Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

UZASADNIENIE

W dniu 09 sierpnia 2022 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W. st. sierż. P. S. i st. sierż. P. W. pełnili służbę patrolową na terenie W.. Oznakowanym radiowozem poruszali się ul. (...) w stronę skrzyżowania z ul. (...). S.. Przed nimi pojazdem marki B. o nr rej. (...) jechał R. K. wraz z pasażerem J. K.. R. K. nie udzielił pierwszeństwa pieszemu przechodzącemu przez przejście dla pieszych przy Banku (...) na ul. (...), mimo takiego obowiązku. Ominął pieszego znajdującego się na przejściu dla pieszych zjeżdżając na lewy pas ruchu, a następnie powrócił na swój tor jazdy.

Następnie jadąc dalej R. K. nie zastosował się do znaku ‘’B-20” na ul. (...) w W.. Nie zatrzymał pojazdu przed wjazdem na skrzyżowanie z ul. (...), chociaż taki obowiązek wynikał ze stojącego przed skrzyżowaniem znaku (...).

Funkcjonariusze Policji włączyli wówczas sygnały świetlne i dźwiękowe i zatrzymali R. K. na (...) do kontroli drogowej. Dokonali sprawdzenia obowiązkowego wyposażenia samochodu, którym poruszał się R. K.. Funkcjonariusze ujawnili, że pojazd nie był wyposażony w trójkąt ostrzegawczy. St. sierż. P. S. poinformował o nałożeniu mandatu karnego za popełnione wykroczenia, jednak R. K. odmówił jego przyjęcia.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego R. K. w części (k. 14)

- zeznania świadka P. S. (k. 7, 00:06:32-00:18:57 na k. 52v-53v)

- zeznania świadka P. W. (k. 9, 00:18:58-00:27:27 na k. 53v-54)

R. K. urodził się w (...)roku. Jest żonaty. Nie posiada majątku większej wartości. Jego dochód z tytułu wykonywanej pracy wynosi 2300 zł miesięcznie. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. W latach 2007-2022 R. K. był 27-krotnie karany mandatami karnymi za wykroczenia drogowe.

Dowód:

- dane o osobie podejrzanej o popełnienie wykroczenia (k. 10)

- notatka urzędowa (k. 16)

- oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania (k. 49-50v)

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 03 listopada 2022 roku, sygn. akt II W 312/22 R. K. został ukarany karą 2000 zł grzywny. (k 18) R. K. skutecznie wniósł sprzeciw od w/w wyroku. (k. 24)

R. K. został obwiniony o to, że w dniu 9 sierpnia 2022 roku ok godz. 13:20 w W. na ul. (...) kierując pojazdem marki B. o nr rej. (...), nie udzielił pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu dla pieszych, następnie jadąc dalej ok godz. 13:21 nie zastosował się do znaku ‘’B-20” na ul. (...)w W. oraz tego samego dnia ok godz. 13:33 w W. na ul. (...) nie posiadał obowiązkowego wyposażenia pojazdu w postaci trójkąta ostrzegawczego, tj. o wykroczenie z art. 86b § 1 kw, 92 § 1 kw, 96 § 1 pkt 5 kw w zw. z art. 9 kw.

R. K. w toku czynności wyjaśniających złożył pisemne wyjaśnienia. (k. 14) Obwiniony podniósł, że bezpodstawne jest obwinianie go o niezastosowanie się do znaku B-20. Zażądał bowiem od funkcjonariuszy Policji nagrań z popełnionych przez niego wykroczeń, ponieważ twierdzili oni, że są w posiadaniu kamer służbowych. Nagrań jednak mu nie pokazano. R. K. wskazał nadto, że przyznaje się do tego, że nie posiadał obowiązkowego wyposażenia w postaci trójkąta odblaskowego.

Obwiniony R. K. nie stawił się przed Sądem.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w części, w której przyznał się do nieposiadania w samochodzie obowiązkowego wyposażenia w postaci trójkąta odblaskowego. Wyjaśnienia te nie budzą wątpliwości i znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków P. S. i P. W..

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom R. K., w których zakwestionował popełnienie wykroczenia w postaci niezastosowania się do znaku B-20, jak i w których wskazywał, że funkcjonariusze Policji mówili mu, że posiadają nagranie popełnionych wykroczeń na kamerach służbowych. Wyjaśnienia w tym zakresie są sprzeczne z zeznaniami świadków P. S., jak i P. W., którzy zatrzymali obwinionego do kontroli drogowej. Zeznania te zostały zaś w całości obdarzone walorem wiarygodności, nie ujawniły się żadne okoliczności świadczące o pomawianiu obwinionego. St. sierż. P. S. i st. sierż. P. W. podczas patrolu byli bezpośrednimi świadkami tego, jak kierujący poruszającego się przed nimi pojazdu nie udzielił pierwszeństwa pieszemu na przejściu dla pieszych, a następnie nie zastosował się do znaku (...). Wówczas z tych powodów postanowili zatrzymać go do kontroli drogowej. Dopiero po zatrzymaniu ujawnili tożsamość kierującego, którym okazał się być R. K.. Nadto z ich zeznań jednoznacznie wynika, że informowali obwinionego, że nie posiadają w swoim wyposażeniu kamer służbowych.

Na wiarę zasługiwały zeznania świadków P. S. (k. 7, 00:06:32-00:18:57 na k. 52v-53v) i P. W. (k. 9, 00:18:58-00:27:27 na k. 53v-54) – funkcjonariuszy Policji. Z ich zeznań wynika, że na ul. (...) nie udzielił pierwszeństwa osobie znajdującej się na przejściu dla pieszych. Następnie nie zastosował się do znaku (...) na ul. (...). Wówczas włączyli sygnały świetlne i dźwiękowe i zatrzymali go do kontroli drogowej. Dokonali kontroli obowiązkowego wyposażenia pojazdu i ujawnili brak trójkąta ostrzegawczego. P. S. poinformował o nałożeniu mandatu karnego, jednak R. K. odmówił jego przyjęcia. Obwiniony zapytał, czy mają zarejestrowane wykroczenia na rejestratorze. Poinformowali go, że nie posiadają w swoim wyposażeniu rejestratora, ale byli naocznymi świadkami popełnienia przez niego wykroczeń. R. K. mówił, że jeśli nie mają nagrania, to i tak mu nic nie udowodnią. Sąd uznał zeznania tych świadków za w pełni wiarygodne, ponieważ były logiczne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Nie ujawniły się też żadne okoliczności mogące świadczyć o tym, by celowo przestawili wersję niekorzystną dla obwinionego. P. W. nie pamiętał co prawda dokładnie szczegółów przed Sądem, jednak jest to w pełni usprawiedliwione z uwagi na upływ czasu i wielość przeprowadzanych przez niego interwencji.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

Zgodnie z art. 86b § 1 pkt 1 kw, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, prowadząc pojazd mechaniczny wbrew obowiązkowi nie ustępuje pierwszeństwa pieszemu, podlega karze grzywny nie niższej niż 1500 złotych.

W myśl art. 26 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2022.988 t.j. z dnia 2022.05.11) – dalej uprd, kierujący pojazdem, przejeżdżając przez drogę dla pieszych lub drogę dla pieszych i rowerów, jest obowiązany jechać powoli i ustąpić pierwszeństwa pieszemu.

Art. 13 ust. 1a uprd stanowi, że pieszy znajdujący się na przejściu dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem. Pieszy wchodzący na przejście dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem, z wyłączeniem tramwaju.

R. K. poruszając się samochodem marki B. o nr rej. (...) ulicą (...) w W. nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu na pieszych. Wjechał na lewy pas, by ominąć pieszego, który znajdował się na jego torze jego jazdy. Niewątpliwie popełnił on wykroczenie z art. 86b § 1 pkt 1 kw.

Zgodnie z art. 92 § 1 kw, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany.

§ 21 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U.2019.2310 t.j. z dnia 2019.11.26) stanowi, że znak B-20 "stop" oznacza: 1) zakaz wjazdu na skrzyżowanie bez zatrzymania się przed drogą z pierwszeństwem, 2) obowiązek ustąpienia pierwszeństwa kierującym poruszającym się tą drogą.

Przed skrzyżowaniem ul. (...) w W. znajduje się znak ,,B-20”. R. K. kierując samochodem B. o nr rej. (...) ulicą (...)nie zastosował się do w/w znaku i wjechał na skrzyżowanie z ulicą(...) bez zatrzymania się. Wobec tego, dopuścił się on też popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Art. 96 § 1 pkt 5 kw stanowi, że właściciel, posiadacz, użytkownik lub prowadzący pojazd, który na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu dopuszcza pojazd do jazdy, pomimo że pojazd nie jest należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy albo pomimo że nie nadają się one do spełnienia swego przeznaczenia, podlega karze grzywny.

§ 11 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U.2016.2022 t.j. z dnia 2016.12.15) określa obowiązkowe wyposażenie pojazdu samochodowego. § 11 ust. 1 pkt 13 w/w Rozporządzenia stanowi, że pojazd samochodowy wyposaża się w trójkąt do ustawiania na drodze, przeznaczony do ostrzegania o obecności unieruchomionego pojazdu.

Funkcjonariusze Policji, którzy zatrzymali R. K. do kontroli drogowej dokonali sprawdzenia obowiązkowego wyposażenia pojazdu. Ujawnili, że samochód marki B. o nr rej. (...), którym poruszał się obwiniony, nie był wyposażony w trójkąt ostrzegawczy. Fakt ten nie budził wątpliwości, a R. K. przyznał się do popełnia w/w wykroczenia.

Sąd uznał obwinionego R. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest wykroczeń z art. 86b § 1 pkt 1 kw, art. 92 § 1 kw, art. 96 § 1 pkt 5 kw i za to, na podstawie art. 86b § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę 2000 złotych grzywny.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze dyrektywy z art. 33 kw. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw, a jednocześnie uwzględnia sytuację majątkową i rodzinną obwinionego. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia jego winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Obwiniony nie ma żadnych osób na swoim utrzymaniu. Osiąga dochód w wysokości ok. 2300 zł z tytułu wykonywanej pracy. Nie ma majątku większej wartości.

Obwiniony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego należy określić jako znaczny. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na wglądzie art. 47 § 6 kw.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe. Obwiniony był bowiem wielokrotnie karany mandatami karnymi za wykroczenia drogowe, co świadczy o tym, że lekceważy on zasady ruchu drogowego.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 § 1 kpw i art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 200 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go zryczałtowanymi kosztami postepowania w wysokości 120 złotych. Mając na uwadze sytuację majątkową obwinionego, ocenie Sądu, nie będzie stanowiło to dla R. K. nadmiernego obciążenia.

Sędzia

Natalia Dąbrowska