Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2023 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W. sierż. szt. P. S. i mł. asp. R. H. pełnili służbę patrolową na terenie W.. Oznakowanym radiowozem poruszali się ul. (...). S. w stronę (...). W tym samym czasie ul. (...) w stronę (...) pojazdem marki S. o nr rej. (...) jechał M. J., który wjeżdżając na ul. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu – dziecku wchodzącemu na przejście dla pieszych. M. J. nie zatrzymał się, aby umożliwić mu przejście.

Funkcjonariusze Policji włączyli wówczas sygnały świetlne i dźwiękowe i zatrzymali M. J. na pobliskim parkingu do kontroli drogowej. S.. szt. P. S. poinformował o nałożeniu mandatu karnego za popełnione wykroczenie, jednak M. J. kategorycznie odmówił jego przyjęcia.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego M. J. w części (00:07:32-00:15:26 na k. 52v)

- zeznania świadka P. S. (k. 15, 00:26:03-00:41:50 na k. 53-54)

- zeznania świadka R. H. (k. 13, 00:15:26-00:26:03 na k. 52v-53)

- nagranie zdarzenia ( k. 55)

M. J. urodził się w (...). Jest żonaty, ma dwoje dzieci pozostających na własnym utrzymaniu. Posiada majątek w postaci domu, dwóch mieszkań oraz przedsiębiorstwa obejmującego również nieruchomości. Jego dochód z tytułu wykonywanej działalności wynosi około 10-20 tysięcy złotych miesięcznie. Dodatkowo pobiera emeryturę w wysokości 4 tysięcy złotych miesięcznie. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Był wcześniej karany za wykroczenia drogowe.

Dowód:

- dane o osobie podejrzanej o popełnienie wykroczenia (k. 11)

- notatka urzędowa (k. 16)

- dane podane przez obwinionego do protokołu rozprawy (00:01:31-00:05:07 na k. 52)

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 12 grudnia 2023 roku, sygn. akt II W 326/23 M. J. został ukarany karą 1500 złotych grzywny i obciążony kosztami postępowania (k 19). Obwiniony skutecznie wniósł sprzeciw od w/w wyroku. (k. 25)

M. J. został obwiniony o to, że w dniu 28 września 2023 roku około godziny 15:02 w miejscowości W. ul. (...) kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście, tj. o wykroczenie z art. 86b § 1 kw.

M. J. w toku czynności wyjaśniających został przesłuchany (k. 8). W swoich zeznaniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i oświadczył, że dalsze wyjaśnienia złoży przed Sądem.

Przed Sądem na rozprawie w dniu 13 maja 2024 roku obwiniony także nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. M. J. wskazał, że przed nim w odległości kilkunastu metrów jechały dwa samochody, poruszał się bardzo powoli, nie widział pieszych wchodzących na przejście. Przyznał, że zauważył stojące przed przejściem dziecko, które spokojnie stało na chodniku, według niego nic nie wskazywało na to, że zamierza ono przejść przez jezdnię. Przyznał, że po tym jak przejechał przez pasy, piesza przeszła na drugą stronę jezdni korzystając z przejścia. Zdaniem obwinionego nie popełnił on wykroczenia, gdyż pieszy nie znajdował się na pasach.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w części, w której przyznał, że poruszał się 28 września 2023 roku ul. (...) w W. w stronę ul. (...), że przed nim w odległości kilkunastu metrów jechały dwa samochody i motocykl, przez przemieszczał się bardzo powoli, że widział dziecko stojące przed przejściem dla pieszych na (...), które przeszło przez nie po minięciu go przez samochód prowadzony przez obwinionego. Wyjaśnienia te nie budzą wątpliwości i znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków P. S. i R. H. oraz w materiale dowodowym w postaci nagrania zdarzenia.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom M. J., w których zakwestionował popełnienie wykroczenia w postaci nieustąpienia pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście poprzez twierdzenie, że dziecko jedynie stało przy krawędzi jezdni, nie wskazując w żaden sposób, że chce przez nie przejść. Wyjaśnienia w tym zakresie są sprzeczne z zeznaniami świadków P. S. i R. H., którzy zatrzymali obwinionego do kontroli drogowej oraz przede wszystkim z materiałem dowodowym w postaci nagrania. Zeznania świadków jak i nagranie zostały w całości obdarzone walorem wiarygodności. S.. szt. P. S. i mł. asp. R. H. podczas patrolu byli bezpośrednimi świadkami tego, jak obwiniony wjeżdżającego na (...) nie udzielił pierwszeństwa pieszemu oczekującemu przy przejściu dla pieszych z zamiarem przejść na drugą stronę jezdni. Wówczas z tych powodów postanowili zatrzymać go do kontroli drogowej. Zapis nagrania potwierdza jednoznacznie, że dziewczynka stojąca bezpośrednio przy krawędzi chodnika, przed przejściem dla pieszych, zwrócona twarzą do niego i wyglądająca za budynku, czy żaden pojazd nie nadjeżdża z jej prawej strony (na chwilę przed wjechaniem na przejście dla pieszych obwinionego), zamierzała przekroczyć jezdnię w obrębie przejścia dla pieszych, a zatem wchodziła na przejście dla pieszych.

Na wiarę zasługiwały zeznania świadków P. S. (k. 15, 00:26:03-00:41:50 na k. 53-54) i R. H. (k. 13, 00:15:26-00:26:03 na k. 52v-53) – funkcjonariuszy Policji. Z ich zeznań wynika, że na ul. (...) M. J. nie udzielił pierwszeństwa dziewczynce oczekującej przy krawędzi chodnika na bezpieczne przejście przez pasy. Sąd uznał zeznania tych świadków za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne, logiczne i bezstronne, znajdowały potwierdzenie w nagraniu zdarzenia, ponadto Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Nie ujawniły się też żadne okoliczności mogące świadczyć o tym, by celowo przestawili wersję niekorzystną dla obwinionego. Funkcjonariusze nie pamiętali co prawda dokładnie wszystkich szczegółów zdarzenia przed Sądem, jednak jest to w pełni usprawiedliwione z uwagi na upływ czasu i wielość przeprowadzanych przez nich interwencji.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

Sąd jako wiarygodne ocenił nagranie przedłożone przez obwinionego. Nagranie potwierdza, że obwiniony poruszał się ulicą (...)w stronę (...) i wjeżdżając na (...)mijał przejście dla pieszych, przy którym stało dziecko, które wychylało głowę na jezdnię zza budynku i patrzyło na przejeżdżające pojazdy celem przejścia na drugą stronę. Obwiniony nie ustąpił wówczas pierwszeństwa i nie umożliwił pieszemu przejścia przez przejście.

Zgodnie z art. 86b § 1 pkt 1 kw, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, prowadząc pojazd mechaniczny wbrew obowiązkowi nie ustępuje pierwszeństwa pieszemu, podlega karze grzywny nie niższej niż 1500 złotych.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2023.1047 t.j. z dnia 2023.06.01) – dalej prd, kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność, zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego znajdującego się na tym przejściu albo na nie wchodzącego i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na tym przejściu albo wchodzącemu na to przejście, z zastrzeżeniem ust. 1a dotyczącym kierującego tramwajem. Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że kierujący pojazdem, przejeżdżając przez drogę dla pieszych lub drogę dla pieszych i rowerów, jest obowiązany jechać powoli i ustąpić pierwszeństwa pieszemu.

Art. 13 ust. 1a prd stanowi, że pieszy znajdujący się na przejściu dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem, pieszy wchodzący na przejście dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem, z wyłączeniem tramwaju. Zatem pieszy ma pierwszeństwo przed pojazdem nie tylko w momencie, gdy już znajduje się na przejściu dla pieszych, ale także gdy na nie wchodzi. Przez pojęcie „wchodzenia” na przejście, należy rozumieć takie zachowanie danej osoby, które zmierza do przekroczenia jezdni w obrębie danego przejścia dla pieszych (patrz art. 86b KW red. Daniluk 2023, wyd. 3/Wala, Kodeks wykroczeń. Komentarz 2023, wyd. 3, Legalis 2024).

M. J. poruszając się samochodem marki S. o nr rej. (...) ulicą (...) przechodzącą w ul. (...) w W. nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście. Zachowanie pieszego oczekującego na przekroczenie jezdni bezpośrednio przy lewej krawędzi jezdni, przed przejściem dla pieszych, zwróconego twarzą do niego, jednocześnie wychylającego głowę na jezdnię zza budynku jednoznacznie wskazywało na jego zamiar przekroczenia jezdni w obrębie przejścia. Niewątpliwie obwiniony popełnił wykroczenie z art. 86b § 1 pkt 1 kw, gdyż wbrew obowiązkowi nie zatrzymał się celem umożliwienia pieszemu przekroczenia jezdni.

Sąd uznał obwinionego M. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest wykroczenia z art. 86b § 1 pkt 1 kw i za to, na podstawie art. 86b § 1 kw wymierzył mu karę 1500 złotych grzywny.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze dyrektywy z art. 33 kw. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie kara grzywny w orzeczonym, najniższym dopuszczalnym ustawowo wymiarze jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw, a jednocześnie uwzględnia sytuację majątkową i rodzinną obwinionego. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia jego winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Obwiniony nie ma żadnych osób na swoim utrzymaniu. Osiąga dochód w łącznej wysokości 14 do 24 tysięcy zł z tytułu prowadzonej działalności oraz należnej emerytury. Posiada majątek znacznej wartości.

Obwiniony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego należy określić jako znaczny. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na wglądzie art. 47 § 6 kw.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe. Obwiniony był bowiem dwukrotnie karany mandatami karnymi za wykroczenia drogowe, co świadczy o tym, że lekceważy on zasady ruchu drogowego.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 § 1 kpw i art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 150 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go zryczałtowanymi kosztami postępowania w wysokości 120 złotych. Mając na uwadze sytuację majątkową obwinionego, w ocenie Sądu nie będzie stanowiło to dla M. J. nadmiernego obciążenia.

Sędzia

Natalia Dąbrowska