Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 157/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

F. K.

w dniu 22 lipca 2023 roku w W., woj. (...)- (...), działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, zadając ciosy nożem, spowodował u A. Ł. obrażenia w postaci rany kłuto – szarpanej szyi obejmującej cieśń tarczycy oraz chrząstkę pierścieniową tchawicy, naruszające czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni i naraził go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub utraty życia, a u T. Ł. (1) spowodował obrażenia w postaci przerwania ciągłości skóry na ramionach i plecach, naruszające czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni,

tj. przestępstwa z art. 157 § 1 kk w zb. z art. 160 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1

F. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 424 § 3 kpk, w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 uzasadnienie powinno zawierać co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć. Niniejszy wyrok został wydany w trybie art. 343 kpk, wobec tego Sąd stosownie do art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

W przedmiotowej sprawie uwzględniono wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary bez przeprowadzania rozprawy.

F. K. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 24 lipca 2023 roku przyznał się do zarzuconego mu czynu (k. 49, 52-53), a w dniu 02 sierpnia 2023 roku wyraził wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karanej i skorzystania z dobrodziejstwa instytucji przewidzianej w przepisie art. 335 kpk (k. 81-82). Wyraził zgodę na wymierzenie mu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, zobowiązanie do wykonywania pracy zarobkowej i powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, oddanie pod dozór kuratora, orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonych A. Ł. w kwocie 500 złotych i T. Ł. (1) w kwocie 300 złotych, przepadku przedmiotu służącego do popełnienia przestępstwa i zobowiązanie go do uiszczenia kosztów postępowania (k. 81-82).

Wniosek w trybie art. 335 § 1 kpk został przez Prokuratora skierowany do tut. Sądu. Sąd uwzględnił wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary bez przeprowadzenia rozprawy. Okoliczności popełnienia przestępstwa nie budziły wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazywała, że cele postępowania zostaną osiągnięte.

Zgodnie z art. 157 § 1 kk, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Natomiast w myśl art. 157 § 2 kk kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Przepis art. 157 kk chroni zdrowie człowieka przed jego naruszeniem, które nie stanowi ciężkiego uszczerbku, ale inne, znacznie łagodniejsze naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia człowieka, który jest mierzony czasem trwania dysfunkcji ludzkiego organizmu i określany jako średni uszczerbek (§ 1) lub lekki uszczerbek (§ 2).

Za czyny umyślne o poważniejszym charakterze uznane zostały takie, które powodują naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. Zostały one spenalizowane w art. 157 § 1 kk jako tzw. średni uszczerbek na zdrowiu. Za czyny umyślne drobniejsze uznano takie, które powodują naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni (czyli do 7 dni włącznie). Zostały one spenalizowane w art. 157 § 2 kk jako tzw. lekki uszczerbek na zdrowiu. Z powyższego zestawienia wynika, że uszczerbek na zdrowiu, który nie jest ciężki i nie jest lekki, należy do kategorii średniego uszczerbku.

Spowodowanie tzw. średniego, jak również tzw. lekkiego uszczerbku na zdrowiu jest penalizowane zarówno wtedy, gdy sprawca uczynił to umyślnie, jak i wtedy, gdy uczynił to nieumyślnie. Umyślne, a więc spowodowane z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni jest penalizowane w art. 157 § 1 kk i opatrzone najsurowszą sankcją. Łagodniejszą sankcją jest zagrożone umyślne spowodowanie dysfunkcji narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres do 7 dni, które jest penalizowane w art. 157 § 2 kk. Nieumyślne, tj. niezamierzone przez sprawcę, lecz popełnione z powodu niezachowania należytej ostrożności w obchodzeniu się z dobrem chronionym naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innego człowieka o charakterze zarówno lekkim, jak i średnim, jest penalizowane wspólnie w art. 157 § 3 kk i zagrożone tą samą sankcją.

Zgodnie z art. 160 § 1 kk, kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. (K. V. (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, O..: (...) 2020

Przedmiotem ochrony przewidzianej w art. 160 k.k. są życie i zdrowie.

Sąd Najwyższy stwierdził, że znamię narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 160 § 1 kk, może zostać zrealizowane w jeden z trzech sposobów: przez sprowadzenie zagrożenia, jego znaczące zwiększenie, a także – w przypadku gwaranta nienastąpienia skutku przy przestępstwach z zaniechania – przez niespowodowanie jego ustąpienia albo zmniejszenia.

Przestępstwa określone w art. 160 § 1 lub 2 kk charakteryzują się umyślnością. Mogą być popełnione zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. Sprawca swoją świadomością obejmuje przynajmniej możliwość narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i chce tego albo, przewidując możliwość narażenia człowieka na określone w ustawie skutki, godzi się na takie narażenie. Treść, która ma być objęta świadomością sprawcy dla przyjęcia zamiaru wynikowego (ewentualnego), została sprecyzowana w wyroku SN z 8.12.2011 r., II KK 177/11: „Zamiar ewentualny określony w art. 160 § 1 k.k. charakteryzuje się świadomością znaczenia podejmowanych czynności w perspektywie możliwego skutku. Nie chodzi przy tym o świadomość jakiejkolwiek możliwości wystąpienia konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, ale wyłącznie świadomość wysokiego prawdopodobieństwa takiego skutku, ocenianego w kontekście konkretnych okoliczności faktycznych, bo tylko wówczas można mówić o «bezpośredniości» niebezpieczeństwa” (Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a, Opublikowano: WKP 2017).

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że F. K. w dniu 22 lipca 2023 roku ugodził A. Ł. nożem w szyję, a T. Ł. (1) w ramiona i plecy. Oskarżony przyznał się do tego, a jego wyjaśnienia znajdują przede wszystkim potwierdzenie nie tylko w zeznaniach pokrzywdzonych A. Ł. i T. Ł. (1), ale również bezpośredniego świadka zdarzenia P. M. oraz w protokole oględzin T. Ł. (1), dokumentacji medycznej A. Ł..

W dniu 22 lipca 2023 roku w późnych godzinach nocnych na P. w okolicach amfiteatru pomiędzy F. K. a A. Ł., T. Ł. (2) i P. M. doszło do przepychanki słownej. F. K. zarzucił bezpodstawnie mężczyznom, że ukradli mu bluzę. Następnie A. Ł., T. Ł. (1) i P. M. odeszli od oskarżonego i udali się w kierunku toalety przy barze (...). F. K. wraz z konkubiną N. Ż. i znajomymi szli za nimi. W okolicach baru(...)pomiędzy F. K. i T. Ł. (1) doszło do kolejnej przepychanki słownej i szarpaniny. Następnie F. K. pobiegł do położonego niedaleko domu, skąd wziął pałkę i nóż. Natomiast A. Ł., T. Ł. (1) i P. M. poszli w kierunku ich miejsca zamieszkania. Nieopodal nich szła N. Ż. ze znajomymi. W pewnym momencie z tyłu podbiegł do nich F. K., w ręku trzymał metalową pałkę, którą zaatakował T. Ł. (1). T. Ł. (1) bronił się, chciał zabrać F. K. pałkę. Wówczas N. Ż. przyłączyła się do szarpiących się mężczyzn, próbowała ich rozdzielić. W tym samym momencie podbiegł do nich A. Ł.. F. K. próbował go uderzyć pałką, A. Ł. udało się mu ją wyrwać i odrzucić na bok. W tym momencie F. K. wyjął nóż i zaczął nim wymachiwać. Zranił T. Ł. (1) w ramię. A. Ł. podbiegł do F. K., chciał mu odebrać nóż, jednak w tym momencie F. K. zrobił w jego kierunku ruch ręką i ugodził go nożem w szyję. A. Ł. odsunął się, a F. K. ponowienie zaatakował T. Ł. (1) raniąc go nożem w drugie ramię i plecy. N. Ż. cały czas próbowała powstrzymać F. K., ten jednak nawet za jej pleców wymachiwał nożem. T. Ł. (1), A. Ł. wraz z P. M. odeszli w kierunku miejsca zamieszkania. Po drodze spotkali ciocie, która wezwała pogotowie. Ratownicy zdecydowali o przewiezieniu A. Ł. do szpitala.

F. K. spowodował u A. Ł. obrażenia w postaci rany kłuto – szarpanej szyi obejmującej cieśń tarczycy oraz chrząstkę pierścieniową tchawicy. Obrażenia te spowodowały rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni i naraził go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub utraty życia. Okoliczność ta wynika zarówno z dokumentacji medycznej A. Ł., jak i znajduje potwierdzenie w opinii sądowo-lekarskiej. Odniesiona przez pokrzywdzonego rana w ocenie biegłej mogła powstać od działania noża. Oskarżony powodując ranę kłuto-szarpaną szyi, nie tylko spowodował rozstrój zdrowi trwający dłużej niż 7 dni, ale jednocześnie naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia (wykrwawienie) albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (choroba realnie zagrażająca życiu). Natomiast u T. Ł. (1) F. K. spowodował obrażenia w postaci przerwania ciągłości skóry na ramionach i plecach, naruszające czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni. Niezbędnym więc dla pełnego zobrazowania takiego zachowania było przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji z art. 157 § 1 kk w zb. z art. 160 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Tylko taka kwalifikacja prawna dokładnie oddaje zawartość przestępstwa przypisanego oskarżonemu.

Jak już wskazano, w/w przestępstwa mogą być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi zatem obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chcieć takiego skutku albo na jego nastąpienie się godzić. Jako człowiek dorosły F. K. musiał zdawać sobie sprawę, że ugodzenie nożem o długości ostrza ok. 9 cm człowieka w szyję, czy też w plecy i ramiona, może spowodować konsekwencje dla zdrowia pokrzywdzonego. Wiedzą oczywistą dla każdego człowieka jest bowiem to, że zadając cios nożem drugiemu człowiekowi, nawet w nienewralgiczne części ciał, można go ciężko ranić, narazić go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Poziom umysłowy oskarżonego z pewnością pozwala na przyjęcie, że jest on w stanie uświadomić sobie, iż zadanie tego rodzaju ciosów, które zadał pokrzywdzonym, może spowodować rozstrój zdrowia trwający zarówno poniżej jak i powyżej 7 dni (w zależności od miejsca zadania ciosu i użytej do tego siły) oraz narazić na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub utratę życia.

Oskarżony w ocenie Sądu działał umyślnie w zamiarze ewentualnym - co najmniej zdawał sobie sprawę, iż zadając człowiekowi ciosy nożem o długości ostrza ok 9 cm w plecy i ramię może go zranić w taki sposób, że spowoduje rozstrój zdrowia trwający krócej niż 7 dni a uderzając w szyję może go zranić w taki sposób, że spowoduje rozstrój zdrowia trwający powyżej 7 dni oraz narazi pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub utratę życia.

Występkiem o charakterze chuligańskim, o którym mowa w art. 57a § 1 kk, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 21 kk jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Niewątpliwie oskarżony zarzucanego mu czynu dokonał umyślnie i wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Nadto miejsce i sposób jego działania mogły być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Zdarzenie miało miejsce w centrum miasta. Niewątpliwie zachowanie F. K. miało charakter chuligański, tj. działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

W literaturze przyjmuje się, że znamię działania bez powodu albo z oczywiście błahego powodu należy rozumieć w taki sposób, że nie istnieje racjonalny motyw działania lub działaniu sprawcy brak wszelkiej racji. Mówiąc zatem o działaniu bez powodu należy mieć na względzie działanie bez uzasadnienia, bez racji. Natomiast błahy powód to racja wyraźnie nieproporcjonalna do zewnętrznej przyczyny wywołującej zachowanie sprawcy. W niniejszej sprawie oskarżony bez powodu zaatakował A. Ł. i T. Ł. (1).

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

Jako, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona dwóch przepisów ustawy karnej, uzasadnione stało się zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej, o jakiej mowa w art. 11 § 2 kk.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

F. K.

1-8

1.

2

3.

4.

5, 6

7.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że z uwagi na fakt, że w czasie orzekania obowiązują zmienione przepisy Kodeksu Karnego inne niż te, które obowiązywały w chwili popełnienia czynu objętego niniejszym postępowaniem, Sąd zastosował – na podstawie art. 4 § 1 kk – przepisy Kodeksu karnego obowiązujące do dnia 30 września 2023 roku – jako względniejsze dla oskarżonego.

W myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Wobec powyższego, Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 157 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Sąd miał jednak na uwadze treść art. 57a § l kk, zgodnie z którym skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk.

Sąd przychylił się do wymiaru kary uzgodnionego między oskarżonym a Prokuratorem, bowiem kara pozbawienia wolności w ustalonym wymiarze jawi się jako jedyna adekwatna do wagi przypisanego mu czynu.

Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. F. K. jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mogła w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez F. K. jest wysoki, w szczególności z uwagi na charakter dóbr, przeciwko którym przypisane oskarżonemu przestępstwo było skierowane –

życie i zdrowie człowieka. Sąd, ważąc względem oskarżonego wymiar kary, wziął pod uwagę, że będąc pod wpływem alkoholu zaatakował nieznane mu osoby, zarzucając im bezpodstawnie kradzież jego bluzy. Ugodził dwie osoby nożem, powodując obrażenia ciała nie tylko poniżej 7 dni (u T. Ł. (1)), ale również powyżej 7 dni, jednocześnie narażając A. Ł. na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub utraty życia. Pokrzywdzony A. Ł. wymagał pomocy lekarskiej, przeszedł operację. Konsekwencje zaistniałego zdarzenia nie spowodowały wprawdzie ostatecznie poważnych obrażeń, jednakże były potencjalnie niebezpieczne z uwagi na możliwość wystąpienia wykrwawienia.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę wyrażenie skruchy przez oskarżonego, przyznanie się do popełnienia czynu i niekaralność oskarżonego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że F. K. zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc pod wpływem alkoholu.

Zgodnie z art. 69 § 1 kk, zawieszając F. K. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zważył na to, że jej wymiar nie przekracza 1 roku, w czasie popełnienia przestępstwa oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Sąd miał na uwadze także przesłanki wskazane w art. 69 § 2 kk. Sąd wyraża przekonanie, że wykonanie kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego. W ocenie Sądu, F. K. nie można uznać za osobę, która wchodzi stale w konflikt z prawem i wymaga izolacji z uwagi na stwarzane niebezpieczeństwo. W przypadku nieprawidłowego przebiegu wyznaczonego okresu próby, będzie można zarządzić wykonanie oskarżonemu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, sam fakt skazania oraz możliwość zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności skłoni oskarżonego do przemyślenia swego postępowania oraz do powrotu na drogę poszanowania porządku prawnego.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej. Ustabilizowanie życia zawodowego będzie służyło pozytywnemu przebiegowi okresu próby w przypadku oskarżonego.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w okresie próby.

W wypadku skazania za występek o charakterze chuligańskim sąd orzeka na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46 kk. Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie nawiązka będzie stanowiła odpowiednią formę kompensaty. Zasądzone na rzecz pokrzywdzonych (na rzecz A. Ł. 500 złotych, a na rzecz T. Ł. (1) 300 złotych) kwoty powinny w wystarczającym stopniu złagodzić ich ujemne przeżycia.

zgodnie z art. 44 § 2 kk, Sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Konieczne stało się zatem orzeczenie przepadku noża, którym oskarżony zadał ciosy pokrzywdzonym.

Na marginesie należy wskazać, iż Sąd omyłkowo nie orzekł oddania oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora, pomimo poczynionego przez oskarżonego i oskarżyciela publicznego w tym zakresie uzgodnienia, na które oskarżony wyraził zgodę i o orzeczenie czego, w złożonym wniosku, wniósł Prokurator.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 180 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 80 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie. Zdaniem Sądu uiszczenie tych kosztów nie będzie dla F. K. nadmiernie uciążliwe.

8. PODPIS