Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 164/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

1 i 2

D. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W pierwszej kolejności wskazać należy, że z uwagi na złożenie przez obrońcę oskarżonego D. F. wniosku o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 387 kpk, Sąd na podstawie art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć (tj. do części 3-8 formularza).

W myśl art. 387 § 2 kpk, Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. Bezsprzecznie warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie.
W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, ponad wszelką wątpliwość stwierdzić należy, że oskarżony D. F. dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przedmiotem wykonawczym kradzieży jest cudza rzecz ruchoma, czyli rzecz, którą sprawca nie ma prawa rozporządzać i którą to obejmuje we władanie wbrew woli jej właściciela lub innej uprawnionej osoby. Przedmiotem kradzieży nie mogą być natomiast dokumenty nieposiadające wartości majątkowej (sprzedażnej), jak na przykład: dyplomy, zaświadczenia, legitymacje, dowody tożsamości, formularze służbowe. (Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV)

Kradzież jest więc czynem, który z uwagi na zamiar sprawcy polega właśnie na trwałym pozbawieniu możliwości korzystania z własnej rzeczy przez pokrzywdzonego (O. Górniok, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 637). Natomiast nie ma tu znaczenia, czy sprawca zaboru na trwałe włączy do swego majątku przedmiot czynu, czy też w krótkim czasie po zaborze dokona zbycia rzeczy skradzionej (tak słusznie S. Łagodziński, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 105). Dokonanie zaboru poprzedza czynność związaną z wyjęciem rzeczy spod władania uprawnionej osoby.

Istota czynności wykonawczej kradzieży polega na zaborze, a więc na wejściu w posiadanie rzeczy, która do czasu czynu sprawcy była we władaniu innej, uprawnionej osoby. Innymi słowy, zabór to wyjęcie rzeczy spod władania osoby uprawnionej, bez jej zgody i bez żadnej podstawy prawnej, która mogłaby do takiego czynu uprawniać i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę (wyr. SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 5; post. SN z 4.10.2012 r., III KK 285/12, L.). Zabór jest dokonany w chwili objęcia rzeczy w faktyczne władanie przez sprawcę, nie jest istotne to, czy sprawca zdołał następnie urzeczywistnić swój zamiar rozporządzania rzeczą, czy też nie (zob. wyr. SN z 21.1.1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, Nr 8, poz. 110).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że oskarżony D. F. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa kradzieży. Kilkunastokrotny zabór rzeczy - opisanych szczegółowo w pkt. I, III, V, VII i VIII aktu oskarżenia - dokonywany był przez D. F. w celu ich przywłaszczenia. Fakt ten jednoznacznie wynika ze złożonych przez oskarżonego wyjaśnień. D. F. korzystał z nadarzających się okazji, bądź wykorzystywał nieobecność i nieuwagę pracowników sklepu lub osób, które bez opieki pozostawiły swoje rzeczy. Łączna wartość skradzionego mienia przekracza kwotę 500 zł. Nie może zatem budzić wątpliwości, że D. F. dopuścił się popełnienia przestępstwa określonego w art. 278 § 1 kk.

W art. 279 § 1 kk przewidziane jest przestępstwo kradzieży z włamaniem. Kradzież z włamaniem to typ kwalifikowany kradzieży zwykłej z art. 278 kk, która różni się od niej sposobem popełnienia, gdzie dokonanie zaboru wiąże się z przełamaniem istniejącego zabezpieczenia rzeczy ruchomej (por. wyr. SN z 3.2.1999 r., V KKN 566/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 7). Innymi słowy, istota tego czynu wiąże się więc z zamkniętym dostępem do przedmiotu czynu i bez przełamania tej przeszkody, nie jest możliwe dokonanie zaboru rzeczy ruchomej. Jest to więc przestępstwo złożone, dwuaktowe, na które składają się dwie odrębne czynności sprawcze: włamanie, czyli przełamanie zabezpieczenia, oraz następne dokonanie zaboru rzeczy ruchomej, która była zabezpieczona przed swobodnym dostępem osób nieuprawnionych (M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, w: Zoll, Kodeks karny, t. 3, 2008, s. 81).

W przedmiotowej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że ujawniony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że oskarżony dokonał włamania do placówki Poczty Polskiej przy ul. (...) w W.. Wybił szybę w oknie i poprzez powstały otwór dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia znajdującego się w jego zasięgu. Swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. I, III, V-VIII aktu oskarżenia umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Zarówno kradzież, jak i kradzież z włamaniem są przestępstwami umyślnymi oraz kierunkowymi. Przy tym, przy kradzieży z włamaniem sprawca musi obejmować zamiarem bezpośrednim nie tylko zabór rzeczy, lecz także włamanie jako środek umożliwiający kradzież. Dlatego zamiar zaboru rzeczy musi wystąpić u niego najpóźniej w czasie podjęcia czynności realizujących znamię włamania (wyr. SN z 9.9.1996 r., III KKN 58/96, OSNKW 1996, Nr 11–12, poz. 81). Wskazać należy, że oskarżony niewątpliwie był świadomy, że dokonuje czynów zabronionych i miał zamiar przywłaszczenia rzeczy nienależących do niego.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie należało przyjąć, że oskarżony czynów zarzucanych mu w pkt. I, III, V-VIII aktu oskarżenia dopuścił się w warunkach, o których mowa w art. 12 § 1 kk. Nie ulega wątpliwości, że D. F. działał w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 288 § 1 kk podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku skutkujące szkodą majątkową nieprzekraczającą 500 zł stanowi wykroczenie z art. 124 kw.

Zachowanie się sprawcy przedmiotowego przestępstwa przybierać może różne formy. Zniszczenie rzeczy polega na jej unicestwieniu. Uszkodzenie łączy się z taką zmianą materii rzeczy, że nie może ona stale lub czasowo służyć w pełni celom, do których była przeznaczona. Czynienie zaś niezdatnym do użytku obejmuje takie wypadki, w których rzecz nie została wprawdzie zniszczona ani uszkodzona, lecz mimo to nie nadaje się do użytku. (W. Świda, Prawo karne, Warszawa 1989, s. 494; A. Marek, Prawo..., 2001, s. 569).

Przedmiotem wykonawczym tego przestępstwa jest cudza rzecz, ruchoma i nieruchoma, w rozumieniu art. 45 kc, z uwzględnieniem art. 115 § 9 kk. Istotne jest, aby rzecz, na którą oddziałuje sprawca, nie stanowiła jego własności. Nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku rzeczy niczyjej, jak i rzeczy stanowiącej własność sprawcy.

Przestępstwo z art. 288 § kk może być popełnione wyłącznie umyślnie w obu postaciach zamiaru, tj. bezpośrednim i ewentualnym.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 288 § 1 kk, zrzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia. D. F. dokonał zniszczenia mienia w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w W., wyrządzając szkodę w wysokości 4350 zł. Bezsprzecznie oskarżony popełnił też czyn opisany w pkt. IV aktu oskarżenia. Poprzez uszkodzenie mienia w postaci wyłamania rolety elektrycznej, wybicia szyby spowodował straty w wysokości 3000 zł, wypełniając tym samym dyspozycję art. 288 § 1 kk. D. F. zarzucanych mu czynów dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Okoliczności popełnienia obu czynów przez oskarżonego, jak i jego wina nie budzą wątpliwości.

Uwzględniając, że czyny zarzucane oskarżonym w pkt. II i IV zostały popełnione zanim zapadł pierwszy chociażby nieprawomocny wyrok, a nadto, że zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, Sąd uznał, że działanie oskarżonych stanowi ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem D. F. można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez niego występków.

D. F. zarzucanych mu czynów dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie II Wydział Karny sygn. akt II K 21/15, z dnia 25 sierpnia 2015 roku łączący wyroki Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie sygn. akt II K 98/12 i II K 206/12 na karę 2 lat pozbawienia wolności za przestępstwa określone w art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 262 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, którą odbył w okresie od 31 maja 2015 roku do dnia 26 maja 2017 roku zaliczeniem okresów zatrzymania od 6 marca 2012 roku do 6 marca 2012 roku od 7 marca 2012 roku do 7 marca 2012 roku od 16 kwietnia 2012 roku do 16 kwietnia 2012 roku, co wypełnia dyspozycję art. 64 § 1 kk.

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

D. F.

1

2

3

4-12

I, III, V-VIII

II, IV

I-VIII

I-VIII

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów

- w niniejszym przypadku przepisem przewidującym karę najsurowszą jest art. 279 § 1 kk – zagrożenie karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk

- oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy wymiarze jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec D. F.

- orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego, w szczególności w zakresie związanym z przestrzeganiem cudzej własności,

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze wysoki stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem,

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za wysoki. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstw uregulowanych w rozdziale XXXV Kodeksu karnego jest mienie, którym jest własność i inne prawa majątkowe (art. 44 Kodeksu cywilnego). Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności. Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się z premedytacją i z niskich pobudek - chęci łatwego zysku. Sąd miał na uwadze także wysokość wyrządzonej szkody i wielość jego zachowań. D. F. łącznie dopuścił się dziewiętnastu kradzieży i jednej kradzieży z włamaniem. Rodzaj naruszonych norm prawnych oraz okoliczności popełnienia czynu stanowią okoliczności obciążające, wskazujące jednocześnie, iż oskarżony jest osobą wysoce zdemoralizowaną.

- za okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy zwykłej. Poprzednie skazania za popełnienie takich samych przestępstw ani pobyt w zakładzie karnym nie powstrzymały oskarżonego przed ponownymi kradzieżami

- Sąd w przypadku D. F. nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- przestępstwo z art. 288 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk

- oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec D. F.

- orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego, w szczególności w zakresie związanym z przestrzeganiem cudzej własności,

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem,

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za bardzo wysoki. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstw uregulowanych w rozdziale XXXV Kodeksu karnego jest mienie, którym jest własność i inne prawa majątkowe (art. 44 Kodeksu cywilnego). Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności. Sąd miał na uwadze także wysokość wyrządzonej szkody. I w tym wypadku, podkreślić należy, że okoliczności popełnienia czynu stanowią okoliczności obciążające, wskazujące jednocześnie, iż oskarżony jest osobą wysoce zdemoralizowaną.

- za okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy zwykłej

- Sąd w przypadku D. F. nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- w myśl art. 86 § 1 kk, Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu za kary orzeczone w pkt. 1 i 2 części dyspozytywnej wyroku, łączną karę pozbawienia wolności od 2 lat i 6 miesięcy do 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności na 3 lata, a więc przy zastosowaniu zasady asperacji, Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami,

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bliski związek czasowy i miejscowy, czyny oskarżonego skierowane były przeciwko tym samym dobrom prawnym

- Za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- w ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań

- D. F. nie wyciągał konstruktywnych wniosków ze swoich poprzednich skazań i dopuścił się popełnienia występków wypełniających znamiona artykułów, za które był już karany. Oskarżony powinien zrozumieć niewłaściwość i bezprawność swych czynów i ponieść odpowiednie konsekwencje prawne

- zgodnie z art. 46 § 1 kk, w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się,

- naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161).

- określając wymiar obowiązku naprawienia szkody, Sąd wziął pod uwagę ustaloną w sprawie wysokość wyrządzonych i nienaprawionych szkód

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

D. F.

13

I-IVIII

Oskarżony był zatrzymywany do sprawy, dlatego okres ten, na podstawie art. 63 § 1 kk, należało zaliczyć mu na poczet kary

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

14

15

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na postawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 4 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) na rzecz adw. A. K. kwotę 516,60 złotych w tym podatek VAT w wysokości 23% tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu D. F..

Mając na uwadze sytuację finansową D. F., Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS