Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2022 roku ok. godz. 10.10 na M. M. przy Autostradzie (...) przyjechał kierujący pojazdem marki F. o nr rej. (...) (typu camper) T. J.. Pasażerem jego pojazdu była U. J.. Podjechał pod dystrybutor, by zatankować pojazd. Zorientował się jednak, że stoi przy dystrybutorze dla samochodów ciężarowych, z którego nie uda mu się zatankować. Rozpoczął zatem manewr cofania. W tym samym czasie, równolegle do T. J. – z jego lewej strony - pod dystrybutorem znajdował się M. P. w kierowanym przez niego samochodzie osobowym marki F. o nr rej. (...) wraz z jadącymi z nim I. Ś. i M. Ś.. M. P. również stwierdził, że znajduje się pod niewłaściwym dystrybutorem i zaczął cofać – w linii prostej, a następnie zaczął tylną prawą częścią samochodu zjeżdżając na pas, na którym znajdował się T. J.. M. P. zauważył wówczas, że do jego pojazdu zbliża się pojazd kierowany przez T. J., wobec czego użył sygnału dźwiękowego. W/w nie zachowali należytej ostrożności podczas wykonywania manewrów cofania, dodatkowo T. J. nie upewnił się, że nie ma za nim żadnej przeszkody. Gdy tylna prawa część pojazdu T. P. znajdowała się za pojazdem T. J., doszło do zderzenia się pojazdów. T. J. stworzył zagrożenie w ruchu drogowym dla M. P., I. Ś. oraz M. Ś..

W wyniku zdarzenia w samochodzie marki F. powstały zarysowania powłoki lakierniczej tylnego zderzaka, a w pojeździe F. zarysowania powłoki lakierniczej drzwi przednich i tylnych prawych, wgniecenie drzwi tylnych prawych, oraz otarcie powłoki lakierniczej i wgniecenie nadkola tylnego prawego.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego T. J. w części (k. 90, 00:08:38-00:27:41 na k. 205v-206v)

- wyjaśnienia obwinionego M. P. (k. 104, k. 104, 00:40:06-00:55:41 na k. 207-207v)

- zeznania świadka I. Ś. (k. 107, 00:55:41-01:06:16 na k. 208)

- zeznania świadka M. Ś. (k. 111, 01:10:03-01:17:45 na k. 208v)

- zeznania świadka U. J. (k. 121, 01:17:48-01:31:05 na k. 209-209v)

- zeznania świadka B. K. (k. 124, 00:29:55-00:36:51 na k. 206v-207)

- protokół oględzin pojazdu marki F. (k. 70-70v)

- protokół oględzin pojazdu marki F. (k. 71-71v)

T. J. urodził się w (...) roku. Jest żonaty. Ma dwoje dzieci, ciąży na nim obowiązek alimentacyjny w łącznej kwocie 3000 zł. Ma wykształcenie średnie. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Pełni funkcję Prezesa zarządu. Jego miesięczny dochód wynosi ok. 60.000 zł. Jest współwłaścicielem nieruchomości. Był wielokrotnie karany za wykroczenia drogowe.

Dowód:

- dane o osobie podejrzanej (k. 92)

- dane podane do protokołu rozprawy (k. 205-205v)

- informacje o popełnionych wykroczeniach (k. 93)

Wyrokiem nakazowym z dnia 20 grudnia 2022 roku, sygn. akt II W 345/22 Sąd uznał T. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę 1100 zł grzywny. Sąd uznał też za winnego M. P. i wymierzył mu karę 1100 zł grzywny (k. 131). Od powyższego wyroku sprzeciw skutecznie wniósł T. J. (k. 144).

T. J. w toku czynności wyjaśniających nie przyznał się do bycia współwinnym zaistniałego zdarzenia i złożył wyjaśnienia. Wskazał, że podjechał pod dystrybutor dla ,,tirów”. Postanowił zatem wycofać swój samochód, by wjechać pod właściwy dystrybutor - dla samochodów osobowych. Równolegle do niego, z lewej strony znajdował się samochód marki F., który również zaczął cofać. T. J. wskazał, że cofał w linii prostej. Po chwili poczuł, że kierowca F. zmienił tor jazdy i wjechał pod jego pojazd. (k. 90)

Przed Sądem obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (00:08:38-00:27:41 na k. na k. 205v-206v). Wskazał, że równocześnie z kierującym pojazdem F. wykonywali manewr cofania – w linii prostej. W pewnym momencie zobaczył, jak jadący tyłem M. P. wjeżdża za cofany przez niego samochód. Obwiniony wyjaśnił, że zachował szczególną ostrożność przy cofaniu, obserwował uważnie pole znajdujące się za nim korzystając z lusterek i kamery cofania.

Na wiarę zasługują wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził, że w dniu 31 lipca 2022 roku poruszał się samochodem osobowym marki F. o nr rej. (...)– typu camper, że na stacji paliw, przy dystrybutorach, doszło do kolizji z samochodem marki F. podczas wykonywania manewrów cofania oraz że zauważył znajdujący się na jego pasie pojazd marki F., gdy „poczuł” uderzenie. Wyjaśnienia w tym zakresie korespondują z pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w zakresie podanych przez niego okoliczności, w jakich miało dojść do zdarzenia, tj. zaprzeczeniu, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas cofania. W ocenie Sądu, wyjaśnienia w tej części są nielogiczne, nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności mając na uwadze powstałe uszkodzenia pojazdów, a zatem stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony. Jak wynika z jego relacji, zauważył on znajdujący się za nim pojazd marki F. dopiero, gdy „poczuł” uderzenie. Nie można zatem uznać że zachował szczególną ostrożność i uważnie obserwował, to, co dzieje się za pojazdem. Patrząc w lewe lusterko musiałby zauważyć zjeżdżający na jego tor ruchu samochód osobowy, tym bardziej, że M. P. zdążył przed uderzeniem znać obwinionemu sygnałem dźwiękowym, by ten zatrzymał się. Mimo to, obwiniony kontynuował wykonywanie manewru.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania M. P. (k. 104, 00:40:06-00:55:41 na k. 207-207v). M. P. podał, że poruszał się autostradą (...), zjechał jednak na stację benzynową, by zatankować. Podjechał jednak pod dystrybutor z paliwem diesel, a potrzebował zatankować benzynę. Wskazał, że obok niego stał samochód marki F. – camper. M. P. zeznał, że postanowił wycofać i podjechać pod właściwy dystrybutor – ustać za samochodem marki F.. Gdy tyłem samochodu był już na pasie, na którym znajdował się F., kierujący tym pojazdem zaczął cofać. Użył klaksonu, ale kierujący F. uderzył w jego samochód. Jego zeznania nie budzą wątpliwości Sądu, są jasne, logiczne i korelują z zeznaniami świadków I. Ś. i M. Ś..

Zeznania świadka I. Ś. (k. 107, 00:55:41-01:06:16 na k. 208) i M. Ś. (k. 111, 01:10:03-01:17:45 na k. 208v) Sąd uznał za wiarygodne. Ich zeznania korelują z wyjaśnieniami M. P.. Wskazały one, że gdy M. P. cofał, a część ich pojazdu znajdowała się za samochodem prowadzonym przez T. J., ten również zaczął cofać i uderzył w nich. Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka U. J. (k. 121, 01:17:48-01:31:05 na k. 209-209v). Podała ona, że jechała jako pasażer w samochodzie kierowanym przez T. J.. Gdy ten wykonywał manewr cofania, by podjechać pod inny dystrybutor, inny samochód zajechał im drogę i doszło do kontaktu między pojazdami.

Zeznania świadka B. K. (k. 124, 00:29:55-00:36:51 na k. na k. 206v-207) Sąd obdarzył walorem wiarygodności. Świadek ten jest funkcjonariuszem Policji i podejmował czynności w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Dokonał weryfikacji nagrania monitoringu znajdującego się na stacji paliw i uznał, że winni kolizji są obaj kierowcy. Świadek ten generalnie w swoich zeznaniach opisał czynności podjęte w niniejszej sprawie. Jego zeznania były bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego relacji.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Sąd uznał, że brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

T. J. został obwiniony o to, że w dniu 31 lipca 2022 roku o godzinie 10.10 w miejscowości (...), M. M., Autostrada (...), kierujący pojazdem marki F. o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności podczas manewru cofania i uderzył w pojazd marki F. o nr rej. (...), czym stworzył zagrożenie w ruchu drogowym dla M. P., I. Ś. oraz M. Ś., tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Zgodnie z art. 86 § 1 kw, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny.

Dla odpowiedzialności z art. 86 kw konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie" (wyr. SN z 29.4.2003 r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886).

Znamiona zachowania z art. 86 § 1 KW mogą zostać wyczerpane zarówno umyślnie (w zamiarze bezpośrednim lub zamiarze ewentualnym), jak i nieumyślnie (z lekkomyślności lub niedbalstwa) – art. 5 KW. Naruszenie zasad ostrożności w ruchu drogowym stanowi przy tym obiektywną przesłankę odpowiedzialności, której nie należy utożsamiać z winą. Przypisanie winy wymaga zaś stwierdzenia, że sprawca co najmniej mógł przewidzieć skutek w postaci zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym (zob. A. Marek, Prawo wykroczeń, 2012, s. 130).

Art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2022.988 t.j. z dnia 2022.05.11) stanowi, że kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności: a) sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, b) upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.

W niniejszej sprawę niekwestionowanym faktem było to, że obwiniony T. J. wykonywał manewr cofania pojazdem marki F. o nr rej. (...) przy dystrybutorach paliwa na stacji paliw w M. oraz to, że doszło do zderzenia jego pojazdu z samochodem prowadzonym przez M. P., który obok niego wykonywał manewr cofania. Obwiniony nie przyznał się jednak do niezachowania należytej ostrożności podczas wykonywania manewru. W toku postępowania T. J. utrzymywał, że cały czas kontrolował za pomocą lusterek oraz kamery zamontowanej w pojeździe, to co dzieje się za pojazdem. Na tor jego jazdy wjechał zaś M. P., niejako zajeżdżając mu drogę. Wyjaśnienia obwinionego nie znalazły jednak potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym i są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Przerzucenie zaś całej odpowiedzialności na M. P. stanowi zaś przyjętą przez obwinionego linię obrony. Gdyby T. J. dostatecznie obserwował pole za nim, zauważyłby zbliżający się pojazd M. P. i zdążył zahamować – wszak jak przyznał, poruszał się z nieznaczną prędkością. Nadto M. P. sygnalizował sygnałem dźwiękowym, że znajduje się za nim, mimo to T. J. kontynuował swój manewr. Okoliczności zdarzenia jednoznacznie w ocenie Sądu wskazują na to, kierujący T. J. nie zachował szczególnej ostrożności przy cofaniu, nie upewnił się, czy za jego pojazdem nie ma żadnej przeszkody. W związku z tym, czyn T. J. wyczerpuje zatem znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

W ocenie Sądu obwiniony działał nieumyślnie. T. J. nie miał zamiaru spowodowania zagrożenia w ruchu drogowym. Obwiniony spowodował je jednak na skutek niezachowania należytej ostrożności.

Sąd uznał obwinionego T. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 kw wymierzył mu karę 1100 złotych grzywny.

Przy wymiarze kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy z art. 33 kw. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia jego winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu. Obwiniony posiada stały dochód. Kara w tym wymiarze pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 § 1 kpw i art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 110 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go zryczałtowanymi kosztami postepowania w wysokości 120 złotych.

Sędzia

Natalia Dąbrowska