Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2019 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W. – sierż. sztab. R. H. i st. post. M. S. pełnili służbę patrolową na terenie powiatu (...). W miejscowości C. sierż. sztab R. H. dokonywał kontroli prędkości pojazdów za pomocą przyrządu laserowego o znaku fabrycznym (...) (...) (...)nr fabryczny (...).

Urządzenie te posiadało świadectwo legalizacji ponownej wydanej przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł., ważne do dnia 31 grudnia 2019 roku. Zgodnie z treścią świadectwa, przyrząd spełniał wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r., w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. poz. 281). Posiadał także Certyfikat Kalibracji, potwierdzający, że jest poprawnie skalibrowany oraz spełnia wszystkie parametry specyfikacji technicznej producenta dla pomiarów prędkości i odległości.

S.. sztab. R. H., będący w patrolu drogowym, był przeszkolony z obsługi tego urządzenia. Funkcjonariusz dokonywał pomiaru na prostym odcinku drogi, na której obowiązywało ograniczenie prędkości do 90 km/h.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego J. C. (00:07:55-00:22:38 na k. 33-33v, 00:37:11-00:41:10 na k. 35)

- zeznania świadka R. H. (00:23:01-00:33:05 na k. 34-34v)

- zeznania świadka M. S. (k. 16, 00:36:03-00:37:11 na k. 34-35)

- świadectwo legalizacji ponownej (k. 40)

- kserokopia Certyfikatu Kalibracji (k. 41)

- karta zapoznania z zasadami stosowania i dokonywania pomiarów (...) (k. 39)

- instrukcja obsługi przyrządu laserowego o znaku fabrycznym (...) (...) (...) (k. 42-86)

Około godz. 07:20 od strony W. w kierunku Z. nadjeżdżał pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...). S.. sztab. R. H. dokonał pomiaru prędkości tego pojazdu z odległości 299,2 m. Pomiar wykazał prędkość 127 km/h. W chwili dokonania pomiaru prędkości pojazdu nie występowały czynniki, które mogłyby zakłócić pomiar.

W związku ze stwierdzeniem popełnienia wykroczenia przez kierującego pojazdem marki M., sierż. sztab. R. H. zatrzymał go do kontroli drogowej i okazał mu prędkość na przyrządzie laserowym. Kierującym pojazdem okazał się być J. C.. S.. sztab. R. H. zaproponował kierującemu mandat karny kredytowany w wysokości 200 zł i 6 punktów karnych oraz pouczył o prawie odmowy przyjęcia mandatu i związanymi z tym konsekwencjami. J. C. odmówił przyjęcia mandatu. W związku z powyższym funkcjonariusz poinformował J. C., że zostanie wobec niego skierowany wniosek o ukaranie do Sądu.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego J. C. (00:07:55-00:22:38 na k. 33-33v, 00:37:11-00:41:10 na k. 35)

- zeznania świadka R. H. (00:23:01-00:33:05 na k. 34-34v)

- zeznania świadka M. S. (k. 16, 00:36:03-00:37:11 na k. 34-35)

J. C. urodził się w (...) roku. Jest żonaty. Ma dwoje dzieci w wieku 23 i 27 lat. Na jego utrzymaniu pozostaje jedno dziecko w wieku 23 lat. Ma wykształcenie średnie. Z zawodu jest (...). Prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości 4.500-5.000 zł. Jest właścicielem samochodu marki M. (...), rok produkcji(...), a także budynku (...), (...).

Dowód:

- dane o osobie podejrzanej o popełnienie wykroczenia (k. 11)
- dane podane do protokołu rozprawy (00:03:00-00:06:38 na k. 32v)

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 03 września 2019 roku, w sprawie II W 209/19 J. C. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 92a kw i za to wymierzono mu karę 200 zł grzywny. Od powyższego wyroku obwiniony wniósł sprzeciw. W związku ze skutecznym wniesieniem sprzeciwu, niniejsza sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

Przed Sądem J. C. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (00:07:55-00:22:38 na k. 33-33v, 00:37:11-00:41:10 na k. 35). Wyjaśnił, że w dniu 17 czerwca 2019 roku ok. godz. 07:20 jechał z W. w stronę K.. W pewnym momencie zobaczył na drodze funkcjonariusza Policji – sierż. sztab. R. H. i ukryty radiowóz. Zatrzymał się, a funkcjonariusz Policji podszedł do niego i powiedział, że przekroczył prędkość, pokazując wynik na laserowym mierniku prędkości. Została mu przedstawiona prędkość, nie został mu przedstawiony czas od dokonania pomiaru do momentu zatrzymania. Wyjaśnił, że nie wie czyja to była prędkość. Podniósł też, że Policja nie może stosować tego rodzaju urządzeń. Obecnie każde urządzenie musi bowiem posiadać identyfikację pojazdu, którego prędkość mierzy – zapis video. Wskazał, że nie potrafi wskazać, z jaką prędkością jechał.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego J. C. jedynie w części. Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia J. C. dotyczące samego przebiegu kontroli drogowej – poza stwierdzeniem, że nie został on zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji, a zatrzymał się sam z uwagi na to, że funkcjonariusz Policji stał na pasie ruchu. Wyjaśnienia obwinionego w tej części generalnie korespondują z zeznaniami sierż. sztab. R. H. i st. post. M. S.. Sąd odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom J. C. też w zakresie, w jakim zakwestionował on fakt poruszania się z prędkością zmierzoną przez funkcjonariusza Policji za pomocą urządzenia (...) (...) (...)i prawidłowość dokonania tego pomiaru z uwagi na niespełnianie warunków technicznych przez w/w urządzenie. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że że pomiar został dokonany za pomocą przyrządu laserowego (...) (...) (...), nr fabryczny (...), posiadającego ważną legalizacją ponowną, spełniającego wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r., w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U., poz. 281). Nadto nie budzą żadnych zastrzeżeń zeznania funkcjonariuszy Policji będących w patrolu drogowym, którym to Sąd w całości dał wiarę.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka R. H. (00:23:01-00:33:05 na k. 34-34v) i świadka M. S. (k. 16, 00:36:03-00:37:11 na k. 34-35), bowiem korespondowały one ze sobą, były spójne, logiczne, konsekwentne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Świadek R. H. zeznał, że od godz. 07.00 dokonywał pomiarów prędkości w miejscowości C.. Urządzeniem (...) (...) (...) dokonał pomiaru prędkości pojazdu M., jadącego od W. w stronę K. na odcinku, na którym obowiązuje ograniczenie prędkości do 90 km/h. Kierujący pojazdem, którym okazał się J. C., przekroczył dopuszczalną prędkość o 37 km/h. Świadek zeznał, że dokonywał pomiaru, stojąc na pasie ruchu. Na wykorzystanym urządzeniu wyświetla się odległość i prędkość. Odległość w tym przypadku wynosiła ok. 300 m, a urządzanie to działa do 650 m. Nie było żadnych czynników mogących zakłócić pomiar. Funkcjonariusz ten potwierdził, że przeszedł odpowiednie szkolenia z obsługi tego urządzenia. Nadmienić należy, że sierż. sztab. R. H. na co dzień posługuje się tym urządzeniem i w ocenie Sądu nie zdecydowałby się dokonywać pomiaru prędkości przyrządem np. z zbyt dużej odległości. Nie budzi wątpliwości zatem to, że pomiar został wykonany zgodnie z instrukcją obsługi tego urządzenia. Relacja tego świadka znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach st. post. M. S.. Podał on, że asystował sierż. sztab. R. H., który zatrzymał do kontroli J. C.. Sam nie ma bowiem uprawnień do dokonywania pomiaru prędkości za pomocą przyrządu laserowego (...) (...) (...) Zeznał, że sierż. sztab. R. H. zmierzył prędkość, z która poruszał się J. C. z odległości ok. 300 m. Świadkowie ci są osobami obcymi w stosunku do obwinionego i nie mają żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie go obciążać. Nadto sierż. sztab. R. H. i st. post. M. S. nie są zainteresowani konkretnym rozstrzygnięciem niniejszej sprawy.

Jako wiarygodne Sąd ocenił także pozostałe dowody z dokumentów w postaci: świadectwa legalizacji ponownej przyrządu laserowego o znaku fabrycznym (...) (...) (...), nr fabryczny (...) wydanego przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł. (k. 40), instrukcji obsługi przyrządu laserowego o znaku fabrycznym (...) (...) (...)(k. 42-86), danych osobopoznawczych (k. 11). W ocenie Sądu brak było podstaw do podważenia autentyczności wskazanych dokumentów oraz informacji w nich zawartych. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

J. C. został obwiniony o to, że w dniu 17 czerwca 2019 roku o godzinie 7.20 w miejscowości C. na drodze publicznej (...) poza obszarem zabudowanym kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 37 km/h przy ograniczeniu prędkości do 90 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a kw.

Zgodnie z art. 92a kw, kto prowadząc pojazd nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny. Przedmiotem ochrony art. 92a kw jest porządek i bezpieczeństwo ruchu drogowego, zagrożone przez niestosowanie się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. W tym przypadku porządek ruchu drogowego jest zabezpieczony przez przestrzeganie dozwolonej prędkości jazdy, co niewątpliwie przekłada się na bezpieczeństwo ruchu drogowego.

Pomiar prędkości pojazdu marki M. o numerze rejestracyjnym (...), prowadzonego przez J. C. został dokonany za pomocą przyrządu laserowego o znaku fabrycznym (...) (...) (...), nr fabryczny (...). Urządzenie to posiada świadectwo legalizacji ponownej wydane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł., wystawione w dniu 14 grudnia 2018 roku. Legalizacja ważna jest natomiast do dnia 31 grudnia 2019 roku i wynika z niej, że przyrząd ten spełnia wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r., w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. W chwili dokonywania pomiaru nie występowały żadne okoliczności, czy to o charakterze pogodowym, czy terenowym, które mogłyby zakłócić działanie urządzenia pomiarowego.

Obwiniony w toku postępowania kwestionował prawidłowość pomiaru dokonanego przez przyrząd laserowy (...) (...) (...). Podnosił, że urządzenie te nie spełnia warunków technicznych wynikających z obowiązujących przepisów. Wskazywał, że przyrząd ten powinien posiadać urządzenie rejestrujące, pozwalające na jednoznaczną identyfikację pojazdu, którego prędkość została zmierzona.

W ocenie Sądu, zgodnie z obowiązującym Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r., w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (t.j. Dz.U. z 2019 roku, poz. 1081), zmienionego Rozporządzeniem Ministra (...) i (...) z dnia 10 stycznia 2019 r. (Dz.U. z 2019 roku, poz. 151), przyrząd laserowy (...) (...) (...) spełnia określone wymagania techniczne i w związku z tym otrzymał świadectwo legalizacji ponownej ważne do dnia 31 grudnia 2019 roku. Przepis § 5 ust. 1 w/w Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. stanowi jedynie, że konstrukcja i wykonanie przyrządu powinny umożliwiać ustalenie pojazdu, którego prędkość została zmierzona. Dotyczy on urządzeń pozbawionych dodatkowego urządzenia rejestrującego – czyli np. przyrządu laserowego (...) (...) (...), jak i urządzeń wyposażonych w dodatkowe urządzenie rejestrujące. Podkreślić należy, że regulacja ta nie nakłada obowiązku identyfikacji konkretnego pojazdu przez przyrząd do pomiaru prędkości. A zatem wskazanie pojazdu, którego prędkość została zmierzona może nastąpić także w taki sposób jak w niniejszej sprawie, tj. na podstawie zeznań funkcjonariusza Policji, który wykonał pomiar w określonych warunkach drogowych i zgodnie z zasadą działania urządzenia.

Chodzi zatem w § 5 Rozporządzenia nie o możliwość identyfikacji pojazdu, którego prędkość jest mierzona, lecz o możliwość ustalenia przez dokonującego pomiar, którego pojazdu prędkość jest poddawana badaniu, co ma umożliwiać przyrząd laserowy z urządzeniem celowniczym i wizjerem. Możliwość identyfikacji i weryfikacji przez osoby trzecie jest przewidziana dopiero dla urządzeń opisanych w § 9 Rozporządzenia, czyli urządzeń wyposażonych w dodatkową możliwość rejestracji, bowiem taki przyrząd powinien rejestrować nie tylko zmierzoną prędkość, datę i czas dokonania pomiaru, lecz także obraz lub sekwencję obrazów kontrolowanego pojazdu z jego numerami rejestracyjnymi. (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 27 maja 2019 r. VI Ka 1381/18, LEX nr 2697297)

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że obowiązujące przepisy prawa, w szczególności w/w Rozporządzenie, nie nakładają obowiązku, aby każdy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym miał samodzielnie dokonywać wskazania (identyfikacji) pojazdu. Dowód z zeznań funkcjonariusza Policji, który dokonywał pomiaru prędkości przyrządem pomiarowym stanowi dowód na potwierdzenie faktu przekroczenia prędkości i przypisanie go kierowcy konkretnego pojazdu. W niniejszej sprawie złożone przez sierż. sztab. R. H. zeznania nie budziły wątpliwości Sądu, dokonany przez niego pomiar był prawidłowy, a urządzenie typu (...) (...) (...) umożliwia identyfikację pojazdu, pomiaru którego prędkości dokonuje.

Obwiniony nie zastosował się do ograniczenia prędkości - tj. do 90 km/h - na drodze poza obszarem zabudowanym, wynikającego z art. 20 ust. 3 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2020 roku, poz. 110) i podczas dokonanego przez funkcjonariusza pomiaru prędkości przekroczył dozwoloną prędkość o 37 km/h. Skoro pomiar prędkości prowadzonego przez obwinionego pojazdu został dokonany sprawnym i posiadającym świadectwo legalizacji przyrządem laserowym (...) (...) (...), przez funkcjonariusza Policji, który był przeszkolony do obsługi tego urządzenia oraz w warunkach zgodnych z instrukcją obsługi - Sąd nie widzi żadnych przyczyn mogących wskazywać na błędny pomiar. Sąd nie miał wątpliwości też, że obwiniony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Wiedział, że jedzie poza obszarem zabudowanym i jakie na tym odcinku drogi obowiązuje ograniczenie prędkości. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, że obwiniony swoim zachowaniem we wskazanym miejscu i czasie wyczerpał ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 92a kw.

Sąd uznał obwinionego J. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 kw wymierzył mu karę 200 złotych grzywny.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 33 kw. Sąd za okoliczność obciążającą uznał charakter naruszonego dobra, jakim jest porządek i bezpieczeństwo ruchu drogowego oraz fakt, że obwiniony dopuszczał się innych wykroczeń drogowych.

Określając wysokość kary grzywny Sąd miał na uwadze, by była ona adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Sąd uwzględnił to, o ile przekroczono dozwoloną prędkości oraz możliwości zarobkowe obwinionego. W ocenie Sądu kara grzywny w wymiarze 200 zł spełni w stosunku do sprawcy cele zapobiegawcze i wychowawcze, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Z drugiej strony w żaden sposób nie przekroczy możliwości finansowych obwinionego.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 617 kpk i art. 21 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotą 120 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków. Na gruncie niniejszej sprawy Sąd nie znalazł podstaw, aby obwinionego zwolnić od kosztów sądowych w całości albo części.