Treść orzeczenia II K 134/20 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego ww Wąbrzeźnie

II K 134/20 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2021-04-20

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 134/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

M. K. (1)

I. czyn zarzucany mu w pkt. I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się działając publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, to jest przestępstwa z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

II. czyn tożsamy z zarzucanym w pkt. II aktu oskarżenia

III. czyn zarzucany mu w pkt. III aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się działając publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, to jest przestępstwa z art. 217 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.1.I

1. W dniu 14 lutego 2020 roku w P. T. (1) wraz ze swoją dziewczyną N. R. bawił się na studniówce w (...). Po godzinie 22:00 postanowili pójść do znajdującego się obok (...) sklepu (...) przy ulicy (...). P. T. (1) zapomniał portfela, więc wrócił po niego, a N. R. została pod budynkiem (...). W tym czasie przed (...) przebywali również inni uczestnicy Studniówki. Gdy wrócił, poskarżyła się mu, że dwóch mężczyzn zaczepiało ją. Okazało się, że był to D. K. i M. K. (1). P. T. (1) nie zagregował. Dopiero, gdy w jego obecności powiedzieli do N. R. : ,,fajna dupa z ciebie, ale bym cię wyruchał”, zapytał czy im się coś nie pomyliło. Następnie P. T. (1) i N. R. udali się do sklepu. M. K. (1) i D. K. poszli za nimi i nadal zaczepiali ich.

P. T. (1) zgłosił telefonicznie na Policję, że oskarżony i D. K. zaczepiają ich.

M. K. (1) wszedł za P. T. (2) i N. R. do sklepu a D. K. został na zewnątrz.

M. K. (1) podszedł do P. T. (1) i groził mu pobiciem, czym wzbudził u niego obawę spełnienia wypowiadanych gróźb. P. T. (1) poprosił kasjerkę o wezwanie ochrony. Okazało się, że nie ma ochroniarza, jednak M. K. (1) został wyproszony ze sklepu przez kasjerkę.

2. M. K. (1) działał publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

zeznania świadka P. T. (1)

zeznania świadka N. R.

zeznania świadka D. K. w części

protokół oględzin zapisu monitoringu i zapis monitoringu

k., 1, k. 15-17, k. 86,

00:07:14-00:33:01 na k. 117-117v

00:33:01-00:42:29 na k. 117-118

k. 67v-68, 01:04:33-01:16:08 na k. 119v-120

k. 46-53

k. 21, k. 46-53

1.1.1.II

1. Po zakończeniu zakupów P. T. (1) i N. R. wyszli ze sklepu. Za drzwiami sklepu (...), na parkingu czekał na nich M. K. (1). Po przekroczeniu drzwi P. T. (1) został uderzony przez M. K. (1) pięścią w twarz.

2. W wyniku tego zdarzenia P. T. (1) doznał obrażeń ciała w postaci wybicia zęba oraz rany wargi dolnej - naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

3. M. K. (1) działał publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Zdarzenie na terenie parkingu sklepu (...) zaważyła A. B. i poprosiła innych uczestników Studniówki, między innymi P. P. (1), aby pobiegł na pomoc kolegom. P. P. (2) wraz kolegą i dwiema koleżankami pobiegł na wskazane miejsce.

zeznania świadka P. T. (1)

zeznania świadka N. R.

zeznania świadka P. P. (1)

zeznania świadka A. B.

zeznania świadka B. M.

zeznania świadka P. F.

protokół oględzin zapisu monitoringu i zapis monitoringu

protokół oględzin osoby

zaświadczenie lekarskie

opinia sądowo-lekarska

k. 1, k. 15-17, k. 86,

00:07:14-00:33:01 na k. 117-117v

00:33:01-00:42:29 na k. 117-118

k. 41v, 00:44:09-00:53:47 na k. 118-119

00:02:07-00:09:05 na k. 125v

k. 41v, 00:53:47-01:02:36 na k. 119-119v

k. 84v, 01:16:08-01:22:56 na k. 120-121

k. 18-19

k. 2, k. 37

k. 21, k. 46-53

k. 18-19

k. 2

k. 42-42v

1.1.1.III

1. Po tym jak M. K. (1) uderzył z pięści w twarz P. T. (1), N. R. wyciągnęła z torebki telefon, chciała wezwać Policję. M. K. (1) w celu uniemożliwienia jej tego, uderzył ją w rękę. W wyniku tego trzymany przez nią telefon komórkowy został jej wytrącony i upadł na betonowe podłoże. Uległ uszkodzeniu, przez co powstały straty w wysokości 1200,00 złotych na szkodę N. R..

2. M. K. (1) działał publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

zeznania świadka P. T. (1)

zeznania świadka N. R.

zeznania świadka P. P. (1)

zeznania świadka A. B.

zeznania świadka B. M.

zeznania świadka P. F.

k. 1, k. 15-17, k. 86,

00:07:14-00:33:01 na k. 117-117v

00:33:01-00:42:29 na k. 117-118

k. 41v, 00:44:09-00:53:47 na k. 118-119

00:02:07-00:09:05 na k. 125v

k. 41v, 00:53:47-01:02:36 na k. 119-119v

k. 84v, 01:16:08-01:22:56 na k. 120-121

k. 18-19

k. 2, k. 37

1.1.1I, 1.1.1.II, 1.1.1.III

M. K. (1) był uprzednio karany orzeczeniem zagranicznego organu na karę 14 dni pozbawienia wolności z zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat próby.

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

k. 123

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.I

1.1.1.II

1.1.1.III

zeznania świadka P. T. (1)

Zeznania przesłuchanego w charakterze świadka P. T. (1) Sąd uznał za wiarygodne w szczególności w świetle zeznań N. R. i uzupełniających je relacji świadków A. B. i P. P. (1) oraz dokumentów w postaci protokołu z zapisu monitoringu. Zrelacjonował on całe zdarzenie, podał, że oskarżony groził mu w sklepie. Poprosił o zawołanie ochrony. Gdy okazało się, że nie ma ochrony, interweniowała sprzedawczyni, która wyprosiła M. K. (1) ze sklepu. Po wyjściu ze sklepu, został uderzony w twarz przez M. K. (1). Jego zeznania od samego początku są jasne, logiczne i konsekwentne. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności które mogłyby podważać wiarygodność jego zeznań. Zeznania w zakresie obrażeń, których doznał korespondują z dokumentacją medyczną i opinią sądowo-lekarską.

1.1.1.I,

1.1.1.II,

1.1.1.III

zeznania świadka N. R.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka N. R.. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jej relacji. N.
R. była bezpośrednim świadkiem wypowiadania gróźb wobec P. T. (1) i uderzenia go w twarz. Jej zeznania w tym zakresie korelują z zeznaniami P. T. (1) oraz z zapisem z monitoringu sklepowego. Sąd przymiotem wiarygodności obdarzył też jej zeznania w części, w której podała, że, gdy chciała wezwać Policję, to M. K. (1) w celu uniemożliwienia jej tego, uderzył ją w rękę. W wyniku tego trzymany przez nią telefon komórkowy został jej wytrącony i upadł na betonowe podłoże. Uległ uszkodzeniu, przez co powstały straty w wysokości 1200,00 złotych. Zeznania jej korelują również z zeznaniami P. P. (1) i A. B..

1.1.1.II

1.1.1.III

zeznania świadka P. P. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom P. P. (1). Świadek ten wskazał, że pani, która sprzątała w (...), powiedziała mu, że ktoś się bije. Pojawił się na miejscu zdarzenia już po uderzeniu P. T. (1). Wskazał, że uspokajał osoby tam będące, mówiąc, żeby poszły w swoją stronę. Świadek ten w pełni obiektywnie i szczerze opisał w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest mu rzeczywiście wiadome w sprawie.

1.1.1.II

1.1.1.III

zeznania świadka A. B.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. B.. Pracowała on jako osoba sprzątająca w (...). Gdy była na zewnątrz budynku, widziała, że osoby ubrane stosownie do imprezy studniówkowej znajdują się przy sklepie (...), i że ,,coś tam się dzieje”. W jej ocenie osoby te nie były agresywne, wyglądały jakby zostały zaatakowane. Świadek ten w pełni obiektywnie i szczerze opisał w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest mu rzeczywiście wiadome w sprawie.

1.1.1.I

zeznania świadka D. K.

w części

Świadek ten zeznał, że M. K. (1) to jego kuzyn. Na wiarę zasługują jego zeznania w części w której podał, że w dniu zdarzenia spożywał z M. K. (1) alkohol oraz że jedynie on wszedł do T. za P. T. (1) i N. R.. Zeznania te korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny.

1.1.1.II

1.1.1.III

zeznania świadka B. M.,

zeznania świadka P. F.

Świadkowie ci zrelacjonowali dokonane przez siebie czynności służbowe. Zeznania tych świadków były logiczne, spójne i korelowały ze sobą. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji.

1.1.1.I

1.1.1.II

1.1.1.III

1.1.1.II

1.1.1.III

1.1.1.I

1.1.1.II

1.1.1.III

protokół oględzin zapisu monitoringu i zapis monitoringu

zaświadczenie lekarskie,

protokół oględzin osoby

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

1.1.1. I

1.1.1.II

zapis monitoringu

Dowód ten - w zestawieniu z zeznaniami świadków jest źródłem, które pozwala na częściowe odtworzeniu zaistniałego zdarzenia.

1.1.1.II

opinia sądowo-lekarska

Opinia sądowo-lekarska jest w ocenie Sądu jasna i rzetelna. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości.

Biegła sądowa – specjalista medycyny sądowej oceniła, że skutki zdarzenia kwalifikować należy jako naruszające czynność narządów ciała - narządu żucia – na okres nieprzekraczający 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu Kodeksu Karnego.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego M. K. (2)

Oskarżony przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. (k. 74-75) Oskarżony nie stawił się przed Sądem. Wobec powyższego, Sąd nie miał zatem możliwości dokonania oceny wyjaśnień, oskarżony nie złożył ich zarówno na etapie postepowania przygotowawczego, jak i sądowego.

---

zeznania świadka D. K. w części

Na wiarę nie zasługują zeznania D. K. w części, w której podał on, że N. R. i P. T. (1) po wyjściu z (...) zaczepiali ich oraz że nie widział, by M. K. (1) uderzył P. T. (1). Jego zeznania w tym zakresie są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym i mają w ocenie Sądu służyć umniejszeniu odpowiedzialności oskarżonego.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 157 § 2 kk należy uznać, że wypełnił on swoim zachowaniem wszystkie znamiona tego przestępstwa.

Zgodnie z art. 157 § 2 kk, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Jak wynika z powyższego, przepis art. 157 kk chroni zdrowie człowieka przed jego naruszeniem, które nie stanowi ciężkiego uszczerbku, ale inne, łagodniejsze naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia człowieka, który jest mierzony czasem trwania dysfunkcji ludzkiego organizmu i określany jako lekki uszczerbek.

W dniu 14 lutego 2020 roku M. K. (1) uderzył pięścią w twarz P. T. (1). W wyniku tego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci wybicia zęba oraz rany wargi dolnej naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni. Okoliczność ta wynika zarówno z zeznań P. T. (1) i N. R., jak i znajduje potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej i w opinii sądowo-lekarskiej, która nie budziła wątpliwości Sądu.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Posiadając pewne doświadczenie życiowe musiał zdawać sobie sprawę z możliwych skutków uderzenia pięścią w usta i ich okolice i z tego, że co najmniej zagraża to zdrowiu pokrzywdzonego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem oceny i analizy Sądu, pozwolił na przypisanie oskarżonemu winy za zarzucany mu czyn. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie ma żadnych okoliczności wyłączających winę i bezprawność.

Występkiem o charakterze chuligańskim, o którym mowa w art. 57a § 1 kk, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 21 kk jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Zważyć należy, że jednym z warunków przypisania sprawcy popełnienia występku o charakterze chuligańskim jest działanie publiczne, bez powodu albo z oczywiście błahego powodu. W orzecznictwie (patrz wyrok SN z 3 maja 1971 r., OSNKW 1971/10/158) przyjęto, że występkiem o charakterze chuligańskim jest takie zachowanie sprawcy, które będąc przejawem rażącego lekceważenia przez niego podstawowych zasad porządku publicznego jest w stanie wywołać poważniejsze zgorszenie lub oburzenie wśród publiczności, na której oczach rozgrywa się zdarzenia. W sprawie ustalono zaś, że choć zdarzenie miało miejsce po godzinie 22:00, to odbyło się na oczach świadków A. B. i P. P. (1) oraz innych uczestników Studniówki. Nie powinno budzić wątpliwości, że parking sklepu, gdzie przebiegało zdarzenie stanowi miejsce publiczne; jest ono ogólnie dostępne dla nieograniczonej i nieokreślonej liczby osób.

W literaturze przyjmuje się, że znamię działania bez powodu albo z oczywiście błahego powodu należy rozumieć w taki sposób, że nie istnieje racjonalny motyw działania lub działaniu sprawcy brak wszelkiej racji. Mówiąc zatem o działaniu bez powodu należy mieć na względzie działanie bez uzasadnienia, bez racji. Natomiast błahy powód to racja wyraźnie nieproporcjonalna do zewnętrznej przyczyny wywołującej zachowanie sprawcy. W niniejszej sprawie oskarżony bez powodu zaatakował P. T. (1), w ocenie Sądu w odwecie za zwrócenie mu uwagi przez pokrzywdzonego na jego niestosowne zachowanie najpierw wobec jego znajomej, a następnie samego pokrzywdzonego.

Niewątpliwie M. K. (1) zarzucanego mu czynu dokonał umyślnie i wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Nadto miejsce i sposób jego działania mogły być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Niewątpliwie zachowanie oskarżonego miało zatem charakter chuligański, tj. dokonał umyślnego zamachu na zdrowie P. T. (1), działał publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

1, 3

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynu z pkt. I:

W art. 190 § 1 kk zostało ujęte przestępstwo groźby karalnej. Od groźby karalnej należy jednak odróżnić groźbę bezprawną, która jest pojęciem szerszym, obejmującym zarówno groźbę popełnienia przestępstwa (groźba karalna), jak i groźbę spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego, lub jego osoby najbliższej.

Czynność sprawcza omawianego przestępstwa polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby dla niej najbliższej. Groźba jest zatem zapowiedzią spowodowania określonej dolegliwości, tj. wykonania czegoś, co zagrożony odczuje jako przykrość (krzywdę), a co wzbudzi u osoby zagrożonej uzasadnione poczucie obawy, że może się realnie zdarzyć. Groźba jest zatem rodzajem oddziaływania na psychikę ofiary przez przedstawienie jej zła (szkody), które ją spotka ze strony sprawcy lub innej osoby, na którą sprawca ma realny wpływ, i jest zdolny ją w bliżej nieokreślonym czasie wypełnić.

Przestępstwo groźby karalnej zostaje dokonane tylko wtedy, gdy groźba wzbudza w ofierze uzasadnioną obawę jej spełnienia, jest to więc przestępstwo materialne (post. SN z 16.2.2010 r., V KK 351/09, Biul. PK 2010, Nr 3, poz. 36). Do jego znamion należy bowiem wystąpienie skutku polegającego na wzbudzeniu u adresata groźby uzasadnionej obawy, że zostanie ona spełniona. Dopiero z tą chwilą można uznać przestępstwo groźby karalnej za dokonane.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w dniu 14 lutego 2020 roku w W. w sklepie (...) przy ulicy (...) groził pobiciem P. T. (1). Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach P. T. (1) i N. R., a także w nagraniu z monitoringu sklepowego. Oskarżony wzbudził u pokrzywdzonego obawę spełnienie wypowiadanych gróźb. Świadczy o tym fakt, że P. T. (1) chciał, by pracownicy sklepu wezwali ochronę, prosił również o interwencję kasjerkę, nie lekceważył zachowania oskarżonego, już wcześniej przed wejściem do sklepu zgłosił fakt zaczepiania go przez oskarżonego i D. K. dzwoniąc na Policję. Podkreślić należy, że obawa ta była obiektywnie uzasadniona okolicznościami zdarzenia. Wobec powyższego, należy uznać, że M. K. (1) dopuścił się przestępstwa z art. 190 § 1 kk.

Oceniając zamiar oskarżonego przyjąć należy, że czynu tego dopuścił się w zamiarze bezpośrednim. Chciał tego dokonać, choć miał możliwość powstrzymania się.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czyni nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego.

Odnośnie czynu z pkt. III:

Czynnością sprawczą w art. 217 kk jest naruszenie nietykalności cielesnej, które może polegać na uderzeniu, wyraźnie wskazanym przez ustawodawcę w treści przepisu oraz na innym naruszeniu jego nietykalności. Przez uderzenie należy rozumieć każde gwałtowne działanie skierowane na człowieka, zadanie mu ciosu ręką, pięścią, kopnięcie. Innym sposobem naruszenia nietykalności cielesnej może być oplucie pokrzywdzonego, jego szarpanie, ciągnięcie za włosy, popychanie, rzucanie w niego jakimiś przedmiotami, oblanie go wodą, nieczystościami, obrzucenie jajkami, obcięcie włosów, "pstryknięcie" w nos, pociągnięcie za ucho, szczypanie, klepanie po pośladkach i barkach, wymierzanie kuksańców (Marek, Kodeks karny, 2010, s. 488; M. Mozgawa, Ustawowe znamiona, s. 71 i n.; B. Kunicka-Michalska, w: B. Kunicka-Michalska, J. Wojciechowska, Przestępstwa przeciwko wolności, wolności sumienia i wyznania, wolności seksualnej i obyczajności oraz czci i nietykalności cielesnej. Rozdziały XXIII, XXIV, XXV i XXVII Kodeksu karnego. Komentarz, Warszawa 2001, s. 336–337). Dobrem chronionym przez treść art. 217 kk jest nietykalność cielesna i zawarty w niej element godności człowieka, wolność człowieka od fizycznych, niezgodnych z jego wolą oddziaływań na jego ciało [M. M., Ustawowe znamiona czynu zabronionego określonego w artykule 182 § 1 KK (naruszenie nietykalności cielesnej), NP 1987, Nr 11–12, s. 67].

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 288 § 1 kk podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku skutkujące szkodą majątkową nieprzekraczającą 500 zł stanowi wykroczenie z art. 124 kw.

Zachowanie się sprawcy przedmiotowego przestępstwa przybierać może różne formy. Zniszczenie rzeczy polega na jej unicestwieniu. Uszkodzenie łączy się z taką zmianą materii rzeczy, że nie może ona stale lub czasowo służyć w pełni celom, do których była przeznaczona. Czynienie zaś niezdatnym do użytku obejmuje takie wypadki, w których rzecz nie została wprawdzie zniszczona ani uszkodzona, lecz mimo to nie nadaje się do użytku. (W. Świda, Prawo karne, Warszawa 1989, s. 494; A. Marek, Prawo..., 2001, s. 569).

Przedmiotem wykonawczym tego przestępstwa jest cudza rzecz, ruchoma i nieruchoma, w rozumieniu art. 45 kc, z uwzględnieniem art. 115 § 9 kk. Istotne jest, aby rzecz, na którą oddziałuje sprawca, nie stanowiła jego własności. Nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku rzeczy niczyjej, jak i rzeczy stanowiącej własność sprawcy.

Przestępstwo z art. 288 § kk może być popełnione wyłącznie umyślnie w obu postaciach zamiaru, tj. bezpośrednim i ewentualnym.

Podczas zdarzenia z udziałem P. T. (1) i M. K. (1), N. R. chciała wezwać Policję, dlatego wyciągnęła z torebki telefon. W celu uniemożliwienia jej tego, M. K. (1) uderzył N. R. w rękę, w której trzymała telefon komórkowy. W wyniku tego telefon został jej wytrącony i upadł na betonowe podłoże. Uległ on uszkodzeniu, przez co powstały straty w wysokości 1200,00 złotych na szkodę N. R..

Oceniając zamiar oskarżonego przyjąć należy, że czynu tego dopuścił się w zamiarze bezpośrednim. Chciał tego dokonać, choć miał możliwość powstrzymania się.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę M. K. (1).

Mając na uwadze poczynione powyżej rozważenia w zakresie popełnienia czynu w warunkach występku chuligańskiego (3.1), w ocenie Sądu niewątpliwie należało przyjąć, że M. K. (1) zarzucanych mu czynów w pkt. I i III aktu oskarżenia również dokonał umyślnie, działając publicznie, bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego. Oskarżony działał umyślnie i bez powodu, zarówno dokonując zamachu na wolność P. T. (1) grożąc mu pobiciem, jak również naruszając nietykalność cielesną N. R. i niszcząc mienie stanowiące jej własność.

Niewątpliwie zatem zachowania oskarżonego miały charakter chuligański, tj. działał publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, stąd konieczna była zmiana kwalifikacji prawnej tych czynów.

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K. (1)

1, 2, 3

I, II, III

III

I, II, III

I, II

III

Brak poszanowania dla porządku prawnego, którym już kolejny raz wykazał się oskarżony świadczy o niezrozumieniu norm społecznych i prawnych. Jednak Sąd stanął na stanowisku, że jest to ostatnia szansa, aby wychować oskarżonego w warunkach wolnościowych i tylko od niego zależy, czy z danej mu szansy skorzysta. Dlatego Sąd uznał za zasadne wymierzenie wobec oskarżonego kary grzywny

- art. 190 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2

- ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk,

- Sąd miał też na uwadze treść art. 57a § l kk, zgodnie z którym skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę

- w ocenie Sądu kara w wymiarze 100 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji ogólnej i szczególnej. Będzie stanowiła dla oskarżonego realnie odczuwalną dolegliwość i jest adekwatną prawnokarną reakcję na jego czyn

- ustalając oskarżonemu wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę, stosownie do treści art. 33 § 3 kk, jego dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony otrzymuje dochód w wysokości 3000 zł, ma dwoje małoletnich dzieci. W takim stanie rzeczy, adekwatna do jego warunków osobistych i stosunków majątkowych jest stawka dzienna grzywny w wymiarze 15 zł. Orzeczona kara grzywny zdaniem Sądu mieści się zatem w możliwościach majątkowych oskarżonego.

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

-oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony z pełną premedytacją dopuścił się wobec pokrzywdzonego gróźb karalnych, chcąc wzbudzić w nim zagrożenie

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, działanie pod wpływem alkoholu

- art. 157 § 2 kk przewiduje zagrożenie karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2

ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk,

- w ocenie Sądu kara w wymiarze 250 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji ogólnej i szczególnej. Będzie stanowiła dla oskarżonego realnie odczuwalną dolegliwość i jest adekwatną prawnokarną reakcję na jego czyn

-oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony wystąpił przeciwko najwyższemu dobru prawnie chronionemu, jakim jest zdrowie i życie człowieka

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, działanie pod wpływem alkoholu

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 288 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- Sąd miał na uwadze treść art. 57a § l kk, zgodnie z którym skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę

- przy tym Sąd zważył, że ustawa z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz.U. 2020 poz. 1086) z dniem 24 czerwca 2020 roku wprowadziła istotne zmiany do treści przepisu art. 37a kk. W myśl art. 4 § 1 kk, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Nowelizacja podwyższyła dolne granice kar ograniczenia wolności (3 miesiące) i grzywny (100 stawek dziennych) jako kar orzekanych zamiennie zamiast kary pozbawienia wolności (art. 37a § 1 k.k.). Wyłączono możliwość takiej zamiany kary wobec sprawców, którzy popełniają przestępstwo działając w zorganizowanej przestępczej grupie albo związku oraz sprawców przestępstw o charakterze terrorystycznym (art. 37a § 2)

- z uwagi na to, w ocenie Sądu, względniejsza dla M. K. (1) była ustawa obowiązująca uprzednio, tj. w dacie popełnienia przez niego czynów

- wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie kary orzekanej wobec oskarżonego Sąd miał na uwadze w/w art. 37a kk (w brzmieniu sprzed 24 czerwca 2020 roku). Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że nie ma wystarczających przesłanek do orzekania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, albowiem cele przed nią stawiane w sposób pełny może spełnić kara łagodniejszego rodzaju – kara grzywny

- w ocenie Sądu kara w wymiarze 200 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji ogólnej i szczególnej. Będzie stanowiła dla oskarżonego realnie odczuwalną dolegliwość i jest adekwatną prawnokarną reakcję na jego czyn

-oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, działanie pod wpływem alkoholu

- na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk Sąd połączył jednostkowe kary grzywny orzeczone w pkt. 1, 2, 3 i orzekł wobec oskarżonego karę łączną grzywny w wymiarze 350 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 15 złotych

- Zgodnie z art. 86 § 1 kk, Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny. Określając wobec M. K. (2) wymiar kary łącznej grzywny na 350 stawek dziennych, a więc przy zastosowaniu zasady asperacji, Sąd miał na względzie nie tylko prewencyjne dyrektywy jej wymiaru, ale także związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bardzo bliski związek czasowy i miejscowy, czyny oskarżonego skierowane były jednak przeciwko innym dobrom prawnym

- za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- art. 86 § 2 kk stanowi zaś, że wymierzając karę łączną grzywny, sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3 kk; wysokość stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio. W ocenie Sądu ustalenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 15 złotych nie przekracza możliwości majątkowych oskarżonego

- Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego P. T. (1) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zarówno przestępstwem opisanym w punkcie I i jak i w II kwotę 2000 złotych;

- Sąd miał na uwadze, że szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w wystarczającym stopniu złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego

- Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej popełnionym przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej N. R. kwoty 1200 złotych;

- naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161).

- określając wymiar obowiązku naprawienia szkody, Sąd wziął pod uwagę ustaloną w sprawie wysokość wyrządzonych i nienaprawionych szkód

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 525 złotych opłaty oraz kwotę 230 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie. Zdaniem Sądu uiszczenie tych kosztów nie będzie dla oskarżonego nadmiernie uciążliwe.

8. PODPIS

Dodano: 19 listopada 2021, Opublikował(a): Beata Lenartowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Data wytworzenia informacji: 20 kwietnia 2021