Treść orzeczenia II K 303/22 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego ww Wąbrzeźnie

II K 303/22 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2023-06-23

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 303/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

O. W.

D. J. (1)

I. w dniu 21 października 2022 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu K. F. (1), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku opisanego w art. 157 § 1 kk, tj. spowodowania naruszenia czynności narządu ciała bądź rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni, w ten sposób, że uderzeniem w nogi pokrzywdzonego doprowadzili do jego przewrócenia się, a następnie wielokrotnie kopali go w okolice tułowia i nóg i jednocześnie stosując opisaną przemoc wobec osoby zmusili go do określonego działania, polegającego na przyznaniu się do przekazania organom ścigania informacji obciążających inną osobę, co do której prowadzono postępowanie karne, tj . o czyn z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

II. w dniu 21 października 2022 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali rozboju na osobie K. F. (1), w ten sposób, że grożąc natychmiastowym użyciem przemocy w postaci ponownego pobicia pokrzywdzonego, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kurtki sportowej marki N. oraz zegarka marki D. wartości łącznej 370 zł oraz usiłowali zabrać saszetkę z zawartością telefonu komórkowego wartości 400 zł i dokumentów w postaci dowodu osobistego i karty bankomatowej banku (...), co nie nastąpiło z uwagi na opór pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 21 października 2022 roku, przed godz. 23:30 w miejscowości W. O. W. (siedzący na tylnej kanapie za kierowcą) i D. J. (1) (siedzący na tylnej kanapie w środku) przebywali w zaparkowanym na poboczu przy świetlicy wiejskiej samochodzie marki V. (...) koloru zielonego o nr rej. (...) z R. G. (był kierowcą), Ł. K. (siedzący na tylnej kanapie za pasażerem), D. O. (1) (siedzący na miejscu pasażera obok kierowcy). W tym czasie przejeżdżał też tamtędy rowerem K. F. (1), do którego D. J. (1) i O. W. mieli żal o to, że złożył obciążające ich kolegę E. D. zeznania w prowadzonemu przeciwko niemu postępowaniu karnym.

K. F. (1) od dłuższego już czasu bał się D. F. i O. W.. D. W. w wysyłanych do niego wiadomościach tekstowych nalegał na spotkanie, celem wyjaśnienia sytuacji ze złożeniem zeznań w sprawie E. D., groził mu pobiciem. Z obawy przed kolegami E. D. K. F. (1) podróżując pociągiem nie wysiadał na stacji W., zgodnej z jego miejscem zamieszkania, tylko na poprzedzającej stacji w miejscowości Z., dalszą drogę do domu pokonywał rowerem. Tak też było w dniu 21 października 2022 roku, kiedy wracał pociągiem z B., wysiadł na stacji Z. i wracał do W. rowerem przez miejscowość W..

Po tym jak D. J. (2) zauważył poruszającego się w kierunku W. rowerem K. F. (1), polecił R. G., by zajechał mu drogę. K. F. (1) zauważył, że zaparkowany obok świetlicy pojazd marki V. (...) ruszył za nim. Początkowo jechał bardzo wolno, po chwili przyspieszył, a następnie wyprzedził go i zajechał mu drogę. Wówczas K. F. (1) odwrócił rower i lewym pasem jezdni pojechał w przeciwnym kierunku. Kierujący pojazdem pojechała za nim, wyprzedził go, zajechał mu drogę i uderzył lewym lusterkiem w jego prawy łokieć. Na skutek tego K. F. (1) upadł z roweru. Z pojazdu wysiadł wówczas O. W., D. J. (1) i Ł. K.. K. F. (1) wstał i zaczął biec, chciał uciec przed w/w. D. J. (1) uderzeniem w nogi doprowadził do przewrócenia się K. F. (1). Wtedy wraz z O. W. pobili K. F. (1), wielokrotnie kopiąc go w okolice tułowia i nóg. Narazili go w ten sposób na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku opisanego w art. 157 § 1 kk, tj. spowodowania naruszenia czynności narządu ciała bądź rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni. Następnie D. J. (1) polecił Ł. K., by kamerą w telefonie komórkowym nagrywał K. F. (1). Po czym D. J. (1) i O. W. kazali K. F. (1), by przyznał się do tego, że przekazał organom ścigania informacje obciążające ich kolegę. Obawiając się w/w K. F. (1) potwierdził ten fakt.

wyjaśnienia oskarżonego O. W. w części

wyjaśnienia oskarżonego D. J. (1) w części

zeznania świadka K. F. (1) (wraz załącznikiem)

zeznania świadka Ł. K. w części

zeznania świadka R. G. w części

zeznania świadka D. O. (1) w części

zeznania świadka M. P.

zeznania świadka M. J. (1)

zeznania świadka M. F.

protokół oględzin miejsca – miejsca zdarzenia w W. wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin osoby – K. F. (1) wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin rzeczy – telefonu komórkowego marki S. (...)

protokół oględzin rzeczy - telefonu komórkowego marki S. (...)

płyta DVD zawierająca nagrania z telefonu komórkowego marki S. (...)

dokumentacja lekarska K. F. (1)

opinia sądowo-lekarska

k. 84, k. 91v-92, 00:40:42-00:51:48 na k. 430v-431v

k. 80, k. 95v-96, 00:16:25-00:40:42 na k. 428v-430v

k. 3v-4v, k. 50v-56, 00:53:51-01:33:55 na k. 431v-434

k.69v, 03:07:26-03:28:03 na k. 440-441

k. 65v, 02:31:32-03:04:47 na k. 437v-439v

k. 21v, 01:51:18-02:29:54 na k. 435-437v

00:17:58-00:23:48 na k. 519-519v

00:10:40-00:22:26 na k. 603-603v

k. 98-99, 03:29:20-03:39:03 na k. 441-442

k. 17-18v, k. 129-139

k. 19-20v, k. 129-139

k. 48-49

k. 57-59

k. 60

k. 73

k. 158-158v

2. Gdy Ł. K. zakończył nagrywanie K. F. (1), to wrócił do samochodu. Wtedy D. J. (1) i O. W. dokonali rozboju na osobie K. F. (1). D. J. (1) żądał, żeby K. F. (1) dał mu swój zegarek marki D., a O. W. zażądał kurtki z logo N.. Zagrozili K. F. (1), że jeśli nie odda im swoich rzeczy, to ponownie go pobiją. Wtedy dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kurtki sportowej marki N. oraz zegarka marki D. – o wartości łącznej 370 zł. Usiłowali też zabrać saszetkę z zawartością telefonu komórkowego wartości 400 zł i dokumentów w postaci dowodu osobistego i karty bankomatowej banku (...), która przewieszoną przez ramię miał K. F. (1). Chwycili za pasek od saszetki i ciągnęli za niego. Z uwagi na opór K. F. (1), który trzymał ją, nie udało im się dokonać jej zaboru. D. J. (1) i O. W. wrócili następnie do samochodu. O. W. był ubrany w kurtkę z logo N. należącą do K. F. (1). Podczas jazdy O. W. i D. J. (2) śpiewali: ,,na gębę ćpunek się rozjebał… (dalej jak na k. 58)”. R. G. na ich prośbę odwiózł ich do M.. K. F. (1) wrócił zaś do domu, był roztrzęsiony i poprosił swoją matkę M. F., by zawiadomiła Policję.

wyjaśnienia oskarżonego O. W. w części

wyjaśnienia oskarżonego D. J. (1) w części

zeznania świadka K. F. (1) (wraz załącznikiem)

zeznania świadka Ł. K. w części

zeznania świadka R. G. w części

zeznania świadka D. O. (1) w części

zeznania świadka M. P.

zeznania świadka M. J. (1)

zeznania świadka M. F.

protokół oględzin miejsca – miejsca zdarzenia w W. wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin osoby – K. F. (1) wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin rzeczy – zegarka marki D. wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin rzeczy – kurtki z logo N. wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 84, k. 91v-92, 00:40:42-00:51:48 na k. 430v-431v

k. 80, k. 95v-96, 00:16:25-00:40:42 na k. 428v-430v

k. 3v-4v, k. 50v-56, 00:53:51-01:33:55 na k. 431v-434

k.69v, 03:07:26-03:28:03 na k. 440-441

k. 65v, 02:31:32-03:04:47 na k. 437v-439v

k. 21v, 01:51:18-02:29:54 na k. 435-437v

00:17:58-00:23:48 na k. 519-519v

00:10:40-00:22:26 na k. 603-603v

k. 98-99, 03:29:20-03:39:03 na k. 441-442

k. 17-18v, k. 129-139

k. 19-20v, k. 129-139

k. 61-62, k. 114-121

k. 63-64, k. 145-152

3. Po zdarzeniu O. W. i D. J. (1) przebywali na posesji w (...), zamieszkałej przez B. S., gdzie pomieszczenie gospodarcze na pokój przerobił jej wnuk H. S.. W momencie zatrzymania przez Policję przy O. W. znajdowała się kurtka marki N. należąca do K. F. (1). D. J. (1) miał na ręku zegarek marki D. należący do K. F. (1).

zeznania świadka B. S.

protokół przeszukania budynku gospodarczego na ternie posesji nr (...) w M.

protokół przeszukania osoby – O. W.

protokół przeszukania osoby – D. J. (1)

k. 44v-45

k. 35-37v

k. 38-40

k. 41-43

4. W toku postępowania sądowego skierowano sprawę do mediacji. Strony doszły do porozumienia i zawarły ugodę.

D. J. (3) i O. W. przeprosili K. F. (1) za doznane krzywdy związane ze sprawą. K. F. (1) przeprosiny te przyjął i im wybaczył. Ponadto D. J. (1) i O. W. zobowiązali się do wpłaty K. F. (1) kwot po 3000 złotych każdy tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy oraz do unikania sytuacji konfliktowych między nimi, jak również między rodzicami K. F. (1).

sprawozdanie z mediacji

k. 601

5. O. W. urodził się (...). Ma wykształcenie zawodowe, jego zawód wyuczony to monter zabudowy i robót wykończeniowych. Jest bezdzietnym kawalerem. Podejmuje się prac dorywczych. Nie ma majątku większej wartości.

O. W. był uprzednio karany, w tym za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

dane o podejrzanym

informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. O. W.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 09 lutego 2022 roku, sygn. akt II K 227/21

k. 143

k. 585

k. 75-76v

6. D. J. (1) urodził się w (...). Ma wykształcenie zawodowe, jego zawód wyuczony to operator maszyn i urządzeń do wytwarzania tworzyw sztucznych. Jest bezdzietnym kawalerem. Pracował jako operator wózka widłowego – magazynier i osiągał dochód w wysokości ok. 3500 zł netto. Jest właścicielem samochodu marki B..

D. J. (1) nie był uprzednio karany.

dane o podejrzanym

informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. D. J. (1)

k. 144

k. 571

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1, 1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego O. W. w części

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego O. W. co do zarzucanych mu czynów. Zaznaczyć trzeba, że oskarżony kilkukrotnie zmieniał swoją wersję przebiegu całego zdarzenia, jego wyjaśnienia są niekonsekwentne i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego O. W. złożonym w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznał się do rozboju na K. F. (1). Wskazał, że K. F. (1) był jego znajomym. Kiedyś złożył zeznania na Policji i od tego momentu ich znajomość skończyła się, traktował go jak ,,konfidenta”. Potwierdził, że gdy w nocy z 21/22 października 2022 roku jeździł samochodem z kolegami (w tym z D. J. (1)), zobaczyli jadącego rowerem K. F. (1). W pewnym momencie uderzył K. F. (1) z tzw. ,,liścia”, powiedział, że podoba mu się jego kurtka i żeby mu ją oddał.

Wyjaśnienia w powyższym zakresie generalnie korespondują z zeznaniami świadka K. F. (1) oraz znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach D. J. (1) oraz zeznaniach świadków Ł. K., R. G., D. O. (2) – w zakresie, w jakim zostały uznane przez Sąd za wiarygodne.

1.1.1, 1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego D. J. (1) w części

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. J. (1) co do zarzucanych mu czynów. Zaznaczyć trzeba, że oskarżony zmieniał swoją wersję przebiegu tego zdarzenia, jego wyjaśnienia są niekonsekwentne i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. J. (1) złożonym w toku postępowania przygotowawczego, w których potwierdził, że z 21/22 października 2022 roku jeździł samochodem z O. W., D. O. (2), R. G., Ł. G., a gdy w pewnym momencie zobaczył jadącego rowerem K. F. (1), to polecił R. G., żeby go wyprzedził i zatrzymał. W momencie zatrzymania K. F. (1) przewrócił się. Pytał go, czy jest ,,konfidentem”, a on potwierdził ten fakt.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego złożonym przed Sądem, w których wskazał, że poprosił Ł. K., by nagrywał jak K. F. (1) przyznaje się do złożenia zeznań na Policji oraz w których podał, że powiedział do K. F. (1), by oddał mu zegarek, a O. W., by oddał swoją kurtkę.

Wyjaśnienia w powyższym zakresie generealnie korespondują z zeznaniami świadka K. F. (1), oraz znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach O. W. oraz zeznaniach świadków Ł. K., R. G., D. O. (2) – w zakresie, w jakim zostały uznane przez Sąd za wiarygodne oraz w uzyskanym nagraniu sporządzonym przez Ł. K..

1.1.1, 1.1.2

zeznania świadka K. F. (1)

Najbardziej miarodajnym źródłem, na podstawie którego można ustalić przebieg zdarzenia są w ocenie Sądu zeznania K. F. (1). Sąd podchodził jednak do nich z dużą dozą ostrożności, mając na uwadze, że między K. F. (1), a oskarżonymi był konflikt. Przesłuchiwany przed Sądem świadek nie pamiętał wprawdzie dokładnie wszystkich szczegółów zdarzenia, jego zeznanie nieznacznie różniły się, niemniej jednak bezsprzecznie wynika to z upływu czasu jaki minął od zdarzenia (prawie 4 miesiące), jak i z tego, że sytuacja miała charakter dynamiczny, a świadek znajdował się pod silnym stresem. Zeznania złożone przez niego są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Wiarygodność zeznań K. F. (1) potwierdza też sam fakt, że zdecydował się zawiadomić Policję – mimo to, że zdawał sobie sprawę, że po raz kolejny narazi się D. J. (1) i O. W. – którzy mieli do niego żal o to, że złożył zeznania obciążające ich kolegę w postępowaniu karnym. Jego wersję potwierdzają też zeznania M. F., z których wynika, że po powrocie do domu w dniu 21 października 2022 roku był przestraszony, obawiał się o swoje bezpieczeństwo do tego stopnia, że pomimo strachu przed oskarżonymi, zażądał zawiadomienia Policji. Już wcześniej bał się oskarżonych, miał jednak nadzieję, że sprawa „po jakimś czasie ucichnie”, tak się jednak nie stało.

Fakt, że K. F. (1) w dniu 21 października 2022 roku w miejscowości W. spotkał poruszających się samochodem O. W., D. J. (1), R. G., Ł. K., D. O. (1) oraz to, że uciekał przed O. W. i D. J. (1) znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków D. O. (2), Ł. K., R. G. – w zakresie, w jakim zostały uznane przez Sąd za wiarygodne, jak i w nagraniu zdarzenia.

K. F. (1) zeznał, że został zmuszony przez O. W. i D. J. (1) do tego, by przyznał się do przekazania organom ścigania informacji obciążających inną osobę, co koreluje wyjaśnieniami D. J. (1), jak i zeznaniami świadka Ł. K. – w zakresie, w jakim zostały uznane przez Sąd za wiarygodne. Zdarzenie te zostało też nagrane przez Ł. K. na polecenie D. J. (1).

K. F. (1) w swoich zeznaniach podał, że był kopany w okolice tułowia i nóg. Wskazać należy, że po zdarzeniu pokrzywdzony udał się do lekarza. Z uzyskanej dokumentacji lekarskiej wynika, że zgłaszał dolegliwości bólowe żeber i łokcia prawego.

Pokrzywdzony zrelacjonował też, że D. J. (1) i O. W. grożąc mu natychmiastowym użyciem przemocy w postaci ponownego pobicia dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kurtki sportowej marki N. oraz zegarka marki D. wartości łącznej 370 zł. Powyższe przedmioty zostały znalezione podczas zatrzymania oskarżonych. Kurtka znajdowała się na kanapie, zaś zegarek na ręku miał D. J. (1). Fakt, że odebrali je pokrzywdzonemu wynika zresztą z wyjaśnień samych oskarżonych.

Nie budzą też wątpliwości zeznania pokrzywdzonego dotyczącego tego, że stawiał opór przed oddaniem saszetki. Po pierwsze oskarżeni zabrali już w celu przywłaszczenia jego kurtkę i zegarek, nadto w saszetce znajdowały się istotne rzeczy, w tym dokumenty, telefon i karta bankomatowa.

1.1.1, 1.1.2

zeznania świadka Ł. K. w części

Zeznania świadka Ł. K. zostały uznane za wiarygodne w części. Są w nich liczne rozbieżności - w zależności od etapu postępowania, na którym zostały złożone.

Z zeznań Ł. K. złożonych w toku postępowania przygotowawczego wynika, że w nocy z 21/22 października 2022 roku jeździł samochodem z D. J. (1), O. W., D. O. (2), R. G.. W pewnym momencie D. J. (1) kazał R. G. zatrzymać jadącego na rowerze K. F. (1), co spowodowało, że ten przewrócił się. Następnie wysiadł z samochodu z D. J. (1) i O. W.. K. F. (1) zaczął uciekać, ale D. J. (1) ,,podciął nogi” K. F. (1) i ten przewrócił się. Ł. K. zeznał, że D. J. (1) krzyczał, że K. F. (1) jest ,,konfidentem” i ma się przyznać, że sprzedaje na Policji. W tym momencie dał mu telefon, żeby to nagrywał. Gdy zakończył nagranie, to wrócił do samochodu i tam czekał na O. W. i D. J. (1). Zeznania w tej części korespondują z zeznaniami K. F. (1) i zeznaniami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego przez R. G., jak i uzyskanym nagraniem, dlatego Sąd uznał je za wiarygodne.

Ł. K. zeznał, że po powrocie do samochodu, O. W. miał na sobie kurkę K. F. (1). Gdy ruszyli dalej, O. W. i D. J. (1) śpiewali piosenkę ,,na gębę ćpunek się rozjebał”. Znajduje potwierdzenie w uzyskanym nagraniu. W czasie jazdy D. J. (1) i O. W. przybijali sobie piątki i mówili do siebie, że ,,dojebali” K. F. (1). Koreluje to również z zeznaniami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego przez R. G..

1.1.1, 1.1.2

zeznania świadka R. G. w części

Zeznania R. G. zostały uznane za wiarygodne w części. Są w nich liczne rozbieżności - w zależności od etapu postępowania, na którym zostały złożone.

Z zeznań R. G. złożonych w toku postępowania przygotowawczego wynika, że w nocy z 21/22 października 2022 roku jeździł samochodem z D. J. (1), O. W., D. O. (2), Ł. K.. W pewnym momencie D. J. (1) kazał mu zajechać drogę jadącemu na rowerze K. F. (1), co spowodowało jego upadek. Wtedy z samochodu wysiadł D. J. (1), O. W. i Ł. K. i zaczęli gonić uciekającego K. F. (1). D. J. (1) lub O. W. przewrócił K. F. (1). Po chwili do samochodu wrócił Ł. K., a O. W. i D. J. (1) zostali jeszcze przy K. F. (1). Zeznania w tej części korelują z zeznaniami K. F. (1) i Ł. K. złożonymi w toku postępowania przygotowawczego i dlatego zostały uznane za wiarygodne.

Po powrocie do samochodu, O. W. miał na sobie kurkę K. F. (1). Gdy ruszyli dalej, O. W. i D. J. (1) śpiewali piosenkę ,,na gębę ćpunek się rozjebał”, co znajduje potwierdzenie w uzyskanym nagraniu. W czasie jazdy D. J. (1) i O. W. przybijali sobie piątki i mówili do siebie, że dojechali ćpunka. Koreluje to z zeznaniami Ł. K. złożonymi w toku postępowania przygotowawczego.

1.1.1, 1.1.2

zeznania świadka D. O. (2) w części

Zeznania D. O. (2) zostały uznane za wiarygodne w części. Są w nich liczne rozbieżności - w zależności od etapu postępowania, na którym zostały złożone.

Sąd uznał za wiarygodne te zeznania świadka, w których potwierdził fakt potrącenia K. F. (2), opuszczenia samochodu przez D. J. (1) i Ł. K. i zawiezienia D. J. i O. W. do kolegi mieszkającego w M.. Zeznania w tej części korelują z zeznaniami K. F. (1) i Ł. K. i R. G., jak i wyjaśnieniami oskarżonych.

1.1.2

zeznania świadka M. F.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania świadka M. F., która jest matką K. F. (1). Potwierdziła ona, że K. F. (1) obawiała się oskarżonych od dłuższego czasu oraz to, że po powrocie do domu powiedział jej, że został pobity, był roztrzęsiony i prosił ją o zawiadomienie Policji. Nie miał kurtki marki N. oraz swojego zegarka marki D..

W ocenie Sądu, świadek ten w pełni obiektywnie i szczerze opisał w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest jej rzeczywiście wiadome w sprawie. Ponadto zeznania tego świadka były spójne z zeznaniami K. F. (1).

1.1.2

zeznania świadka M. P.

zeznania świadka M. J. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. P. i M. J. (1) - funkcjonariuszy Policji.

Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji.

Potwierdzili oni w swoich zeznaniach, że brali udział w interwencji w związku z zawiadomieniem złożonym przez M. F..

1.1.3

zeznania świadka B. S.

Na wiarę zasługiwały zeznania świadka B. S., która zajmuje posesję w (...), gdzie pomieszczenie garażowe na pokój zaadaptował jej wnuk H. S.. Z jej zeznań wynika, że nawet pod jego nieobecność przebywają tam jego koledzy.

1.1.1

płyta DVD zawierająca nagrania z telefonu komórkowego marki S. (...)

Uzyskano nagranie, na którym D. J. (1) pyta pokrzywdzonego o składanie zeznań na Policji, na co ten przytakuje – utworzone 21 października 2023 roku.

Uzyskano też nagranie, na którym O. W. i D. J. (1) śpiewają piosenkę: ,,na gębę ćpunek się rozjebał, teraz w kłopotach będzie się grzebał, na gębę, teraz taka moda, na gębę to dla ćpunka wygoda, w tych dzisiejszych czasach się porobiło spójrz mordo jak wszystko się zmieniło, walą z dupska oporowo bez podpisywania” – utworzone na S. w dniu 22 października 2022 roku o godz. 00:38.

Dowody z nagrań w zestawieniu z zeznaniami złożonymi przez K. F. (1) są źródłem, które pozwalają na potwierdzenie, że oskarżeni zmusili go do przyznania do przekazania organom ścigania informacji obciążających inną osobę, co do której prowadzono postępowanie karne.

1.1.1, 1.1.2

1.1.1

1.1.2

1.1.3

1.1.4

1.1.5

1.1.6

protokół oględzin miejsca – miejsca zdarzenia w W. wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin osoby – K. F. (1) wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin rzeczy – telefonu komórkowego marki S. (...)

protokół oględzin rzeczy - telefonu komórkowego marki S. (...)

płyta DVD zawierająca nagrania z telefonu komórkowego marki S. (...)

dokumentacja lekarska K. F. (1)

protokół oględzin rzeczy – zegarka marki D. wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół oględzin rzeczy – kurtki z logo N. wraz z dokumentacją fotograficzną

protokół przeszukania budynku gospodarczego na ternie posesji nr (...) w M.

protokół przeszukania osoby – O. W.

protokół przeszukania osoby – D. J. (1)

sprawozdanie z mediacji

informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. O. W.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 09 lutego 2022 roku, sygn. akt II K 227/21

informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. D. J. (1)

Przeprowadzone dowody z dokumentów Sąd uznał za w pełni przekonujące nie znajdując żadnych podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności czy rzetelności.

1.1.1

opinia sądowo-lekarska

W toku postępowania uzyskano opinię sądowo-lekarską. Biegła wskazała, że z dostępnej dokumentacji medycznej wynika, że w dniu 22 października 2022 roku u K. F. (1) nie stwierdzono zmian pourazowych na skórze oraz odchyleń w badaniu klinicznym. Pokrzywdzony zgłaszał jedynie subiektywne dolegliwości bólowe żeber i łokcia prawego. Biegła wskazała, że subiektywne dolegliwości bólowe kwalifikować należy jako nie naruszające czynność narządów ciała i nie powodujące rozstroju zdrowia. Opinia sądowo-lekarska jest w ocenie Sądu jasna i rzetelna. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego O. W. w części

W pierwszej kolejności wskazać należy, że opis przebiegu zdarzenia podawany przez oskarżonego O. W. nie jest konsekwentny, zmieniał on swoje stanowisko oraz rolę w zdarzeniu.

Na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego O. W. złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których wskazał, że brał udział tylko w rozboju. Z zeznań świadków wynika, że razem z D. J. (1) i Ł. K. pobiegli za pokrzywdzonym, który po zajechaniu mu drogi próbował uciec. Zeznania K. F. (3), w których podał, że został pobity zarówno przez O. W., jak i D. J. (1), a następnie zmuszony do przyznania się do składania zeznań obciążających inną osobę nie budziły żadnych wątpliwości Sądu, znajdują potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej, jak i nagraniu sporządzonym przez Ł. K..

Sąd nie dał wiary też wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w toku postępowania przygotowawczego, w których wskazał, że nie wie, czy D. J. (1) bił K. F. (1) oraz czy zabrał mu zegarek. Wskazać trzeba, że przed Sądem oskarżony zeznał, że był przy tym, jak D. J. (1) prosił o oddanie zegarka, czemu K. F. (1) się nie sprzeciwił. Nadto podał, że sam zapytał się K. F. (1), czy odda mu kurtkę, bo mu się podoba i ten się zgodził. Wskazał, że nie chciał żadnej saszetki pokrzywdzonego.

Wyjaśnienia w tym zakresie są niespójne i nie zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Nadto sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego byłoby to, że K. F. (1) dobrowolnie oddawał swoje rzeczy innym osobom. Na uwadze należy mieć okoliczności, w których się znalazł i kontekst jego znajomości z oskarżonymi – już od jakiegoś czasu obawiał się ich. Nadto było ciemno, znajdowali się poza miastem, nadto O. W. i D. J. (1) byli w towarzystwie jeszcze trzech kolegów, a pokrzywdzony został wcześniej pobity.

Wyjaśnienia oskarżonego dotyczące saszetki są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego, które nie budziły wątpliwości Sądu.

Zwrócić także należy uwagę na to, że zasadnie można przypuszczać, że oskarżony po zdarzeniu ukrywał się. Nie wrócił do swojego miejsca zamieszkania, tylko pojechał do miejsca zamieszkania kolegi, mimo jego nieobecności i tam pozostawał.

W ocenie Sąd w powyżej wskazanym zakresie wyjaśnienia oskarżonego stanowią realizację przyjętej linii obrony zmierzającej do umniejszenia winy lub uniknięcia odpowiedzialności karnej.

---

wyjaśnienia oskarżonego D. J. (1) w części

W pierwszej kolejności wskazać należy, że opis przebiegu zdarzenia podawany przez oskarżonego D. J. (1) nie jest konsekwentny, zmieniał on swoje stanowisko oraz rolę w zdarzeniu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego D. J. (1) złożonym w toku postępowania przygotowawczego, w których podał, że nie wie, kto podszedł z nim do K. F. (1), a następnie chciał uzyskać informacje, czy zeznawał na Policji w sprawie o narkotyki. Z uzyskanego nagrania wynika bowiem, że razem z O. W. śpiewali piosenkę ,,na gębę ćpunek się rozjebał, teraz w kłopotach będzie się grzebał, na gębę”. Z zeznań R. G. i Ł. K. złożonych w toku postępowania przygotowawczego wynika, że po powrocie do samochodu D. J. (1) i O. W. (ubrany w bluzę K. F. (1)) przybijali sobie piątki i mówili do siebie, że dojechali K. F. (1).

Sąd nie dał też wiary wyjaśnieniom D. J., w których zaprzeczył by uderzył K. F. (1), jak i że groźbą użycia przemocy zabrał jego rzeczy. Wskazał, że zapytał K. F. (1), czy odda mu zegarek a ten dał mu go dobrowolnie. Podał też, że nie wie, skąd w momencie przeszukania w M. wzięła się kurta K. F. (1). Przed Sądem podał, że O. W. wziął kurtkę K. F. (1), którą to ten oddał mu dobrowolnie. Sąd nie dał mu również wiary, że nie chciał też zabrać saszetki K. F. (1).

Wyjaśnienia w tym zakresie są niespójne i nie zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Nadto sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego byłoby to, że K. F. (1) dobrowolnie oddawał swoje rzeczy innym osobom. Na uwadze należy mieć okoliczności, w których się znalazł i kontekst jego znajomości z oskarżonymi – już od jakiegoś czasu obawiał się ich. Nadto było ciemno, znajdowali się poza miastem, a O. W. i D. J. (1) byli w towarzystwie jeszcze trzech kolegów, a sam wcześniej został pobity.

Wyjaśnienia oskarżonego dotyczące saszetki są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego, które nie budziły wątpliwości Sądu.

W ocenie Sąd w powyżej wskazanym zakresie wyjaśnienia oskarżonego stanowią realizację przyjętej linii obrony zmierzającej do umniejszenia winy lub uniknięcia odpowiedzialności karnej.

---

zeznania świadka Ł. K.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka Ł. K. złożonym w toku postępowania przygotowawczego, w których zeznał, że nie widział, by O. W. lub D. J. (1) bili K. F. (1). Ustalono w sposób nie budzący wątlpiwości, że biegł on wraz z D. J. (1) i O. W. za K. F. (1), którzy po ujęciu go dokonali jego pobicia. Następnie D. J. (1) poprosił o nagranie przyznania się K. F. (1) do składania zeznań na Policji obciążających ich kolegę, a zatem co najmniej do tego momentu towarzyszył oskarżonym.

Zeznania świadka Ł. K. złożone przed Sądem mają na celu umniejszenie odpowiedzialności oskarżonych i Sąd nie oparł na nich swoich ustaleń, bowiem były niespójne, nielogiczne. Świadek wskazał, że zeznania złożone w toku postepowania przygotowawczego zostały złożone pod wpływem presji wywieranej przez policjantów. Wskazać trzeba, że do momentu przesłuchania przed Sądem świadek nie zgłaszał żadnych uwag co prawidłowości przeprowadzanych czynności, w tym np. skargi na działanie funkcjonariuszy Policji. W ocenie Sądu, wersja przedstawiana przed Sądem wynika z obawy przed oskarżonymi. Podkreślić należy, że przyczyną spotkania z K. F. (1) było właśnie to, że oskarżeni mieli żal do niego za składanie zeznań na Policji.

---

zeznania świadka D. O. (2) w części

zeznania świadka R. G. w części

Zeznania świadków D. O. (2), R. G. w części niezgodnej z ustalonym przez Sąd stanem fakt sąd uznał za niewiarygodne. Mają one na celu umniejszenie odpowiedzialności oskarżonych i Sąd generalnie nie oparł na nich swoich ustaleń, bowiem były niespójne, nielogiczne, niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

W toku postępowania przygotowawczego D. O. (2) zaprzeczył, że doszło do potrącenia K. F. (1) i jego pobicia oraz wskazał, iż z samochodu wysiadł tylko D. J. (1) i Ł. K., którzy po powrocie do samochodu nic nie mówili, nie mieli również ze sobą nowych przedmiotów. Natomiast w zeznaniach złożonych przed sądem zmienił zeznania tylko o tyle, że przyznał, że K. F. (1) został potrącony. Fakt potrącenia K. F. (1) był bezsporny, potwierdzony w zeznaniach pozostałych świadków, jak również ostatecznie w wyjaśnieniach oskarżonych.

Natomiast R. G. zeznał, ze nie widział aby ktoś bił K. F. (1) oraz, że gdy D. J. (1) i O. W. wrócili do samochodu, to nic nie mówili. Początkowo zeznał też, że nie widział, żeby D. J. (1) czy O. W. mieli na sobie jakieś nowe przedmioty, następnie wskazał jednak, że O. W. miał na sobie kurtkę K. F. (1).

Zeznania świadków we wskazanym powyżej zakresie były nakierowane na pomoc oskarżonym w umniejszeniu winy lub uniknięciu odpowiedzialności karnej. Wskazać należy, że R. G. był kierowcą samochodu, a D. O. (1) siedział na przednim fotelu pasażera. Nie mieli on zatem w żaden sposób ograniczonej widoczności, co prawda do zdarzenia doszło w nocy, teren nie był oświetlony, jednakże, jak zeznał R. G., miał włączone światła w samochodzie, widział moment przewrócenia K. F. (1) i to jak rozmawiał z O. W. i D. J. (2), a zatem zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego musiał widzieć to co działo się pomiędzy przewróceniem a rozmową czyli to jak O. W. i D. J. (2) pobili K. F. (1). W tym miejscu, należy podkreślić, iż w ocenie Sądu świadkowie obawiali się oskarżonych - przyczyną konfliktu oskarżonych z K. F. (1) było bowiem właśnie to, że oskarżeni mieli żal do niego za składanie zeznań na Policji.

Świadkowie wskazywali również, że zeznania złożone w toku postepowania przygotowawczego zostały złożone pod wpływem presji wywieranej przez policjantów. Do momentu przesłuchania przed Sądem nie zgłaszali jednak żadnych uwag co do prawidłowości przeprowadzanych czynności, w tym np. skargi na działanie funkcjonariuszy Policji, żaden z przeprowadzonych dowodów nie potwierdził również , by byli zmuszani do złożenia zeznań określonej treści.

---

zeznania świadka I. J.

zeznania świadka M. J. (2)

zeznania świadka R. W. (1)

K. B.

Zeznania świadka I. J. (03:41:42-03:45:19 na k. 442-443) i świadka M. J. (2) (03:46:32-03:50:17 na k. 443) – rodziców D. J. (1) nie zasługują na uwzględnienie jako nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Nie mieli oni bowiem wiedzy dotyczącej przedmiotowego zdarzenia.

Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka R. W. (2) (00:05:05-00:28:58 na k. 519-520) oraz R. D. (00:29:22-00:31:55 na k. 520-520v) – osób, z którymi pracował D. J. (1) i K. B. (00:03:34-00:10:10 na k. 602-603) – kuratora sprawującego dozór nad O. W..

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1, 2

5,6

O. W.

D. J. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynów zarzucanych oskarżonym w pkt I aktu oskarżenia:

Art. 158 § 1 kk stanowi, że kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Z pobiciem mamy do czynienia wtedy, gdy dwie osoby lub więcej dopuszcza się napaści na inną osobę lub osoby, napaści mającej postać szeroko rozumianych „rękoczynów”, przy czym w przypadku pobicia ma miejsce wyraźny podział ról na stronę atakującą i stronę atakowaną (por. A. Marek, Kodeks..., 2010, s. 390). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Opublikowano: WKP 2020, Lex)

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że w dniu 21 października 2022 roku w W., O. W. i D. J. (1) zaatakowali K. F. (1). D. J. (1) uderzeniem w nogi doprowadził do przewrócenia się K. F. (1), gdy ten biegł, by uciec przed nimi. Gdy znajdował się na ziemi, obydwaj wielokrotnie kopali go w okolice tułowia i nóg. K. F. (1) nie oddawał im ciosów. Bez wątpienia D. J. (1) i O. W. byli napastnikami, a K. F. (1) stroną atakowaną. W tej sytuacji niewątpliwie zachowanie oskarżony należało zakwalifikować jako pobicie.

Narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo to stworzenie stanu realnej groźby utraty chronionych dóbr. „Przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. jest typowym przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo [podkr. aut.], nie jest natomiast jego znamieniem spowodowanie efektywnie takiego obrażenia ciała. Może być ono zatem popełnione przy braku doznania jakichkolwiek obrażeń ciała przez pokrzywdzonego lub doznaniu ich w niewielkim zakresie, o ile tylko zaistniało konkretne niebezpieczeństwo powstania wymaganych treścią normy obrażeń” (tak trafnie SA we W.: w wyroku z 19.06.2013 r., II AKa 178/13, LEX nr 1331176, oraz w wyroku z 24.11.2016 r., II AKa 297/16, LEX nr 2172505). K. V. (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, K. V. (red.), Opublikowano: (...) 2020, Lex)

Swoim zachowanie oskarżeni narazili K. F. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku opisanego w art. 157 § 1 kk, tj. spowodowania naruszenia czynności narządu ciała bądź rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni. Oskarżeni kopali go m.in. w tułów. W toku postępowania uzyskano opinię sądowo-lekarską. Wskazano w niej, że z dostępnej dokumentacji medycznej wynika, że u K. F. (1) nie stwierdzono zmian pourazowych na skórze oraz odchyleń w badaniu klinicznym. Pokrzywdzony zgłaszał jedynie subiektywne dolegliwości bólowe żeber i łokcia prawego. Biegła wskazała, że subiektywne dolegliwości bólowe kwalifikować należy jako nie naruszające czynność narządów ciała i nie powodujące rozstroju zdrowia. Powszechnie wiadomo, że np. urazy brzucha mogą skutkować uszkodzeniem narządów wewnętrznych, co jednoznacznie potwierdza to, że oskarżeni narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo.

Zgodnie z art. 191 § 1 kk, kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Oskarżeni D. J. (1) i O. W. stosując opisaną powyżej przemoc zmusili K. F. (1), by przyznał się do przekazania organom ścigania informacji obciążających inną osobę, co do której prowadzono postępowanie karne. Oskarżeni mieli o to pretensje do K. F. (1) i już wcześniej dążyli do konfrontacji z nim. Z uwagi na zachowanie oskarżonych, K. F. (1) potwierdził ten fakt, co zostało nagrane na polecenie D. J. (1) przez Ł. K..

Wobec powyższego, nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że ich zachowanie wypełniło znamiona czynu z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Bez wątpienia zdawali sobie sprawę z karalności zarzucanego mu czynu. Oskarżeni byli świadomi, że ich zachowanie jest naganne, a mimo to się na to godzili. Przy tym, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonym można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez nich występku.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonym w pkt II aktu oskarżenia:

Art. 280 § 1 kk stanowi, że karze podlega, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Rozbój jest przestępstwem, które charakteryzuje się podwójną kierunkowością działania sprawcy. Z jednej strony sprawca działa w celu przywłaszczenia mienia, a chcąc ten cel osiągnąć, stosuje określone w art. 280 k.k. środki zmierzające przez sparaliżowanie woli ofiary do zaboru mienia znajdującego się w jej posiadaniu. Z tego też względu użycie tych środków musi bądź poprzedzać zabór mienia, bądź nastąpić jednocześnie z nim (E. Guzik-Makaruk, E. Pływaczewski, kom. do art. 280 k.k. [w:] Kodeks karny..., red. M. Filar, LEX 2014; postanowienie SN z 16.10.2014 r., II KK 262/14, LEX nr 1565760; wyrok SA w Katowicach z 27.05.1993 r., II AKr 169/93, OSA 1994/2, poz. 8; wyrok SN z 20.11.1972 r., Rw 1161/72, OSNKW 1973/2–3, poz. 40). Zamach na osobę stanowi jednak tylko środek prowadzący do realizacji celu, jakim jest zabór rzeczy w celu przywłaszczenia (postanowienie SN z 16.10.2014 r., II KK 262/14). Nie jest natomiast konieczne, aby osoba pokrzywdzona stawiała sprawcy opór (wyrok SA w Warszawie z 1.12.2004 r., II AKa 464/04, LEX nr 1642177). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Opub.: WKP 2020)

Przepisem penalizującym na gruncie Kodeksu Karnego kradzież dokumentu jest art. 275 § 1, zgodnie z którym kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Artykuł 278 § 5 kk dotyczy wyłącznie zaboru energii lub karty bankomatowej. Jest to więc odrębna podstawa prawna, dotycząca zaboru tych szczególnych przedmiotów kradzieży.

W ocenie Sądu, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w dniu 21 października 2022 roku w W. O. W. i D. J. (1) dokonali rozboju na osobie K. F. (1). Grożąc mu natychmiastowym użyciem przemocy w postaci ponownego pobicia, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kurtki sportowej marki N. oraz zegarka marki D. wartości łącznej 370 zł. Wyjaśnienia oskarżonych dotyczące wejścia w posiadanie w/w rzeczy były niespójne, nielogiczne. Ostatecznie przed Sądem wskazali, że pokrzywdzony oddał im je dobrowolnie. Mając na uwadze kontekst ich spotkania, fakt, że został wcześniej pobity, jak i to, że od dłuższego czasu obawiał się ich, kategorycznie należy wykluczyć taką wersję zdarzeń – jako niezgodną z zasadami doświadczenia życiowego. Oskarżeni ostatecznie jednak nie dokonali jedynie zaboru w celu przywłaszczenia saszetki pokrzywdzonego z zawartością telefonu komórkowego wartości 400 zł i dokumentów w postaci dowodu osobistego i karty bankomatowej banku (...), w związku z tym czyn ten stanowił jedynie usiłowanie popełnienia przestępstwa. Ich zachowanie w tym przypadku należało zakwalifikować jako usiłowanie dokonania czynu zabronionego, określone w treści art. 13 § 1 kk. Oskarżeni chwycili za pasek saszetki, jednak K. F. (1) ją przytrzymał.

Niewątpliwie zatem dopuścili się czynu z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

W ocenie Sądu, oskarżeni działali umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego. Oskarżeni chcieli zabrać w celu przywłaszczenia mienie pokrzywdzonego i jednocześnie, dążąc do realizacji tego celu, użyli wobec K. F. (1) groźby, by dokonać kradzieży. Przy tym, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonym można zasadnie było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez nich występku.

Oskarżeni zarzucanych im czynów dopuścili się niewątpliwie działając wspólnie i w porozumieniu. Pojęcie współsprawstwa ujęte zostało przez ustawodawcę w przepisie art. 18 § 1 kk. Współsprawstwo polega na tym, że dwie lub więcej osób, działając wspólnie i w porozumieniu realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12).

Mając na uwadze zeznania pokrzywdzonego K. F. (1), w których wskazał, że zdarzenie miało miejsce między godziną 23:00 a 24:00, w powiązaniu z informacją o zgłoszeniu zdarzenia przez pokrzywdzonego (notatka na k. 1) oraz datą utworzenia pliku zawierającego nagranie zdarzenia znajdującego się na telefonie zatrzymanym u D. J. (1) (godz. 23:43 21 października 2022 roku) Sąd ustalił, że do zdarzeń objętych aktem oskarżenia doszło 21 października 2022 roku i w tym zakresie zmienił opis obu czynów.

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

O. W.

D. J. (1)

I, II

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 158 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 3

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa,

- w ocenie Sądu orzeczona kara 5 miesięcy pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec O. W.,

- kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. W ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny, w szczególności z uwagi na charakter dóbr, przeciwko którym przypisane oskarżonemu przestępstwo było skierowane - życie i zdrowie człowieka. Sąd, ważąc względem oskarżonego wymiar kary miał na uwadze okoliczności zdarzenia, fakt, że oskarżony wraz z D. J. (1) za właściwe uznał rozwiązanie sporu za pomocą przemocy.

- jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował to, że oskarżony przeprosił pokrzywdzonego oraz zawarł z nim ugodę w toku postępowania mediacyjnego

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował jego uprzednią karalność

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 280 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą od 2 lat do 12 lat pozbawienia wolności

- art. 60 § 1 kk stanowi, że Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w wypadkach przewidzianych w ustawie oraz w stosunku do młodocianego, jeżeli przemawiają za tym względy określone w art. 54 § 1 kk , a § 2 stanowi, że Sąd może również zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa, w szczególności:

1) jeżeli pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, szkoda została naprawiona albo pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody, 2) ze względu na postawę sprawcy, zwłaszcza gdy czynił starania o naprawienie szkody lub o jej zapobieżenie, 3) jeżeli sprawca przestępstwa nieumyślnego lub jego najbliższy poniósł poważny uszczerbek w związku z popełnionym przestępstwem

- Sąd przy swoim wyborze kierował się przede wszystkim art. 60 § 2 kk, w ocenie Sądu, w przypadku O. W. nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo – tj. kara 2 lat pozbawienia wolności byłaby niewspółmiernie surowa. O zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary decyduje całokształt okoliczności dotyczących nie tylko popełnionego czynu, ale także osoby sprawcy, których analiza – z uwzględnieniem zasad wymiaru kary określonych w ustawie - pozwala dopiero na ocenę, czy orzeczenie kary współmiernej jest możliwe w ramach ustawowego zagrożenia, czy dopiero kara poniżej tej granicy, spełni funkcje kary sprawiedliwej. Aby to ustalić, należy zestawić

i porównać wagę występujących po stronie oskarżonego okoliczności obciążających i łagodzących. Punk wyjściowy stanowią między innymi względy wychowawcze, które muszą być zestawione przy wymiarze kary z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi określonymi w art. 53 kk.

Istotnymi przesłankami ustalenia prawidłowej

kary sprawcy powinny być motywy i sposób działania, zachowanie po jego popełnieniu w szczególności staranie o zadośćuczynienie. W realiach niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę z jednej strony stopień społecznej szkodliwości czynu, a z drugiej strony okoliczności łagodzące, jak również motywy i sposób działania, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa należy uznać, iż wymierzenia kary poniżej ustawowego zagrożenia jest słuszne.

Na uwadze trzeba mieć, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z D. J. (1), którego rola w zdarzeniu była zdecydowanie bardziej znacząca – to on nakazał, by R. G. zatrzymał K. F. (1), następnie doprowadził do jego upadku, zażądał też nagrania przyznania się do składania zeznań w postępowaniu karnym. Równie ważne w niniejszej sprawie było to, że pokrzywdzony nie odniósł żadnych obrażeń. Nie bez znaczenia jest również wiek oskarżonego, który niespełna dwa miesiące wcześniej ukończył dwadzieścia jeden lat. Przede wszystkim jednak należało mieć na uwadze zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. W toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Zależało mu na pojednaniu się z K. F. (1) – w sprawie doszło do zawarcia ugody, oskarżony przeprosił pokrzywdzonego, wyraził żal, zobowiązał się do uiszczenia zadośćuczynienia oraz unikania sytuacji konfliktowych. Co prawda oskarżony był uprzednio karany za rozbój, był on jednak popełniony w warunkach mniejszej wagi. Niniejsze zdarzenie wynikało z żywionych pretensji do pokrzywdzonego, przyjęcia nieadekwatnego sposobu rozwiązania sporu.

- mając na uwadze treść art. 60 § 6 pkt 3 kk, w ocenie Sądu orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec O. W.

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze wysoki stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem,

- jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował to, że oskarżony przeprosił pokrzywdzonego oraz zawarł z nim ugodę

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował jego uprzednią karalność

- na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączono wymierzone w punktach 1 i 2 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzono oskarżonemu O. W. łączną karę 1 roku pozbawienia wolności;

- określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami

- Sąd mógł wymierzyć karę pozbawienia wolności od 11 miesięcy pozbawienia wolności do roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

- Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami,

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bliski związek czasowym i miejscowy. Czyny oskarżonego skierowane były przeciwko różnym dobrom prawnym

-za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- w ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, a także w art. 54 § 1 kk. Oskarżony w rozumieniu art. 115 § 10 kk jest bowiem osobą młodocianą. Sąd kierował się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować. W przypadku sprawców nieletnich i młodocianych zatem ustawodawca wyraźnie daje pierwszeństwo dyrektywie prewencji indywidualnej (postanowienie SN z 30.03.2017 r., III KK 395/16, LEX nr 2259784). Nie oznacza to jednak automatycznej pobłażliwości dla sprawców nieletnich i młodocianych in genere, ponieważ kara musi być dobrana odpowiednio do „potrzeb” sprawcy w zakresie oddziaływań wychowawczych (Wróbel [w:] Wróbel, Zoll I/2, s. 87–88; Konarska-Wrzosek [w:] Stefański, Kodeks, s. 437; wyrok SN z 23.04.1981 r., I KR 51/81, OSNKW 1981/10, poz. 53). (B. M. i in., Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, O..: LEX/el. 2020)

- w ocenie Sądu orzeczona kara 5 miesięcy pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec D. J. (1)

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny, w szczególności z uwagi na charakter dóbr, przeciwko którym przypisane oskarżonemu przestępstwo było skierowane - życie i zdrowie człowieka. Sąd, ważąc względem oskarżonego wymiar kary. Na uwadze należy mieć okoliczności czynu, fakt, że oskarżony wraz z O. W. za właściwe uznał rozwiązanie sporu za pomocą przemocy.

- jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował to, że oskarżony przeprosił pokrzywdzonego oraz zawarł z nim ugodę oraz jego uprzednią niekaralność

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że oskarżony dział wspólnie i w porozumieniu z inną osobą

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 280 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą od 2 lat do 12 lat pozbawienia wolności

związku z popełnionym przestępstwem

- Sąd przy swoim wyborze kierował się przede wszystkim młodym wiekiem D. J. (1) (sprawca młodociany) oraz art. 60 § 2 kk, w ocenie Sądu, w przypadku D. J. (1) nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo – tj. kara 2 lat pozbawienia wolności byłaby niewspółmiernie surowa. O zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary decyduje całokształt okoliczności dotyczących nie tylko popełnionego czynu, ale także osoby sprawcy, których analiza – z uwzględnieniem zasad wymiaru kary określonych w ustawie - pozwala dopiero na ocenę, czy orzeczenie kary współmiernej jest możliwe w ramach ustawowego zagrożenia, czy dopiero kara poniżej tej granicy, spełni funkcje kary sprawiedliwej. Aby to ustalić, należy zestawić i porównać wagę występujących po stronie oskarżonego okoliczności obciążających i łagodzących. Punk wyjściowy stanowią między innymi względy wychowawcze, które muszą być zestawione przy wymiarze kary z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi określonymi w art. 53 kk. Istotnymi przesłankami ustalenia prawidłowej kary sprawcy powinien być tryb życia przed popełnieniem przestępstwa, motywy i sposób działania, zachowanie po jego popełnieniu w szczególności staranie o zadośćuczynienie, jak również wiek oskarżonego. W realiach niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę z jednej strony stopień społecznej szkodliwości czynu, a z drugiej strony okoliczności łagodzące, jak również motywy i sposób działania, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa należy uznać, iż wymierzenia kary poniżej ustawowego zagrożenia jest słuszne.

Na uwadze trzeba mieć, że oskarżony jest sprawcą młodocianym , dotychczas niekaranym. Długotrwała izolacja oskarżonego jest niepotrzebna, gdyż kara ma być adekwatna do popełnionego czynu i ma na celu przede wszystkim wywrzeć cele zapobiegawcze i wychowawcze. Równie ważne w niniejszej sprawie było to, że pokrzywdzony nie odniósł żadnych obrażeń. Przede wszystkim jednak należało mieć na uwadze zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa.

Oskarżonemu zależało na pojednaniu się z K. F. (1) – w sprawie doszło do zawarcia ugody, oskarżony przeprosił pokrzywdzonego, wyraził żal, zobowiązał się do uiszczenia zadośćuczynienia i unikania sytuacji konfliktowych między nimi, jak również między rodzicami pokrzywdzonego. Niniejsze zdarzenie wynikało z żywionych pretensji do pokrzywdzonego, przyjęcia nieadekwatnego sposobu rozwiązania sporu.

- jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował to, że oskarżony przeprosił pokrzywdzonego oraz zawarł z nim ugodę oraz jego uprzednią niekaralność

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że oskarżony dział wspólnie i w porozumieniu z inną osobą

- na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączono wymierzone w punktach 5 i 3 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzono oskarżonemu D. J. (1) łączną karę 1 roku pozbawienia wolności;

- określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami

- Sąd mógł wymierzyć karę pozbawienia wolności od 11 miesięcy pozbawienia wolności do roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bliski związek czasowym i miejscowy. Czyny oskarżonego skierowane były przeciwko różnym dobrom prawnym

-za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- w ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

O. W.

D. J. (1)

O. W., D. J. (1)

I, II

oskarżony był tymczasowo aresztowany do sprawy, wobec czego, na podstawie art. 63 § 1 kk, okres ten należy zaliczyć mu na poczet kary

na podstawie art. 230 § 2 kpk Sąd nakazał zwrócić dowody rzeczowe wskazane w pkt 10 sentencji wyroku - wobec ich nieprzydatności dla niniejszego postępowania

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasądził od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w W. na rzecz adwokat M. G. 2184,48 złotych, w tym podatek VAT w stawce 23%, tytułem zwrotu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu O. W. z urzędu, mając na uwadze stawki przewidziane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku (sygn. SK 78/21; Dz. U. z 2022 r. poz. 2790).

Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego O. W. - na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił go w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego D. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 180 złotych tytułem opłaty oraz 328,81 zł tytułem ½ części kosztów postępowania. Sąd miał na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, w tym przede wszystkim fakt, że osiągał dochód z tytułu wykonywanej pracy zarobkowej.

8. PODPIS

Dodano: 15 maja 2025, Opublikował(a): Beata Lenartowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Data wytworzenia informacji: 23 czerwca 2023