Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

UZASADNIENIE

W dniu 07 czerwca 2018 roku sierż. szt. K. Ś. (1) wraz z asp. A. H. pełnili służbę patrolową na ternie powiatu (...). W W., jadąc w kierunku miejscowości N., minęli na drodze znanego im osobiście M. B., który poruszał się w przeciwnym kierunku. Kierował on motorowerem marki L. o numerze rejestracyjnym (...). Funkcjonariusze wiedzieli, że M. B. posiada orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Zawrócili i zatrzymali M. B. do kontroli drogowej. W wyniku sprawdzenia M. B. w policyjnej bazie danych, funkcjonariusze potwierdzili, że posiada on zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do dnia 30 grudnia 2020 roku.

Dowód:

- zeznania świadka K. Ś. (1) (00:32:46-00:40:09 na k. 63v)

- zeznania świadka A. H. (k. 00:40:09-00:45:10 na k. 63v-64)

M. B. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2015 roku, w sprawie o sygn. II K 135/15 został skazany za występek z art. 178a § 1 i 4 kk na karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 100 zł. Sąd na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec M. B. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 30 grudnia 2015 roku.

M. B. był w przeszłości kilkukrotnie karany sądownie za popełnienie występku z art. 244 kk. Ostatnio M. B. za przestępstwo z art. 244 kk został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 24 stycznia 2018 roku, w sprawie II K 230/17.

Dowód:

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z 29.09.2015 r., sygn. akt II K 135/15 (k. 6)

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z 24.01.2018 r., sygn. akt II K 230/17 (k. 19)

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego (k. 25-25v)

M. B. urodził się w (...) roku. Ma wykształcenie zawodowe. Prowadzi gospodarstwo rolne. Obecnie jest na rencie chorobowej. Otrzymuje jako użytkownik gruntów rolnych płatności obszarowe. Oskarżony jest właścicielem kilku działek w M. i w W.. M. B. posiada też motorower. Jest po rozwodzie. Ma dwoje dorosłych dzieci. Na jego utrzymaniu pozostaje brat i matka.

Dowód:

- dane o podejrzanym (k. 38)

- pismo ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 2)

- pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (k. 7-8)

M. B. przed Sądem nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Oskarżony wyjaśnił, że nie kierował motorowerem. Jechał z inną osobą, której tożsamości nie zdradzi, bowiem nie chce ona brać udziału w postępowaniu karnym. Wyjaśnił, że czekał przy motorowerze, kiedy osoba ta poszła do lasu za potrzebą. Motorower nie był odpalony. Wówczas nadjechali funkcjonariusze Policji. Podniósł, że wie, że ma orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, ale motorower stanowi jego jedyny środek komunikacji i jest mu niezbędny do życia. (00:25:22-00:32:46 na k. 63)

W ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługują na danie im wiary. Są one niespójne i pozostają w sprzeczności z zebranym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami funkcjonariuszy Policji – sierż. szt.K. Ś. (1) i asp. A. H.. Świadkowie ci zgodnie zeznali, że widzieli jak znany im osobiście M. B. sam prowadził motorower marki L.. Minęli się z nim w miejscowości W., po czym zawrócili i zatrzymali go do kontroli drogowej. W ocenie Sądu podniesiona przez oskarżonego okoliczność, jakoby inna osoba kierowała motorowerem, a on podróżował jedynie jako pasażer, stanowi przyjętą przez niego linię obrony. Zakaz, który oskarżony złamał, ustalono natomiast na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2015 roku w sprawie II K 135/15.

Sąd dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w W. - sierż. szt.K. Ś. (1) (00:32:46-00:40:09 na k. 63v) i asp. A. H. (k. 00:40:09-00:45:10 na k. 63v-64), którzy w dniu 07 czerwca 2018 roku zatrzymali M. B. w miejscowości W. do kontroli drogowej. Świadkowie zrelacjonowali dokonane przez siebie czynności służbowe. Przyznali, że M. B. jest im znany osobiście z uwagi na wcześniejsze zatrzymania go do kontroli drogowej. Wskazali, że M. B. jechał sam. Zeznania tych świadków były logiczne, spójne i korelowały ze sobą. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Podkreślić należy, że świadkowie ci są osobami obcymi dla oskarżonego, nie zainteresowanymi wynikiem niniejszego postępowania. W ocenie Sądu nie ma żadnych obiektywnych okoliczności, które mogłyby podważać ich wiarygodność.

Sąd jako wiarygodne ocenił dowody z dokumentów. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Tak zgromadzony i oceniony materiał dowodowy dostarczył wystarczających podstaw do uznania, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

M. B. został oskarżony o to, że w dniu 07 czerwca 2018 roku w W., woj. (...)- (...), kierował motorowerem m-ki L. o nr rej. (...), pomimo zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, na okres 5 (pięciu lat), orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie II Wydział Karny, sygn. akt II K 135/15, z dnia 29 września 2015 roku, to jest o przestępstwo określone w art. 244 kk.

Zgodnie z art. 244 kk, karze pozbawienia wolności podlega m.in. ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Dobrem chronionym komentowanym przepisem jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w zakresie wykonania orzeczonych przez sądy zakazów, obowiązków lub nakazów.

Występek z art. 244 kk ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz. W grę wchodzą obie formy umyślności, zarówno zamiar bezpośredni naruszenia zakazu, jak zamiar ewentualny, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość, iż narusza zakaz lub obowiązek orzeczony przez Sąd i z tym się godzi (zob. A. Marek, Komentarz do art. 244 kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, LEX 2007).

W ocenie Sądu M. B. niewątpliwie miał wiedzę o obowiązującym go zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym i w sposób świadomy dopuścił się złamania tego zakazu. Wskazać należy, że przed Sądem wyjaśnił, że wie o orzeczonym wobec niego zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Nadto oskarżony uprzednio był już kilkukrotnie karany za przestępstwo z art. 244 kk. W ocenie Sądu, M. B. po raz kolejny naruszając zakaz orzeczony prawomocnym wyrokiem Sądu, musiał być świadomy konsekwencji swojego postepowania, a przede wszystkim bezprawności swojego czynu.

W obliczu dokonanych przez Sąd ustaleń, nie budzi wątpliwości, że M. B. wypełnił ustawowe znamiona art. 244 kk. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2015 roku, w sprawie II K 135/15 Sąd orzekł wobec M. B. między innymi zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat, a wyrok ten uprawomocnił się w dniu 30 grudnia 2015 roku. W okresie obwiązywania orzeczonego zakazu oskarżony prowadził pojazd mechaniczny, którym niewątpliwie jest motorower marki L.. Sąd Najwyższy uznał, iż „motorower, przeznaczony do poruszania się w ruchu drogowym wyłącznie przy pomocy silnika, jest pojazdem mechanicznym w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego i Kodeksu wykroczeń, niezależnie od posiadanych parametrów technicznych” (uchwała SN (7) z 12 maja 1993 roku, I KZP 9/93, OSNKW 1993 Nr 5-6, poz. 27; por. wyrok SN z 04 lutego 1993r. III KRN 254/92, OSP 1993, Nr 10, poz. 198). Fakt jazdy wbrew orzeczonemu środkowi karnemu potwierdzenie znajduje w zeznaniach przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji, którzy zatrzymywali M. B. do kontroli drogowej. Czyn popełniony przez M. B. miał charakter bezprawny i zawiniony. Podkreślić należy, że przyczyny złamania zakazu nie mogły mieć znaczenia dla wypełnienia znamion czynu z art. 244 kk. Sąd wziął je jednak pod uwagę przy wymiarze kary.

Sąd uznając, że oskarżony M. B. swym zachowanie wyczerpał znamiona występku stypizowanego w art. 244 kk, po zastosowaniu art. 37a kk i na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 33 § 1 i § 3 kk wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny, przyjmując jedną stawkę w wysokości 20 złotych. Sąd ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Podstawę wymiaru wskazanej kary stanowił przepis art. 37a kk, pozwalający Sądowi, w przypadku przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, na orzeczenie grzywny lub kary ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności. Występek z art. 244 kk w wyniku nowelizacji Kodeksu karnego z dnia 23 marca 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 966) zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat (dotychczas – do 3 lat pozbawienia wolności). W niniejszej sprawie istniała zatem możliwość zastosowania art. 37a kk.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że nie ma wystarczających przesłanek do orzekania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, albowiem cele przed nią stawiane w sposób pełny może spełnić kara łagodniejszego rodzaju – kara grzywny. Orzeczenie kary ograniczenia wolności byłoby w ocenie Sądu niecelowe z uwagi na obowiązki związane z pracą na prowadzonym przez niego gospodarstwie rolnym, a także stanem zdrowia oskarżonego. Określając wysokość kary grzywny Sąd wziął pod uwagę stan majątkowy M. B.. Oskarżony ma stały dochód w postaci renty chorobowej. Jest on także właścicielem gruntów rolnych o powierzchni ok. 28 ha. Orzeczona kara grzywny zdaniem Sądu mieści się w możliwościach majątkowych oskarżonego.

Sąd wymierzając karę z zastosowaniem art. 37a kk miał również na względzie brzmienie art. 69 § 1 kk. W przypadku oskarżonego orzeczenie kary pozbawienia wolności wiązałoby się z jednoczesnym brakiem możliwości warunkowego jej zawieszenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 69 § 1 kk, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oskarżony był już uprzednio kilkukrotnie karany. W chwili popełnienia przez niego przedmiotowych czynów był on traktowany jako osoba skazana na karę pozbawienia wolności, co wykluczało możliwość skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Sąd miał świadomość uprzedniej karalności oskarżonego, lecz nie uznał go za osobę znacznie zdemoralizowaną, w stosunku do której byłoby wskazane orzeczenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez M. B. jest znaczny. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Przestępstwo popełnione przez oskarżonego wyrządzone zostało przeciwko dobru jakim jest wymiar sprawiedliwości, a w ramach tego zapewnienie wykonania orzeczeń sądu. Zachowanie oskarżonego świadczy zatem o tym, że lekceważy on obowiązki nakładane na niego prawomocnymi wyrokami Sądów. Przestępcza przeszłość oskarżonego świadczy o braku w jego postawie poszanowania dla porządku prawnego. Należy mieć także na względzie okoliczność, iż orzeczony wobec skazanego zakaz prowadzenia pojazdów stanowił konsekwencję popełnienia przez oskarżonego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji polegającego na kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości. Orzeczony zakaz w takiej sytuacji miał wyeliminować oskarżonego z ruchu drogowego, albowiem był on dla siebie i innych uczestników tego ruchu potencjalnym źródłem zagrożenia bezpieczeństwa. Oskarżony swym zachowaniem w istocie doprowadził do sytuacji, w której orzeczony wobec niego zakaz przestał spełniać swoje funkcje.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd jako okoliczność obciążającą potraktował w szczególności fakt uprzedniej karalności oskarżonego. M. B. był w przeszłości karany sądownie, w tym kilkukrotnie za przestępstwo z art. 244 kk. W związku z tym zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania nie miało charakteru incydentalnego. M. B. niewątpliwie zdawał sobie sprawę z naganności swojego postępowania, co jednak w żaden sposób nie powstrzymało go przed popełnieniem kolejnego przestępstwa. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących.

W świetle powyższego Sąd przyjął, że orzeczona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, stanowiąc wystarczającą sankcję prawnokarną dla oskarżonego. Oskarżony pomaga chorej matce i bratu, prowadzi sam gospodarstwo rolne. Umieszczenie w takiej sytuacji oskarżonego w zakładzie karnym byłoby, zdaniem sądu, nieracjonalne, niepotrzebne a wręcz szkodliwe.

Na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Orzeczenie tego zakazu, w wypadku skazania za czyn z art. 244 kk jest obligatoryjne, zaś roczny okres powinien być wystarczający dla zweryfikowania postawy skazanego, w szczególności, gdy obowiązuje go nadal zakaz orzeczony wyrokiem w sprawie II K 135/15.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego, biorąc pod uwagę warunki osobiste i materialne oskarżonego (stały dochód w postaci renty chorobowej, dochody z prowadzonego gospodarstwa rolnego), na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie koszty procesu, tj. kwotę 200 złotych tytułem opłaty karnej oraz kwotę 100 złotych tytułem wydatków.