Treść orzeczenia II K 265/22 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego ww Wąbrzeźnie

II K 265/22 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2023-10-18

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 265/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

W. K.

w dniu 18 września 2022 roku w W., woj. (...), dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w W. mł. asp. A. W. i st. sierż. P. W. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że w czasie przeprowadzanej przez nich interwencji zaatakował ich używając noża, kierując go w stronę policjantów i próbując nim ich ugodzić, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 28 października 2019 roku w sprawie II K (...), zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 27 lutego 2020 roku, za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk oraz z art. 216 § 11 kk w zw. z art. 57a § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 11 lipca 2019 roku do 9 lipca 2022 roku

tj. czynu z art. 223 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

w dniu 18 września 2022 roku w W., woj. (...), naruszył mir domowy L. A. (1) i P. A. (1), w ten sposób, że mimo ich żądania nie opuścił zajmowanego przez nich mieszkania, a następnie używając noża kierował pod ich adresem groźby pozbawienia życia, przy czym budziły one w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że będą spełnione oraz naruszył ich nietykalność cielesną w ten sposób, że szarpał L. A. (1) oraz ręką dusił P. A. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 28 października 2019 roku w sprawie II K(...), zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 27 lutego 2020 roku, za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk oraz z art. 216 § 11 kk w zw. z art. 57a § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 11 lipca 2019 roku do 9 lipca 2022 roku

tj. o czynu z art. 190 § 1 kk w zb. z art. 217 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

P. A. (1) i L. A. (1) są w związku konkubenckim. Mieszkają w mieszkaniu położonym przy ulicy (...) w W.. Mieszkanie to składa się z jednego pomieszczenia - pokoju z aneksem kuchennym o powierzchni około 12-14m².

W dniu 18 września 2022 roku w godzinach porannych W. K. przyszedł do L. A. (1) i P. A. (1). Chciał rozliczyć się za wybitą przez niego u nich w mieszkaniu dzień wcześniej szybę. L. A. (1) wpuścił W. K. do mieszkania. Po chwili obaj poszli do sklepu znajdującego się przy stacji paliw (...) na ulicy (...) z R.. L. A. (1) wrócił do domu sam. Po 15 minutach przyszedł do niego ponownie W. K.. Przyniósł ze sobą wódkę. L. A. (1) nie chciał pić z nim wódki, polał mu dwa kieliszki. W tym czasie do W. K. zadzwonił kolega R. R., który skarżył się, że jest głodny. L. A. (1) zrobił dla niego kanapki, a W. K. poszedł mu je zanieść. Po chwili W. K. i R. R. przyszli do L. A. (2) i P. A. (1).

Mężczyźni pili alkohol w mieszkaniu L. A. (1) i P. A. (1). W pewnym momencie W. K. zrobił się agresywny, chciał sam spożywać alkohol. R. R. wyszedł, a W. K. dalej awanturował się o alkohol. Zażądał, żeby L. A. (1) dał mu wódkę. L. A. (1) powiedział, że nie ma wódki. Wówczas W. K. zaczął go szarpać i jedocześnie odgrażał się, że jeśli nie dostanie wódki to wszystko „tu rozpierdoli”. L. A. (3) przestraszył się i postanowił wezwać Policję. Poszedł do sąsiadki M. N.. Korzystając z jej telefonu wezwał Policję.

W tym czasie P. A. (1) zażądała od W. K., aby opuścił ich mieszkanie. On jednak nadal nie reagował na jej żądania. W pewnym momencie podszedł do P. A. (1) od tyłu, złapał ją prawą ręką za szyję i dusił. P. A. (1) bała się W. K., krzyczała, żeby ją puścił.

Krzyki P. A. (1) usłyszał L. A. (1) w chwili gdy wychodził od sąsiadki. Wbiegł do mieszkania, zobaczył swoją konkubinę, którą podduszał, trzymając prawą ręką za szyję, W. K.. L. A. (1) natychmiast rzucił się w jego kierunku, odepchnął go od P. A. (1). W. K. pobiegł do kuchni, wyjął z szuflady nóż kuchenny i groził im, wymachując w ich kierunku nożem oraz krzyczał że zabije L. A. (1). L. A. (1) i P. A. (1) obawiali się, że groźby te zostaną spełnione. Następnie W. K. ruszył z nożem w ręku w kierunku L. A. (1). L. A. (1) wybiegł z mieszkania, zatrzasnął drzwi wejściowe i trzymał je do czasu przyjazdu Policji. W. K. cały czas napierał na drzwi.

wyjaśnienia oskarżonego W. K. w części

zeznania świadka L. A. (1) w części

zeznania świadka P. A. (1)

zeznania świadka P. W. (1)

zeznania świadka A. W.

protokół przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów

protokół zatrzymania rzeczy

spis i opis rzeczy

protokół oględzin

k. 35, k. 64, k. 68v-69,k. 5v akt II Kp 77/22, 00:10:41 – 00:17:10 na k.378

k. 19v-20, k. 79v, 00:45:32-01:06:12 na k. 381-382v

k. 41, k.83-84, 01:06:12-01:22:30 na k. 383-384

k.4-4v, 00:34:07-00:45:32 na k. 380-381

k. 9v-10, 00:18:52-00:34:07 na k. 378v-380

k. 18v-

k. 16-17

k. 18

k. 29-31

Do mieszkania na ul. (...) w W. przybyli mł. asp. A. W. i st. sierż. P. W. (1). Przed mieszkaniem zastali L. A. (1). Oświadczył im, że w mieszkaniu jest mężczyzna, który ma nóż i grozi jego konkubinie. Przed wejściem do mieszkania przez funkcjonariuszy wybiegła z niego P. A. (1), partnerka L. A. (1), krzycząc że mężczyzna będący w mieszkaniu jest niebezpieczny i ma nóż.

St. sierż. P. W. (1) wbiegł pierwszy do mieszkania P. A. (1) i L. A. (1), a za nim mł. asp. A. W.. Funkcjonariusze zobaczyli W. K., który w prawej ręce trzymał nóż kuchenny o długości ostrza 12,4 cm zwrócony ostrzem w ich kierunku. Wezwali go do odrzucenia noża i wykonywania poleceń. W. K. nie reagował. Ruszył w kierunku st. sierż. P. W. (1) z nożem kuchennym zwróconym ostrzem ku górze w jego stronę, próbował go ugodzić. St. sierż. P. W. (1) odsunął się. Wówczas W. K. usiłował ugodzić nożem mł. asp. A. W.. W tym samym momencie st. sierż. P. W. (1) przy użyciu siły fizycznej i pałki obezwładnił go i wytrącił mu nóż. W. K. był bardzo agresywny fizycznie, jak i słownie. Następnie obaj funkcjonariusze obezwładnili go i złożyli mu kajdanki na ręce trzymane z tyłu.

W. K. został przewieziony przez st. sierż. P. W. (1) i mł. asp. A. W. do Komendy Powiatowej Policji w W..

wyjaśnienia oskarżonego W. K. w części

zeznania świadka A. W.

zeznania świadka P. W. (1)

zeznania świadka P. A. (1)

zeznania świadka L. A. (1) w części

protokół przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów

protokół zatrzymania rzeczy

spis i opis rzeczy

protokół oględzin

protokół zatrzymania W. K.

k. 35, k. 64, k. 68v-69,k. 5v akt II Kp 77/22, 00:10:41 – 00:17:10 na k.378

k.4-4v, 00:34:07-00:45:32 na k. 380-381

k. 9v-10, 00:18:52-00:34:07 na k. 378v-380

k. 41, k.83-84, 01:06:12-01:22:30 na k. 383-384

k. 19v-20, k. 79v, 00:45:32-01:06:12 na k. 381-382v

k. 15

k. 16-17

k. 18

k. 29-31

k. 77

W toku postępowania przygotowawczego W. K. został poddany badaniu psychiatrycznemu i psychologicznemu przez biegłych lekarzy psychiatrów P. M. i E. K. oraz biegłego psychologa W. P.. Z opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej wynika, że u W. K. nie rozpoznano choroby psychicznej. Funkcje intelektualne ma obniżone na pograniczu normy i upośledzenia umysłowego stopnia lekkiego. Rozpoznano u niego uzależnienie mieszane – alkohol, amfetamina, dopalacze, C. oraz osobowość zaburzona. W czasie popełnienia zarzucanych mu czynów miał zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i zachowaną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. W pisemnej opinii uzupełniającej, po zapoznaniu się dokumentacja medyczną oskarżonego, biegli podtrzymali wcześniej wydaną opinię.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna z dnia wraz z pisemną opinią uzupełniającą

k. 136-137, k. 496-499, k. 657

W. K. zarzucanych mu czynów dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 28 października 2019 roku w sprawie II K 239/19, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 27 lutego 2020 roku, za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk oraz z art. 216 § 11 kk w zw. z art. 57a § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 11 lipca 2019 roku do 9 lipca 2022 roku.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z 20 października 2019 roku w sprawie II K 239/19 wraz z odpisem wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z 27 lutego 2020 roku

k. 133-135

W. K. był uprzednio kilkukrotnie karany. Przed zastosowaniem wobec niego tymczasowego aresztowania, nie pracował, nawet dorywczo, utrzymywał się z opieki społecznej. Ma jedno dziecko w wieku 5 lat. Ciąży na nim obowiązek alimentacyjny.

dane o podejrzanym

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

00:02:54- 00:05:33 na k. 377v

k. 538-540

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1-1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego W. K. w części

Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia złożone w toku postępowania przygotowawczego w zakresie, w jakim W. K. podał, że funkcjonariusze podjęli wobec niego interwencję, w wyniku której został zatrzymany. Wyjaśnienia w tym zakresie są zgodne w szczególności z zeznaniami świadków P. W. (2), A. W. oraz L. A. (1) i P. A. (1).

Na wiarę zasługują wyjaśnienia oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia w części, w której potwierdził, że w dniu 18 września 2022 roku był w mieszkaniu P. A. (1) i L. A. (1), spożywał tam alkohol, że mimo żądania nie opuścił zajmowanego przez nich mieszkania oraz że doszło między nim a L. A. (1) do szarpaniny. Wyjaśnienia we wskazanym zakresie znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonych P. A. (1) i L. A. (1), jak i zeznaniach świadków P. W. (1), A. W..

1.1.1-1.1.2

zeznania świadka A. W.

zeznania świadka P. W. (1)

Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były bezstronne, logiczne, rzeczowe, konsekwentne i stanowcze w zasadniczych kwestiach, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji.

Mł. asp. A. W. i st. sierż. P. W. (1) wykonywali czynności służbowe - podejmowali interwencję po zgłoszeniu L. A. (1) o awanturującym się mężczyźnie. Zeznali, że po przybyciu pod wskazany adres zastali L. A. (1), przed mieszkaniem, który krzyczał, że w jego mieszkaniu jest mężczyzna, który ma nóż i grozi jego konkubinie. Zgodnie potwierdzili, że pierwszy do mieszkania wbiegł st. sierż. P. W. (1), a przed nim z mieszkania wybiegła P. A. (1), a mł. asp. A. W. wbiegł zaraz za swoim partnerem. Od razu zobaczyli W. K., który najpierw w kierunku st. sierż. P. W. (1), a następnie mł. asp. A. W. wymachiwał nożem trzymanym ostrzem zwróconym ku górze, próbował nim ich ugodzić. W. K. była bardzo agresywny, również słownie. St. sierż. P. W. (2) udało się wytrącić nóż W. K.. Wobec stawiania dalszego oporu przez oskarżonego, obaj funkcjonariusze obezwładnili go i założyli kajdanki na ręce trzymane z tyłu. Potwierdzili oni również, że W. K. przed interwencją nie chciał opuścić miejsca zamieszkania P. A. (1) i L. A. (1), wbrew ich woli, jak również, że szarpał L. A. (1) i groził im pozbawieniem życia trzymając nóż w ręku, a oni obawiali się, że groźby mogą zostać spełnione.

Zeznania świadków nie wzbudziły żadnych wątpliwości Sądu. Świadkowie ci w pełni obiektywnie i szczerze opisali w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest mu rzeczywiście wiadome w sprawie. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności, które mogłyby podważać wiarygodność ich zeznań. Są to osoby obce dla oskarżonego, nie mające powodów, aby bezpodstawnie go obciążać. Przed Sądem świadkowie nie pamiętali co prawda dokładnie wszystkich szczegółów zdarzenia, w żaden sposób nie pomniejszało to jednak wartości dowodowej ich zeznań. Jako funkcjonariusze Policji na co dzień uczestniczą w wielu interwencjach, nie dziwi więc, że z upływem czasu nie pamiętali wszystkich szczegółów tego zdarzenia, ponadto również dynamika zdarzenia nie pozostała bez wpływu na zdolność policjantów do zapamiętania przebiegu wydarzeń z tego dnia.

1.1.1-1.1.2

zeznania świadka P. A. (1)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej P. A. (1), gdyż są one kategoryczne i stanowcze w zasadniczych kwestiach (nieopuszczenia przez W. K. mieszkania wbrew żądaniu, naruszenia nietykalności cielesnej jej i L. A. (1), kierowania gróźb, użycia noża wobec nich i interweniujących funkcjonariuszy Policji) oraz spójne z zebranym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami L. A. (1) w części uznanej za wiarygodne oraz z zeznaniami funkcjonariuszy A. W. i P. W. (1). Zeznania pokrzywdzonej w dużej mierze cechuje konsekwencja. Wprawdzie nie ustrzegła się ona pewnych nieścisłości składając zeznania na rozprawie, jednakże dotyczyły one kwestii mniej istotnych, a przy tym zostały przez nią w racjonalny sposób wytłumaczone po odczytaniu złożonych przez nią zeznań w postępowaniu przygotowawczym. Wpływ na nie z pewnością miał również czas jaki upłynął od zdarzenia do dnia rozprawy, jak również dynamika zdarzenia i emocje jemu towarzyszące.

1.1.2

zeznania świadka L. A. (1) w części

Na wiarę zasługują zeznania świadka L. A. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego oraz przed sądem w części zgodnej z tymi zeznaniami.

Sąd dał wiarę L. A. (1), że W. K. mimo żądania nie opuścił miejsca zamieszkania jego i P. A. (1), awanturował się, szarpał go i dusił P. A. (1), a ostatecznie używając noża groził im pozbawieniem życia, a oni obawiali się, że groźby te będą spełnione.

Sąd dał również wiarę zeznaniom L. A. (1) co do przebiegu interwencji wobec W. K., w których potwierdził, że oskarżony zaatakował policjantów używając noża, przez cały czas zachowywał się agresywnie.

W tej części jego zeznania są logiczne, spójne i znajdują potwierdzenie w relacji P. A. (1) i funkcjonariuszy Policji P. W. (1) i A. W.. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego relacji we wskazanym powyżej zakresie.

1.1.1-1.1.2

1.1.4

1.1.5

protokół przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów

protokół zatrzymania rzeczy

spis i opis rzeczy

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z 20 października 2019 roku w sprawie II K 239/19 wraz z odpisem wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z 27 lutego 2020 roku

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Treści w nich zawarte korespondowały z pozostałymi uznanymi za wiarygodne dowodami.

1.1.4

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna z dnia wraz z pisemną opinią uzupełniającą

Opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna wraz z pisemną opinią uzupełniającą wydane przez biegłych lekarzy psychiatrów P. M. i E. K. oraz biegłego psychologa W. P. są w ocenie Sądu jasne i rzetelne. Wydana zostały na podstawie kompletnej dokumentacji medycznej dotyczącej dotychczasowego leczenia oskarżonego. Opinie pozwalają oprzeć na nich ustalenia faktyczne, wymagające fachowych wiadomości z tej dziedziny. W związku z tym, Sąd w pełni podziela wnioski końcowe sformułowane w tych opiniach. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego W. K. w części

Oskarżony w toku postepowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, przed Sądem przyznał się jedynie do szarpania L. A. (1), odmówił złożenia wyjaśnień i podtrzymał te złożone w toku postępowania przygotowawczego.

W. K. wyjaśnił, że L. A. (1) pokłócił się z nim, bo nie chciał polewać mu alkoholu. Zaczęli się szarpać. Nie miał noża. L. wyszedł, a on został z P. A. (1). Po chwili do mieszkania weszła Policja. Został zatrzymany i zabrany. Zaprzeczył, by użył wobec policjantów noża.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tej części. Wersji przedstawionej przez oskarżonego przeczą przede wszystkim zeznania świadków P. W. (1) i A. W., P. A. (1) oraz L. A. (1) w części uznanej za wiarygodne.

Nadto w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego są nielogiczne. Gdyby zachowanie W. K. tego nie uzasadniało, z pewnością L. A. (1) nie wezwałby Policji, a i funkcjonariusze nie użyliby wobec oskarżonego pałki. Użycie tego środka może nastąpić w określonych okolicznościach, w tym odparcia zamachu na zdrowie i życie.

Z wyjaśnień W. K., wynika, że nie dusił on P. A. (1), nie groził używając noża pozbawieniem życia ani jej, ani L. A. (1), nie używał również noża wobec Policjantów. W ocenie Sądu, zaprzeczanie temu, stanowi próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przez niego czyny. Zauważyć należy, że to zachowanie W. K. tego dnia spowodowało, że L. A. (1) zdecydował się na wezwanie Policji. Policjanci od razu spostrzegli, że zarówno P. A. (1), jak i L. A. (1) byli wyraźnie przestraszeni i zdenerwowani. L. A. (1) czekał na zewnątrz mieszkania, przytrzymywał drzwi wejściowe, broniąc się przed atakiem oskarżonego. P. A. (1) wybiegła z mieszkania niezwłocznie po przybyciu Policji. Po wejściu do mieszkania funkcjonariuszy oskarżony nadal był agresywny, pobudzony, nie stosował się do ich poleceń.

Mając na uwadze całokształt okoliczności, nie budziły w żadnym stopniu wątpliwości Sądu zeznania świadków P. W. (1) i A. W., że W. K. zaatakował ich używając noża, kierując go w ich stronę, próbował ugodzić, jak również zeznania P. A. (1) i L. A. co do tego, że oskarżony mimo żądania nie opuścił zajmowanego przez nich mieszkania, dusił P. A. (1) i używając noża kierował pod ich adresem groźby pozbawienia życia. W toku postępowania, nie ujawniły się żadne okoliczności mogące świadczyć o tym, by świadkowie celowo przedstawili wersję niekorzystną dla oskarżonego.

---

zeznania świadka L. A. (1) w części

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka L. A. (1) złożonym przed sądem co do przebiegu zdarzeń z dnia 18 września 2022 roku w części niezgodnej z ustalonym stanem faktycznym.

L. A. (1) przed Sądem podał częściowo inny przebieg zdarzeń. Wskazał, iż W. K. nie groził mu słownie, że dwukrotnie wychodził do sąsiadki raz po pieniądze na alkohol, a za drugim razem uciekł zadzwonić po Policję po szarpaninie z W. K., po tym jako odepchnął go od partnerki, którą podduszał. Gdy wracał do mieszkania usłyszał konkubinę, która wołała, że W. K. ma nóż, widział, że biegnie w jego kierunku z nożem, dlatego zamknął drzwi i trzymał je, żeby W. K. nie wyszedł. Jak przyjechała Policja to puścił drzwi. W. K. wyleciał z nożem akurat na Policjantów, dostał pałką. Nie wie co działo się dalej bo Policjanci wyprosili go z mieszkania.

W ocenie Sądu, zeznania świadka L. A. (1) we wskazanym powyżej zakresie są niewiarygodne. Wskazać należy, że nie znajdują one potwierdzenia w zgromadzonym i ocenionym jako wiarygodny materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach P. A. (1), która konsekwentnie zeznała, że W. K. złapał nóż po tym jak L. A. (1) odepchnął go od niej i że L. A. (1) wybiegł z domu, bo W. K. biegł z nożem w ręku w jego stronę. Podkreślić również należy, że po odczytaniu świadkowi zeznań z postępowania przygotowawczego, stwierdził, że obecnie nie pamięta przebiegu zdarzenia i że w trackie składania zeznań w postępowaniu przygotowawczym lepiej pamiętał jego przebieg. W ocenie Sądu wersja zdarzeń przedstawiona przez świadka przed Sądem miała na celu wsparcie linii obrony oskarżonego, umniejszenia jego winy.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

W. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia

Zgodnie z art. 223 § 1 kk, kto, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Przedmiotem ochrony są życie i zdrowie funkcjonariusza lub osoby przybranej (jako uboczny przedmiot ochrony), a w pierwszej kolejności prawidłowość prowadzonych przez niego czynności, a także powaga urzędu (Zoll [w:] Zoll, 1999, s. 709; Górniok, Zawłocki [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 28; Lachowski [w:] Królikowski, Zawłocki, Szczególna II, s. 22; Hałas [w:] Grześkowiak, Wiak, s. 1151). (M. M. (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany

Opublikowano: LEX/el. 2022, LEX)

Nie budzi wątpliwości, że policjanci mł. asp. A. W. i st. sierż. P. W. (1) są funkcjonariuszami publicznymi, o których mowa w art. 223 § 1 kk. Zgodnie z art. 115 § 1 pkt 7 kk, funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej. W myśl art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2, 2, ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U.2021.1882 t.j. z dnia 2021.10.18) do podstawowych zadań Policji należą: ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra, ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania.

Niewątpliwie do czynnej napaści na funkcjonariuszy Policji doszło podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych. mł. asp. A. W. i st. sierż. P. W. (1) podejmowali wobec W. K. czynności w granicach swoich uprawnień, w związku z interwencją dotyczącą awantury. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, że została wezwana Policja, a zatem również kim są pokrzywdzeni tym czynem.

Jak wynika ze zgromadzonego i uznanego za wiarygodny materiału dowodowego, W. K. po wbiegnięciu do mieszkania funkcjonariuszy Policji, najpierw w kierunku st. sierż. P. W. (1), a następnie mł. asp. A. W. wymachiwał nożem trzymanym ostrzem zwróconym ku górze, próbował nim ich ugodzić. W. K. była bardzo agresywny, również słownie. St. sierż. P. W. (2) udało się wytrącić nóż W. K..

Jak wskazał SN (wyrok z 15.01.2015 r., IV KK 279/14, LEX nr 1648190): „Zakres pojęcia czynnej napaści jest szerszy w pewnym aspekcie niż zakres pojęcia naruszenia nietykalności cielesnej. Czynna napaść obejmuje wszelkie działania podjęte w celu wyrządzenia krzywdy fizycznej, choćby cel ten nie został osiągnięty. Samo dopuszczenie się czynnej napaści, chociażby jeszcze w stadium usiłowania naruszenia nietykalności, wypełnia już znamiona dokonanego przestępstwa napaści, gdyż chodzi o gwałtowny charakter zdarzenia, a nie konkretny jego rezultat”. (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opublikowano: WKP 2020, Lex) Podkreślić należy, że oskarżony użył noża – trzymając nóż w ręku kierował go w stronę funkcjonariuszy, próbował nim ich ugodzić. Bezsprzecznie zachowanie oskarżonego stanowiło zatem czynną napaść przy użycia noża. Oskarżony co prawda w swoich wyjaśnieniach zaprzeczył, by doszło do takiego zdarzenia. Wersja ta nie znalazła jednak potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony jako osoba dorosła i poczytalna rozumiał znaczenie swojego postępowania, z pewnością zdawał sobie również sprawę z karalności użycia noża wobec funkcjonariuszy Policji podczas interwencji i w związku z tą interwencją.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia

W art. 190 § 1 kk zostało ujęte przestępstwo groźby karalnej. Od groźby karalnej należy jednak odróżnić groźbę bezprawną, która jest pojęciem szerszym, obejmującym zarówno groźbę popełnienia przestępstwa (groźba karalna), jak i groźbę spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego, lub jego osoby najbliższej.

Czynność sprawcza omawianego przestępstwa polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby dla niej najbliższej. Groźba jest zatem zapowiedzią spowodowania określonej dolegliwości, tj. wykonania czegoś, co zagrożony odczuje jako przykrość (krzywdę), a co wzbudzi u osoby zagrożonej uzasadnione poczucie obawy, że może się realnie zdarzyć. Groźba jest zatem rodzajem oddziaływania na psychikę ofiary przez przedstawienie jej zła (szkody), które ją spotka ze strony sprawcy lub innej osoby, na którą sprawca ma realny wpływ, i jest zdolny ją w bliżej nieokreślonym czasie wypełnić. Forma groźby nie ma znaczenia. Groźba może być wyraźna lub dorozumiana. Grozić można słowem, gestem lub innym zachowaniem się, które w zamiarze grożącego ma być zrozumiane jako groźba popełnienia przestępstwa i w rzeczywistości może być tak zrozumiana (Spotowski, Groźba [w:] System, 1989, s. 30). Jeszcze na gruncie Kodeksu karnego z 1932 r. Sąd Najwyższy w wyroku z 18.01.1934 r., I K 927/33, OSNK 1934/6, poz. 110, słusznie zauważył, iż „groźba bezprawna może nie być wyrażona słowami, lecz i gestem, wyrazem twarzy, w ogóle zachowaniem się grożącego, byle tylko w sposób zrozumiały dla pokrzywdzonego dawała im poznać swoją treść”.

Przestępstwo groźby karalnej zostaje dokonane tylko wtedy, gdy groźba wzbudza w ofierze uzasadnioną obawę jej spełnienia, jest to więc przestępstwo materialne (post. SN z 16.2.2010 r., V KK 351/09, Biul. PK 2010, Nr 3, poz. 36). Do jego znamion należy bowiem wystąpienie skutku polegającego na wzbudzeniu u adresata groźby uzasadnionej obawy, że zostanie ona spełniona. Dopiero z tą chwilą można uznać przestępstwo groźby karalnej za dokonane.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że W. K. używając noża kierował pod adresem P. A. (1) i L. A. (1) groźby pozbawienia życia. Oskarżony co prawda w swoich wyjaśnieniach zaprzeczył, by doszło do takiego zdarzenia. Wersja ta nie znalazła jednak potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

,,Należy zatem przypomnieć, że dla realizacji znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wymagane, aby sprawca miał rzeczywiście zamiar wykonać groźbę lub by podjął jakiekolwiek działania zmierzające do natychmiastowego spełnienia swej groźby. Wystarczy wykazać, że gr oźba, subiektywnie, a więc w odbiorze osoby zagrożonej, wywołała obawę jej spełnienia, a następnie fakt ten należy zweryfikować, poprzez obiektywne stwierdzenie, czy zagrożony, istotnie mógł w danych okolicznościach, w ten sposób, odebrać tę groźbę” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2017 r. III KK 251/17, LEX nr 2408301).

W ocenie Sądu, oskarżony W. K. wzbudził u pokrzywdzonych obawę spełnienia kierowanych gróźb. Obawa ta była obiektywnie uzasadniona okolicznościami, niniejszej sprawy. Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że chwile wcześniej oskarżony awanturował się, był agresywny, co spowodowało, że L. A. (1) wezwał Policję. Następnie W. K. dusił ręką P. A. (1), szarpał L. A. (1), po czym wziął nóż i „wymachiwał” nim w kierunku pokrzywdzonych, ponadto krzyczał, że zabije L. A. (1) i gonił go. L. A. (1), uciekł na korytarz, zamknął drzwi prowadzące do mieszkania i przytrzymywał je do czasu przyjazdu Policji. Wskazywało to, że oskarżony rzeczywiście może planować realizację swoich gróźb. Co więcej, W. K. znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu. W pokrzywdzonych dodatkowo potęgowało to obawę, że oskarżony może zrealizować swoje groźby. Podkreślić należ, że wezwani na miejsce zdarzenia Policjanci od razu spostrzegli, że zarówno P. A. (1), jak i L. A. (1) byli wyraźnie przestraszeni. Niewątpliwie zatem groźby wypowiadane przez oskarżonego uzasadniały realną obawę, że będą spełnione. Wobec powyższego, należy uznać, że W. K. dopuścił się przestępstwa z art. 190 § 1 kk.

Oceniając zamiar oskarżonego przyjąć należy, że czynu tego dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Art. 217 § 1 kk stanowi, że kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Dobrem chronionym jest nietykalność cielesna – tzn. swoboda dysponowania ciałem i zagwarantowania człowiekowi wolności od fizycznych oddziaływań na jego ciało oraz wolność od niepożądanych doznań. (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2018)

Jak wynika z treści art. 217 § 1 kk, naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Prawnie relewantne będzie tu zatem w istocie każde oddziaływanie na ciało innej osoby, które nie jest przez nią akceptowane. Forma naruszenia nietykalności nie ma tu większego znaczenia, gdyż ustawodawca wprowadził otwarty katalog (w ramach tzw. znamion wyjaśniających), jedynie przykładowo wyliczając uderzanie człowieka (jako przypadek w praktyce najczęstszy), przez co w znamionach przepisu mieszczą się wszystkie zachowania podjęte w wymiarze fizycznym, a realizujące skutek w postaci naruszenia nietykalności cielesnej. (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. II, Opublikowano: WKP 2018)

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 9.08.2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652, stwierdził, że: „naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny”.

Jest to powszechne i umyślne (w grę wchodzi zamiar bezpośredni i ewentualny) przestępstwo skutkowe, a skutkiem jest doznanie pokrzywdzonego, że jego nietykalność została naruszona. (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2018)

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że W. K. dusił ręką P. A. (1) oraz że szarpał L. A. (1). Fakty te wynikają z zeznań pokrzywdzonych, które nie budziły wątpliwości Sądu. Do szarpania L. A. (1) przyznał się również oskarżony. Pokrzywdzeni nie odnieśli żadnych obrażeń, zatem nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona czynu z art. 217 § 1 kk.

Oceniając zamiar oskarżonego przyjąć należy, że czynu tego dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Zgodnie z art. 193 kk, kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego niewątpliwie wynika, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 193 kk. W dniu 18 września 2023 roku W. K. przebywał w mieszkaniu P. A. (2) i L. A. (1) i wbrew żądaniu nie opuścił mieszkania.

Czyn popełniony przez oskarżonego był umyślny i zawiniony, nie zachodziły okoliczności wyłączające jego winę ani bezprawność.

Jako, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona trzech przepisów ustawy karnej, uzasadnione stało się zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej, o jakiej mowa w art. 11 § 2 kk.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez niego występków.

Oskarżony zarzucanych mu czynów w pkt I i II aktu oskarżenia dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 28 października 2019 roku w sprawie II K 239/19, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 27 lutego 2020 roku, za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk oraz z art. 216 § 11 kk w zw. z art. 57a § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 11 lipca 2019 roku do 9 lipca 2022 roku. W ocenie Sądu należało zatem uznać, że oskarżony zarzuconych mu czynów dopuścił się zatem w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

W. K.

1-9

2, 3

I, II

II.

I, II

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że z uwagi na fakt, że w czasie orzekania obowiązują zmienione przepisy Kodeksu Karnego inne niż te, które obowiązywały w chwili popełnienia czynu objętego niniejszym postępowaniem, Sąd zastosował – na podstawie art. 4 § 1 kk – przepisy Kodeksu karnego obowiązujące do dnia 30 września 2023 roku – jako względniejsze dla oskarżonego.

- art. 223 § 1 kk przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od roku do lat 10

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa.

- w ocenie Sądu orzeczona kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

- w ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem.

-oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest wysoki. Zachowanie oskarżonego godziło w prawidłowe funkcjonowanie organów państwowych - policji, a także w najwyższą wartość, jaką jest życie i zdrowie człowieka

- za okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne. W ocenie Sądu oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków z poprzednich skazań. Podkreślić należy, że niespełna trzy miesiące wcześniej zakończył odbywanie długoterminowej kary pozbawienia wolności.

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonych A. W. i P. W. (1) kwot po 2.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, co powinno częściowo złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonych

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Wobec powyższego, Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 190 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2,

- ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk,

- w ocenie Sądu kara pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji, jaki można było zastosować. W ocenie Sądu kara ta w sposób prawidłowy spełni swoje cele - zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, oddziaływując wychowawczo i zapobiegawczo na oskarżonego, w kierunku wykształcenia w nim krytycznej postawy do własnego czynu - jak i w zakresie prewencji ogólnej, działając odstraszająco na potencjalnych sprawców tego typu przestępstw

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze wysoki stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu i. popełnionego przez oskarżonego jest wysoki. Jego czyn godził w większą liczbę dóbr prawnie chronionych Oskarżony z niskich pobudek (wolność i nietykalność cielesną pokrzywdzonych). Oskarżony dopuścił się go z niskich pobudek, zasługujących na szczególną dezaprobatę. Oskarżony przez swoje zachowanie wzbudził w pokrzywdzonych poczucie zagrożenia.

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączono wymierzone w punktach 1 i 4 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzono oskarżonemu W. K. łączną karę 3 lat pozbawienia wolności;

- określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady asperacji, Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bardzo bliski związek czasowy i miejscowy, czyny oskarżonego skierowane były jednak przeciwko innym dobrom prawnym

- za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- W. K. nie wyciągał konstruktywnych wniosków ze swoich poprzednich skazań i popełnił w bardzo krótkim czasie (po niespełna 3 miesiącach) po wykonaniu długoterminowej kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym przestępstwa podobne. Oskarżony powinien zrozumieć niewłaściwość i bezprawność swych czynów i ponieść odpowiednie konsekwencje prawne

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

W. K.

I, II

- oskarżony był zatrzymany i tymczasowo aresztowany do sprawy, dlatego okresy wskazane w punkcie 6 wyroku, pomijając te w których oskarżony wykonywał zastępczą karę aresztu, należało w myśl art. 63 § 1 kk zaliczyć mu na poczet kary pozbawienia wolności,

I, II

- na podstawie art. 230 § 2 kpk (a contrario) dowód rzeczowy w postaci noża kuchennego, szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/79/22/P na k. 122 akt, należało zwrócić jego właścicielowi L. A. (1)

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz adwokat M. G. kwotę 1977,84 zł, w tym podatek VAT w stawce 23% tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu sprawowanej na rzecz W. K., mając na uwadze stawki przewidziane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 roku (sygn. SK 66/19, OTK-A 2020/13; Dz. U. z 2020 r. poz. 769).

Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego - na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił go w całości od ponoszenia kosztów sądowych i wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS

Dodano: 28 lutego 2025, Opublikował(a): Beata Lenartowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Data wytworzenia informacji: 18 października 2023