Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2023 roku P. K. wraz ze swoją córką J. K. udał się z miejsca zamieszkania w miejscowości B. do miejscowości (...) do ośrodka zdrowia. J. K., źle się czuła i miała umówiona wizytę u lekarza. Wyżej wymienieni poruszali się samochodem osobowym marki N. (...) o nr rej. (...), pojazdem tym kierował P. K..

Tego dnia w (...) służbę patrolową prowadził funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w W. mł. asp. B. M.. Około godziny 16:40 spostrzegł wyjeżdzającego z parkingu sklepu P. K. prowadzącego pojazd marki N. (...) o nr rej. (...)po drodze publicznej. Jadąc bezpośrednio za nim włączył sygnały świetlne i dźwiękowe i celem zatrzymania go. P. K. zjechał wówczas na parking przy ośrodku zdrowia i tam zatrzymał się. Przyczyną podjęcia kierującego do kontroli było podejrzenie braku uprawnień do kierowania. W trakcie kontroli funkcjonariusz potwierdził w policyjnym systemie informatycznym, że prawo jazdy wydane P. K. ma status - zatrzymane od 04 października 2011 roku.

P. K. zakazano dalszej jazdy, zaś pojazd, którym się poruszał, został przekazany wskazanej przez podjętego do kontroli osobie.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego P. K. w części (k. 9, 00:11:35 - 00:25:24 na k. 80v-81v, 00:15:57 – 00:27:48 na k. 158-158v)

- zeznania świadka B. M. (k. 7, 00:26:58 - 00:35:31 na k. 81v-82)

- zeznania świadka J. K. (00:03:45 - 00:11:08 na k. 157v)

- pismo ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 139)

P. K. urodził się w (...)roku. Legitymuje się wykształceniem średnim. Jest rozwodnikiem. Ma dwoje dzieci, niepełnoletnie pozostaje na jego utrzymaniu. Utrzymuje się z zasiłku rehabilitacyjnego w wysokości 70 % podstawy wymiaru. Jest właściciel nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym oraz działki, której część oddał w dzierżawę. Leczył się i leczy psychiatrycznie. Posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z uwagi na upośledzenie narządu ruchu – symbol 05-R.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z 13 marca 2024 roku, w sprawie II W 681/23 został ukarany za popełnione 10 maja 2023 roku w G. wykroczenia z art. 94 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 66 ustawy Prawo o ruchu drogowym na karę nagany oraz orzeczony został wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia (tj. od 16 kwietnia 2024 roku do 12 października 2024 roku).

Dowód:

- dane podane przez obwinionego do protokołu rozprawy (00:01:42-00:09:58 na k. 80-80v)

- dane o osobie (k. 11)

- notatka urzędowa (k. 12)

- dokumentacja medyczna (k. 31-43, 90, 93, 99,

- pismo ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 139)

- kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w (...) z 13 marca 2024 r. w sprawie II W 681/23 (koperta na k. 136)

- kserokopia orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k. 44-44v)

P. K. w momencie popełnienia wykroczenia nie miał zniesionej ani ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem. U P. K. rozpoznano zaburzenie czynności psychicznych pod postacią uzależnienia od alkoholu.

Dowód:

- opinia sądowa psychiatryczno – psychologiczna (k. 110-114)

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 16 października 2023 roku, w sprawie II W 259/23 P. K. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 94 § 1 kw i za to wymierzono mu karę 1500 zł grzywny i orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów na okres 12 miesięcy. Od powyższego wyroku obwiniony wniósł sprzeciw. W związku ze skutecznym wniesieniem sprzeciwu, niniejsza sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

P. K. w toku przesłuchania w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień, poddając się dobrowolnie zaproponowanej karze.

Przed Sądem obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wskazał, że w dniu 19 września 2023 roku udał się z córką do lekarza. Będąc w miejscowości (...) został zauważony przez dzielnicowego funkcjonariusza Policji, który podjął go do kontroli na parkingu przy ośrodku zdrowia i stwierdził, że nie posiada uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi i zakazał mu dalszej jazdy. Obwiniony wyjaśnił, że posiada uprawnienia do kierowania pojazdami, gdyż nałożony na niego w 2011 roku zakaz prowadzenia pojazdów jest dawno nieaktywny, zaś wobec niego nie została ówcześnie wydana decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Ponadto obwiniony twierdził, że zatrzymujący go funkcjonariusz nie widział, żeby to on prowadził pojazd (00:11:35 - 00:25:24 na k. 80v-81v, 00:15:57 – 00:27:48 na k. 158-158v).

Wyjaśnienia obwinionego złożone przed Sądem zasługują na danie im wiary jedynie w części. Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia w których potwierdził, że podjął się prowadzenia pojazdu z uwagi na złe samopoczucie córki, w celu zawiezienia jej do lekarza, wskazał okoliczności orzeczenia wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów i opisał próbę podjęcia przywrócenia uprawnień. Wyjaśnienia w tym zakresie korespondują z pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiary jego wyjaśnieniom. W szczególności w zakresie, w jakim podał, że nie wiedział, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, że nie prowadził pojazdu, jak również co do okoliczności i przebiegu kontroli. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego są w tej części niejasne i niespójne, pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym i są ukierunkowane wyłącznie na uniknięcie odpowiedzialności za wykroczenie. Z zeznań świadka B. M., a także córki obwinionego J. K., jak i pośrednio z wyjaśnień obwinionego (potwierdził, że to on zawiózł córkę do lekarza), wynika bezsprzecznie, że obwiniony 19 września 2023 roku kierował pojazdem marki N. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej. Natomiast fakt, że nie posiadał do tego wymaganych uprawnień wynika przede wszystkim z dowodów z dokumentów, w szczególności informacji przedłożonej przez Starostwo Powiatowe w W., dotyczące utraty uprawnień już w 2011 roku, zeznań B. M., jak i z treści wyjaśnień obwinionego. Z wyjaśnień P. K., jak również z przedłożonych przez niego dokumentów wynika, iż w 2011 roku zostało zatrzymane mu prawo jazdy w związku z prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości, a następnie orzeczony został wobec niego 2 letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych i że od tego momentu (zatrzymania w 2011 roku) dokument prawa jazdy nie został mu zwrócony. Ponadto 23 maja 2023 roku w G. wobec obwinionego, również była przeprowadzana kontrola drogowa w wyniku, której został skierowany do Sądu Rejonowego w (...)wniosek o ukaranie obwinionego, między innym za wykroczenie z art. 94 § 1 kw. Zatem w świetle podniesionych argumentów wyjaśnieniom obwinionego w tej części należało odmówić wiarygodności.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadka B. M., uznając je za spójne, stanowcze, logiczne i bezstronne (k. 7, 00:26:58 - 00:35:31 na k. 81v-82). W głównej mierze to na jego relacji Sąd oparł swe ustalenia w niniejszej sprawie. Jego wersja poparta została, w szczególności zeznaniami świadka J. K. oraz dowodami z dokumentów, jak również w części wyjaśnieniami obwinionego. Świadek jest funkcjonariuszem Komendy Powiatowej Policji w W. i dzielnicowym w rejonie zamieszkania obwinionego. Z tego względu obwiniony jest osobą znaną świadkowi. Świadek zeznał, że miał uzasadnione podejrzenie, iż P. K. nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Wobec tego zatrzymał kierującego do kontroli i zweryfikował status prawa jazdy P. K. z wynikiem - zatrzymane. Czyniąc to, B. M. wykonywał jedynie swoje obowiązki służbowe i w ocenie Sądu nie działał na szkodę P. K. ani nie dopuścił się w stosunku do niego manipulacji. Jego zeznania zasługiwały na wiarę w całości. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego relacji. Nadto ich treść korespondowała ze sporządzonymi przez niego notatkami urzędowymi znajdującymi się w aktach sprawy. Ponadto świadek jest osobą obcą w stosunku do obwinionego i nie ma żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie go obciążać, nie jest zainteresowany konkretnym rozstrzygnięciem niniejszej sprawy.

Zeznaniom świadka J. K., córki obwinionego, Sąd także dał wiarę w całości (00:03:45 - 00:11:08 na k. 157v). J. K. potwierdziła, że wspólnie z tatą udała się do lekarza ze względu na jej złe samopoczucie, że to tata prowadził pojazd, i że po tym jak zatrzymał się na parkingu przy ośrodku zdrowia, został podjęty do kontroli przez funkcjonariusza Policji. W ocenie Sądu jej zeznania były szczere, powiedziała jedynie o tym, co było jej rzeczywiście wiadome. Ponadto w zasadniczej części korelują z zeznaniami funkcjonariusza B. M. i wyjaśnieniami obwinionego w części uznanej za wiarygodne. Co prawda J. K. zeznała, że nie widziała, by tego dnia za pojazdem prowadzonym przez jej ojca jechał radiowóz policyjny z włączonymi sygnałami dźwiękowymi i świetlnymi, jednakże mając na uwadze fakt jej złego samopoczucia, mogła po prostu nie zwrócić na to uwagi.

Jako wiarygodne Sąd ocenił także dowody z dokumentów. W ocenie Sądu, brak było podstaw do podważenia ich autentyczności i informacji w nich zawartych.

Sąd podziela również w całości wnioski biegnące z opinii psychiatryczno-psychologicznej. Biegła stwierdziła, że w momencie popełnienia czynu poczytalność obwinionego nie była zniesiona ani w żadnym stopniu ograniczona. Obwiniony nie cierpi na chorobę psychiczną ani upośledzenie umysłowe, aczkolwiek jest uzależniony od alkoholu. Sąd uznał przedmiotową opinię za pełnowartościowy dowód i nie znalazł podstaw do kwestionowania wskazanych w opinii wniosków, bowiem jest ona jasna, pełna, należycie uzasadniona i została sporządzona przez osobę dysponującą wymaganą wiedzą specjalną.

P. K. został obwiniony o to, że w dniu 19 września 2023 roku około godziny 16:40 w miejscowości (...) kierował pojazdem osobowym marki N. (...) o numerach rejestracyjnych (...), nie posiadając do tego uprawnień, tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 kw.

W art. 94 § 1 kw zostało stypizowane wykroczenie prowadzenia pojazdu bez wymaganych uprawnień. Jest to wykroczenie formalne, może być popełnione tylko przez działanie. Jego istotą jest stworzenie abstrakcyjnego niebezpieczeństwa. Do realizacji znamion wykroczenia dojdzie w każdym przypadku prowadzenia pojazdu bez uprawnień, niezależnie od faktycznych umiejętności kierującego takim pojazdem (zob. W. Radecki (w:) M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń. Komentarz..., 2013, s. 679). Użycie przez ustawodawcę w dyspozycji przepisu pojęcia ,,pojazd” oznacza w tym przypadku, że chodzi o każdy rodzaj pojazdu, którego prowadzenie na drodze publicznej wymaga określonych prawem uprawnień - bądź ze względu na rodzaj pojazdu, bądź też ze względu na wiek kierującego pojazdem.

P. K. w dniu 19 września 2023 roku prowadził pojazd mechaniczny, którym niewątpliwie jest samochód osobowy marki N. (...) o numerze rejestracyjnym(...) po drodze publicznej w miejscowości (...). Co prawda P. K. kwestionował fakt popełnienia tego czynu, twierdząc, że posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii (...) oraz podnosząc, że nie był kierowcą pojazdu marki N. i nie poruszał się po drodze publicznej, jednak w świetle zeznań świadków B. M. i J. K., jak i dowodów z dokumentów, jego wyjaśnienia w tym zakresie nie zasługiwały na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Podkreślić należy, że tego dnia obwiniony nie posiadał uprawnień do prowadzenia pojazdów kategorii (...). Okoliczność ta jest bezsporna, w świetle informacji otrzymanej ze Starostwa Powiatowego w W.. Ponadto, jak wskazuje Sąd Najwyższy: „Przez brak wymaganych uprawnień w rozumieniu art. 94 § 1 k.w. należy rozumieć zarówno sytuację, gdy dana osoba w ogóle nie uzyskała uprawnień do prowadzenia pojazdu określonej kategorii w sposób wskazany w przepisach ustawy – Prawo o ruchu drogowym, utraciła je w wyniku cofnięcia i musi ponownie ubiegać się o uzyskanie takich uprawnień lub posiadając de facto takie uprawnienia nie może w danej chwili ich realizować i z nich korzystać z uwagi np. na ich czasowe «zawieszenie», niepowodujące jednak ich definitywnej utraty” (wyrok SN z 19.03.2019 r., IV KK 59/19, LEX nr 2636191). Tym samym znamiona wykroczenia z art. 94 § 1 kw realizuje osoba, wobec której orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów lub zatrzymano prawo jazdy. W myśl art. 182 kw w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi samorządu terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. Organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu. Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy z dnia 05 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (tekst jednolity Dz. U. z 2024 roku, poz. 1210), przywrócenie uprawnień następuje po ustaniu przyczyn, które spowodowały ich cofnięcie, a jeżeli od dnia cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami upłynął okres przekraczający rok, a cofnięcie uprawnień wynikała z zakazu prowadzenia pojazdów na okres przekraczający rok, warunkiem przywrócenia uprawnień jest uzyskanie pozytywnego wyniku kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji, co oznacza, że kierowca musi ponownie podejść do egzaminu na prawo jazdy. W niniejszej sprawie obwinionemu zostały zatrzymane prawo jazdy 04 października 2011 roku z uwagi na prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, po czym orzeczony został 2 letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Fakt nie wydania przez Starostę (...) bezpośrednio po przesłaniu odpisu wyroku zawierającego orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów w 2011 roku decyzji o cofnięciu uprawnień P. K. (decyzja została wydana 24 października 2023 roku), nie ma żadnego znaczenia dla czynienia ustaleń w zakresie posiadania przez obwinionego uprawnień do kierowania pojazdami kategorii (...) w dniu 19 września 2023 roku. Wobec P. K. był orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat, zatem prawo jazdy mogło być mu zwrócone jedynie po ponownym uzyskaniu pozytywnego wyniku egzaminu sprawdzającego kwalifikacje kierowcy, jednak tego do dnia 19 września 2023 roku P. K. nie uczynił. Prawdą jest, że obwiniony po dacie popełnienia czynu poczynił kroki w kierunku odzyskania uprawnień do kierowania pojazdami kategorii (...) i zdał egzamin teoretyczny, lecz do dnia dzisiejszego nie spełnił wszystkich warunków koniecznych do przywrócenia uprawnień do kierowania pojazdami.

Obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie umyślnie, mając świadomość sprzeczności swojego postępowania z przepisami ruchu drogowego, które niewątpliwie zlekceważył. Nie sposób bowiem uznać, że obwiniony nie miał rozeznania co do elementarnych zasad, tj. że niedozwolone jest poruszanie się pojazdem mechanicznym bez uprawnień, i że takich uprawnień na dzień zdarzenia nie posiadał, tym bardziej że w dacie wykroczenia toczyło się przeciwko niemu postepowanie o ukaranie za wykroczenie z art. 94 § 1 kw, popełnione 10 maja 2023 roku, to jest przed dniem zdarzenia w przedmiotowej sprawie.

Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest wykroczenia z art. 94 § 1 kw i za to na podstawie art. 94 § 1 kw w zw. z art. 39 § 1 i 2 kw wymierzył mu karę nagany.

Wykroczenie z art. 94 § 1 kw zagrożone jest karą aresztu, ograniczenia wolności i kara grzywny w wysokości co najmniej 1500 złotych.

Zgodnie z art. 39 § 1 i 2 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu, jak i właściwości i warunki osobiste sprawcy można zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, które polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.

W dniu 19 września 2023 roku zaszła nagła potrzeba przewiezienia córki do lekarza, co obwiniony uczynił w niezgodny z prawem, ale jedyny dostępny sposób, tj. prowadząc pojazd mechaniczny. Sąd miał na uwadze, że obwiniony mieszka w miejscowości wykluczonej komunikacyjnie, dodatkowo jest osobą schorowaną (lecząca się psychiatrycznie, kardiologicznie, ortopedycznie), posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności ze względu na upośledzenie narządu ruchu. Wobec tego jedynym środkiem transportu dogodnym dla obwinionego był posiadany przez niego samochód osobowy. Dodatkowo obwiniony po dniu zdarzenia podjął kroki celem odzyskania utraconych uprawnień do kierowania pojazdami, zdał egzamin teoretyczny, co wskazuje, że zna przepisy ruchu drogowego Obwiniony samotnie wychowuje niepełnoletnią córkę. Jego sytuacja majątkowa jest trudna. Biorąc pod uwagę te okoliczności, charakter i okoliczności czynu, warunki osobiste sprawcy, jego sytuację majątkową Sąd uznał za uzasadnione wymierzenie obwinionemu kary łagodniejszego rodzaju, to jest kary nagany zamiast przewidzianych za wykroczenie z art. 94 § 1 kw kar aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 1500 zł.

Kara nagany jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw, a jednocześnie uwzględnia wszystkie towarzyszące sprawie okoliczności. Zrealizuje ona cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. W ocenie Sądu kara nagany spełni w stosunku do sprawcy cele zapobiegawcze i wychowawcze, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd miał na uwadze całokształt okoliczności towarzyszących sprawie. Obwiniony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, co zostało stwierdzone przez biegłą, wobec czego w czasie czynu mógł on w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Sąd miał na uwadze też stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego. Swoim zachowaniem naraził on na bezpośrednie niebezpieczeństwo zarówno siebie jak i innych uczestników ruchu drogowego (w tym swoją córkę), przy czym działał umyślnie, decydując się na prowadzenie samochodu bez posiadania uprawnień, aczkolwiek mając na uwadze fakt, że po dniu zdarzenia obwiniony zdał egzamin teoretyczny (wykazał się znajomością przepisów o ruchu drogowym) na prawo jazdy kategorii (...), to narażenie nie było znaczne. Sąd za okoliczność obciążającą uznał fakt, że obwiniony dopuścił się wykroczenia w toku prowadzonego postępowania za takie samo wykroczenia z art. 94 § 1 kw, za które ostatecznie został ukarany karą nagany.

Sąd na podstawie art. 94 § 3 kw w zw. z art. 29 § 1 i 2 kw orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których uprawnia kategoria (...) prawa jazdy na okres 6 miesięcy. Orzeczenie tego środka, wobec przesądzenia odpowiedzialności za wykroczenie z art. 94 § 1 kw było obligatoryjne. Popełniony przez obwinionego czyn z art. 94 § kw nie miał charakteru incydentalnego, obwiniony dopuścił się wykroczenia w toku prowadzonego postępowania za takie samo wykroczenie. Sąd uznał, że zastosowanie środka karnego w najniższym dostępnym wymiarze nie będzie dla obwinionego nadmiernie dotkliwe. Obwiniony do dnia wydania wyroku nie podjął koniecznych kroków mający na celu przywrócenie mu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii (...). Co prawda zdał części teoretyczną egzaminu, nie przystąpił jednak do części praktycznej. W wyjaśnieniach wskazał, że miał wyznaczony termin egzaminu na 08 stycznia 2024 roku, na który nie stawił się, z uwagi na warunki pogodowe. Po tym terminie obwiniony nie podjął jednak kolejnej próby zdania egzaminu.

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2024 roku, poz. 764) zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz radcy prawnego M. Ł. kwotę 531,36 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną obwinionemu z urzędu, powiększoną o 20% ze względu na wielość terminów rozpraw oraz podatek VAT w stawce 23 % od tego wynagrodzenia.

Na podstawie art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, zaś wydatkami w sprawie obciążył Skarb Państwa z uwagi na trudną sytuację majątkową. Zdaniem sądu uiszczenie tych kosztów byłoby dla obwinionego nadmiernie uciążliwe.

Sędzia Natalia Dąbrowska