Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 198/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1. 

M. S.

zgodny z zarzucanym w akcie oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  W dniu 25 czerwca 2022 roku ok. godz. 18:00 M. S. jechał w miejscowości W. pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) od strony W. w kierunku L.. Za nim, w odległości kilkudziesięciu metrów, poruszał się motocyklem M. Z. (1). Pogoda była słoneczna, jezdnia sucha.

Na skrzyżowaniu drogi publicznej (...) z ulicą (...) (...) chciał skręcić w lewo. Zatrzymał się, przepuścił samochód, który jechał z naprzeciwka z kierunku L. w kierunku W., po czym wykonując manewr skrętu, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost (od strony L.) motocyklem Y. (...) o nr rej. (...) A. W. (1). W wyniku tego doszło do zderzenia się pojazdów, przewrócenia motocykla i upadku kierującego na jezdnię. M. S. wezwał pogotowie, udzielił pierwszej pomocy pokrzywdzonemu, do czasu przyjazdu służb był wraz z M. Z. (1) przy A. W. (1).

wyjaśnienia oskarżonego M. S. w części

zeznania świadka A. W. (1)

zeznania świadka M. Z. (1) w części

protokół badania stanu trzeźwości M. S.

protokół badania stanu trzeźwości A. W. (1)

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego wraz z materiałem poglądowym

protokół oględzin pojazdu O. (...)

protokół oględzin pojazdu Y.

plan miejsca zdarzenia drogowego

k. 87, 00:06:04-00:19:02 na k. 174v-176

k. 36-37v, 00:20:29-00:43:26 na k. 176-177v

k. 47v-48, 00:02:02-00:18:26 na k. 187-188

k. 4-4v

k. 5-5v

k. 6-7v, k. 12-27

k. 8-10v

k. 11-11v

k. 84

2.  W wyniku zdarzenia A. W. (1) odniósł obrażenia w postaci złamania zęba obrotnika II kręgu szyjnego oraz licznych złamań kręgosłupa w odcinku piersiowym, złamania żeber i stłuczenia płuc, które to obrażenia naruszają czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

W okresie od 25 czerwca 2022 roku do 09 lipca 2022 roku A. W. (1) przebywał w szpitalu. Następnie przed okres dwóch miesięcy nawet do prostych czynności dnia codziennego potrzebował pomocy drugiej osoby. Nadal nie jest w pełni sprawny. Obecnie przebywa na świadczeniu rehabilitacyjnym (do listopada 2023 roku).

dokumentacja medyczna

opinia sądowo-lekarska z dnia 07.07.2022 roku wraz z pisemną opinią uzupełniającą z dnia 05.08.2022 r.

zeznania świadka A. W. (1)

k. 39a, k. 67a, k. 68

k. 43, k. 73-74

k. 36-37v, 00:20:29-00:43:26 na k. 176-177v

3.  M. S. urodził się w (...)roku. Ma wykształcenie podstawowe. Nie ma wyuczonego zawodu. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z tytułu której osiąga dochód w wysokości około 4000 złotych. Jest żonaty, ma jedno dziecko. Nie ma żadnych osób na swoim utrzymaniu. Jest współwłaścicielem domu o pow. ok. 160 m ^{( 2)}. Nie był uprzednio karny.

dane o podejrzanym

informacja z KRK

k. 92

k. 185

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego M. S. w części

Wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na danie im wiary w części zgodnej z ustalonym stanem faktycznym.

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu w części, tj. do zderzenia z pojazdem prowadzonym przez A. W. (1). Oskarżony potwierdził, że w dniu 25 czerwca 2022 roku przemieszczał się pojazdem marki O.. Jechał z prędkością poniżej 50 km/h. Gdy dojechał do skrzyżowania z drogą prowadzącą do jego domu, ustąpił pierwszeństwa przejazdu samochodowi osobowemu typu (...). Nikogo nie było na pasie przeciwległym, dlatego zaczął wykonywać manewr skrętu w lewo. Ruszył bardzo powoli i wtedy doszło do zderzenia z motocyklem, którego nie zauważył. Po zdarzeniu zadzwonił po pomoc i udzielił pierwszej pomocy pokrzywdzonemu. Tego samego dnia dzwonił do szpitala, by dowiedzieć się, jaki jest stan motocyklisty. Przed Sądem oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie zauważył jadącego z przeciwnego kierunku motocyklisty i generalnie podtrzymał swoje wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego.

Wyjaśnienia oskarżonego w powyższym zakresie znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonego A. W. (1) i M. Z. (2) oraz w dokumentacji sporządzonej z miejsca zdarzenia.

1.1.1

zeznania świadka A. W. (1)

Na wiarę zasługiwały zeznania świadka A. W. (1). Z jego zeznań wynika, że jechał od strony B. (L.) w kierunku W.. W miejscowości W. zauważył na przeciwległym pasie pojazd typu bus, który oczekiwał z włączonym kierunkowskazem na skręt w lewo. A. W. (1) podał, że przed nim jechał inny pojazd, który został przepuszczony przez busa. W momencie kiedy on znajdował się na skrzyżowaniu, bus uderzył w jego motocykl, powodując jego upadek z motocykla. Poruszał się z prawidłową prędkością. Miał na głowie kask. W motocyklu były włączone światła mijania. A. W. (1) wskazał, że nie posiada uprawnień do kierowania motocyklem, którym się poruszał, ale zna dobrze zasady ruchu drogowego. Przed Sądem A. W. (1) dodał że nie miał ubranej żadnej odzieży ochronnej oraz opisał odniesione w wyniku wypadku obrażenia i przebieg leczenia.

W ocenie Sądu, nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności, które mogłyby podważać wiarygodność jego zeznań. Jego zeznania w części dotyczącej zdarzenia korespondują z zeznaniami bezstronnego świadka M. Z. (1), jak również wyjaśnieniami oskarżonego i dokumentacją sporządzoną z miejsca zdarzenia, a w zakresie odniesionych obrażeń - z dokumentacją medyczną i opinią sądowo-lekarską.

1.1.1

zeznania świadka M. Z. (3) w części

Na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania świadka M. Z. (3).

Był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia. M. Z. (3) poruszał się od strony W. w kierunku L., przed nim busem poruszał się M. S.. W miejscowości W. zauważył jadący z naprzeciwka motocykl. Motocykl miał włączone światła. W jego ocenie, kierujący motocyklem jechał z prędkością około 50 km/h. Kierujący busem dojeżdżając do skrzyżowania hamował i włączył lewy kierunkowskaz. Gdy zaczął manewr skrętu, uderzył w motocyklistę. Po zdarzeniu kierujący busem od razu zatrzymał się i podbiegł do motocyklisty. Przed Sądem M. Z. (3) sprecyzował, że odniósł wrażenie, że motocyklista mógł się poruszać z prędkością ok. 50 km/h. Nie jest w stanie oszacować dokładnie z jaką prędkością jechał motocyklista, ale w jego przekonaniu nie jechał szybko. Podkreślić należy, że M. Z. (3) jest zarówno dla oskarżonego, jak i pokrzywdzonego osobą obcą, a Sąd nie dopatrzył się w toku postępowania motywu do bezpodstawnego obciążania oskarżonego.

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.1

1.1.2

1.1.3

1.1.3

protokół badania stanu trzeźwości M. S.

protokół badania stanu trzeźwości A. W. (2)

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego wraz z materiałem poglądowym

protokół oględzin pojazdu O. (...)

protokół oględzin pojazdu Y.

plan miejsca zdarzenia drogowego

dokumentacja medyczna

dane o podejrzanym

informacja z KRK

Przeprowadzone dowody z dokumentów Sąd uznał za w pełni przekonujące nie znajdując żadnych podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności czy rzetelności.

opinia sądowo-lekarska z dnia 08.07.2022 r. wraz z pisemną opinią uzupełniającą z dnia 05.08.2022 r.

W opinii sądowo-lekarskiej wskazano, że z zaświadczenia lekarskiego wynika, że u A. W. (1) stwierdzono stłuczenie płuc oraz złamania z przemieszczeniem w szyjnym i piersiowym odcinku kręgosłupa wymagające leczenia operacyjnego. Tego typu obrażenia mogły powstać w czasie wypadku komunikacyjnego, w którym pokrzywdzony był kierowcą motocykla. Skutki zdarzenia z całą pewnością kwalifikować należy jako naruszające czynność narządów ciała – narządu ruchu- na okres przekraczający 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu Kodeksu Karnego.

W opinii uzupełniającej stwierdzono, że z uzyskanej dodatkowo dokumentacji medycznej wynika, że u A. W. (1) stwierdzono złamanie zęba obrotnika (II krąg szyjny) oraz liczne złamanie kręgosłupa w odcinku piersiowym, wymagające leczenia operacyjnego, bez następstw neurologicznych. Poza tym stwierdzono złamania żeber i stłuczenie płuc bez objawów niewydolności oddechowej. Biegła stwierdziła, że doznane przez pokrzywdzonego obrażenia nie wyczerpują znamion ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Kwalifikować je należy jako naruszające czynność narządów ciała – narządu ruchu i układu oddechowego – na okres przekraczający 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu Kodeksu Karnego. Stwierdzone obrażenia mogły powstać, jak podano w poprzedniej opinii, w czasie wypadku, w którym A. W. (1) był kierowcą motocykla.

Opinia sądowo-lekarska – wraz z uzupełniająca ją opinią pisemną - jest w ocenie Sądu jasna, rzetelna i pełna. Została sporządzona przez osobę będącą biegłą sądową, mającą wieloletnie doświadczenie. Pozwala oprzeć na niej ustalenia, wymagające fachowych wiadomości. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, korelują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną pokrzywdzonego, dlatego Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego M. S. w części

Na wiarę nie zasługują wyjaśnienia oskarżonego M. S. złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których podał, że do zdarzenia nie doszło z jego winy. Jego zdaniem, A. W. (1) jechał nieprawidłowo. Poruszał się ze znaczną prędkością, do tego przy prawej stronie jezdni, zamiast trzymać się środka oraz trzymał się zbyt blisko poprzedzającego go pojazdu. Wyjaśnienia te są nielogiczne i nie zasługują na danie im wiary. Oskarżony kilkukrotnie podnosił, że nie zauważył motocyklisty – a wyjaśnienia w tej części nie budziły wątpliwości Sądu. Skoro zatem oskarżony nie widział jadącego motocyklisty, jego wyjaśnienia dotyczące sposobu jazdy A. W. (1) są niewiarygodne, bowiem nie widział tego. Wersja przedstawiona przez M. S. nadto nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach A. W. (1) i świadka M. Z. (1).

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tej części były wyrazem przyjętej przez niego linii obrony, mającej na celu uniknięcie bądź umniejszenie jego odpowiedzialności. Należy nadto zauważyć, iż na rozprawie oskarżony przyznał, iż nie widział pokrzywdzonego w momencie podjęcia manewru skrętu w lewo, a przedstawiony w toku postępowania przygotowawczego przebieg wypadku był wynikiem dokonanej przez niego analizy zdarzenia.

---

zeznania świadka M. Z. (1)

Świadek M. Z. (3) zeznał, że przed motocyklistą nie zauważył innego samochodu. Jest to sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego, jak i pokrzywdzonego A. W. (1). Z ich zeznań jednoznacznie wynika, że przed A. W. (1) jechał inny pojazd. Okoliczność ta jednak nie dyskwalifikuje jego zeznań jako przydatnych do ustalenia stanu faktycznego. Mógł on dokładnie nie zapamiętać wszystkich szczegółów, co jest zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1

M. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 177 § 1 kk, kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Jednym ze znamion tego przestępstwa jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu, co zostało expresiss verbis wyartykułowane w art. 177 § 1 kk. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. ustawy Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Sąd Najwyższy wyjaśniał, że: "rozważne i ostrożne prowadzenie pojazdu polega na przedsięwzięciu przez kierowcę wszystkich czynności, które według obiektywnej oceny są niezbędne do zapewnienia optymalnego bezpieczeństwa ruchu w danej sytuacji oraz na powstrzymaniu się od czynności, które według tejże oceny mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć" (uchw. SN z 28.2.1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, Nr 3–4, poz. 33, teza 6).

Art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 988) – dalej uprd stanowi, że kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że M. S. w dniu 25 czerwca 2022 roku kierując w W. pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa określone w art. 25 ust. 1 uprd. Na skrzyżowaniu drogi publicznej (...) z ul. (...) skręcając w lewo, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się z naprzeciwka na wprost motocyklem Y. (...) o nr rej, (...) A. W. (1). W wyniku tego doszło do zderzenia pojazdów, przewrócenia motocyklu i upadku kierującego nim. A. W. (1) odniósł obrażenia w postaci złamania zęba obrotnika II kręgu szyjnego oraz licznych złamań kręgosłupa w odcinku piersiowym, złamania żeber i stłuczenia płuc, które to obrażenia naruszają czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach generalnie przyznał się do zarzucanego mu czynu, a wobec zgromadzonych dowodów – w szczególności protokołów oględzin pojazdów, protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego, materiału poglądowego, planu miejsca zdarzenia, zeznań świadków - jego wyjaśnienia w tym zakresie nie budziły wątpliwości. Ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwalają powiązać zaistniały wypadek drogowy z poprzedzającymi go naruszeniami przez oskarżonego podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i tym samym na ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprzecznym z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym, a zdarzeniem, w wyniku którego obrażeń ciała doznał A. W. (1). M. S. zbliżając się do skrzyżowania powinien zachować szczególną ostrożność i wykonując manewr skrętu w lewo ustąpić pierwszeństwa jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost A. W. (1).

W swoich wyjaśnieniach oskarżony podnosił, że A. W. (1) jechał ze znaczną prędkością, przy prawej stronie jezdni, zamiast trzymać się środka i trzymał się zbyt blisko poprzedzającego go pojazdu. W toku postępowania zwrócono także uwagę na fakt, że A. W. (1) nie posiada prawa jazdy kategorii A. Do poruszania się motocyklem Y. (...), którym jechał pokrzywdzony, wymagane jest zaś posiadanie w/w uprawnienia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wyjaśnienia oskarżonego w w/w części zostały uznane za niewiarygodne. Po drugie, bezsprzecznie obowiązek ustąpienia pierwszeństwa na skrzyżowaniu przy skręcie w lewo pojazdowi jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost zachodzi niezależnie od tego, czy ten porusza się prawidłowo, z dopuszczalną prędkością, czy posiada uprawnienia do kierowania pojazdem. ,,(…) obowiązek ustąpienia pierwszeństwa zachodzi niezależnie od tego, czy pojazd poruszający się z pierwszeństwem przestrzega zasad bezpieczeństwa, np. nie przekracza prędkości w obszarze zabudowanym, czy też zasad tych nie przestrzega. Nie do przyjęcia byłoby bowiem uznanie, że skoro pojazd jadący z przeciwka na wprost porusza się z niedozwoloną prędkością, to kierowca pojazdu jadącego w przeciwnym kierunku i zamierzający wykonać manewr skrętu w lewo nie musi ustąpić mu pierwszeństwa tylko z tego powodu, że kierowca pojazdu mającego pierwszeństwo przejazdu (art. 25 ust. 1 i 3) narusza w ten sposób zasady ruchu drogowego. Tego rodzaju pogląd Sąd Najwyższy wyraził już w przeszłości, słusznie podnosząc, że odmienne dekodowanie treści nakazu "ustąpienia pierwszeństwa" nie tylko nie znajduje oparcia w ustawowej definicji, ale mogłoby w konsekwencji prowadzić do uznania, że nakaz ten ma charakter względny, a więc zależny od oceny zachowań poszczególnych uczestników ruchu drogowego. Taka interpretacja tej podstawowej zasady ruchu drogowego prowadziłaby do totalnego chaosu na drogach, gdyż oceny co do przestrzegania zasad ruchu drogowego, a zwłaszcza prędkości, mogłyby mieć charakter wysoce subiektywny, a ich skutkiem byłoby podejmowanie zachowań nieprzewidywalnych (por. wyrok z dnia 5 maja 2011 r., IV KK 44/11 dot. niepubl.).” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2011 r., III KK 7/11, LEX nr 955017) S. to w pełni aprobuje Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 177 § 1 kk, zasady bezpieczeństwa ruchu mogą być naruszone umyślnie albo nieumyślnie. Umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, nieumyślne zaś, gdy dokonanie określonego manewru jest wynikiem błędnej oceny sytuacji istniejącej w ruchu (wyrok SN z dnia 19 października 1976 r., Rw 273/76, OSNKW 1976, nr 12, poz. 153). W ocenie Sądu, oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z winy nieumyślnej. Oskarżony nie planował popełnienia tego czynu, nie przewidywał jego skutków i nie godził się na nie. M. S. niewątpliwie nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa, ale na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach popełnił go, choć możliwość popełnienia tego czynu mógł przewidzieć.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonego można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

M. S.

1

2

- przestępstwo z art. 177 § 1 kk zagrożone jest

karą pozbawienia wolności do lat 3

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa

- wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie kary orzekanej wobec oskarżonego Sąd miał na uwadze art. 37a kk. Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że nie ma wystarczających przesłanek do orzekania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Cele przed nią stawiane w sposób pełny może spełnić kara łagodniejszego rodzaju – kara grzywny

- w ocenie Sądu kara w wymiarze 150 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji ogólnej i szczególnej. Będzie stanowiła dla oskarżonego realnie odczuwalną dolegliwość i jest adekwatną prawnokarną reakcję na jego czyn

- ustalając oskarżonemu wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę, stosownie do treści art. 33 § 3 kk, jego dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony osiąga dochód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Nie ma żadnych osób na swoim utrzymaniu. W takim stanie rzeczy, adekwatna do jego warunków osobistych i stosunków majątkowych jest stawka dzienna grzywny w wymiarze 20 złotych. Orzeczona kara grzywny zdaniem Sądu mieści się zatem w możliwościach majątkowych oskarżonego

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze stopień winy oskarżonego. M. S. jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mogła w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za znaczny. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Przedmiotem ochrony w zakresie przestępstwa określonego w art. 177 kk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi uczestniczących w ruchu lądowym. Oskarżony swoim, co prawda nieumyślnym zachowaniem, naruszył podstawowe reguły ostrożności w ruchu drogowym, czym doprowadził do powstania średniego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego – naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni, pokrzywdzony do dnia dzisiejszego nie odzyskał pełnej sprawności. Sąd miał na uwadze także zachowanie oskarżonego po zdarzeniu. M. S. udzielił pierwszej pomocy, wezwał pogotowie ratunkowe. Następnie kontaktował się z matką pokrzywdzonego w celu ustalenia jego stanu zdrowia. A. W. (2) nie posiadał co prawda uprawnień do kierowania pojazdami kat. A. Niemniej jednak, w ocenie Sądu, pozostaje to bez wpływu na zaistnienie zdarzenia.

- jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę uprzednią niekaralność oskarżonego

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających

- na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. W. (2) kwotę 8.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

- kwota ta jest adekwatna do rozmiaru krzywdy, jaką poniósł pokrzywdzony, Sąd miał na uwadze, że szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego choć w części,

- kwota zadośćuczynienia zasądzona w wyroku nie jest wygórowana i mieści się z całą pewnością w rozsądnych granicach, odpowiadających rozmiarowi doznanych cierpień psychicznych. Zarobki oskarżonego pozwalają na uiszczenie częściowego zadośćuczynienia w orzeczonej kwocie,

- należy w tym miejscu podkreślić, że oczywiście doceniając walor kompensacyjny zadośćuczynienia nie sposób zaprzeczyć, że jednak głównym źródłem naprawienia szkód i krzywd winny być środki pochodzące z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem mechanicznym, a nie od samego sprawcy wypadku komunikacyjnego

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

Obrońca oskarżonego wniósł o warunkowe umorzenie postępowania karnego.

W myśl art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W ocenie Sądu stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez M. S. był znaczy. Po pierwsze należy wskazać, iż oskarżony naruszył co prawda nieumyślnie, ale podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Po drugie w ocenie Sądu nie ma podstaw do uznania, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego M. S. nie jest znaczna, w szczególności przez pryzmat odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń. Jak już wskazano, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 kk. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 kk niesie za sobą duży stopień społecznej szkodliwości. M. S. dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu życia i zdrowia ludzi uczestniczących w ruchu lądowym, a co za tym idzie takiego, które zagroziło najwyższym dobrom chronionym prawem. Na uwadze należy mieć też okoliczności popełnienia czynu. Stopień naruszenia przez oskarżonego reguł ostrożności - zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym należy ocenić jako duży. Sąd miał na uwadze także następstwa jego czynu. W wyniku zdarzenia A. W. (2) odniósł średnie obrażenia ciała w postaci złamania zęba obrotnika II kręgu szyjnego oraz licznych złamań kręgosłupa w odcinku piersiowym, złamania żeber i stłuczenia płuc. W szpitalu przebywał dwa tygodnie, następnie przed okres dwóch miesięcy nawet do prostych czynności dnia codziennego potrzebował pomocy drugiej osoby, nadal nie wrócił do pełni zdrowia, przebywa na świadczeniu rehabilitacyjnym. Mając na uwadze powyższe, w niniejszej sprawie stopień społecznej szkodliwości czynu nie może zostać uznany za nieznaczny.

Brak spełnienia przesłanek, o których mowa powyżej, uniemożliwiło przychylenie się do wniosku o warunkowe umorzenie postępowania.

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 300 złotych opłaty oraz kwotę 180 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie. W/w koszty, w ocenie Sądu, nie przekraczają możliwości finansowych M. S..

8. PODPIS