Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 299/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1.

K. J. (1)

od października 2020 roku do 04 lipca 2022 roku w Z. i G., woj. (...)- (...), uporczywie nękał J. C., w ten sposób, że znieważał ją słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe oraz obraźliwymi gestami, pomawiał ją o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do zajmowanego przez nią stanowiska, dzwonił do jej pracodawcy, co wzbudziło w niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszało jej prywatność a także działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie groził pozbawieniem życia, a groźby wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, to jest popełnienia przestępstwa z art. 190 a § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  K. J. (1) i J. C. od 2017 do lutego 2022 roku byli sąsiadami, zamieszkiwali w domu wielorodzinnym w Z.. K. J. (1) znał wcześniej pokrzywdzoną i jej matkę. J. C. mieszkała w sąsiedztwie oskarżonego wraz ze swoim małoletnim synem W. Z. pod adresem (...)/3. K. J. (1) mieszka pod adresem (...)/2 wraz z dwiema niepełnosprawnymi siostrami.

W październiku 2020 roku K. J. (1) parkując swój samochód na wspólnej nieruchomości uszkodził lusterko zewnętrzne w zaparkowanym samochodzie J. C.. K. J. (1) uważał, że nie jest winnym powstałego uszkodzenia. Nie chciał dobrowolnie naprawić szkody. J. C. postanowiła wezwać Policję. Wówczas K. J. (1) zagroził jej, że jeśli to uczyni to on ją zniszczy, że znajdą ją martwą w lesie. Pomimo słów K. J. (1) J. C. zawiadomiła o zdarzeniu Policję. Po rozmowie z przybyłymi na miejsce zdarzenia funkcjonariuszami, K. J. (1) zapłacił pokrzywdzonej J. C. kwotę 150 zł za naprawę lusterka. Policjanci odstąpili od ukarania go o mandatem.

Od tego zdarzenia do 04 lipca 2022 roku oskarżony w miejscowościach Z. i w G. uporczywie nękał J. C.. Znieważał ją używając wobec niej słów wulgarnych, obelżywych oraz obraźliwych gestów, pomawiał ją o takie postępowanie lub właściwości, które mogły poniżyć ją w opinii publicznej oraz narazić na utratę zaufania potrzebnego do zajmowanego przez nią stanowiska, dzwonił do jej pracodawcy. Takim zachowaniem wzbudził u J. C. poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszył jej prywatność. Kierował również wielokrotnie wobec niej groźby pozbawienia życia.

W okresie od października 2020 roku do 4 lipca 2022 roku K. J. (1) znieważał pokrzywdzoną, używając w stosunku do niej słów wulgarnych i obraźliwych (takich jak na karcie 2 akt sprawy), odbierając jej godność należną każdemu człowiekowi. Robił to wielokrotnie, gdy tylko miał ku temu okazję. Często w obecności jej nieletniego syna, czasami w obecności matki A. C. lub partner P. B.. Wielokrotnie pomawiał J. C., że ta sprowadza do domu wielu mężczyzn i prowadzi w nim dom publiczny. K. J. (1) pomawiał J. C. o wyżej opisane postępowanie również do innych osób.

W maju 2021 roku pokrzywdzona postawiła altankę na wspólnym podwórku mieszkańców domu wielorodzinnego, w którym zamieszkiwała. K. J. (1) próbował ją zdemontować bez wiedzy J. C.. Zawiadomiono przez sąsiada zwolniła się z pracy i wezwała Policję. Na miejsce zdarzenia przed J. C. dojechała jej mama A. C. oraz siostrzeniec J. N.. Przybyła na miejsce Policja stwierdziła, że nie ma kompetencji do rozstrzygania tego rodzaju konfliktów. Po interwencji Policji K. J. (1) znieważył J. C. wulgarnymi i obelżywymi słowami (jak na k. 111), pomawiał ją o prowadzenie domu publicznego. Doniósł także na pokrzywdzoną do nadzoru budowlanego, który nie stwierdził uchybień w działaniu J. C..

W połowie 2021 roku miała miejsce sytuacja, że K. J. (1) zadzwonił do miejsca pracy J. C.. J. C. pracowała wówczas w spółce Miejskie (...) Sp. z.o.o. w G.. K. J. (2) dodzwonił się bezpośrednio do kierownika wydziału, w którym pracowała J. C. i pomówił ją, rozpowszechniając na jej temat krzywdzące treści, podważał jej kompetencje i uczciwość. Oskarżony chciał w ten sposób zdyskredytować pokrzywdzoną w oczach jej przełożonych. Twierdził, że pokrzywdzona miała złą opinię w poprzednim miejscu pracy oraz posługuje się sfałszowanymi dokumenty poświadczającymi jej wykształcenie i kwalifikacje zawodowe. Nie potrafił jednak wskazać żadnych konkretnych informacji.

W październiki 2021 roku K. J. (1) ponownie zadzwonił do miejsca pracy J. C.. Również tym razem próbował oczernić J. C., informując jej pracodawcę, że przebywa na „lewym” zwolnieniu lekarskim.

W okresie od września do października 2021 roku na wspólnym podwórku był zaparkowany samochód należący do partnera siostry J. C.. K. J. (1), wiedząc, że pojazd pozostawił znajomy J. C., zwrócił się do dzielnicowego P. K. (1) o ustalenie czy pojazd nie jest poszukiwany.

Zdarzało się również, że K. J. (1) pokazywał obraźliwe gesty wobec J. C. – zdejmował spodnie, bądź nie i wypinał w jej stronę tyłek, lub genitalia. Robił to również przy jej partnerze P. B..

W wyniku tych działań K. J. (1), J. C. zdecydowała się późną jesienią 2021 roku na zamontowanie w miejscu zamieszkania kamery monitorującej obejście (w lipcu 2022 roku kamera ta została skradziona). K. K. J. (1) przed kamerą pokazywał obraźliwe gesty - wypinając tyłek (bez zdejmowania spodni), czasami równocześnie wskazując ręką na jego środek, jak również – wypinając genitalia (bez zdejmowania spodni), przykładając do nich przedmioty, którymi następnie wymachiwał, wytykał również język. Zdarzało się, że takie czynności wykonywał również przed oknem mieszkania J. C..

Latem 2022 roku oskarżony K. J. (1) zastawił wyjazd pokrzywdzonej J. C. i jej partnerowi, uniemożliwiając im opuszczenie podwórka. K. J. (1) był agresywny, wyzywał, próbował także sprowokować pokrzywdzoną i jej partnera do fizycznego ataku.

K. J. (1) w wyżej wskazanym okresie również groził J. C. pozbawieniem życia. Robił to wielokrotnie, gdy tylko miał ku temu okazję. Mówił, że ją zlikwiduje, że znajdą ją martwą w lesie. J. C. obawiała się, że groźby te zostaną spełnione. K. (...) również do matki J. C. mówił, że będzie córki szukać w lesie, że załatwi ją.

Z uwagi na konflikt z K. J. (1) syn J. C. bał się zostać sam w domu. W dni szkolne J. C. przed pracą zawoziła go do swoich rodziców mieszkających w D..

Wyżej opisane zachowania K. J. (1) doprowadziły J. C. do ostateczności i w lutym 2022 roku wyprowadziła się z mieszkania zajmowanego w Z. w sąsiedztwie K. J. (1).

zeznania świadka J. C.

zeznania świadka W. B.

zeznania świadka M. K. (1)

zeznania świadka L. S.

zeznania świadka P. B.

zeznania świadka A. C.

zeznania świadka J. G.

zeznania świadka P. K. (1)

zeznania świadka W. Z.

zeznania K. C.

zeznania świadka B. J.

wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) w części

protokół odtworzenia utrwalonego zapisu wraz z płytą DVD-R

k. 2 – 2v, k. 15v, 00:48:24-01:29:06 na 111-112v, 00:02:31-00:05:43 na k. 193-193v,

00:20:00-00:26:29 na k. 194v-195

k. 20v, 01:35:09 01:42:50 na k. 113-113v

k.23v, 01:42:50-01:48:14 na k. 114

k. 44v, 02:09:05-02:30:20 na k. 115v-116v

k. 28v, 01:50:03-02:09:01 na 114v- 115

02:30:20-02:44:46 na k. 117-117v

00:03:03-00:10:30 na k. 133v

k.37v, 00:11:34-00:26:45 na k. 134-135v

00:42:02-01:06:51 na k. 136v-138

00:11:39-01:17:16 na k. 186-186v,

00:05:43-00:13:52 na k. 193v-194,

00:15:55-00:20:00 na k. 194-194v

01:19:39-01:33:39 na k. 139-140

k. 57, 00:10:05 – 00:47:25 na k. 107v-110,

00:20:42- (...):49 na k. 184-184v,

00:28:41-00:31:18 na k. 184v, 01:17:16-01:28:09 na k. 186v, 00:13:52-00:15:55 na k. 194, 00:26:29-00:31:41 na k. 195-195v

k. 32-34, k.26

2.  K. J. (1) urodził się (...) w G.. Mieszka wspólnie z dwiema niepełnosprawnymi siostrami – E. i A. J.. Jest bezrobotny, posiada zawód wyuczony kierowca operator. Ma jednego syna w wieku 25 lat, który jest samodzielny – studiuje. Jest kawalerem. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Jest współwłaścicielem domu jednorodzinnego w ¼ części, posiada samochód osobowy. Opłaca synowi studia w łącznej kwocie 1020 zł, w przeszłości leczył się psychiatrycznie. Nie był uprzednio karany.

dane osobowe podane przez oskarżonego

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

00:04:46-00:09:18 na k. 107 v

k.79, k.192

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) w części

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w których przyznał, że od października 2020 roku jest skonfliktowany z J. C. i wskazał źródła konfliktu, tj. uznanie go winnym uszkodzenia lusterka zewnętrznego w samochodzie J. C., a następnie postawienia na wspólnym terenie przez pokrzywdzoną altany oraz że dzwonił do pracodawcy pokrzywdzonej.

W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach świadków, w szczególności J. C., A. C., W. Z., W. B. i M. K. (1).

1.1.1.

zeznania świadka J. C.

W ocenie Sądu w całości na wiarę zasługują zeznania świadka J. C., bowiem są spójne, konsekwentne i logiczne. W głównej mierze to na jej relacji Sąd oparł swe ustalenia w niniejszej sprawie. Sąd do zeznań tego świadka podszedł ze szczególną ostrożnością z uwagi na fakt, że pozostaje ona w konflikcie z oskarżonym. W ocenie Sądu, w relacji świadka brak jest jednak elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami. Jej zeznania znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków P. B., M. K. (1), W. B., A. C., W. Z. jak i korelowały z zeznaniami świadków J. G., P. K. (1), L. S. i K. C.. Relacjonowała ona w sposób odpowiadający rzeczywistości, nie dążąc do nadmiernego obciążania oskarżonego, jej twierdzenia są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

J. C. w toku całego postępowania konsekwentnie przedstawiała jedną wersję wydarzeń dotyczącą znacznej liczby przypadków jej ustawicznego niepokojenia, dręczenia, dokuczania. W swoich zeznaniach opisała szereg zachowań oskarżonego, którymi wyrządzał jej przykrość, wzbudzał poczucie zagrożenia, poniżenia, udręczenia oraz naruszał jej prywatność. K. J. (1) zakłócał jej spokój psychiczny poprzez wyzwiska, pomówienia, oskarżenia o niemoralne zachowania, podważał również jej kompetencje do wykonywania aktualnej pracy i wykształcenie bezpośrednio u aktualnego pracodawcy.

Z zeznań pokrzywdzonej, które znajdują przede wszystkim potwierdzenie w zeznaniach bezpośrednich świadków A. C. i P. B., jak również korelują z zeznaniami świadka L. S., wynika, że K. J. (1) znieważał ją odnoszącą się do jej wyglądu zewnętrznego, sytuacji rodzinnej oraz pochodzenia społecznego, a także zarzucał jej posiadanie wielu partnerów seksualnych mimo że wiedział, iż pokrzywdzona znajduje się w relacji z jednym mężczyzną. Znieważał ją również obraźliwymi gestami, co znajduje potwierdzenie w nagraniach, jak i zeznaniach P. B..

Sytuacje te istotnie naruszały jej prywatność, tym bardziej że te obelgi były wypowiadane przez oskarżonego nie tylko w obecności małoletniego dziecka J. C., partnera P. B., matki pokrzywdzonej, ale również do postronnych osób. Działania oskarżonego odcisnęły swoje piętno nie tylko na pokrzywdzonej, ale na całej najbliższej jej rodzinie.

K. J. (1) podjął także próbę rozebrania altany postawionej przez pokrzywdzoną w miejscu do tego przeznaczonym, przy czym altana mogła zostać zbudowana bez wymogu uzyskania pozwolenia. Oskarżony bez wiedzy pokrzywdzonej rozpoczął próbę demontażu altany, przerwaną później interwencją Policji i samej pokrzywdzonej. K. J. (1) twierdził, że pokrzywdzona nie może postawić w tym miejscu altany, lecz nie przedstawił na to żadnych argumentów. Należy przyjąć zatem, że jego zachowania były podyktowane wyłącznie osobistą niechęcią do pokrzywdzonej i z góry powziętym zamiarem dokuczenia jej za wszelką cenę. Relacja J. C. w tej części znajduje potwierdzenie w zeznaniach bezpośredniego świadka A. C., jak i w zeznaniach świadków J. G. i P. K. (1) – funkcjonariuszy Policji, którzy podejmowali interwencje w związku ze zgłoszeniami J. C..

W swoich zeznaniach J. C. odniosła się także do zdarzeń z 2021 roku, kiedy to K. J. (1) dzwonił do pracodawcy pokrzywdzonej w celu zdyskredytowania jej, jakoby nie posiadała odpowiednich kompetencji do wykonywania pracy na swoim stanowisku, niezgodnego z prawem korzystania ze zwolnienia lekarskiego. Oskarżony przestawiał pokrzywdzoną jako oszustkę, osobę niewiarygodną, która sfałszowała swoje osiągnięcia zawodowe. Tym samym oskarżony naraził J. C. na ryzyko utraty pracy, a co za tym idzie na znaczące pogorszenie jej sytuacji majątkowej. Zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków M. K. (1) oraz W. B. – przełożonych J. C., jak również w zeznaniach funkcjonariusza Policji P. K. (1), który zweryfikował okazany mu numer telefonu, jak numer K. J. (1).

Natomiast twierdzenia pokrzywdzonej o kierowaniu wobec niej wielokrotnie gróźb pozbawienia życia przez oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach nie tylko matki pokrzywdzonej i jej partnera, ale również W. Z. oraz korelują z zeznaniami L. S..

Zdarzenia przedstawione przez pokrzywdzoną znajdują potwierdzenie w zgormadzonym materiale dowodowym. Bezpośrednimi świadkami części zdarzeń były osoby jej bliskie matka A. C. i partner P. B., ale i obce W. B., L. S.. Specyfika tego przestępstwa polega jednak na tym, że zdarzenia te często dzieją się jedynie z udziałem sprawcy i pokrzywdzonego. Niektóre ze zdarzeń zostały zrelacjonowane przez J. C. matce A. C., partnerowi P. B., ojcu jej dziecka W. Z., jak również M. K. (1) i P. K. (2). Pokrzywdzona konsekwentnie przedstawiała swą wersję wydarzeń różnym osobom (w tym w/w świadom), dotyczącą nie jednej, a znacznej liczby sytuacji, co świadczy o prawdziwości jej relacji. Część zdarzeń znajduje również potwierdzenie w zgromadzonych w aktach sprawy nagraniach.

1.1.1

zeznania świadka P. B.

Na wiarę zasługiwały zeznania świadka P. B.. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego zeznań. Zeznania tego świadka były jasne, konsekwentne, logiczne, spójne z relacją J. C..

P. B. pozostaje w nieformalnym związku z J. C., pracuje za granicą lecz utrzymuje częsty kontakt z pokrzywdzoną. Z racji tego zdarzało się, że był bezpośrednim świadkiem niewłaściwego zachowania K. J. (1) w stosunku do J. C.. O zachowaniach oskarżonego częściowo wiedział także z jej relacji.

1.1.1

1.1.1

zeznania świadka J. G.

zeznania świadka P. K. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. G. i P. K. (1) - funkcjonariuszy Policji.

Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji.

Potwierdzili oni w swoich zeznaniach, że brali udział w interwencjach w związku z zawiadomieniami złożonymi przez J. C..

1.1.1-1.1.2

zeznania świadka A. C.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. C., która jest matką J. C.. Jej zeznania nie budzą żadnych wątpliwości, pozwalając na dokonanie na ich podstawie ustaleń faktycznych, co do zachowań, jakich miał dopuszczać się wobec J. C. oskarżony. A. C., poza weekendami, codziennie widziała się z córką, która przywoziła do niej wnuka.

Sąd uznał jej zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były one spójne i logiczne. Zeznawała ona szczerze, zaś bezpośredni kontakt z nią na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania wiarygodności jej zeznań.

A. C. zauważyła zmiany w zachowaniu córki po uszkodzeniu w jej samochodzie lusterka przez K. J. (1). Była świadkiem jak oskarżony używał w stosunku do niej wulgarnych słów (jak na k.117), pomawiał o niemoralne zachowanie, groził pozbawieniem życia.

1.1.1

zeznania świadka L. S.

Sąd do zeznań świadka L. S. podszedł ze szczególną ostrożnością z uwagi na fakt, że pozostaje on w konflikcie z oskarżonym.

W ocenie Sądu, w relacji świadka brak jest jednak elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami. Potwierdził on w swoich zeznaniach, że K. J. (1) kierował wobec pokrzywdzonej groźby i wyzwiska, a także szczerze jej nienawidził i czuł do niej osobistą niechęć. Jego zeznania korelują nie tylko z twierdzeniami pokrzywdzonej ale również pozostałych świadków, których zeznania zostały uznane za wiarygodne. Dlatego też, Sad dał wiarę zeznaniom świadka L. S..

1.1.1-1.1.2

zeznania świadka M. K. (1)

zeznania świadka W. B.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. K. (1) i W. B. – przełożonych pokrzywdzonej J. C..

Były one jasne, pełne i konsekwentne. Zeznania tych świadków korespondują ze sobą, jak i z zeznaniami J. C. i nie budzą wątpliwości Sądu. Świadkowie są osobami obcymi dla oskarżonego i w ocenie Sądu nie miały powodu, by go bezpodstawnie obciążać.

Potwierdzili oni w swoich zeznaniach, że oskarżony dzwonił do zakładu pracy pokrzywdzonej co najmniej dwukrotnie, przy czym za pierwszym razem rozmawiał bezpośrednio z W. B., zaś w drugim przypadku dodzwonił się do sekretariatu. W obu tych przypadkach oskarżony pomawiał pokrzywdzoną, z zamiarem sprawienia jej problemów w życiu zawodowym.

1.1.1

zeznania świadka K. C.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. C. – Burmistrza Miasta i Gminy R..

Podczas pierwszego przesłuchania w dniu 11 września 2023 roku świadek zeznał, że nie był świadkiem gróźb kierowanych przez K. J. (1) wobec J. C. oraz że nie pamięta, aby słyszał o takiej sytuacji. Wskazał również, że nie przypomina sobie, żeby K. J. (1) rozmawiał z nim na temat J. C., natomiast z pokrzywdzoną rozmawiał kilka lat temu, jak pracowała w urzędzie gminy. Podczas drugiego przesłuchania w dniu 30 października 2023 roku przyznał, iż mogła mieć miejsce sytuacja, iż spotkał pokrzywdzoną J. C. wraz z matką A. C. na korytarzu urzędu i podczas tego spotkania rozmawiali o konflikcie J. C. z oskarżonym. Pokrzywdzona sprawiała wówczas wrażenie smutnej i przejętej sytuacją z K. J. (1). Ta rozbieżność w zeznaniach K. C., w ocenie sądu, wynika z pełnionej przezeń funkcji burmistrza i wielością przeprowadzanych rozmów z mieszkańcami oraz tym, iż jak sam świadek wielokrotnie powtarzał, co zgodne jest również z zasadami doświadczenia życiowego, że sprawa konfliktu stron nie jest dla niego ważna, jak dla nich samych. Z tych względów mógł początkowo nie pamiętać, czy miały miejsce opisane powyżej zdarzenia, lecz w wyniku powtórnego wezwania, kolejnej wizyty oskarżonego i głębszym zastanowieniu nad sprawą, przypomniał sobie o opisanym powyżej zdarzeniu. Oczywistym jest również, że choćby z racji pełnionej funkcji, posiadł wiedzę na temat istniejącego pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzona konflikcie dotyczącym wejścia do mieszkania pokrzywdzonej. Mając to na uwadze, sąd ostatecznie dał wiarę jego zeznaniom.

1.1.1

zeznania świadka W. Z.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. Z. w całości. Jego zeznania były spójne z zeznaniami J. C. i nie budziły wątpliwości Sądu. Świadek wskazał, że zna oskarżonego od ponad 30 lat i wie, że K. J. (1) jest skłonny do różnych zachowań, słyszał od innych, że posiada skłonności do agresywnych wypowiedzi i do ubliżania innym. Świadek potwierdził, że pokrzywdzona skarżyła się na oskarżonego, który to miał zaczepiać ją na posesji budynku, w którym strony zamieszkiwał, znieważać ją i grozić (jak na k. 137). Potwierdził, iż to ze względu na oskarżonego pokrzywdzona wyprowadziła się do G. oraz uznał za prawdziwe twierdzenia świadka, iż małoletni syn świadka W. Z. i pokrzywdzonej J. C. obawiał się pozostawania w domu sam w okresie gdy zamieszkiwali obok oskarżonego. Zeznał również, że oskarżony poinformował go, że J. C. znęca się nad ich wspólnym synem, co nie potwierdziło się.

W ocenie Sądu zeznawał on szczerze, zaś bezpośredni kontakt z nim na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania wiarygodności jego zeznań. Świadek ten wiedzę o zachowaniu oskarżonego wobec pokrzywdzonej powziął głownie w sposób pośredni – od niej samej pokrzywdzonej, ale też częściowo z własnych obserwacji.

1.1.1

zeznania świadka B. J.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka B. J., syna oskarżonego. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego zeznań.

Podkreślić należy, że świadek nie zamieszkuje z oskarżonym i nie ma pełnej wiedzy na temat relacji panujących między nim a pokrzywdzoną. Był jedynie bezpośrednim świadkiem dwóch konfliktowych zdarzeń w maja 2021 roku (tylko nieznacznej części) oraz w lipcu 2022 roku.

1.1.1

protokół odtworzenia utrwalonego zapisu wraz z płytą DVD-R

Nagranie to, w powiązaniu z zeznaniami świadków J. C. i P. B. potwierdzają sprawstwo oskarżonego w zakresie znieważania pokrzywdzonej obraźliwymi gestami.

1.1.2

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazany dowód z dokumentów, brak było podstaw do podważenia jego autentyczności oraz informacji w nim zawartych.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) – w części

W toku postępowania przygotowawczego K. J. (1) nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Przed Sądem oskarżony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim zaprzeczył by znieważał J. C. słownie oraz obraźliwymi gestami, pomawiał pokrzywdzoną oraz kierował do niej groźby pozbawienia życia. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach dążył do wykazania, że winną całej zaistniałej sytuacji jest wyłącznie J. C., a on jest spokojnym człowiekiem, chętnie pomagającym każdemu, bezpodstawnie oskarżonym o popełnienie czynów opisanych w akcie oskarżenia.

Wyjaśnienia oskarżonego nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. P. im zeznania nie tylko pokrzywdzonej, ale również wszystkich świadków, których zeznania Sąd uznała za wiarygodne i nie zasługiwały na uwzględnienie. Jego tłumaczenia są nielogiczne, niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego i służą jedynie umniejszeniu jego odpowiedzialności.

Na wiarę nie zasługiwały także wyjaśnienia oskarżonego w zakresie zdarzenia z października 2020 roku, w których podał, że nie spowodował kolizji na parkingu i nie uszkodził lusterka w aucie pokrzywdzonej. Zeznania te stoją w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej. Ponadto sam oskarżony przyznał, że został wówczas przez policjantów poinstruowany, że ma zapłacić pokrzywdzonej kwotę 150 zł za wymianę lusterka w jej samochodzie. Z tego względu wyjaśnienia oskarżonego odnośnie tej sytuacji nie zostały uwzględnione.

Także wyjaśnienia oskarżonego dotyczące zdarzeń związanych z usiłowanie rozebrania zbudowanej przez pokrzywdzoną altanki ogrodowej nie zasługują na uwzględnienie. Oskarżony wielokrotnie podkreśla, że altanka została postawiona nielegalnie i że pokrzywdzona nie może jej zbudować w tym miejscu. Stoi to w jawnej sprzeczności z jednoznacznymi zeznaniami świadków J. C., J. G. i P. K. (1).

Oskarżony zaprzecza również, jakoby pomawiał J. C. i rozpowszechniał na jej temat nieprawdziwe informacje w telefonach do jej pracodawcy. Stoi to w sprzeczności z zeznaniami świadków J. C., W. B., M. K. (1) i P. K. (1) które są spójne i miarodajne.

---

zeznania świadka E. J.

zeznania świadka A. J.

Za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie Sąd uznał zeznania świadka E. J. (01:06:51 – 01:17:45 na k. 13-139) i A. J. (01:33:39-01:43:33 na k. 140-140v) – nie posiadają one wiedzy o zdarzeniach stanowiących przedmiot niniejszego postępowania.

---

zeznania świadka M. Z.

Za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie Sąd uznał zeznania świadka M. Z. (00:26:45 - 00:40:13 na k. 135v-136v) - nie posiada on wiedzy o zdarzeniach stanowiących przedmiot niniejszego postępowania.

---

zeznania świadka J. K.

Za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie Sąd uznał zeznania świadka J. K.. Świadek posiada szczątkową wiedzę na temat oskarżonego i ocenia go tylko pod kątem ich wzajemnych relacji. W/w oświadczył, że zna pokrzywdzoną, lecz nie wie nic na temat jej zaszłości z oskarżonym i nie ma żadnej wiedzy co do szczegółów ich konfliktu.

---

zeznania świadka P. W. (1)

zeznania śwaidak B. W. (1)

zeznania śwaiadka D. L.

Za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie Sąd uznał zeznania świadków P. W. (2), B. W. (2) i D. L.. Świadkowie nie brał bezpośredniego udziału w żadnym z opisanych przez strony zdarzeniu, ich zeznania ograniczyły się do opisania przebiegu rodzinnej imprezy, na której świadek S. rzekomo wypowiedział niepochlebne słowa w stosunku do pokrzywdzonej i jej matki. Prowadzi to do wniosku, iż zeznania w/w świadków nie wnoszą do sprawy żadnych istotnych treści i nie zmierzają do jej rozwikłania.

Zeznania tych świadków opierały się wyłącznie na informacjach pozyskanych od K. J. (1) oraz zmierzały do zrzucenia winy za kierowanie gróźb pozbawienia życia na innego świadka – L. S..

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

1.

K. J. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody pozwalają na przypisanie oskarżonemu K. J. (1) popełnienia obu zarzucanych mu przestępstw przy czym po zmianie ich opisu i kwalifikacji prawnej poprzez przyjęcie, iż stanowi ono przestępstwo z art. 190 a § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk o czym Sąd pouczył strony zgodnie z art. 399 § 1 kpk.

Zgodnie z art. 190a § 1 kk, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Głównym przedmiotem ochrony przepisu art. 190a kk jest przede wszystkim szeroko rozumiana wolność, zarówno w aspekcie wolności " od czegoś", a to na przykład od strachu, od nagabywania, od niechcianego towarzystwa innej osoby, jak i wolność " do czegoś", a to przede wszystkim do zachowania swej prywatności, przy czym indywidualnym przedmiotem ochrony dalszym, drugoplanowym, ubocznym, jest też zdrowie, tak psychiczne jak i fizyczne osoby pokrzywdzonej tego rodzaju działaniem przestępczym. Przepis ten penalizujący zjawisko tak zwanego " stalkingu", istotę jego sprowadza do zachowania polegającego na uporczywym nękaniu innej osoby lub osoby jej najbliższej, ze skutkami określonymi w dyspozycji przepisu art. 190a k.k., w tym pojęcie " stalkingu" generalnie odnosi się do pojęcia właśnie " nękania", ale i również " osaczenia" czy też " prześladowania" i pochodnymi tych pojęć w zakresie tożsamości ich w odniesieniu do ich etymologii. To przestępcze zachowanie i postępowanie zaliczane jest do tak zwanej przemocy emocjonalnej, a która w sposób istotny ingerująca w psychikę innej osoby, godzi jednocześnie w jej emocje oraz wywołuje ona też negatywne dla niej skutki, zarówno jednorazowe, jak i długotrwałe, mogące ujawnić się od razu lub mogące być odsunięte w czasie, przy czym dla specyfiki każdej przemocy emocjonalnej, także w postaci nękania, należy powtarzalność zachowania sprawcy, wyczerpującego z kolei pojęcie uporczywości, tej właśnie wymaganej dyspozycją przepisu art. 190a § 1 k.k., jako ustawowego znamienia. Tak więc znamię " uporczywie" oznacza charakter postępowania sprawcy które albo ma trwać przez pewien czas albo powtarzać się kilkakrotnie, też wielokrotnie. Przez nękanie należy rozumieć wielokrotne, powtarzające się prześladowanie wyrażające się w podejmowaniu różnych naprzykrzających się czynności, których celem jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego albo jego osoby najbliższej (art. 115 § 11 KK – zob. uwagi do tego przepisu). Jest to więc z zasady przestępstwo wieloczynowe. Mogą to być zachowania zarówno legalne, jeśli oceniać je pojedynczo, polegające np. na wysyłaniu listów (tradycyjnych lub elektronicznych) i SMS-ów, telefonowaniu, nachodzeniu w różnych miejscach albo stałe jej śledzenie lub naprzykrzające się towarzyszenie, jak również nielegalne, wyrażające się np. w grożeniu, włamywaniu się do skrzynek na listy lub do mieszkania ofiary w celu pozostawienia wiadomości lub innych przedmiotów. Podejmowane przez sprawcę czynności mogą zawierać się również w bezprawnym postępowaniu z rzeczą stanowiącą własność ofiary lub atakować jego cześć lub dobre imię (np. przez rozpowszechnianie nieprawdziwych i przykrych wiadomości). (A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2021). Pomiędzy przepisami art. 190a § 1 kk a przepisem art. 212 kk (zniesławienie), i art. 216 kk (zniewaga) zachodzi rzeczywisty niewłaściwy zbieg, są to przypadki rozwiązywane przy zastosowaniu zasady lex consumens derogat legi consumptae (gdzie przepisem pochłaniającym jest art. 190a § 1 kk) (M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 190(a). https://sip.lex.pl/#/commentary/587737037/730042/mozgawa-marek-red-kodeks-karny-komentarz-aktualizowany?cm=URELATIONS (dostęp: 2023-12-16 06:38))

Nie ma też przeszkód, aby pojedyncze zachowanie oskarżonego, w ramach przestępstwa z art. 190a § 1 kk, wykraczające poza granice nękanie, wyczerpywało znamiona czynu z art. 190 § 1 kk.

W art. 190 § 1 kk zostało ujęte przestępstwo groźby karalnej. Od groźby karalnej należy jednak odróżnić groźbę bezprawną, która jest pojęciem szerszym, obejmującym zarówno groźbę popełnienia przestępstwa (groźba karalna), jak i groźbę spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego, lub jego osoby najbliższej.

Czynność sprawcza omawianego przestępstwa polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby dla niej najbliższej. Groźba jest zatem zapowiedzią spowodowania określonej dolegliwości, tj. wykonania czegoś, co zagrożony odczuje jako przykrość (krzywdę), a co wzbudzi u osoby zagrożonej uzasadnione poczucie obawy, że może się realnie zdarzyć. Groźba jest zatem rodzajem oddziaływania na psychikę ofiary przez przedstawienie jej zła (szkody), które ją spotka ze strony sprawcy lub innej osoby, na którą sprawca ma realny wpływ, i jest zdolny ją w bliżej nieokreślonym czasie wypełnić.

Przestępstwo groźby karalnej zostaje dokonane tylko wtedy, gdy groźba wzbudza w ofierze uzasadnioną obawę jej spełnienia, jest to więc przestępstwo materialne (post. SN z 16.2.2010 r., V KK 351/09, Biul. PK 2010, Nr 3, poz. 36). Do jego znamion należy bowiem wystąpienie skutku polegającego na wzbudzeniu u adresata groźby uzasadnionej obawy, że zostanie ona spełniona. Dopiero z tą chwilą można uznać przestępstwo groźby karalnej za dokonane.

W kontekście powyższego odnosząc się do zebranego w sprawie materiału dowodowego, to analiza jego i ocena w sposób niewątpliwy i niepodlegający kwestionowaniu wykazała winę i sprawstwo oskarżonego odnośnie popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego ustawowe znamiona występków określonych art. 190a § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k.

Niewątpliwie bowiem od października 2020 roku do 04 lipca 2022 roku K. J. (1) wielokrotnie, gdy tylko miał do tego okazję znieważał J. C. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe bądź obraźliwymi gestami. Odnosił się do jej wyglądu, sytuacji rodzinnej i pochodzenia społecznego. Pomawiał ją o niemoralne prowadzenie się. Rozpowszechniał nieprawdziwe informacje na jej temat. Dwukrotnie zadzwonił do jej pracodawcy podważając nie tylko jej kompetencje, ale również uczciwość. Każde podjęta przez pokrzywdzoną czynność na terenie wspólnej nieruchomości powodowało negatywną reakcję oskarżonego, czy to postawienie altanki, czy nawet zaparkowanie samochodu znajomego. Zakłócało to J. C. codzienne życie, dezorganizowało wykonywanie obowiązków domowych i służbowych oraz wiązało się ze stresem związanym z koniecznością zamieszkiwania w jednym budynku z K. J. (1). Działania K. J. (1) miały niewątpliwie charakter uporczywy, gdyż podejmowane były wielokrotnie i regularnie. W konsekwencji oskarżony wzbudził u J. C. uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, i istotnie naruszył jej prywatność. Sytuacje te utrudniały jej normalne funkcjonowanie. Oskarżona obawiała się przebywać w pobliżu domu, bojąc się, że może spotkać K. J. (1), który będzie niewłaściwie się wobec niej zachowywał. Za każdym razem pokrzywdzona obawiała się także o swojego małoletniego syna, przez co nie pozostawiała go nigdy samego w domu. Pokrzywdzona wielokrotnie, co wynika również z zeznań jej partnera oraz matki, dawała do zrozumienia oskarżonemu, że nie życzy sobie tego typu zachowań. Oskarżony był zatem w pełni świadomy przykrości jaką wyrządza pokrzywdzonej oraz poczucia ogromnego dyskomfortu –zagrożenia jakie wywoływały u pokrzywdzonej jego kolejne posunięcia. Zachowania oskarżonego głęboko ingerowały w życie prywatne pokrzywdzonej. To właśnie uporczywość zachowań oskarżonego i przeróżność ich formy doprowadziły w efekcie do poczucia zagrożenia, a w konsekwencji podjęcia decyzji o wyprowadzce.

Dla oceny strony podmiotowej przestępstwa znaczenie ma analiza znamienia czasownikowego "uporczywie nęka". Taka redakcja przepisu pozwala na przyjęcie, że zachowanie polegające na nękaniu cechuje zamiar bezpośredni kierunkowy. Szczególne nastawienie psychiczne wyraża się w nieustępliwości, chęci postawienia na swoim (obojętne z jakich pobudek), podtrzymywaniu własnego stanowiska na przekór ewentualnym próbom jego zmiany np. ze strony pokrzywdzonego (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86; zob. również wyr. SN z 24.11.1970 r., V KRN 437/70, OSNKW 1971, Nr 3, poz. 37).

W ocenie Sądu, oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Był nieustępliwy a jego działania zmierzały do niepokojenia i naruszenia prywatności pokrzywdzonej. Oskarżony wykorzystał każdą nadarzającą się okazję, aby dokuczyć pokrzywdzonej. Podkreślić w tym miejscu należy, że K. J. (1) doskonale zdawał sobie sprawę, że jego działania stanowią dyskomfort dla pokrzywdzonej. J. C. była jego sąsiadką, jak oskarżony sam przyznał, znał ją dobrze od wielu lat. Wiedział zatem doskonale, jaki sposób działania będzie dla niej najbardziej dokuczliwy. Działania K. J. (1) były uporczywe.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika również niewątpliwie, że oskarżony wielokrotnie groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia. Oskarżony w złożonych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia tego czynu, jednakże w świetle zeznań pokrzywdzonej, jak również świadków A. C., P. B. i W. Z., fakt ten nie budzi wątpliwości Sądu. Bez znaczenia pozostaje w tym wypadku intencja i powód tego typu zachowań oskarżonego. ,,Należy zatem przypomnieć, że dla realizacji znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wymagane, aby sprawca miał rzeczywiście zamiar wykonać groźbę lub by podjął jakiekolwiek działania zmierzające do natychmiastowego spełnienia swej groźby. Wystarczy wykazać, że groźba, subiektywnie, a więc w odbiorze osoby zagrożonej, wywołała obawę jej spełnienia, a następnie fakt ten należy zweryfikować, poprzez obiektywne stwierdzenie, czy zagrożony, istotnie mógł w danych okolicznościach, w ten sposób, odebrać tę groźbę” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2017 r. III KK 251/17, LEX nr 2408301).

W ocenie Sądu, oskarżony K. J. (1) wzbudził u pokrzywdzonej obawę spełnienia wypowiadanych gróźb. Obawa ta była uzasadniona obiektywnie wieloma okolicznościami. Odnosząc się do realiów przedmiotowej sprawy w sytuacji kiedy pokrzywdzona nie tylko groźbą karalną w postaci pozbawienia życia, ale głównie zachowaniami określonymi dyspozycją przepisu art. 190a § 1 kk nękana była przez oskarżonego i to przez dłuższy okres czasu, to niewątpliwym jest i niepodlegającym kwestionowaniu, że pokrzywdzona miała w pełni nie tylko subiektywne, ale i obiektywne podstawy do przyjęcia uzasadnionej i realnej obawy, że oskarżony kierując pod jej adresem groźbę pozbawienia jej życia, może ją faktycznie spełnić. Wobec powyższego, należy uznać, że K. J. (1) dopuścił się przestępstwa z art. 190 § 1 kk, a z racji tego, że działał w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, kwalifikacja z art. 12 § 1 kk jest w sposób oczywisty słuszna.

Oceniając zamiar oskarżonego przyjąć należy, że czynu tego dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony niewątpliwie rozpoznawał znaczenie i wagę swych słów oraz nie miał powodów, żeby nie przewidzieć ich konsekwencji.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem K. J. (1) można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez niego występków.

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

K. J. (1)

1-6

1.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że Sąd zastosował – na podstawie art. 4 § 1 kk – przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2022.1855 z dnia 2022.09.02) – jako względniejsze dla oskarżonego.

W myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Wobec powyższego, Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 190a § 1 kk - zagrożonego karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, a także treść art. 57b kk

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego. W zachowaniu oskarżonego należy zauważyć całkowity brak krytycznej analizy dotychczasowych poczynań.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze wysoki stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez K. J. (1) jest znaczny. Sąd zważył, że czyn oskarżonego godził w istotne dobra prawne, wolność człowieka od obawy popełnienia przestępstwa na jego szkodę oraz od poczucia zagrożenia. Sąd miał na uwadze także działanie przez oskarżonego z zamiarem bezpośrednim. Nadto uwzględnieniu podlegał sposób i okoliczności popełnienia czynu. Sąd miał na uwadze formę nękania, polegającą na różnych czynnościach: znieważaniu słowami i gestami, pomawianiu, jak i natężenie działań oskarżonego, fakt, że sytuacje te miały miejsce na przestrzeni ponad półtora roku, a z biegiem czasu ich uciążliwość przybierała na sile.

Sąd jako okoliczności łagodzącą uznał wcześniejszą niekaralność oskarżonego.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających.

K. J. (1)

2

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary 7 miesięcy pozbawienia wolności na okres 2 lat próby. Sąd miał na uwadze, iż oskarżony nie był uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności i uznał, że cele kary zostaną osiągnięte pomimo warunkowego zawieszenia jej wykonania. Sąd uwzględnił także, iż oskarżony jest osobą w wieku emerytalnym, niepracującą, a nadto mającą pod opieką dwie niepełnosprawne osoby. Orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania stanowiłoby w tej sytuacji zbyt radykalne posunięcie. Dotychczasowy tryb życia oskarżonego oraz jego sytuacja egzystencjalna wskazują, że orzeczenie warunkowego zawieszenia wykonania kary z całą pewnością skłoni go do refleksji, uświadomienia sobie naganności jego zachowania i w wystarczającym stopniu, będzie dla niego dotkliwe i sprawi, że nie powróci już on do przestępstwa. W ocenie Sądu, wskazany okres próby będzie wystarczający do osiągnięcia celu instytucji probacji, jak również pozwoli zweryfikować trafność prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego, a jednocześnie skontrolować postawę i zachowanie oskarżonego w tym czasie.

K. J. (1)

3

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 kk sąd zobowiązał oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej na piśmie w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się wyroku. Orzekając w tym przedmiocie sąd miał na względzie wyjątkową dolegliwość czynów popełnionych przez oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej oraz fakt, iż czyny te polegały w głównej mierze na sprawianiu pokrzywdzonej przykrości. Z tego względu sąd zobowiązał oskarżonego do złożenia pisemnych przeprosin skierowanych do pokrzywdzonej.

K. J. (1)

4

Na podstawie art. 73 § 1 kk dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby Sąd na podstawie art. 73 § 1 kk oddał go pod dozór kuratora sądowego.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. K. (2) kwotę 1859,76 złotych, w tym podatek Vat w stawce 23%, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu sprawowanej na rzecz K. J. (1), mając na uwadze stawki przewidziane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku (sygn. SK 78/21; Dz. U. z 2022 r. poz. 2790).

6

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 180 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70 złotych tytułem kosztów postępowania. W/w koszty, w ocenie Sądu, nie przekraczają możliwości finansowych K. J. (1).

8. PODPIS