Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 237/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1

E. B.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 424 § 3 kpk, w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 uzasadnienie powinno zawierać co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć. Niniejszy wyrok został wydany w trybie art. 343 kpk, wobec tego Sąd stosownie do art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. W przedmiotowej sprawie uwzględniono wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary bez przeprowadzania rozprawy. E. B. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 09 maja 2022 roku przyznał się do zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Oskarżony wyraził wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karanej i skorzystania z dobrodziejstwa instytucji przewidzianej w przepisie art. 335 kpk. Przesłuchany ponownie w dniu 20 października 2022 roku wyraził zgodę na wymierzenie mu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, oddanie pod dozór kuratora, zobowiązanie do informowania kuratora o przebiegu okresu próby poprzez składanie sprawozdań z przebiegu okresu próby raz na 3 miesięcy, grzywny 150 stawek dziennych po 10 zł każda, zobowiązanie do uiszczenie kosztów postępowania (k. 67v). Wniosek w trybie art. 335 § 1 kpk został przez Prokuratora skierowany do tut. Sądu. Sąd uwzględnił wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary bez przeprowadzenia rozprawy. Okoliczności popełnienia przestępstwa nie budziły wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazywała, że cele postępowania zostaną osiągnięte.

Zgodnie z art. 177 § 1 kk, kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3, a w myśl § 2 w/w przepisu, jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Jednym ze znamion tego przestępstwa jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu, co zostało expresiss verbis wyartykułowane w art. 177 § 1 kk. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. ustawy Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Sąd Najwyższy wyjaśniał, że: "rozważne i ostrożne prowadzenie pojazdu polega na przedsięwzięciu przez kierowcę wszystkich czynności, które według obiektywnej oceny są niezbędne do zapewnienia optymalnego bezpieczeństwa ruchu w danej sytuacji oraz na powstrzymaniu się od czynności, które według tejże oceny mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć" (uchw. SN z 28.2.1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, Nr 3–4, poz. 33, teza 6).

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2022.988 t.j. z dnia 2022.05.11) włączanie się do ruchu następuje przy rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się niewynikającym z warunków lub przepisów ruchu drogowego oraz przy wjeżdżaniu: na drogę z pola lub na drogę o nawierzchni twardej z drogi o nawierzchni gruntowej. Ust. 2 stanowi zaś, że kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że E. B. w dniu 22 lipca 2022 roku w D. naruszył zasady bezpieczeństwa określone w art. 3 ust. 1 uprd i art. 17 ust. 2 uprd. E. B. kierował ciągnikiem marki J. D. o numerze rejestracyjnym (...). Włączając się do ruchu – wjeżdżając na drogę z pola - nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się tą drogą motocyklem marki H. numer rejestracyjny (...) R. V.. Oskarżony zmusił pokrzywdzonego do podjęcia manewru hamowania, co z kolei skutkowało wywróceniem motocykla. W wyniku tego zdarzenia R. V. doznał obrażeń w postaci urazu klatki piersiowej z obustronnym złamaniem żeber, odmą i krwiakiem opłucnej oraz stłuczeniem płuc, wielopoziomowego urazu kręgosłupa, złamania miednicy i kości piętowej oraz urazu jamy brzusznej z pęknięciem śledziony wymagającym jej usunięcia, powodujących ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyznał się do zarzucanego mu czynu, a wobec zgromadzonych dowodów – w szczególności protokołów oględzin pojazdów, protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego i dokumentacji fotograficznej, opinii sądowo-lekarskiej, zeznań świadków - jego wyjaśnienia nie budziły wątpliwości. Ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwalają powiązać zaistniały wypadek drogowy z poprzedzającymi go naruszeniami przez oskarżonego podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i tym samym na ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprzecznym z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym, a zdarzeniem, w wyniku którego ciężkie obrażenia ciała doznał zdarzenia R. V..

Zgodnie z art. 177 § 1 kk, zasady bezpieczeństwa ruchu mogą być naruszone umyślnie albo nieumyślnie. Umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, nieumyślne zaś, gdy dokonanie określonego manewru jest wynikiem błędnej oceny sytuacji istniejącej w ruchu (wyrok SN z dnia 19 października 1976 r., Rw 273/76, OSNKW 1976, nr 12, poz. 153). W ocenie Sądu, oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z winy nieumyślnej. Oskarżony nie planował popełnienia tego czynu, nie przewidywał jego skutków i nie godził się na nie. E. B. niewątpliwie nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa, ale na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach popełnił go, choć możliwość popełnienia tego czynu mógł przewidzieć.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonego można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

Okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonego, jak i jego wina nie budzą wątpliwości. Oskarżony przyznał się do stawianego mu zarzutu. W ocenie Sądu, przyznanie się E. B. jest wiarygodne i znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Sąd uznając, że wina i okoliczności popełnienia czynu zabronionego przez oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości, uwzględnił wniosek oskarżyciela publicznego o dobrowolne poddanie się karze złożony w trybie art. 335 § 1 kpk. Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie wszystkie przesłanki uzasadniające wystąpienie do Sądu z wnioskiem o dobrowolne poddanie się karze przez oskarżonego zostały spełnione. Oskarżony wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze i przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym przyznanie to w świetle ustalonego stanu faktycznego nie budzi żadnych wątpliwości Sądu i sprawstwo oskarżonego znajduje potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

E. B.

1

2

3

4

5

- zgodnie z art. 177 § 2 kk, jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk

- Sąd przychylił się do wymiaru kary uzgodnionego między oskarżonym a Prokuratorem, bowiem kara pozbawienia wolności w ustalonym wymiarze jawi się jako jedyna adekwatna do wagi przypisanego mu czynu

- orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. E. B. jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za znaczny. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Przedmiotem ochrony w zakresie przestępstwa określonego w art. 177 kkk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi uczestniczących w ruchu lądowym. Oskarżony swoim nieumyślnym zachowaniem, naruszeniem reguł ostrożności w ruchu drogowym doprowadził do powstania szkody – powstania cieżkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego. Zasady bezpieczeństwa i porządku w ruchu drogowym powinny być zaś przestrzegane w sposób bezwzględny przez wszystkich uczestników ruchu drogowego

- jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę uprzednią niekaralność oskarżonego

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających

- zgodnie z art. 69 § 1 kk, zawieszając E. B. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zważył na to, że jej wymiar nie przekracza 1 roku, w czasie popełnienia przestępstwa oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa

- Sąd miał na uwadze także przesłanki wskazane w art. 69 § 2 kk. Sąd wyraża przekonanie, że wykonanie kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego. W ocenie Sądu, E. B. nie można uznać za osobę, która wchodzi stale w konflikt z prawem i wymaga izolacji z uwagi na stwarzane niebezpieczeństwo. W przypadku nieprawidłowego przebiegu wyznaczonego okresu próby, będzie można zarządzić wykonanie oskarżonemu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, sam fakt skazania oraz możliwość zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności skłoni oskarżonego do przemyślenia swego postępowania oraz do powrotu na drogę poszanowania porządku prawnego

- na podstawie art. 70 § 1 kk Sąd wyznaczył okres próby na 2 lata. W ocenie Sądu, wskazany okres próby jest konieczny do osiągnięcia celu instytucji probacji, jak również pozwoli zweryfikować trafność prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego, a jednocześnie skontrolować postawę i zachowanie oskarżonego w tym czasie

- zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 kk, zawieszając wykonanie kary, sąd zobowiązuje, a jeżeli orzeka środek karny, może zobowiązać skazanego do informowania sądu lub kuratora o przebiegu okresu próby

- Sąd omyłkowo zobowiązał oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby poprzez składanie sprawozdań z przebiegu okresy próby raz na 3 miesiące, podczas gdy oskarżony wyraził zgodę na zobowiązanie go do informowania kuratora o przebiegu okresu próby poprzez składanie sprawozdań z przebiegu okresu próby raz na 3 miesięcy (i o orzeczenie czego w złożonym wniosku wniósł Prokurator)

- dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby Sąd na podstawie art. 73 § 1 kk oddał E. B. pod dozór kuratora sądowego

- na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 10 złotych

- orzekając grzywnę obok kary pozbawienia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania Sąd miał na uwadze to, że będzie ona stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonego, a przez to wpłynie na przestrzeganie przez niego porządku prawnego

- ustalając ilość stawek dziennych kary grzywny Sąd wziął pod uwagę omówione powyżej okoliczności łagodzące i obciążające, zaś wysokość stawki dziennej tej kary – dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe oskarżonego

- w realiach niniejszej sprawy orzeczona grzywna będzie w ocenie Sądu jedyną faktyczną dolegliwością związaną ze skazaniem oskarżonego za popełnione przestępstwo, bowiem nie można zakładać, że w przyszłości dojdzie do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego, co do którego - przynajmniej na etapie rozpoznania sprawy i wyrokowania- istniała pozytywna prognoza kryminologiczna

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 330 złotych opłaty oraz kwotę 200 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie. W/w koszty, w ocenie Sądu, nie przekraczają możliwości finansowych E. B..

8. PODPIS