Treść orzeczenia II K 297/19 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego ww Wąbrzeźnie

II K 297/19 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2021-04-12

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 297/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

A. N.

G. J.

czyny zarzucane w pkt I i II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że zeznawał on nieprawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu najbliższemu– tj. synowi M. N., tj. przestępstwa z art. 233 § 1a kk

czyny tożsame z zarzucanymi w pkt. III i IV aktu oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Przeciwko synowi A. M. N. toczyło się postępowanie karne o przestępstwo z art. 178a § 1 kk w zb. z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk. M. N. oskarżono o to, że w dniu 18 sierpnia 2015 roku w W., województwo (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości 0,87 mg/l, tj. 1.827 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, wbrew ciążącemu na nim z mocy wyroku Sadu Rejonowego w Bydgoszczy sygn. akt IX K 1695/14 z dnia 9 lutego 2015 roku zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres dwóch lat oraz nie stosując się do decyzji Starosty (...) z dnia 1 kwietnia 2015r. sygn. KM 5431.19.2015. (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii A, B, kierował samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 16 marca 2017 roku, sygn. akt II K 219/15 M. N. został skazany za w/w czyn.

kserokopia aktu oskarżenia w sprawie II K 219/15 (II K 283/17)

kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 16.03.2017 roku, sygn. akt II K 219/15 wraz z uzasadnieniem

k. 37-37v

k. 57-66

2. Od w/w wyroku została wniesiona apelacja. W toku rozprawy apelacyjnej w sprawie IX Ka 467/17 przed Sądem Okręgowym w Toruniu dniu 12 października 2017 roku zostali przesłuchani w charakterze świadków A. N. i
G. J., który jest sąsiadem A. N.. A. N. i G. J. zeznali nieprawdę, mimo że zostali pouczeni o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz odebrano od nich przyrzeczenia. A. N. z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego synowi zeznał, że kierowcą samochodu S. (...) w czasie, którego zarzut popełnienia przestępstwa stawianego M. N. dotyczył, był on. G. J. także podał, że samochodem S. (...) kierował A. N.. Po zatrzymaniu pojazdu poszedł on do domu. M. N. wysiadł z miejsca pasażera – z tyłu- i chciał wejść do domu, gdy na ich posesję przyjechała Policja.

kserokopia protokołu rozprawy apelacyjnej w sprawie IX Ka 467/19 Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 12.10.2017 r.

k. 67-74

3. Sąd Okręgowy w Toruniu wyrokiem z dnia 19 października 2017 roku, sygn. akt IX Ka 467/17 uchylił wyrok Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 16 marca 2017 roku, sygn. akt II K 219/15 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Sprawa toczyła się przed Sądem Rejonowym w Wąbrzeźnie pod sygn. akt II K 283/17. W dniu 09 stycznia 2018 roku A. N. i G. J. ponownie zostali przesłuchani w charakterze świadków. Zeznali nieprawdę, mimo że zostali pouczeni o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz odebrano od nich przyrzeczenia. A. N. uczynił to z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego synowi. W/w po raz kolejny wskazali, że kierowcą samochodu S. (...) w dniu 18 sierpnia 2015 roku był A. N., a nie M. N..

kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 19.10.2017 r., sygn. akt IX Ka 467/17 wraz z uzasadnieniem

kserokopia protokołu rozprawy głównej z dnia 09.01.2018 roku w sprawie II K 283/17 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie wraz z nagraniem, transkrypcją protokołu rozprawy

k. 77-84

k. 89-96, k. 10, k. 120-167

4. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 30 marca 2018 roku, sygn. akt II K 283/17 M. N. został uznany za winnego zarzucanego mu czynu. Wyrok ten został zaskarżony apelacją. Sąd Okręgowy w Toruniu wyrokiem z dnia 19 czerwca 2019 roku, w sprawie IX Ka 438/18 utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, przesądzając tym samym, że to M. N. w dniu 18 sierpnia 2015 roku kierował samochodem S. (...).

kserokopia wyroku Sądu Rejonowego Wąbrzeźnie z dnia 30.03.2018 roku, sygn. akt II K 283/17 wraz z uzasadnieniem

kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 19.06.2019 r., sygn. akt IX Ka 438/18 wraz z uzasadnieniem

k. 99-105v

k. 109-119

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

1.1.2

1.1.3

1.1.4

kserokopia aktu oskarżenia w sprawie II K 219/15 (II K 283/17)

kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 16.03.2017 roku, sygn. akt II K 219/15 wraz z uzasadnieniem,

kserokopia protokołu rozprawy apelacyjnej w sprawie IX Ka 467/19 Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 12.10.2017 r.,

kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 19.10.2017 r., sygn. akt IX Ka 467/17 wraz z uzasadnieniem

kserokopia protokołu rozprawy głównej z dnia 09.01.2018 roku w sprawie II K 283/17 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie wraz z nagraniem, transkrypcją protokołu rozprawy, kserokopia wyroku Sądu Rejonowego Wąbrzeźnie z dnia 30.03.2018 r., sygn. akt II K 283/17 wraz z uzasadnieniem

kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 19.06.2019 r., sygn. akt IX Ka 438/18 wraz z uzasadnieniem

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego A. N.

Oskarżony A. N. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. (k. 175) Przed Sądem A. N. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. (00:08:37-00:09:43 na k. 241). Sąd nie miał zatem możliwości dokonania oceny wyjaśnień, oskarżony nie złożył ich zarówno na etapie postepowania przygotowawczego, jak i sądowego.

---

wyjaśnienia oskarżonego G. J.

Oskarżony G. J. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że powiedział przed Sądem to, co pamiętał. Zeznał, że na miejscu kierowcy widział A. N., a M. N. wysiadł z tyłu pojazdu. Tak zapamiętał te zdarzenie. (k. 184) Przed Sądem nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, jednocześnie wyjaśnił, że nie widział A. N. jadącego, tylko oddalającego się od pojazdu i wydawało mu się, to on był kierowcą. (00:11:44-00:14:29 na k. 241-241v) Wyjaśnienia oskarżonego G. J. są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i nie zasługują na danie im wiary. Z protokołu rozprawy apelacyjnej w sprawie IX Ka 467/19 Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 12.10.2017 r., jak i z protokołu rozprawy głównej z dnia 09.01.2018 roku w sprawie II K 283/17 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie wynika wyraźnie, że oskarżony powiedział, że widział jak A. N. wysiada zza kierownicy (k. 69v, 159). Wyjaśnienia G. J. nie zasługują zatem na przymiot wiarygodności. Depozycje te stanowiły w ocenie Sądu przyjętą przez oskarżonego linię obrony, zmierzającą do umniejszenia odpowiedzialności.

kserokopie z akt postępowania II K 238/17 (k. 35-119) – z wyłączeniem kart wymienionych w pkt. 2.1

nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

G. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 233 § 1 kk, kto, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Przedmiotem ochrony przepisu art. 233 k.k. jest szeroko rozumiane dobro wymiaru sprawiedliwości (rodzajowy przedmiot ochrony), w szczególności zaś wartość, jaką jest zapewnienie wiarygodności ustaleń dokonywanych w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu przewidzianym w ustawie, a co za tym idzie – ochrona prawidłowości (trafności) wydawanych orzeczeń (indywidualny przedmiot ochrony). Dobrem prawnym bezpośrednio naruszonym lub zagrożonym przez złożenie fałszywego zeznania (..) jest zatem mające zapaść w tym postępowaniu orzeczenie, nie jest nim zaś dobro prawne uczestnika postępowania, w którym zeznanie zostało złożone, chyba że działanie to narusza również inny przepis, chroniący bezpośrednio dobro prawne tej osoby (np. cześć, godność osobistą, mienie). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opub.: WKP 2020)

Kwestią pozostaje tylko czy przestępstwem z art. 233 § 1 KK jest tylko zeznanie fałszywe w zakresie okoliczności istotnych dla sprawy, czy również w zakresie okoliczności mniej istotnych, a nawet pozostających bez znaczenia i czy podanie nieprawdziwych danych w zakresie personaliów przesłuchiwanego świadka jest okolicznością istotną lub równorzędną. W judykaturze przeważa pogląd, że wszystkie części zeznań świadka należy traktować jednakowo. Waga okoliczności jakiej fałsz dotyczy nie ma wpływu na bezprawność zachowania, a może być brana pod uwagę jedynie przy wymiarze kary (art. 233 KK).

Występki z art. 233 § 1, 1a, 4 i 6 k.k. można popełnić wyłącznie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Jak wskazuje się w judykaturze, minimalnym warunkiem spełnienia znamion strony podmiotowej w odniesieniu do przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. jest przewidywanie przez sprawcę nieprawdziwości jego oświadczeń o posiadanych wiadomościach na temat faktów badanych w postępowaniu i zarazem godzenie się z tym stanem, wyrażające się złożeniem takich zeznań w formie przewidzianej przez prawo procesowe (wyrok SA w Szczecinie z 12.10.2017 r., II AKa 128/17, LEX nr 2412812). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opub.: WKP 2020)

G. J. był świadkiem w sprawie M. N., oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 kk w zb. z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Z protokołu rozprawy apelacyjnej w sprawie IX Ka 467/19 Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 12 października 2017 roku wynika, że G. J. po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz odebraniu przyrzeczenia wskazał, że kierowcą samochodu S. (...) - w czasie, którego zarzut popełnienia przestępstwa stawianego M. N. dotyczył, był A. N.. Następnie przy ponownym rozpoznawaniu sprawy przed Sądem Rejonowym w Wąbrzeźnie (sygn. akt II K 238/17), na rozprawie w dniu 09 stycznia 2018 roku, po raz kolejny złożył zeznania o tożsamej treści.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 30 marca 2018 roku w sprawie II K 283/17 M. N. został uznany za winnego zarzucanego mu czynu. Wyrok ten stał się prawomocny. Zostało przesądzone, że to M. N. był kierowcą samochodu w dniu 18 sierpnia 2015 roku, a nie A. N., jak to wskazywał G. J..

Uwzględniając, że czyny zarzucane oskarżonemu zostały popełnione zamian zapadł pierwszy chociażby nieprawomocny wyrok, a nadto, że zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, Sąd uznał, że działanie oskarżonego stanowi ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Wskazać należy, że oskarżony był świadomy, że dokonuje czynu zabronionego i miał zamiar swoimi zeznaniami chronić przed odpowiedzialnością karną M. N., mimo że wiedział, że to on prowadził pojazd.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez niego występów.

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

A. N.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

A. N. był świadkiem w sprawie M. N., oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 kk w zb. z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Z protokołu rozprawy apelacyjnej w sprawie IX Ka 467/19 Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 12 października 2017 roku wynika, że A. N. po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz odebraniu przyrzeczenia zeznał, że to on był kierowcą samochodu S. (...) - w czasie, którego zarzut popełnienia przestępstwa stawianego M. N. dotyczył. Następnie przy ponownym rozpoznawaniu sprawy przed Sądem Rejonowym w Wąbrzeźnie (sygn. akt II K 238/17) na rozprawie w dniu 09 stycznia 2018 roku po raz kolejny złożył zeznania o tożsamej treści.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 30 marca 2018 roku w sprawie II K 283/17 M. N. został uznany za winnego zarzucanego mu czynu. Wyrok ten stał się prawomocny, przesądzając, że to nie A. N., a M. N. był kierowcą samochodu w dniu 18 sierpnia 2015 roku.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zachodziła konieczność zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych A. N.. Art. 233 § 1a kk stanowi, że jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 art. 233 kk zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Z ustaleń Sądu wynika, że A. N. zeznawał nieprawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą M. N.. M. N. niewątpliwie pozostaje w kręgu osób najbliższych dla A. N. (wymienionych w art. 115 § 11 kk) – jest jego synem.

Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony zdecydował się stworzyć fikcyjną wersję, by chronić swojego syna M. N. przed grożącymi mu konsekwencjami prawnymi. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony zdawał sobie sprawę ze swojego przestępczego zachowania.

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

A. N.

G. J.

I, II

III, IV

4, 5

9, 10

- czyn z art. 233 § 1a kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa

- w ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

- w ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

Oskarżony naruszył bowiem dobro chronione prawem, jakim jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, składając dwukrotnie zeznania zmierzające do tego, by oskarżony M. N. uniknął odpowiedzialności karnej. Z drugiej strony Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony działał z obawy przed konsekwencjami prawnymi, które groziły osobie mu najbliższej- synowi

- jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował uprzednią niekaralność oskarżonego

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających

- zgodnie z art. 69 § 1 kk, zawieszając A. N. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zważył na to, że jej wymiar nie przekracza 1 roku, w czasie popełnienia przestępstw oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa

- Sąd miał na uwadze także przesłanki wskazane w art. 69 § 2 kk. Sąd wyraża przekonanie, że wykonanie kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego

- na podstawie art. 70 § 1 kk Sąd wyznaczył okres próby na 3 lata. W ocenie Sądu, wskazany okres próby będzie wystarczający do osiągnięcia celu instytucji probacji, jak również pozwoli zweryfikować trafność prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego, a jednocześnie skontrolować postawę i zachowanie oskarżonego w tym czasie

- na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego A. N. karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 30 złotych

- orzekając grzywnę obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania Sąd miał na uwadze to, że będzie ona stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonego, a przez to wpłynie na przestrzeganie przez niego porządku prawnego

- ustalając ilość stawek dziennych kary grzywny Sąd wziął pod uwagę omówione powyżej okoliczności łagodzące i obciążające, zaś wysokość stawki dziennej tej kary – dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe oskarżonego

- w realiach niniejszej sprawy orzeczona grzywna będzie w ocenie Sądu jedyną faktyczną dolegliwością związaną ze skazaniem oskarżonego za popełnione przestępstwa, bowiem nie można zakładać, że w przyszłości dojdzie do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego, co do którego, przynajmniej na etapie rozpoznania sprawy i wyrokowania, istniała pozytywna prognoza kryminologiczna

- dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby,

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego A. N. do informowania sądu o przebiegu okresu próby poprzez składanie sprawozdań z przebiegu okresu próby raz na 3 miesiące, a na podstawie art. 73 § 1 kk oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby

- art. 233 § 1 kk przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8

- w ocenie Sądu orzeczona kara 1 roku pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez G. J. jest znaczny - w szczególności z uwagi na charakter dobra, przeciwko któremu przypisane mu przestępstwa były skierowane. Oskarżony naruszył bowiem dobro chronione prawem jakim jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, składając dwukrotnie zeznania zmierzające do tego, by oskarżony M. N. uniknął odpowiedzialności karnej

- jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował uprzednią niekaralność oskarżonego

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających

- zgodnie z art. 69 § 1 kk, zawieszając G. J. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zważył na to, że jej wymiar nie przekracza 1 roku, w czasie popełnienia przestępstw oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa

- na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego G. J. karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 30 złotych

- orzekając grzywnę obok kary pozbawienia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania Sąd miał na uwadze to, że będzie ona stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonego, a przez to wpłynie na przestrzeganie przez niego porządku prawnego

- dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby,

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego G. J. do informowania sądu o przebiegu okresu próby poprzez składanie sprawozdań z przebiegu okresu próby raz na 3 miesiące, a na podstawie art. 73 § 1 kk oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

Obrońca oskarżonego A. N. wniósł o warunkowe umorzenie postępowania wobec niego.

W myśl art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W niniejszej sprawie nie ma najmniejszych podstaw do uznania, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Przy ustalaniu stopnia winy należy wziąć pod uwagę przede wszystkim możliwość i stopień: rozpoznawalności sytuacji faktycznej i prawnej przy podejmowaniu określonego zachowania, swobodnego podejmowania decyzji co do tego zachowania, prawidłowości przebiegu procesu motywacyjnego, zdolności i możliwości przewidywania przebiegu związków przyczynowych i skutków swojego zachowania, zdolności i możliwości pokierowania swoim postępowaniem – w danym czasie, danej sytuacji i danych okolicznościach (por. P. Kardas, J. Majewski, O dwóch znaczeniach winy w prawie karnym, PiP 1993/10, s. 77, oraz G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna..., red. J. Giezek, 2012, s. 471). U oskarżonego te procesy nie były zaburzone. A. N. miał bowiem wystarczający zasób wiedzy i doświadczenia życiowego, by rozpoznać negatywne znaczenie podjętego zachowania. Jak już wskazano powyżej, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 kk. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Popełnienie przestępstwa z art. 233 kk niesie za sobą duży stopień społecznej szkodliwości. A. N. naruszył dobro prawne, jakim jest dobro wymiaru sprawiedliwości. Zachowania tego dopuścił się dwukrotnie – przed Sądem Okręgowym w Toruniu, jak i następnie przed Sądem Rejonowym w Wąbrzeźnie. Jego działanie spowodowało stosunkowo czasochłonne postępowanie karne, wyrządzając oczywistą szkodę wymiarowi sprawiedliwości. A. N. nie ograniczył się do jednorazowego zachowania sprzecznego z prawem. Oskarżony z premedytacją, dwukrotnie próbował manipulować faktami. Sąd miał na uwadze, że oskarżony działał w celu ochrony swojego syna znajdującego się w trudnej sytuacji życiowej. Okoliczność ta spowodowało złagodzenie jego odpowiedzialności - poprzez zmianę kwalifikacji prawnej.

Z uwagi na w/w okoliczności stopień społecznej szkodliwości czynu nie może zostać uznany za nieznaczny. Brak spełnienia przesłanek, o których mowa powyżej uniemożliwiło przychylenie się do wniosku o warunkowe umorzenie postępowania.

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego A. N. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 570 złotych tytułem opłaty oraz 100 złotych tytułem 1/2 kosztów postępowania;

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego G. J. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 630 złotych tytułem opłaty oraz 100 złotych tytułem 1/2 kosztów postępowania

8. PODPIS

Dodano: 21 marca 2022, Opublikował(a): Beata Lenartowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Data wytworzenia informacji: 12 kwietnia 2021