Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 184/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1. 

A. H.

w dniu 12 lipca 2021 roku w (...) na terenie firmy (...) naruszyła nietykalność cielesną A. K. w ten sposób, że chwyciła A. K. od tyłu za ramiona i uderzyła ją kolanem w lędźwiową część pleców, to jest występku z art. 217 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  A. K. była zatrudniona u A. H., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) w C..

W dniu 12 lipca 2021 roku A. K. przyjechała do pracy. A. H. wezwała ją jednak do swojego biura. A. H. oświadczyła, że zwalnia ją z pracy. Zażądała nadto, by A. K. podpisała dokumenty związane z zatrudnieniem. A. K. zauważyła w nich nieprawidłowości, w tym dotyczące wskazanych okresów zatrudnienia. Między w/w doszło do sporu. A. K. odmówiła złożenia podpisów, zabrała wszystkie dokumenty, które miała podpisać i wyszła z biura. A. H. poszła za nią, mówiąc, że ma oddać dokumenty i że nie wypuści jej dopóki nie podpisze dokumentów albo zwolni ją dyscyplinarnie. Po czym naruszyła jej nietykalność cielesną w ten sposób, że chwyciła A. K. od tyłu za ramiona i uderzyła ją kolanem w lędźwiową część pleców. A. K. wróciła z A. H. do biura. Podpisała dokumenty.

Po opuszczeniu terenu firmy (...) wezwała Policję, która przyjechała na miejsce zdarzenia.

Z uwagi na dolegliwości bólowe w odcinku lędźwiowo-krzyżowym, tego samego dnia A. K. udała się do szpitala. W przeprowadzonym badaniu nie stwierdzono odchyleń od stanu przyjętego za normę, jak i ewentualnych śladów obrażeń.

wyjaśnienia oskarżonej A. H. w części

zeznania świadka A. K.

zeznania świadka M. K. (1)

zeznania świadka H. K.

zeznania świadka M. K. (2)

zeznania świadka M. S. (1)

nagranie sporządzone przez A. K.

kserokopie notatników służbowych

zapis zgłoszenia telefonicznego (...) w B.

dokumentacja medyczna

00:07:18-00:09:04 na k. 80v, k. 178-179v

00:11:31-00:45:59 na k. 81-83

00:47:13-01:05:08 na k. 83-83v

01:07:19-01:29:16 na k. 83a-84

01:29:24-01:36:41 na k. 84v

k. 176v-177

k. 50

k. 112-121

k. 132

k.3

2.  Brak jest podstaw do przyjęcia, że zgłaszane po 12 lipca 2021 roku przez A. K. dolegliwości odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa były skutkiem urazu, najprawdopodobniej były następstwem samoistnych zmian chorobowych tego odcinka kręgosłupa.

dokumentacja medyczna

opinia sądowo-lekarska wraz z pisemną opinią uzupełniającą

k. 3, k. 49, k. 54, k. 57, k. 125, k. 156, k. 230

k. 192-194, k. 241-243

3.  Przed Sądem Rejonowym w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. akt IVP 240/21 toczyła się sprawa z powództwa A. K. przeciwko A. H. o zapłatę i zobowiązanie, która w dniu 14 stycznia 2022 roku zakończyła się zawarciem ugody.

odpis protokołu skróconego wraz odpisem postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 stycznia 2022 roku, sygn. akt IV P 240/21

k. 164-166

4.  A. H. urodziła się w(...). Jest mężatką, ma troje dzieci, które nie pozostają na jej utrzymaniu. Ma wykształcenie zawodowe – z zawodu jest krawcową. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód ok. 10.000 zł miesięcznie. Jest właścicielem zabudowanej nieruchomości oraz 5 samochodów: S. (...) (czteroletnia), F. (...) (osiemnastoletni), V. (ok. dziesięcioletni), C. (dziesięcioletni), V. (...) (dziesięcioletni). Nie była uprzednio karana.

dane podane do protokołu rozprawy

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 80v

k. 231

k. 69-70

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonej A. H. w części

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej A. H. w części, w której potwierdziła, że w dniu 12 lipca 2021 roku poprosiła A. K. do swojego biura, by zwolnić ją z pracy i uzyskać jej podpisy na dokumentach. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie nie budzą wątpliwości Sądu i korespondują z zeznaniami świadka A. K..

1.1.1

zeznania świadka A. K.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka A. K.. Przedstawiony przez nią przebieg zdarzenia jest spójny, logiczny i konsekwentny. A. K. w sposób jasny i przekonywujący opisała okoliczności i przebieg wizyty w biurze A. H..

W ocenie Sądu, mając na uwadze całokształt niniejszej sprawy, wersja A. K. dotycząca naruszenia jej nietykalności cielesnej nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje potwierdzenie w szczególności w nagraniu przedłożonym przez oskarżycielkę prywatną (po tym jak oskarżycielka prywatna powiedziała do oskarżonej, że ją pchnęła i kopnęła, oskarżona nie zaprzeczyła, tylko kazała jej opuścić biuro), w zapisie nagrania zgłoszenia telefonicznego (...) w B. („chwytając od tyłu za ramiona uderzyła kolanem w dolna część pleców”), jak również w zeznaniach interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy M. K. (2) i M. S. (1), jak i zgromadzonej dokumentacji medycznej pokrzywdzonej. Pokrzywdzona konsekwentnie przedstawiała jedną wersję zdarzenia.

W głównej mierze to na relacji oskarżycielki prywatnej Sąd oparł swe ustalenia w niniejszej sprawie. Co prawda oskarżycielka prywatna mogła przejawiać skłonność do składania nieobiektywnych zeznań, mając na uwadze skonfliktowanie stron, jednak w ocenie Sądu w jej relacji brak jest elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami. Gdy w dniu 12 lipca 2021 roku A. K. przyjechała do pracy, nie spodziewała się, że A. H. będzie chciała ją zwolnić i uzyskać podpisy na dokumentach. W ocenie Sądu, brak jest podstaw do przyjęcia, że A. K. zaplanowała i wymyśliła te zdarzenie, pomówiła w zemście za zwolnienie A. H. o czyn, którego nie popełniła.

A. K. wskazała, że nie chciała podpisać dokumentów związanych z jej zatrudnieniem w związku z nieprawidłowościami, które w nich zauważyła. Fakt, że dokumentacja dotyczą zatrudnienia A. K. zawierała nieprawidłowości potwierdza postępowanie przeprowadzone przed Sądem Rejonowym w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. akt IV P 240/21 z powództwa A. K. przeciwko A. H., które zakończyło się zawarciem 14 stycznia 2022 roku ugody.

A. K. wskazała, że A. H. podeszła do niej od tyłu, chwyciła ją za ramiona i kolanem uderzyła w odcinek lędźwiowy. Fakt, że A. K. odczuwała bolesność w odcinku lędźwiowym wynika z przedłożonej przez nią dokumentacji medycznej. Dodać należy, że oskarżycielka prywatna tego samego dnia udała się do szpitala w celu uzyskania pomocy medycznej.

Bezpośrednio po zdarzeniu A. K. wezwała Policję. Zeznania w tej części znajdują potwierdzenie w zapisie nagrania zgłoszenia telefonicznego (...) w B. oraz w zeznaniach świadka M. K. (2) i M. S. (1). Przybyłym na miejsce funkcjonariuszom Policji powiedziała, że zdarzenie mogło zostać zarejestrowane przez kamery monitoringu. Skoro oskarżycielka prywatna pozostawała w przekonaniu, że zdarzenie zostało zarejestrowane przez kamery, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i nielogiczne byłoby zatem to, że opisałby nieprawdziwe zdarzenie, wiedząc, że jej wersja nie znalazłaby potwierdzenia w nagraniu.

Jak wynika z zeznań świadków M. K. (1) i H. K., już wcześniej A. K. skarżyła się na nieodpowiednie i nerwowe zachowania swojego pracodawcy. A zatem zeznania A. K. dotyczące zachowania A. H. nie budzą wątpliwości. A. H. zdenerwowała się przebiegiem sytuacji, oporem A. K.

1.1.1

1.1.1

zeznania świadka M. K. (1)

zeznania świadka H. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. K. (1) – męża oskarżycielki prywatnej oraz jej teściowej H. K.. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich zeznań. O zdarzeniu z udziałem A. H. wiedzą z relacji A. K., nie byli oni bezpośrednimi świadkami zdarzenia. Ich zeznania w tym zakresie korelują z zeznaniami A. K..

M. K. (1) potwierdził, że z uwagi na dolegliwości bólowe, udał się z A. K. do szpitala

Obaj świadkowie w swoich zeznaniach wskazali, że już wcześniej zdarzało się, że A. K. narzekała na relację ze swoim pracodawcą

1.1.1

zeznania świadka M. K. (2)

zeznania świadka M. S. (1)

Świadkowie M. S. (2) i M. S. (1) są funkcjonariuszami Policji z Komendy Powiatowej Policji w W.. Podjęli interwencję w związku ze zgłoszeniem A. K.. W swoich zeznaniach, opisali oni jej przebieg. Potwierdzili, że po przyjeździe na miejsce A. K. powiedziała, że została kopnięta przez pracodawcę, a A. H. zaprzeczyła temu. Wskazali także, że A. H. powiedziała, że zdarzenie nie zostało zarejestrowane z uwagi na to, że rejestrator nie działał.

Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne oraz korespondowały między sobą , jak również z treścią notatników służbowych.

1.1.1

1.1.1

nagranie sporządzone przez A. K.

zapis zgłoszenia telefonicznego (...) w B.

Nagranie sporządzone przez A. K. oraz zapis zgłoszenia telefonicznego (...)w B., w powiązaniu z zeznaniami oskarżycielki prywatnej, potwierdza sprawstwo oskarżonej.

Brak było podstaw do podważenia zarówno ich autentyczności jak i informacji w nich zawartych.

1.1.1

1.1.2

1.1.3

1.1.4

1.14

kserokopie notatników służbowych

dokumentacja medyczna

odpis protokołu skróconego wraz odpisem postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 stycznia 2022 roku, sygn. akt IV P 240/21

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów, brak było podstaw do podważenia zarówno ich autentyczności , jak i informacji w nich zawartych.

1.1.2

opinia sądowo-lekarska

Opinia biegłego, wraz z uzupełniającą ją pisemną opinią, jest w ocenie Sądu jasna i rzetelna. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, korelują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną pokrzywdzonej, dlatego Sąd przyjął ją za prawdziwe w całej rozciągłości. Opinia pozwala oprzeć na niej ustalenia faktyczne, wymagające fachowych wiadomości z tej dziedziny.

Biegły stwierdził, że brak jest podstaw do przyjęcia, że zgłaszane przez A. K. dolegliwości odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa były skutkiem urazu, najprawdopodobniej były następstwem samoistnych zmian chorobowych tego odcinka kręgosłupa. Czysto hipotetycznie zakładając, iż faktycznie doszłoby do urazu tej okolicy kręgosłupa w mechanizmie opisywanym przez pokrzywdzoną, wówczas należałoby przyjąć, iż jego skutek nie spowodował u niej naruszenia czynności narządu ciała ani rozstroju jej zdrowia w rozumieniu odpowiedniego artykułu Kodeksu Karnego i z pewnością nie narażał jej na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W pisemnej opinii uzupełniającej biegły wskazał, że A. K. mogła mieć samoistne zmiany chorobowego odcinka lędźwiowego kręgosłupa, które hipotetycznie mogły nie dawać o sobie znać, a np. opisywany przez nią uraz na chorobowo zmieniony odcinek kręgosłupa mógł wywołać powyższe dolegliwości. Brak jakichkolwiek zmian pourazowych zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych w opiniowaniu dla potrzeb procesu karnego nie daje podstaw do jednoznacznego i pewnego przyjęcia pourazowej etiologii zgłaszanych przez A. K. dolegliwości. W rozpatrywaniu czysto hipotetycznym uraz zadany kolanem w okolicę kręgosłupa odcinka lędźwiowego (jak to podaje pokrzywdzona w treści swoich zeznań) może narażać na niebezpieczeństwo skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonej A. H. w części

Na wiarę nie zasługują wyjaśnienia oskarżonej dotyczące przebiegu wizyty A. K. w jej biurze w dniu 12 lipca 2021 roku. W swoich wyjaśnieniach A. H. nie przyznała się do tego, by naruszyła nietykalność cielesną A. K.. Wskazała, że to A. K. po zwolnieniu jej z pracy, zaczęła się głośno zachowywać, krzyczeć, zabrała dokumenty, które nie były przeznaczone dla niej. Kategorycznie zaprzeczyła, by kopnęła A. K..

Wyjaśnienia oskarżonej w tej części były sprzeczne z zeznaniami oskarżycielki prywatnej, które nie budziły wątpliwości Sądu. Wskazać należy, że do zdarzenia doszło na terenie przedsiębiorstwa oskarżonej i nie było innych osób, które mogły je obserwować. Nie zostało ono także zarejestrowane przez kamery z uwagi na awarię monitoringu. Niemniej jednak, jak już wskazano, pozostałe okoliczności niniejszej sprawy przeczą wersji A. H.. Podkreślić trzeba, że A. K. przyjechała do pracy, nie wiedząc, że zostanie zwolniona. Trudno przyjąć, by w tak krótkim czasie wymyśliła te zdarzenie, następnie bezzasadnie wezwała Policję i opowiedziała o nim przybyłym na miejsce funkcjonariuszom Policji. Następnie udała się szpitala, symulując dolegliwości bólowe. Kolejnego dnia składała zawiadomienie o przestępstwie i po raz kolejny przedstawiała funkcjonariuszom Policji nieprawdziwą wersję. Dodać należy, że A. K. wzywając Policję, nie miała świadomości tego, że zdarzenie nie zostało zarejestrowane, a wręcz nagranie z kamer znajdujących się na terenie przedsiębiorstwa wskazywała jako dowód sprawstwa A. H.. Co więcej, dokumentacja dotycząca zatrudnienia A. K. zawierała nieprawidłowości i wskazywanie ich przez A. K., odmowa podpisu i zapowiedź zgłoszenia tej sprawy właściwym organom, z pewnością mogło zdenerwować A. H., a tym bardziej zabranie tych dokumentów i wyjście z biura przez oskarżycielkę prywatną. Niewątpliwie oskarżona chciała powstrzymać A. K. przed opuszczeniem terenu firmy z wyżej wskazaną dokumentacją.

A. H. w swoich wyjaśnieniach wskazywała na poprawne relacje z pracownikami. Podniosła, że gdyby A. K. nie odpowiadały warunki pracy, to nie pracowałaby w godzinach nadliczbowych. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie miały popierać zeznania W. H., jak i K. Ż., którzy przebywali często na terenie przedsiębiorstwa. Nadto K. Ż. wskazała, że często pytała o opinię o pracy samej A. K.. Co więcej, teściowa A. K. była opiekunką dzieci K. Ż. i także nigdy w rozmowie nie podnosiła, że A. K. narzeka na warunki pracy u jej matki. Okoliczności te nie mają jednak znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Jedynie na marginesie należy wskazać, iż w ocenie Sądu, okoliczność, że A. K. nie zgłaszała żadnych uwag dotyczących pracy u A. H. jej córce, ani nie robiła tego jej teściowa (będąca zresztą zatrudniona u K. Ż.) jest zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, oskarżycielka prywatna chcąc zachować zatrudnienie, obawiając się utraty źródła utrzymania, nie zgłaszała pracodawcy ani jego rodzinie żadnych problemów dotyczących warunków pracy. Niemniej jednak z zeznań męża i teściowej A. K. wynika, że narzekała ona w domu na atmosferę pracy i niewłaściwe zachowanie A. H..

---

zeznania świadka W. H.

zeznania świadka K. Ż.

Sąd nie dokonał ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie na podstawie zeznań świadka W. H. (00:03:02-00:12:56 na k. 167v-168) i K. Ż. (00:24:33-00:38:58 na k. 169-170v). Nie byli oni bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a ich zeznania dotyczące braku niewłaściwych zachować A. H. w stosunku do pracowników miały wspierać linię obrony oskarżonej.

---

zeznania świadka S. K.

Zeznania świadka S. K. (k. 177v-178) dotyczyły sprawności monitoringu. Nie miał on wiedzy o zdarzeniu objętym niniejszym postępowaniem.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1

A. H.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Art. 217 § 1 kk stanowi, że kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Dobrem chronionym jest nietykalność cielesna – tzn. swoboda dysponowania ciałem i zagwarantowania człowiekowi wolności od fizycznych oddziaływań na jego ciało oraz wolność od niepożądanych doznań. (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2018)

Jak wynika z treści art. 217 § 1 kk, naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Prawnie relewantne będzie tu zatem w istocie każde oddziaływanie na ciało innej osoby, które nie jest przez nią akceptowane.

Forma naruszenia nietykalności nie ma tu większego znaczenia, gdyż ustawodawca wprowadził otwarty katalog (w ramach tzw. znamion wyjaśniających), jedynie przykładowo wyliczając uderzanie człowieka (jako przypadek w praktyce najczęstszy), przez co w znamionach przepisu mieszczą się wszystkie zachowania podjęte w wymiarze fizycznym, a realizujące skutek w postaci naruszenia nietykalności cielesnej. (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. II, Opublikowano: WKP 2018)

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 9.08.2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652, stwierdził, że: „naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny”.

Jest to powszechne i umyślne (w grę wchodzi zamiar bezpośredni i ewentualny) przestępstwo skutkowe, a skutkiem jest doznanie pokrzywdzonego, że jego nietykalność została naruszona. (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2018)

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że A. H. chwyciła A. K. od tyłu za ramiona i uderzyła ją kolanem w lędźwiową część pleców. Fakt ten wynika z zeznań A. K., znajdujących pośrednio potwierdzenie w zeznaniach świadków M. K. (1), H. K., M. K. (2), M. S. (1) oraz nagraniu ze zdarzenia, zapisie zgłoszenia telefonicznego (...)w B.. Na skutek tego zdarzenia oskarżycielka prywatna odczuwała ból w dolnej części pleców, jednak obrażenia te bezsprzecznie nie naruszyły czynności narządów ciała i nie spowodowały rozstroju zdrowia u A. K.. Brak było podstaw do przyjęcia, że dolegliwości odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa były skutkiem urazu, najprawdopodobniej były następstwem samoistnych zmian chorobowych tego odcinka kręgosłupa, co wynika jednoznacznie z uzyskanej opinii sądowo-lekarskiej (i opinii ją uzupełniającej). Nie ulega zatem wątpliwości, że zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona czynu z art. 217 § 1 kk.

A. H. zarzucanego jej czynu dopuściła się umyślnie z zamiarem bezpośrednim. W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonej można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

1

A. H.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W ocenie Sądu, oskarżona A. H. dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu, to jest występku z art. 217 § 1 kk. Uznając, że wina oskarżonej i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości Sąd - na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk - warunkowo umorzył postępowanie przeciwko oskarżonej na okres 1 roku tytułem próby. Przesłanki pozwalające na warunkowe umorzenie postępowania karnego zostały w niniejszej sprawie spełnione.

W myśl art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Powyższe okoliczności zachodzą w niniejszym przypadku. Otóż wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonej nie są znaczne. Przy ustalaniu stopnia winy należy wziąć pod uwagę przede wszystkim możliwość i stopień: rozpoznawalności sytuacji faktycznej i prawnej przy podejmowaniu określonego zachowania, swobodnego podejmowania decyzji co do tego zachowania, prawidłowości przebiegu procesu motywacyjnego, zdolności i możliwości przewidywania przebiegu związków przyczynowych i skutków swojego zachowania, zdolności i możliwości pokierowania swoim postępowaniem – w danym czasie, danej sytuacji i danych okolicznościach (por. P. Kardas, J. Majewski, O dwóch znaczeniach winy w prawie karnym, PiP 1993/10, s. 77, oraz G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna..., red. J. Giezek, 2012, s. 471). U oskarżonej te procesy nie były zaburzone. A. H. miała bowiem wystarczający zasób wiedzy i doświadczenia życiowego, by rozpoznać negatywne znaczenie podjętego zachowania. Niewątpliwie działała w sposób niezaplanowany, w stresie, pod wpływem emocji Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 kk. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Sąd miał na względzie okoliczność, że zachowanie A. H. wynikało z zamiaru bezpośredniego o charakterze nagłym. W ocenie Sądu, oskarżona działała pod wpływem emocji – do zdarzenia doszło podczas zwalniania przez nią pracownika, który odmówił na jej żądanie podpisania dokumentów.

Kolejną przesłanką wskazaną w art. 66 § 1 kk jest to, by okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości. W niniejszej sprawie A. H. co prawda nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, jednakże fakt zaistnienia zdarzenia wynika bezsprzecznie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Oskarżona dotychczas generalnie prowadziła poprawny i ustabilizowany tryb życia. Nie wchodziła w konflikt z prawem. W ocenie Sądu zdarzenie to miało charakter incydentalny w życiu oskarżonej. Zatem właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia skłaniają Sąd do przekonania, że A. H. będzie przestrzegała porządku prawnego - mimo warunkowego umorzenia wobec niej postępowania karnego. W ocenie Sądu, groźba ewentualnego podjęcia warunkowo umorzonego postępowania karnego w razie nieprzestrzegania przez oskarżoną porządku prawnego będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów postępowania, w szczególności w zakresie zapobieżenia popełnienia przez nią kolejnych przestępstw. Zdaniem Sądu okres próby 1 roku, na który następuje warunkowe umorzenie postępowania, pozwoli zweryfikować czy oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego.

Zgodnie z § 2 wskazanego powyżej przepisu, warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie przesłanka formalna wskazana w art. 66 § 2 kk została zatem spełniona. Popełnienie przestępstwa z art. 217 § 1 kk zagrożone jest bowiem grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

A. H.

2

Na podstawie art. 67 § 3 kk Sąd orzekł od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej A. K. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę 1000 złotych.

Sąd miał na uwadze, że szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w wystarczającym stopniu złagodzić ujemne przeżycia oskarżycielki prywatnej. Kwota zadośćuczynienia zasądzona w wyroku nie jest wygórowana i mieści się z całą pewnością w rozsądnych granicach, odpowiadających rozmiarowi doznanych cierpień psychicznych. Dochód uzyskiwany przez oskarżoną pozwala na uiszczenie zadośćuczynienia w orzeczonej kwocie.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

4

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. M. Ż. kwotę 1.771,20 zł, w tym podatek VAT w stawce 23%, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej A. K., mając na uwadze stawki przewidziane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2019.68 t.j. z dnia 2019.01.14), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku (sygn. SK 78/21; Dz. U. z 2022 r. poz. 2790).

Na podstawie art. 628 pkt 2 kpk w zw. z art. 629 kpk Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 2071,20 zł tytułem kosztów postępowania.

8. PODPIS