LEX/el. 2020) - z uwagi na okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste jednocześnie brak było podstaw do zastosowania art. 10 § 4 kk - przestępstwo z art. 190a § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3 - Sąd uznał, że orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 1 wyroku, jaki można było zastosować. W ocenie Sądu kara ta w sposób prawidłowy spełni swoje cele - zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, oddziaływując wychowawczo i zapobiegawczo na oskarżonego, w kierunku wykształcenia w nim krytycznej postawy do własnego czynu - jak i w zakresie prewencji ogólnej, działając odstraszająco na potencjalnych sprawców tego typu przestępstw. - Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. K. Z. jest osobą dorosłą w rozumieniu art. 10 § 1 kk, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem - oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez K. Z. jest znaczny. Sąd zważył, że czyn oskarżonego godził w istotne dobro prawne jakim jest prawo do spokojnej egzystencji. Nadto Sąd wziął pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym formę nękania (polegającą jedynie na wysłaniu wiadomości sms), uciążliwość dla pokrzywdzonej, wiek pokrzywdzonej (która jest osobą nieletnią) oraz fakt, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Sąd miał nadto na uwadze motywację sprawcy. Z wyjaśnień K. Z. wynika, że zakochał się w A. M.. Działał w celu nakłonienia pokrzywdzonej do utrzymywania kontaktów z nim i zabiegania o jej względy. Niemniej jednak miało to miejsce wbrew jej woli - skazując oskarżonego, jako okoliczność łagodzącą, Sąd miał na uwadze jego dotychczasową niekaralność i młody wiek - Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających - przestępstwo z art. art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U.2020.638 t.j. z dnia 2020.04.09) zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3 - wymierzając oskarżonemu karę za czyn przypisany w punkcie 2 wyroku, sąd uznał, że również za ten czyn najtrafniejsze będzie orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji szczególnej, jak i ogólnej, - Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. K. Z. jest osobą dorosłą w rozumieniu art. 10 § 1 kk, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem, - oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez K. Z. jest znaczny. Sąd zważył, że czyn oskarżonego godził w istotne dobro prawne jakim jest życie zwierząt oraz ich wolność od zbędnego bólu i cierpienia. Sąd miał na względzie sposób i okoliczności popełnienia czynu (podpalanie sierści, uderzanie kijem, kopanie przez okres ok. 1 miesiąca, nagrywanie tych działań i przesyłanie stworzonych filmów innym osobom). - skazując oskarżonego, jako okoliczność łagodzącą, Sąd miał na uwadze jego dotychczasową niekaralność, młody wiek oraz przyznanie się do winy. Nadto oskarżony przed Sądem wyraził skruchę, przyznał, że jego zachowanie było złe - Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających - w myśl art. 86 § 1 kk, Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu za kary orzeczone w pkt. 1 i 2 części dyspozytywnej wyroku łączną karę pozbawienia wolności od 4 miesięcy do 7 miesięcy pozbawienia wolności, - określając wobec K. Z. wymiar kary łącznej na 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc przy zastosowaniu zasady asperacji, Sąd miał na względzie nie tylko prewencyjne dyrektywy jej wymiaru, ale także związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami. Im bardziej jest on ścisły, tym bardziej powinno się stosować zasadę absorpcji. Należy zwrócić uwagę, że pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bliski związek czasowy i miejscowy, jednak czyny oskarżonego skierowane były przeciwko innym dobrom prawnym - w ocenie Sądu kara łączna 6 miesięcy pozbawienia wolności jest też adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań - zgodnie z art. 69 § 1 kk, zawieszając K. Z. wykonanie orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności Sąd zważył na to, że jej wymiar nie przekracza 1 roku, w czasie popełnienia przestępstw K. Z. nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oskarżony zdaniem Sądu w pierwszej kolejności musi zrozumieć naganność swojego postępowania oraz to, że nie może nikogo zmuszać do utrzymywania z nim znajomości. Człowiek darzący druga osobą uczuciem, musi zdawać sobie sprawę, że natrętne, nieodwzajemnione próby nawiązania kontaktu, są uciążliwe i budzą poczucie niepokoju i zagrożenia oraz że daję drugiej stronie uzasadnioną podstawę do obrony swoich praw, które zostały naruszone takim zachowaniem. - Sąd miał na uwadze także przesłanki wskazane w art. 69 § 2 kk. Sąd wyraża przekonanie, że wykonanie kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego. W ocenie Sądu, K. Z. nie można uznać za zdemoralizowaną osobę, która wchodzi stale w konflikt z prawem i wymaga izolacji z uwagi na stwarzane niebezpieczeństwo. - jest on osobą bardzo młodą (w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał 17 lat), jeszcze o niezupełnie utrwalonym systemie wartości przyjętych w społeczeństwie. Co więcej, warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie oznacza, że oskarżony pozostanie bezkarny. W przypadku nieprawidłowego przebiegu wyznaczonego okresu próby, zawsze będzie można zarządzić wykonanie oskarżonemu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, sam fakt skazania oraz możliwość zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności skłoni oskarżonego do przemyślenia swego postępowania oraz do powrotu na drogę poszanowania porządku prawnego, a tym samym zostaną spełnione względem K. Z. cele wychowawcze wskazane w art. 54 § 1 kk - na podstawie art. 70 ust. 2 kk Sąd wyznaczył okres próby na 3 lata. W ocenie Sądu, wskazany okres próby będzie wystarczający do osiągnięcia celu instytucji probacji, jak również pozwoli zweryfikować trafność prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego, a jednocześnie skontrolować postawę i zachowanie oskarżonego w tym czasie - na postawie art. 72 § 1 pkt 4 kk Sąd zobowiązał K. Z. do wykonywania pracy zarobkowej. W ocenie Sądu, z uwagi na niekontynuowanie nauki, ustabilizowanie życia zawodowego będzie służyło pozytywnemu przebiegowi okresu próby w przypadku oskarżonego - Sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, bowiem zgodnie z art. 73 § 2 kk, w okresie próby warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności obowiązkowy jest dozór kuratora wobec młodocianego sprawcy przestępstwa, a takim jest oskarżony - na podstawie art. 41a § 1 i § 4 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego na okres 3 lat zakaz zbliżania się do A. M. na odległość 300 metrów oraz zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną A. M. w jakikolwiek sposób - w celu utrwalenia prawidłowej postawy oskarżonego, zapobieżenia ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa, a przede wszystkim ochrony interesów pokrzywdzonej. Określając okres zakazu Sąd miał na uwadze te same okoliczności łagodzące i obciążające, które przywołał wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności za ten czyn - Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek zwierzęcia opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku. W myśl art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2020 roku, poz. 638), w razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1a tego przepisu, Sąd orzeka przepadek zwierzęcia, jeżeli sprawca jest jego właścicielem. Wobec tego, orzeczenie przepadku psa należącego doKarola Z., a nad którym się znęcał, było w niniejszej sprawie obligatoryjne - na podstawie art. 35 ust. 3a w zw. z art. 35 ust. 4b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2020 roku, poz. 638) Sąd orzekł wobec K. Z. zakaz posiadana wszelkich zwierząt na okres 2 lat. Określając okres i zakres zakazu Sąd miał na uwadze te same okoliczności łagodzące i obciążające, które przywołał wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności za ten czyn. Pozbawienie oskarżonego prawa do posiadania wszelkich zwierząt na 2 lata jest w ocenie Sądu okresem odpowiednio długim i wystarczającym dla zmiany jego postawy - na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy z 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2020 roku, poz. 638) Sąd orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 1000 złotych (a zatem w najniższej możliwej wysokości) na rzecz Towarzystwa Ochrony (...) w B. (KRS (...)). W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1a w/w przepisu, orzeczenie nawiązki jest obligatoryjne. Stwierdzić należy, że jest to istotna dolegliwość finansowa, mająca walor wychowawczy, a jej wymiar uwzględnia możliwości finansowe K. Z. |
|||||||||||||
|
5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU |
||||||||||||||||
|
Oskarżony |
Punkt |
Punkt z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||
|
6. INNE ZAGADNIENIA |
||||||||||||||||
|
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, |
||||||||||||||||
|
7. KOSZTY PROCESU |
||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||
|
11 |
Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego, fakt, że nie ma on obecnie stałej pracy ani żadnego majątku większej wartości, Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił K. Z. w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. |
|||||||||||||||
|
8. PODPIS |
||||||||||||||||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Data wytworzenia informacji: